Wespendief

Gelezen, gewogen en te licht bevonden. Aimée de Jongh mist de maturiteit om er een echt gekneed zwaarwichtig en beklemmend drama van te maken. De doorleefdheid nodig om Simon Antonisse realistisch gestalte te geven, is niet geloofwaardig. Verdrongen trauma's die nu ineens weer opduiken, in een magisch-realistische context kan je heel wat verdoezelen of oprakelen. Regina is Simons strohalm, een element om zijn leven terug op het juiste spoor te krijgen. Metaforen genoeg in De terugkeer van de wespendief, van wespendief tot Lolita, van ornitholoog (gaat Simon daar uiteindelijk iets mee aanvangen?) tot weerspiegelende zelfmoordneigingen. Is dit allemaal echt of zijn het slechts illusies? Ook de tekeningen missen dat stukje 'af'. De jeugdige onbezonnenheid om een grafische novelle te vertellen haalt het niet van de ontbrekende ervaring en de drang naar perfectionisme. Vergelijk met Losse tongen van Rabaté. Daarvoor is De terugkeer van de wespendief te vluchtig. Gelukkig is de Jongh nog - hoe kan het anders - jong en kan het alleen maar opwaarts gaan. Tenzij je haar nu zo overbejubeld en ze van alle realiteitszin afgeschermd wordt.
- Star Wars In de schaduw van Yavin 1 ***
- Star Wars In de schaduw van Yavin 2 ***
- terugkeer van de wespendief, De ***

Onze dame

Wat een pathos, wat een drama. Een boek vol gespleten persoonlijkheden, mensen met verborgen agenda's, mini dokter Jekylls en mister Hydes. Esmeralda, haar onbeantwoord idealisme tegenover de halsstarrige afwijzing van Grégoire. De bisschop, zijn onbeantwoord... Een basiszin die je voor elk van de personages kan toepassen. Quasimodo hoeft het zelfs niet aan de grote klok te hangen, al lijkt hij op het einde onbegrijpelijk uitgespeeld. Hoewel even mooi qua visuele schoonheid als het eerste deel, ontbreekt hierin het stukje verwondering. Bastide heeft de figuren nog karikaturaler en grotesker gemaakt. Maar die kleine verrassende wending op het einde, die doet het hem en zorgt voor een onvergetelijk avontuur waarbij het Er was eens-sprookje ineens erg wrang nasmaakt. Wie houdt van romantiek en Shakespeariaans drama in theatrale vorm laat best de klokken luiden. Hier zit muziek in!
- Bob De Moor - De klare lijn en de golven ***
- Hans Integraal 1 ***
- Merlijn De queeste naar het zwaard 4 ***
- Notre Dame 2 ***
- wilde vlucht, De Integraal Cyclus 1 ***

Ozymandias

Wow, toch wel een huzarenstuk van schrijver Len Wein om het ware gelaat van Adrian Veidt annex Ozymandias te tonen en de biografie perfect te laten aansluiten met de originele Watchmen. De hoogdravendheid is verantwoord want weerspiegeld net het karakter van melomaan Veidt. De dunne lijn voor de slimste mens op aarde plaatst hem boven iedereen. Zijn Goddelijke wil om schoon schip te maken met deze wereld waar alles voortdurend in het honderd loopt, is verontrustend. De laconieke terugkeer van die ene sleutelzin Who watches de Watchmen weerlegt Ozymandias met forse daden. Ruimte voor discussie is er in zijn monologe bestaan niet. Zijn opgelegde wil wordt wet. En al wie zich daar niet bij neerlegt, moet het ontgelden. Het circulaire spel benadrukt de geometrische structuur. Je loopt voortdurend in het rond om uiteindelijk daar te geraken waar alles begon. Intelligent, visueel knap (de repetitieve, circulaire rondingen) en absoluut aanvullend. Die Before Watchmen, allesbehalve platte commerciële exploitatie.
- Before Watchmen Ozymandias ****
- Carbeau - Barones en bolides 2 SC **½
- Game Over 12 ***½
- Hotel Particulier **½
- Walking dead 18 ***½

Batman, het bedrijf

Vrijblijvende amusementsverhaaltjes, die moet je van Grant Morrison niet verwachten. Dat geldt evenzo voor Batman Incorporated. Is het intellectuele spielerei voor een schare die hard fans? Is het een vertelling op het allerhoogste superheldenniveau? Of vergaloppeert de auteur zich met een overdadige cast die moeilijk te situeren valt? Vaak begrijp je de verspringingen in de plot niet en zit je verweesd te staren naar de volgende scène. Morrison eist alertheid, wil dat je meer doet dan enkel consumeren, meer dan passief absorberen. De eindjes vallen moeilijk aan elkaar te knopen (ook omdat het traditionele beeld dat we hebben van Batman door de jaren heen grondig werd uitgebreid, Batmans zoon Damian op kop), vooral omdat de auteur springt van de hak op de tak. Een mankement? Neen, want je geest wordt constant geprikkeld en eist een totale overgave. Er hangt een zweem van magie rond in Batman Incorporated. Groots is de manier waarop Morrison dingen weglaat, niet expliciet vertelt. Een verandering van decor en setting, het is aan jou om dat groot – voor een strip toch – gat in te vullen, bij te fantaseren. Niet zo maar hapklaar, die brok. Uiteindelijk voel en merk je dat er in die chaos een stevige beredeneerde structuur zit. Het niveau ligt meteen een pak hoger dan bij de doorsnee Batman comics. Hoe hij Damian plaatst tussen de moeder en de vader, de klasse waarmee Morrison het verleden reconstrueert. Allesbehalve vrijblijvend. Buiten het openende nulnummer (oorspronkelijk tussen delen 3 en 4 verschenen), dat zeer gestileerd wordt uitgebeeld, ligt een groot deel in het verlengde van de Morrisons partner in crime Frank Quietly-stijl. Soms zelfs aanleunend bij Frank Millers Dark Knight. Ondanks de verschillende artiesten word je niet afgeleid door storende verschillen. Heeft Batman Incorporated überhaupt wel nadelen? Ja, de onopgeloste vragen. Want hoe zit dat nu met de Leviathan? Batman Incorporated, een uitdagende strip.
- Batman Incorporated 1 ****½
- Junior Suske en Wiske 10 **
- Jump 5 (herdruk) ****
- Kogaratsu 13 ***½
- laatste grens, De 1 ***
- nacht in Rome, Een Integraal ****½
- Superman Family Adventures 2 **

Fabels-achtig

Zo'n bundel met allemaal verschillende verhalen uit de Fabelwereld is memorabeler dan één groot plot. De gewone weglezertjes vergeet je al gauw, maar sommige oneshots zijn zo fantastisch dat je niet anders kan dan Bill Willingham op te hemelen. Te beginnen met het Jack of Fables-avontuur Zak met botten. We weten ondertussen dat de fabelfiguren ook niet allemaal heilig zijn, d'r lopen evenzeer allerhande opportunisten rond. Een af- of weerspiegeling van de mens dus. De slinkse wijze waarop Jack de duivel uitdaagt en er levensbelangrijk profijt uithaalt, je moet er maar opkomen. Een verhaal met een moraal (bezint eer gij begint) met een wrange epiloog tot gevolg. Vindingrijkheid troef in de voetsporen van zwartkijker Ambrose Bierce. De andere verhalen kunnen er amper aan tippen. Toch merk je dat de schrijver bijzonder geconcentreerd zijn grootse plan verder uittekent (Boy Blue en Roodkapje) om later deze aanzetten te gebruiken en er voort op te borduren. Super is het om Slapend Kasteel-tekenares Linda Medley in deze feeërieke Fables-groep opgenomen te zien worden. Wie trekt er aan het kortste eind in deze Fables Deluxe 2? Een oersterke bundel.
- Dino's 4 **½
- Fables Deluxe 2 ****½
- Fables Deluxe 3 ***½
- Jeremiah 33 SC ***
- Jeremiah 33 HC ***
- Witte Klauw 2 ***½

fatale vrouw

Hoewel opvallend met de klemtoon op de close-up van de vermoedelijke femme fatale, geeft die voorkafttekening Cabanès' grootse klasse niet weer. Alleen al de eerste pagina's stralen een onwaarschijnlijke sfeer uit. Te beginnen met sommige structuren die hij gebruikt in de decors. De herfstige heide en het moerassige modderpad (pagina 3, kader 1), de baardharen van de jager (3-2/3), de geschilderde strepen als luchtverplaatsing (6-1/2), het krijtachtige bankje (6-3) en de kleurveranderende rode sjaal/hoofddoek (6-3/4/5/6). Femme fatale is zo oogverblindend mooi dat je het boek logisch al in de hogere regionen catalogeert. Met die schoonheid focust Cabanes je aandacht op deze bevreemdende, mysterieuze, verslindende vrouw. Manchettes verhaal valt het best te vergelijken met Miller's Crossing, er was eens een voorbijganger die in een slapend stadje het vuur aan de lont steekt. Alleen in plaats van een (ex-)gangster in de hoofdrol, nu zo'n rasechte vamp die haar mannetje weet te staan. Cabanes speelt het spel volgens het Manchette-plan geniepig en geeft met mondjesmaat informatie vrij. Wat zijn de beweegredenen? Wie speelt welke rol in het verhaal? Toch zit er daar een mankement in verscholen. De vrouw die je net volledig doorgrond wil zien worden, ze blijft verborgen kantjes hebben. Ondanks haar naaktheid geeft ze zichzelf niet helemaal bloot. Gemakzucht van de schrijver of voor hem niet relevant? Jammer, want van Aimée wil je met totale overgave houden. Alleen zorgen dat je je vingers aan dit heet lucifertje niet verbrandt.
- Arq 17 ***
- Capricornus 16 ***
- femme fatale ****
- Zuster Fidelma 1 SC **½
- Zuster Fidelma 1 HC **½
- Zuster Fidelma 1 LX **½

Romeinse nachten

Wat een volwassen atypisch stripverhaal. De lichtvoetigheid van de tekeningen en de romantische, lyrische waas die er rond hangt, het staat in schril contrast met de pijn en de pathos van het 'onschuldige slippertje'. Jim weet dat verlangen, die zucht naar sensatie weg van het vertrouwde zo accuraat weer te geven. De evocatie van de grote liefde die je blind eender waar en op eender welk moment terug omarmt omdat je zo in de ban bent van die persoon. Een ongezonde fixatie waarbij je steeds de illusie van de misgelopen leven blijft koesteren. Jim zorgt ervoor dat de cirkel rond is. Begon het eerste deel met het heden, met de tragische beslissing van Marie, gevolgd door de flashback, hierin wordt de tijdlijn aangevuld en komt er die noodzakelijke annex. Een uitsluitsel over wat dit uitstapje, deze Een nacht in Rome finaal heeft teweeg gebracht. Je kan al de protagonisten netjes analyseren. Marie die zelf veel te verwijten valt omdat ze zich indertijd niet kon binden en maar al te graag haar macht over Raphaël (nog altijd) wil doen gelden. Het gefrustreerde meisje (ondertussen vrouw) dat nu zelf onbeantwoord achterblijft in een niet zo hechte relatie. Geheimen, openbaringen, afschermen, zich blootgeven, stukmaken, lijmen, liefde, haat. Zo mooi gecombineerd in een uiterst matuur kunststukje. Een nacht in Rome laat je niet onbewogen.
- Angry Birds 2 **
- Elfquest 3 **
- kraker, de agent, de jurist en de stad, De **½
- Nacht in Rome, een 2 HC ****½
- Nacht in Rome 2 SC ****½
- Tomb Raider 2 **½

Herinneringen aan heroveringen

Je krijgt van hetzelfde laken een pak: uiterst knap realistisch tekenwerk in een nogal steriele omgeving. Oorlogje spelen met indrukwekkende olifanten en mythische wezens (griffioenen). Opgepast dat je niet overrompeld wordt. Het stuk machtswellust blijft de hoofddrijfveer tussen al deze koningen en prinsessen. Het ene kamp is nog wreedaardiger dan het andere. Niets is des menselijks. Mooi kijkboek, jammer dat Miville-Deschênes er zo lang over doet om een vervolg te breien aan deze klassieke kroniek.
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 9 **
- Harry Humus 3 **
- Heroveringen 2 ***
- Khaal - Kronieken van een intergalactische keizer 2 ***
- song Called City, A *½
- Tell me lovely little stories **

Supermans prijs

George Perez is een oude rot in het vak die van wanten weet en ook eentje die behoorlijk vertrouwd is met de Superman-mythe. Nochtans is ook dit weer een herbronning van het iconische personage. De vereiste voorkennis wordt pas op het einde uitgeklaard. Er is dus een stuk geschiedenis noodzakelijk om de oorsprong van het kwaad te verklaren. Mooi opgebouwd met in elk deel de verschillende opponenten, de samenkomst en de definitieve bedreiging met daaropvolgend de ultieme confrontatie. Is het een messias of een dreiging? Messiah or menace klinkt in het Engels een ietsje beter. In De prijs van verandering heb jij sowieso prijs. Namelijk veel leesvoer voor weinig geld.
- Herinneringen - Mijn jeugd op de puinhopen van een verloren oorlog ***
- Herinneringen - Mijn jeugd op de puinhopen van een verloren oorlog (herziene druk) ***
- Superman 1 De Prijs van Verandering ***

Texas Cowboys

Dit is méér dan verdelde pulp. De wegwerpboekjes van weleer verbleken met deze los aan elkaar hangende episodes van het 'magazine' van Delpozzo Publishing. Los aan elkaar? Neen, hoor. Trondheim weeft het touw mooi aaneen zodat dit westerntapijt met dimensie de vlakheid weggomt. De stoutmoedige Harvey Drinkwater is uitdagender dan je je hem uit het eerste deel kan herinneren. Trondheim herhaalt zichzelf niet door steeds nieuwe interessante personages toe te voegen. Door de focus niet altijd te leggen op de legendarische journalist en door geregeld links en rechts af te wijken zonder finaal van de hoofdplot af te wijken, krijg je weer een heel kleurrijk palet. Thomas Woodham is de verrassende showsteler. Eerst uit de hoek komend met een pakkende openbaring die daarna kolderesk entertainend onderuit wordt gehaald. Naast de avontuurlijke sérieux is er ook ruimte voor humor. Niet van die pasticheachtie Donjon, dit keer heel respectvol voor een uitstervend genre. Texas Cowboys, wrang en vrij als Deadwood. Zeer goed.
- Noordsage 2 *
- Pits en Kaliber 7 (herdruk 2010) **
- Pits en Kaliber 7 (herdruk 2014) **
- Scoutswoord, Erewoord **
- Texas Cowboys 2 ****

De losse tong van Rabaté

Wat is 2014 toch een heerlijk stripjaar. We hebben na driekwart al van enkele uitstekende boeken mogen genieten, het houdt voorlopig echter niet op want ook Losse tongen staat enorm hoog aangeschreven. Hiermee gebeurt trouwens het onwaarschijnlijke. Na de dipjes in Een tweede jeugd, De feestwinkel en Maria van plastic (deze laatste twee niet door hemzelf getekend) overstijgt Rabaté grafisch zijn meesterwerk Ibicus. Dat perfectionistisch realisme brengt je zo dicht bij de dorpsmensen van Restigné. Wee je zielenheil als je niets te maken wil hebben met pastoors. Een onterecht vooroordeel, want uiteindelijk openbaart Losse tongen heel wat bekentenissen. Deels via de biecht, deels via openlijke gesprekken, deels via het typische dorpsgeroddel. Nochtans leest het in eerste instantie eerder als een weifelende detective. Er is immers een 'moord' gepleegd en er loopt een inspecteur rond om de dader(s) te vatten. Het is slechts een afleidingsmanoeuvre, want de ware ziel van dit exploot zit in het hart van de biechtvader. Zijn diepmenselijke interventie zorgt voor warmte en humor in deze gesloten gemeenschap. Het schone van Rabatés esthetiek wordt gekenmerkt door die levendige personages. Van vlees en bloed is het intense ogenschijnlijk lichtvoetige drama, niet enkel karakterieel door hun typisch menselijke zwakke kantjes, ook anatomisch reëel. Hartverwarmend is Losse tongen ondanks de druppel die op het eind het wijnglas laat overlopen. In vino veritas.
- Losse tongen ****½
- Piet Pienter en Bert Bibber 13 - 't Mannekesblad **½
- Piet Pienter en Bert Bibber 37 - 't Mannekesblad **
- Piet Pienter en Bert Bibber 13 - Standaard Uitgeverij **½
- Piet Pienter en Bert Bibber 37 - Standaard Uitgeverij **
- Urbanus Speciaal 12 **

Papegaai of parkiet

Berthet eindelijk weg van de Pin-up-recyclage en de mislukte retro-SF-uitstapjes. Hij nestelt zich terug in het genre waar alles indertijd mee begon: de 'polar'. Dat merk je aan de pulpachtige kaft die de zwartgele pockets van de Franse variant op de geschreven film noir recreëert. Berthet kiest voor een keurmerk (collectie Zwartlijn) in plaats van zich verder conceptueel uit te sloven (de cover). Hautière focust zich op de naïeve Cubaan die met opengesperde mond de diva, de femme fatale blindelings volgt. De jongen heeft zich in nesten gewerkt en zal een vluchtroute moeten gebruiken die hem hopelijk een veilige thuishaven oplevert. Kan de anonimiteit van Hollywood dit bieden? Ondanks de 64 pagina's blijft dit eerste album een aanzet. In een gestaag tempo raak je lichtelijk geïrriteerd door de vanzelfsprekendheid waarmee Joaquin zich laat inpalmen en ringeloren. Dit eerste deel van Perico is leuk, toch verwacht je wat meer pit.
- Jommeke 272 (cover Delzenne) ***
- Jommeke 272 (cover Merho) ***
- Jommeke 272 (cover Borgions) ***
- Jommeke 272 (cover Cneut) ***
- Perico 2 ***

SOS Parodie

Die voorkaft alleen al doet je reikhalzend uitkijken naar de andere vondsten die al parodiërend het Jacobs-patrimonium met eerbied onderuit halen in deze S.O.S. Meteorologen (versus SOS Meteoren. Resumeer je de opzet, dan lig je in een deuk. Hoe komt Pierre Veys erop om Mortimer met een gespleten persoonlijkheid à la Hyde op te zadelen. Ja, ook Stevenson moet er aan geloven. En bij Mortimer is het eerder chronisch, niet afhankelijk van nieuw ingenomen doses. Of de hoofdrol die Olrik dit keer mag spelen als tweederangsfiguur. Daar gaat zijn hardnekkig overambitieus imago. En dan natuurlijk ook Blake die de zelfkant van de maatschappij bewandelt om informatie in te winnen over zijn verdwenen vriend. Een kapitein die thuis is buitengeschopt omdat mama hem liever kwijt is dan rijk. Die kleine, fijne elementjes (de bende uit A clockwork orange van Stanley Kubrick) entertainen verfrissend. Echter de grandeur waarmee Veys en Barral in de vorige delen uitpakten is een beetje afgevijld, minder scherp. Alsof ze een echt verhaal wilden vertellen en niet verder komen dan de optelsom van leuke momenten. Nog meer anarchie, nog meer pastiche heeft Philip en Francis nodig. Alsof nu ideeën gespaard worden voor latere delen. S.O.S. Meteorologen, minder geschater dan voorheen, al merk je bij recapitulatie dat er toch behoorlijk wat te gniffelen viel en je toch meer herinnert van die spielereien. Geniet van Barrals expressieve tekeningen.
- Atalante 6 ***½
- meiden van oom Bob, De **½
- Philip en Francis , De avonturen van 3 ***½

Een Bijbelse kat

Philippe Geluck heeft de luxe om elke kreet die hij slaat of wind die hij laat, elk woord dat hij praat, eender welke pas hij gaat op één of andere mediatieke manier vereeuwigd te zien worden. Om te beweren dat hij 'eventjes' de Bijbel volgens zijn inzicht bewerkt, is te denigrerend. Daarvoor heeft hij zich iets te fanatiek uitgesloofd en behoorlijk wat opeenvolgende cartoons gemaakt over dit specifiek religieuze onderwerp. Weldoordacht met leuke vondsten, een verhaal zelfs vertellend om de chronologie van de schepping niet te dwarsbomen én de Goddelijke essentie te vatten. Toch zie je hem liever gevarieerd cartoons maken met de Kat gewoon als kater zonder enig hemelsch inzicht. De bijbel volgens de Kat verveelt dan ook na verloop van tijd en kan je amper boeien. De pogingen van de vertaler om het even spitsvondig met woordgrapjes te vullen lukt zonder problemen. Alleen mis je een écht verhaal, zo eentje waarmee Desberg en Johan de Moor uitpakten in Kobe de Koe. Michelangelo geparodieerd op de voorkaft met 'Geluck zij met ons!' Helaas zijn wij niet met Geluck.
- Biebel - De stroken (Strip2000) 5 ***
- Kat, De - De bijbel volgens de Kat ***
- Marc Sleen in Ons Volkske 1945 **½

Voetbal voorop

Voetbalgoeroe dweept terecht met spelplezier en vooruitziende stuwkracht om de (het) goal te bereiken en zo veel mogelijk te scoren. Beppe Ramello en Giuseppe Ferrario leggen zo een geslaagd enthousiasme aan de dag en werken aanstekelijk motiverend met hun allesbehalve statische voetbalstrip. Deze The Dirty Dozen met rebelse kinderen die plotsklaps toch in de pas gaan lopen is een toonbeeld van energieke lust. Beweeglijk-heid, sierlijk-heid, stoutmoedig-heid, ge-heid gaat het er in de derde aflevering even bal-dadig aan toe. "Skate doet alles wat hij kan en dat is nogal wat" (pagina 40). Ferrario ook. Dat is niet zo maar een van de foto overtrokken figuur die daar in de lucht zweeft. Dat is een elegante halve omhaal die Skate presteert. En ondanks het falen van de doelman in de daaropvolgende prent kan je niet anders dan hem te feliciteren voor deze nutteloze poging. Geen zwevend silhouet, wel een échte sporter. Klasse, het kan ook in sportstrips. Ramello en Ferrario hadden duidelijk de wil om te scoren.
- Voetbalclub 2 ****
- Legenden van Troy 7 Het uur van de Gargouille HC ***
- Legenden van Troy 7 Het uur van de Gargouille SC ***

MMS

Matz kan dus meer dan Killertje schrijven. Hij blijft dezelfde misdaadweg inslaan, dit keer met een politieagent die twee grenzen onherroepelijk zal overschrijden. Enerzijds die van zijn beroepseer, anderzijds de letterlijke border tussen de VS en Mexico. Zijn aanpak is niet meteen de meeste diplomatische. Met een stok in het hoenderhok haalt hij zich heel wat problemen op de hals. Dit eerste deel is spannend, verrassend (hoewel, heb je reeds heel wat politieseries en -films gezien, dan is je giswerk doelgericht) met vooral zo veel schwung dat je meteen naar het opvolgende middelpunt (het is immers een drieluik) wil verdergaan. Een werkloze Mezzomo zou zonde zijn. Diens natuurlijk talent beweegt zich met souplesse voort. Alsof het vanzelfsprekend is om die grenswoestenij te illustreren en het broeierig hete van de situatie vurig om te zetten. Mexicana, boeiend.
- Mexicana 1 ****
- Miss Oktober 3 ***
- Sisco 8 ***

Levende steentjes

Een verrassende antioorlogs one shot waarbij de segregatie onder de loep wordt genomen. Mevrouw Livingstone bevat al meteen een bijzondere ontboezeming eens je met de protagonisten kennismaakt. Naast de dappere, rechtgeaarde Mercier is er die eigenaardige, ongekende en ondoordringbare Mevrouw Livingstone. Baruti en co houden een mythische waas van mysterie rond de figuur gekneld, het is moeilijk polsen naar diens karakter, naar diens motieven. En toch lukt dat vanop afstand. Geen grotesk heroïsme, wel puur menselijk drama met gedrevenheid en eer als spil. Ook al is dit Livingstones oorlog niet. Voor een oorlogsverhaal is Mevrouw Livingstone zeer poëtisch. Qua kleuren denk je bij het openslaan van het boek aan Hermann. Baruti is minder virtuoos, het hindert niet om hem dat exotische Afrika lyrisch te zien demonstreren. Mevrouw Livingstone, mooi.
- Flash 2 **½
- Mevrouw Livingstone ***½
- Moeraskerels, De *½

Bloedheet

Probeer die opener vanaf pagina 5 eens te beschrijven. Het felle zonlicht verschroeit het gele korenveld. Een man veegt de centraal geplaatste zweetdruppels van het voorhoofd. De zon achter hem geposteerd, als een aureool extra weerkaatsend. Het witroze, marcellekeachtig hemd kleeft op het lichaam. Hoewel er zo goed als niets te beleven en te zien valt, stopt Baru er meteen gecomprimeerd een pak informatie in. De actie blijft woordloos tot twee stemmen interveniëren: Aniëllo en zijn 'kameraad' terwijl op de achtergrond de man in het zwarte pak Engels prevelt en telt. Verrassing alom. Eén van de commentatoren speelt een dubbelrol (pagina 7, kader 1). Je kent dat wel, tegen zichzelf pratend om de animo erin te houden. Om steeds bij de pinken te blijven. Hij is niet de enige die zich zo moed, vriendschap of vertrouwen inpraat! De 'man in black' zoekt de boerderij op die hij de pagina ervoor opmerkte (7-3/4/6). Subtiel zitten Aniello en zijn alter ego verscholen in het koren waarvan het kaf nog niet gescheiden werd (7-5). Ook hier, zonder erbij stil te staan, zie je de man verschrikt opkijken (7-3), omhoog in de lucht, om dan snel weg te rennen. Vluchten misschien? Pagina 8 ontmaskert de ware reden: een politiehelikopter (8-1), door de simpele Aniello verkeerdelijk als Carnavalleri bestempeld (misschien beschouwt hij hen wel als gekke mensen in carnavalskostuum ) in plaats van de Carabinieri (8-3). Nochtans bevind je je niet in Italië. Er viel al een keer Bogey, nu komt daar Humfrie bij (8-3). De toon is gezet. Met een knipoog naar Humphrey Bogart weet je welk filmnoirvlees je in de kuip haalt. Aniello neemt ineens de hark terug ter hand (8-5). En dan? Wat volgt is een nieuwe setting met nieuwe personages. De – binnenkoer van de – boerderij ontpopt zich als tweede (vaste) decor (9). Twee mannen in overall (9-1/2). Op het dak (9-3) een beklimmer in ontbloot bovenlijf (9-4), blijkt de Portugees Jésus te zijn. Een potsierlijke dame (9-5). De toon is gezet, de andere protagonisten kortstondig voorgesteld. Een woordenwisseling tussen Jésus en de seksbeluste jongedame volgt. Wat een cinema (10-2/3). En de gangster? Die kijkt verschrikt naar hetgeen hij in de stal ziet (10-4), een komische noot. Het gevaar is niet zo dreigend (10-5)! De nymfomane (11-4) in close-up van dichtbij (11-1). Zijn die bloeddoorlopen ogen van eventuele slagen of is de opgekalefaterde schminkdoos door de hitte deels uitgelopen? Wederom een extra pion op het speelveld: niet enkel het varken (11-3), ook de bazige ka (11-4) treedt op het voorplan. Wie wordt er nu symbolisch ingebonden en opgesloten (11-5)? Als de kat van huis is danst Aniello op tafel (12). Rondzwervende vliegen op een bord van een net verorberde maaltijd, het blijkt superwarm te zijn (13-1). Iemand met gezag zet de puntjes op de i. Het perspectief is duidelijk genoeg. Deze man blijkt te duchten te zijn (13-2). Mister Cobbs finale lijdensweg begint. Dát is Baru. Een prozaïsche tekst zo gecondenseerd weergeven waarbij de beelden het grootste deel van de vertelling dragen. Suggestiviteit wekt extra interesse op. De auteur minimaliseert het aantal woorden, reduceert de dialogen. Zo extreem zelfs dat hij eveneens onomatopeeën weglaat. Geen 'doeg doeg doeg' om het geluid van een helikopter na te bootsen en ons net als Cobb uit de voeten te maken (pagina 7). Neen, subtiel stilzwijgend, het antwoord volgt wel op de volgende bladzijde. Baru herleidt tot de essentie en geeft je zelfs niet het gevoel een voluitgeschreven roman te lezen. Hij absorbeert en transformeert naar een ander medium: dat van het beeldverhaal, bewust niet aanleunend bij de cinema waar geluid wél een belangrijke rol speelt. Natuurlijk zwemt Baru weer in de zelfkant van de maatschappij-vijver zoals in Het kortste eind. Een hoopje marginalen zijn een prima klankbord om deze schurk even verrast buitenspel te zetten. Géén actie zoals in een spetterende film, eerder theater in de gesloten ruimte van een boerderij. De gekadreerde Cobb die de vrijheid en een betrouwbare schuilplek opzocht, zit letterlijk vast in het ruimtelijke, beperkte kader van de hoeve. Zwartgallig en voor sommigen bevrijdend. Op een bloedhete dag kan het er stomend heet aan toegaan. Klasse.
- Bloedheet ****
- Transmetropolitan **
- Zonneland verhalen **

Troy in Puin

Je hebt alles toch al gezien en gelezen in de Troyaanse wereld. Dus waarom, Arleston, nog verder kruit verschieten? Door nieuw bloed toe te voegen en de reeks met een frisse saus te overgieten is er dat sprankeltje hoop op beterschap. Nochtans denk je in eerste instantie de zoveelste copy paste in handen te hebben. Typisch weer die beschrijvende introducties van de veelschrijver. Gelukkig neemt Sala het heft in eigen handen en zorgt ervoor dat de magische krachten die op de Troy-planeet een grote invloed hebben daadwerkelijk iets magisch veroorzaken. Een verrassend uitgangspunt, geslaagde slapstick en een mooi afgerond geheel doen je na Ploneïs de onzekere weer zeker voelen over de kwaliteiten van deze zijreeks. Erg leuk.
- Hemel in puin 3 **½
- Legenden van Troy 6 Ploneïs de Onzekere HC ***½
- Legenden van Troy 6 Ploneïs de Onzekere SC ***½

Dobermans oog

Cothias en Ordas gaan de oorlog weer te lijf, dit keer op een even waanzinnige manier. Beginnend met een verrassend stukje geschiedenis, de onbezonnen daad van een overmoedige soldaat die het leven redt van een andere strijdmakker. Eentje die later heel wat brokken zal maken op het internationale strijdtoneel. Arno Ixks is het perfecte instrument om de gruwelen van het naziregime te illustreren. Cothias en Ordas nemen elke gelegenheid te baat om hun bestiale wreedheden onverbloemd weer te geven, iets waar Arno niets tegen in kan brengen gezien niet enkel zijn leven, maar ook dat van anderen uit zijn omgeving op het spel staat. In tegenstelling tot reeksen als Bewaker van de Lans krijg je dit keer wél een grondige introductie met uitgewerkte achtergrond wat de doelstellingen zijn van deze expeditie. Hopelijk vervalt de strip niet in het occultisme en blijft ze aards. Anders gaat een groot deel van de realiteitskracht verloren. Beb Zanat overstijgt de middenmoot met een rauw realisme. Hij compenseert de gebreken met gedegen camerawerk en een goede pagina-indeling. Voor de glorie van de duivel, glorierijk.
- Blueberry, De jonge jaren 2 ***½
- oog van de Dobermanns, Het 1 HC ***½
- Rode Duivels, De 3 **

Voor een heel klein beetje geluk

Galandon kiest weer voor de oorlogse poëzie. Een oorlogsslachtoffer dat gehavend naar huis komt, een deel van de persoonlijkheid kwijt. OM niet enkel afhankelijk te zijn van de reacties van omstaanders (dorpsleden en familie) vervolledigt de scenarist de plot met een moordenaarsenquête. Er vallen heel wat doden, weliswaar onder het vee. Een afleidende thriller om de lezer meer te bieden dan enkel emotioneel geladen vrouwelijkheid. De zwakte van het resultaat zit hem in de draagkracht van artiest Dan. Die is te licht om er een echte hoogwaardige Vrije Vlucht van te maken. In de troosteloosheid is ruimte voor een beetje hoop. De gebroken levens die de oorlog overleefd hebben, zoeken een reden van bestaan. Voor de ene is dat traditioneel, voor de andere gewaagder, avontuurlijker rondtrekkend als ze bohémien met de verrassende plotwendingen (toch verschillende) forceert Galandon de dramatiek. De weinig voorspellende samenhang is gemakzuchtig. Dan blijft even beduusd zijn 'realisme' etaleren. Zonder overtuiging. Voor een beetje geluk, toch een 'leuk' verhaal genre Un long dimanche de fiançailles.
- Jeroen en Klaas 3 **½
- Timo 4 ***
- Voor een beetje geluk Integraal ***

Woestenij-valk

Zumstein die in zijn dankwoord onder andere Enrico Marini in de schijnwerper plaatst. Logisch, de manier van inkleuren (structureel de achtergrond weergevend zonder met zwart af te werken) is kenmerkend voor de tekenaar van De Schorpioen. Illustratief zit het snor in Saqqara, toch vooral wat machinerie en decors betreft. De personages zelf zijn iets statischer. Mooiogende prentjes en vergezichten bekoren de lezende wereldreiziger. Gek genoeg bedankt Zumstein ook zijn redactrice. Nochtans heeft die geen bijdrage geleverd in het bijsturen van de auteur. Schrijver/tekenaar Zumstein rommelt er maar op los en kan op geen enkel moment de schattenjacht spannend voor stellen. Hij moddert aan en maakt er zo'n knoeiboel van dat het avontuur je niet boeit. Opgezadeld met familieleed (ook de vrouw des huizes trekt haar stoute schoenen aan) krijg je ineens een romantisch onderonsje. De drie sterren zijn voor de tekeningen.
- Jeroen en Klaas 2 ***
- Woestijnvalk 4 HC ***
- Woestijnvalk 4 SC ***

Meta-bronnen

Een ode aan wrede gewelddadigheden in naam van het overleven en de overlevering. Jodorowsky kan het niet laten om zijn perverse trekjes erin onder te brengen: incest, bloeddorst, verkrachtingen, ongebreideld moorden. Voor de goede vrede moet je dit niet lezen. De volgzame constructierobots nemen met hun niet begrepen beledigingen geen genoegen en becommentariëren zoals de twee oorspronkelijke robotjes uit de basisreeks op komische wijze de verwensingen die ze naar zich toe krijgen geslingerd. De rivalen bulkt weer uit van de bombastische holle fraseringen, een gemakzuchtige voortzetting van een SF-succesreeks. Tekenaar (hier terecht illustrator genoemd) Das Pastoras geeft de strip die nodige, rijke glans. De rivalen, een mooi kijkboek dat niet al te zwaar op de maag ligt.
- Metabaronnen - Castaka, De 2 HC ***
- Metabaronnen - Castaka, De 2 SC ***
- Alpine 1 SC **

Als de Duisternis valt

Iedereen die kickt op Yves - Legende, Prins van de Nacht - Swolfs, Iko overtreft hem. De artiest is nog minutieus, ambitieus en enthousiast. Hij haalt alles uit de kast om te imponeren. Bec geeft hem die ruimte. Niet enkel door weidse landschappen, ook door het beperken van de dialogen. Het spektakel heerst daardoor. Dat heeft als nadeel dat de plot traag vooruit gaat en zich amper ontwikkelt. Koning Ti-Harnog, bombastisch spectaculair.
- Alexander de Grote 0 ***
- Duisternis 4 ***½
- Robert Moses - De man die New York bouwde ***

Piraten

De kunst van het piratenleven legt Artemis geen windeieren. Door haar vakkennis weet ze zich met bochten uit de gevaarlijkste situaties te manoeuvreren. Een keizerskind in de hoofdrol, wie had dat in de oorspronkelijke Piraten van Barataria verwacht? Aghurmi is exotisch avontuur in een zwoel Egypte. Het zal goed doen om in de volgende cyclus terug op Amerikaanse bodem te vertoeven. Mooi is het realisme van Bonnet. Hij verdient de meeste punten.
- Carbeau - Barones en bolides 2 HC **½
- Piraten van Barataria, De 7 ***½
- Rode Ridder, De 243 ***

Mondaine kogels

Een behoorlijk wrang verhaal met tegenstrijdige emoties. Aimé is de protagonist waarmee je moet sympathiseren. Echter zijn apathische houding en gevoelloze uitoefening van het politieberoep in het oorlogse Parijs maken van hem een harde. Eentje die je trouwens ook moeilijk kan inschatten. Zelfs al parelt er een traan op zijn wang, is het enkel en alleen omdat hij zijn persoonlijke utopie niet kan bereiken? Zidrou en Lafèbre bieden de lezer met een poëtische noot een positief einde voor dit schrijnende verhaal. Een verhaal met vooral verliezers. Een verhaal vol pijn. En hoewel afstandelijk observerend, de emotie zit er in. De schoonheid in het dagdagelijkse lelijke van de oorlogsgruwel is van de hand van artiest Jordi Lafèbre.
- 100 Bullets 15 ***
- La Mondaine 2 ***½
- Suske en Wiske pocket 39 **

Arelate

Een mix van Murena en Apostata. Edoch zoals de sepiakleuren het aangeven: monotoon en dus weinig kleurrijk. Sieurac creëert daardoor wel een retrosfeer, weliswaar eentje die variatie mist. Doordat de auteur/artiest zich met alle facetten bezighoudt (geschiedkundige accuraatheid, de plot en de dialogen, de tekeningen en de inkleuring) beperkt hij het grafisch verfijnde, niet meteen zijn sterkste kant. Om een idee te krijgen van het dagelijkse gladiatorenleven kan je genieten van Arelate als leidraad.
- Arelate 3 ***
- Rode Ridder, De 243 luxe (linnen rug) ***
- Rode Ridder, De 243 luxe (velours) ***

Héloïse van Montfort

In de Middeleeuwen werd de mens behoorlijk gegrepen door bijgeloof. God en de Duivel waren méér dan abstracte entiteiten. Vooral de aardse vorm van deze laatste kon hun dagelijks leven in beslag nemen. Héloïse is de detective die het verdoken mysterie gaat uitklaren. Marazano plaatst de lezer in haar schoenen en begeleidt hem als betrokken observator. Alleen is héloïse een tikkeltje slimmer en weet uiteindelijk wel hoe de vork in de steel zit. Net door dat stukje mystiek, de plausibele uitleg en de ontknoping aanvaard je het fantastische element in dit gegeven. Je waant je voor een stuk in de Middeleeuwen, je voelt je er bij-gelovig bij. Sterke karakterontwikkelingen met playmate van Montfort in de hoofdrol. Een frivole tekenaar brengt het luchtig en mooi.
- Héloïse van Montfort 2 HC ***½
- Héloïse van Montfort 2 SC ***½
- Iedereen GENiaal **½

Antarctica

Bartoll nestelt zich graag in een wirwar van intriges vol geopolitieke complexiteiten à la Insiders, Diamanten en MX-22. In Bedrog is hij rechtlijniger en tapt uit een romantischer dramavaatje. Je hebt enerzijds de strijd om de verovering van de Zuidpool en anderzijds de ontboezemingen tussen Knut en Maureen, een liefdesverhaal waardoor beide lezende seksen zoet gehouden worden. Helaas camoufleert dat de voortgang van de race tegen de tijd en verschuift de concrete concurrentiestrijd naar de achtergrond. Antarctica moet daardoor nog op gang komen. Het boek is trouwens als harde kaft helaas te duur voor dit doorsnee-amusement.
- Alexander de Grote 1 **
- Alexander de Grote 2 **½
- Antarctica 1 ***

Zwarte kraai

Op de zes pagina's na (16-17, 32-33 en 44-45) vertelt Delitte een rechttoe rechtaan verhaal zonder al te veel omwegen en bizarre kronkels. Best wel als aanknopingspunt de vorige delen herlezen om Black Crows wraakgevoelens beter te kunnen kaderen. De 'doublespread splash pages' (één grote tekening op een dubbele pagina) maken indruk, maar gezien het gebrek aan tekstuele invulling annex ondersteuning hebben ze niet echt een functie. Op het overdonderen van zijn illustratieve tekenkunnen na dan.
- Black Crow 5 ***
- Garfield dubbelalbum 29 (groot A4-formaat - kleur) ***
- Suske en Wiske Luxe De werken van Lambik ***

Roodkapje Batman

Een stevig, actievol verhaal. Een bundeling van een plot die uit de reguliere Batman-reeks (nummers 635-641) werd gedistilleerd. Judd Winick schrijft episodisch en zorgt ervoor dat de lezer bij mondjesmaatse ontdekking gemakkelijk kan volgen. Wanner je het in één ruk gebundeld uitleest, is dat een beetje storend. Toch helpen die ruggensteuntjes. Net op het moment dat de ultieme confrontatie de reeds gezaaide vermoedens bevestigt, blijkt dat het slechts de aanzet is tot meer. Met een vlotte vaart raas je doorheen Under the Red Hood. Verrassende nevenfiguren (helden) maken hun opwachting in deze bijzondere wraakescapade. Want waar ligt de morele grens? Mag Red Hood het recht in eigen handen nemen en de criminelen zelf letterlijk uitschakelen? Is het geoorloofd om rechter én beul te spelen?
- Batman - Under the Red Hood boek 1 ***½
- Dragon Age 2 **½
- Geheim agent G.Ruwel 3 ****

Drakenleeftijd

Wederom een strip gebaseerd op een game. Het helpt om iets van die spellenhistorie te kennen, want als leek word je pardoes zonder voorkennis in deze wereld ondergedompeld. Wie is wie, gun jezelf de tijd en de ruimte, met mondjesmaat voorziet Alexander Freed je van antwoorden. Het stille woud is een vlotte, amusante weglezer. Het niveau van de grootse voorkaft van Palumbo kan Chad Hardin helaas niet evenaren. Robuust met veel close-ups, in inkt en vooral in kleur (groene achtergronden) gaat vooral veel verloren.
- Arcadia Archief luxe 28: Pokervrouw 8 **½
- Dragon Age 1 ***
- Pokervrouw 8 **½

A game of Gruwel

Michiel van de Vijver geeft een heel eigen invulling aan Monsters en c°. De missies van de stoere geheim agent zijn nogal kleinschalig, echt detectivewerk hoeft G. Ruwel niet af te leveren. Maar samen met assistent Vonk(ie) vormt hij wel een goed komisch duo dat je als vanzelfsprekend weet te entertainen. Geen paniek, een gekwalificeerde jeugdstrip met AVI-kwaliteitsindicatie. Erg leuk.
- Game of Thrones, A 9 **½
- Game of Thrones, A 10 **½
- Geheim agent G.Ruwel 2 ****

Voetbaltraining

Zelfs de afronding van het drieluik met euforische toeters en bellen bevestigt al het voorgaande. Ramello en Ferrario verlevendigen met de tekst en de frivole tekeningen de spelvreugde die de kinderen aan de dag brengen. Elke balfase is niet zo maar een overgetrokken foto, de cartoony figuurtjes zien er levensecht uit. Des te flitsender spelen de papieren balgoochelaar, des te flitsender beweegt het verhaal zich voort. Ijzersterk vol humor, met liefde voor het voetbal én het stripmedium gemaakt.
- Rooie Oortjes: The best of Dany ***
- Rooie Oortjes: The best of Gürsel ***
- Voetbalclub 3 ****½

Kluizenaar Dodier

Met een hamer op het hoofd slaat Dodier je murw. Probeer hierdoor eens niet geëmotioneerd te raken! Zelfs al kan je na driekwart de ware toedracht al helemaal zelf invullen, de schrijver/tekenaar blijft de ene na de andere verrassing aan elkaar rijgen zonder dat het geforceerd overkomt. Wat is hij toch keigoed om na de weemoed toch ruimte te laten voor een sprankeltje hoop. Pijnlijk mooi. Let op de eenvoud van de voorkaft.
- Jerome K. Jerome Bloks 24 ****½
- Rode Ridder 242 luxe (velours) **½
- Urbanus vertelt 14 ***

Suske toch

Een heel fantasierijk verhaal met everzwijnmensen en hindedames waarin Suske, Wiske en Lambik opereren als mogelijk heldhaftige oplossers van het probleem. Ondanks de insteek mis je toch de illusievolle magie die de verwikkelingen écht kan maken. Kortom, je bent veel minder mee met de onwaarschijnlijkheid van de gebeurtenis. Het ontbreekt Het gebroken dorp aan overtuiging. Lambiks hersenen functioneren als Woody Allens breinkamer in Everything you always wanted to know about sex but were afraid to ask. Leuk om zien hoe Luc Morjaeu zich laat inspireren door de grafiek van Vandersteen bij de oude, oorspronkelijke Lambik.
- Suske en Wiske 327 ***
- Suske en Wiske 327 Luxe (linnen kaft) ***
- Suske en Wiske 327 Luxe (velours) ***

Geen bubbels

Zoals steeds een dubbelspel in dit Bubbelspel: Fanny en Konstantinopel proberen de ware toedracht achter de inbraken te achterhalen terwijl Kiekeboe en Charlotte nonkel Vitals protestbeweging moeten trachten te temperen. Een plot dat twee richtingen uitgaat en op het einde toch terug mooi samenkomt. Met een gastrol voor De Ronde-ster Chris Willemsen. Grootse champagne met knallende bubbels levert Bubbelspel niet op. Matig, al geniet Merho van het rondspuien van kritiek op allerhande toestanden.
- Kiekeboes, De 140 **½
- Kiekeboes, De 140 luxe **½
- Kiekeboes, De 140 superdeluxe **½

Je hunkert naar deze bunker

Een mix van Meneer Johan en Welkom in Boboland van Dupuy en Berberian, maar dan anders getekend en in strookjesvorm. Reinhart heeft zich een eigen atypische stijl aangemeten, figuratief met geometrische figuurtjes. Zelfs in de abstracte wereld is de werkelijkheid ontzettend nabij. De vader van dienst kan putten uit alledaagse toestanden met vrouw en kind(eren) aan zijn zij. Het eigen ego centraal met genoeg acteursruimte voor die meelevende personen. Het is o zo herkenbaar. En of het nu meisjes zijn, twee jongens of gemengd, de koters gedragen zich allemaal eender. Druk, onhandelbaar, gezag ondermijnend, al moet gezegd dat het vaak ongewild grappige situaties oplevert. Kortom: het leven zoals het is in deze flink opgeschoten bunker waarin je alsmaar naar meer hunkert. Knap en grappig reflecterend.
- Doomsday 1 **
- Hunker Bunker 3 ****
- Rechter, De 16 **½

Kampioenenbal

De dertig pagina's razen voorbij met vooral de beklemmende scène van de schipbreuk die indruk maakt. Woest en levensgevaarlijk met een ronddobberend resultaat tot gevolg. Het aanmeren op een onbewoond eiland zorgt voor een erg sterke opflakkering van Fernands mercantiele geest. Deze situatie van het Robinson Crusoe-syndroom had verder uitgediept moeten worden. In Boma op de klippen vaart Leemans voor een keer niet op de klippen. Sterk in het genre.
- F.C. de Kampioenen 82 ***
- Kaasheld en Poephoofd 5 *
- Urbanus 160 *½

Wezen-loos

Een makkelijk weglezende strip. Ondanks de aankondiging van een nieuwe cyclus heb je toch nood aan voorkennis. Dit keer het verhaal van twee andere wezen die in het heden teruggaan naar het verleden, de verbintenis met het eerdere is er wel degelijk! De uitgave (harde kaft) is nogal duur voor de 'easy reading'-momenten die het jou bezorgt. De harde realiteit van de reizende weeskinderen blootgelegd, als hobo's de miserie trotserend. Harder en intenser gaat het er in O'Boys aan toe. Hierin wordt het schrijnende eerder verdoezeld. Fourquemin stapt af van zijn grimmige stijl uit de vorige reeksen en dat geeft De Wezentrein een zekere zachtheid.
- Lustige Kapoentjes 2 **½
- Suske en Wiske pocket 37 **
- Wezentrein, De 3 ***½

Mon en Phil

Een verhaal zonder einde, een ware ode aan de verbeelding. Totaal geschift zonder gestoord te zijn. Roze Bottel en Le Petit Prince, Fred creëert de wereld die je als volwassene reeds lang achter je hebt gelaten. Die van een ongebreidelde fantasie weggedrumd door volwassenheid. Poëtisch en magisch, een uniek stuk stripgeschiedenis. Enkel met een open, kindse geest bezoeken.
- Garfield 115 (groot A4-formaat - kleur) ***
- Garfield Pocket 82 (kleur) ***
- Philemon 17 ***½

G-Ruwelijk

Je hoopte op méér AVI-startboekjes. Van de Vijver en Valkema toonden hoe ze respectievelijk met Joep en Kik beginnende lezers didactisch kunnen begeleiden. Zonder vingerwijzend je de pap in de mond te lepelen, wel heerlijk natuurlijk als volleerde stripmakers gebruikmaken van de kracht van het medium. Hun boeken zijn in de eerste plaats stripverhalen! Van de Vijver kiest met G. Ruwel voor de meer ervaren woordkloppers. Je hebt voor deze reeks meer bagage nodig. Straffer zelfs, ondanks het predikaat AVI (E4-M5-E5) merk je geen verschil met een gewone strip, uitgezonderd de vorm van de uitgave. Michiel voelt zich als een vis in het G. Ruwel-water. Dit monsteruniversum ligt hem beter dan de mensenwereld. Alles ziet er vanzelfsprekend, vloeiend en levendig uit (de tippelende Ruwel, pagina 10, kader 7). Grappige personages, leuke vondsten. Het enige wat je de auteur kan verwijten is de summiere afbakening. Geen kenmerkend 'Einde' om elk verhaal af te ronden. Enkel de geleurde stippellijntjes bovenaan markeren een nieuw hoofdstukje. Zorg dat je Hebbes in huis hebt.
- Geheim agent G.Ruwel 1 ****
- Lustige Kapoentjes, De Een nieuwe generatie Integraal **½
- Parallelle wereld droom **

Niet voor wel na de oorlog

Het verlengstuk van Nieuwe tijden, het vervolg op dat Belgische oorlogsdrama. Was het eerste deel relatief kleinschalig, nu overschrijden Warnauts en Raives de internationale grenzen en tasten de naoorlogse geopolitiek af. Ondanks de pogingen om er drama in te stoppen is het huilen met de pet op. Niet vanwege de pathos, wel net door het ontbreken ervan. Wie is er immers begaan met deze personages? Jij? Flauw.
- Hotel Nevelzicht 2 **
- Jump 4 (herdruk) ***
- Nieuwe tijden 2 Na de oorlog **½

Maanzwart

Eindelijk nog eens een gewone Zwarte Maan op niveau. Het oorlogszuchtige en bombastische heeft plaats geruimd voor vrede en verzoening. Een verademing die zich ook doorzet in Anglerauds fijnere tekeningen. Propvolle scènes zijn zelfs nu ineens zeer leesbaar geworden. Die elegantie illustreert hij via de raamvertelling: de nakomelingen van Wismerhill kijken terug vanuit hun paradijselijk plekje naar het verleden. Angleraud heeft zo'n vooruitgang geboekt dat hij van Terra Secunda een kijkspektakel maakt met onder andere de art nouveau geïntroduceerd in deze demonische strip. En Froideval, die heeft eindelijk de smaak van het origineel terug te pakken. De grapjes van weleer herleven. De Kronieken zijn na 15 delen niet uitgeblust, de herbronning is geslaagd.
- Insecten 1 **½
- Kronieken van de Zwarte Maan 15 HC ***½
- Kronieken van de Zwarte Maan 15 SC ***½

Drakenpiraten de fles op

Fantasy, tot daar aan toe. Maar de fantasie van Ange lijkt ineens onbegrensd. Wat er zich achter die draken bevindt, is monsterlijker dan je voorheen kon inbeelden. Een minimix van Alien met de parallelle werelden van Fringe. Van een gekke plotwending gesproken. Demarez, zwak in gezichten, de acteerprestaties van de karakters zijn nogal theatraal. Marie hanteert een groot zwaard, soms heeft het buitensporige proporties (pagina 31, kader 3). In William ontspoort de reeks.
- Familie Piraat 2 ***
- Marie der Draken 4 ***
- Message on a bottle **½

Gouden zusjes

Blijft na acht delen vol variaties op hetzelfde thema nog steeds even leuk. Water en vuur, hemel en aarde, Noord- versus Zuidpool, warm en koud, die twee zusjes, elkaars tegenpolen en toch kunnen ze niet zonder elkaar. Als ze maar gelukkig is! maakt je gelukkig en vereist een gezond relativeringsvermogen.
- Golden Dogs 2 ***
- Kathy's kat 2 ***
- Sisters 8 ***½

Ge-dag op de heide-i

Mensen, in dit geval kinderen, die kunnen vliegen, wie droomt daar nu niet van? Icarus' grootste wens wordt bewaarheid. Niet Dags hoogmoed wordt bestraft, wel diens ongehoorzaamheid. Broeckx en de Winter beklemtonen dat luisteren naar het ouderlijk gezag primeert. Het tekenen van dieren gaat Broeckx veel beter af dan mensen te portretteren.
- Dag en Heidi 3 (Saga) **½
- Dag en Heidi 4 (Saga) **
- Dag en Heidi 5 (Saga) **½

Jorikus Cowala

Heerlijk, een volledig politiek incorrecte strip die consequent overal lak aan heeft. Roover rooft alle scabreuze grappen van de meest gore onderbroekenloltapper en schaamt zich niet voor zo veel platvloersheid. Dierenrechtenorganisaties, wees poesliever. Feministes, kijk in eigen boezem. Kinderen, gedraag jullie minder volwassen. Religieuze fanatici, hou de kerk in het midden. En cafégangers, neem d'r een goed geschuimde pint op. Café Cowala 2: soms flauw, maar vaak uitermate geniaal.
- Café Cowala 2 ***½
- Cassio 8 ***
Al maken Criva en Verhast een rare kronkel in hun afwerkend slot, met Jorikus Magnus bewijzen ze aan de artistieke top te staan van het Vlaamse striplandschap. Onbegrijpelijk dat ze internationaal nog niet zijn doorgebroken en geen onderdak vonden bij Delcourt of Soleil. Komt het door de keuze van de zeer karikaturale grafiek in een realistisch decor (de bosscène in het groene woud en de vertederende hertjes)? Niet verwonderlijk dat Muppets Waldorf en Statler met hun interventie zelfs niet eens opvallen tussen de andere karakterkoppen. Dat in schril contrast met de wellustige dames in het badhuis. Aan schoonheid in Jorikus Magnus geen gebrek. Interessant is de ontwikkeling van de wraakactie. De manipulatie van de twee Noorderlingen die de aanval op hun keizer inzetten. Knap hoe ze hun kansen vergroten door op twee paarden te gokken. Helaas bevredigt het verrassende slot niet. Veel te veel vragen blijven onbeantwoord omtrent motieven en reacties. Criva en Verhast hebben ten opzichte van het eerste deel zich wat getemperd en kiezen voor een klassiekere paginaopbouw. Het komt de strip enorm ten goede. De vergelding, bijzonder knap.
- Jorikus Magnus 2 SC ***½

Geen Stomp-je

Hoe een mythisch uitgestorven stripfiguur eervol nieuw leven in te blazen. De originele bedenkers worden met veel respect vermeld: sultan Abdelawill al Rosy (pagina 38, Rosy en Will). Oud staat in dit geval niet synoniem voor oubollig. Zij het weliswaar in de vlotte Dupuis' stijl van de jaren tachtig (twintigste eeuw) haalt Colman verrassend modernismen uit de kast. De melancholische terugblikken naar het verleden verklaren of belichten Stomps stoutmoedige daadkracht. Deze getormenteerde figuur heeft een ziel, met de geest van Knightgrave die in zijn hoofd blijft rondspoken. Noem het pathetisch, een onterechte veroordeling van een pienter geregisseerde strip. Mooi en efficiënt zijn de continue sprongen in de tijd, telkens een tip van de sluier oplichtend. Hoe brutaal ook, Stomp is fragiel, menselijk. Zo zie je maar dat een stevige achtergrond bedenken een held of antiheld de juiste persoonlijkheid kan bezorgen. Colman doet dat uitstekend. Eric Maltaite (zoon van Will) trad reeds in diens vaders voetsporen. Zijn 421 vloeide voort uit de Baard en Kale-stijl. Alleen ging dat bij hem een generatie sneller: vlot, filmisch en daardoor dynamisch. Twintig jaar na datum is hij de perfecte aansluiting met het verleden. De spoken van Knightgrave, een hedendaagse thriller vol nostalgie.
- Lucky Luke 31 ***
- Lucky Luke Integraal 10 ***½
- Stomp 1 ****

Bloederige lafaards

En altijd maar die fragmentarische mallemolen waarin Delitte de lezer zet, rondjes draaiend om amper een bestemming te bereiken. Een kermisattractie, meer niet? Het duurt een tijd vooraleer je op een paard de juiste plek hebt gevonden op het thrillerplatform, echter halfweg besef je dat ondanks de roterende beweging Delitte van plan is wél een bestemming te bereiken. Het zaakje stinkt, niet alleen naar lijkengeur, en zorgt voor mogelijke pistes. De verdachtmakingen kan jij ondertussen ook al hard maken, al wordt de verwijzing naar de uitgeweken Jack the Ripper eingszins verontrustend. De dubbelpagina's 30-31 en 46-47 zijn in vergelijking met 16-17 niet functioneel en plezieren vooral de artiest die zich op een groot doek uitleeft. Zelfs al 'leest' het als bladvulling, mooi is het wel om zien.
- Bloed van Lafaards, Het 1 ***
- Johnny Goodbye - eerste reeks 2 ***
- Serge 2 *½