Bloedheet

Probeer die opener vanaf pagina 5 eens te beschrijven. Het felle zonlicht verschroeit het gele korenveld. Een man veegt de centraal geplaatste zweetdruppels van het voorhoofd. De zon achter hem geposteerd, als een aureool extra weerkaatsend. Het witroze, marcellekeachtig hemd kleeft op het lichaam. Hoewel er zo goed als niets te beleven en te zien valt, stopt Baru er meteen gecomprimeerd een pak informatie in. De actie blijft woordloos tot twee stemmen interveniëren: Aniëllo en zijn 'kameraad' terwijl op de achtergrond de man in het zwarte pak Engels prevelt en telt. Verrassing alom. Eén van de commentatoren speelt een dubbelrol (pagina 7, kader 1). Je kent dat wel, tegen zichzelf pratend om de animo erin te houden. Om steeds bij de pinken te blijven. Hij is niet de enige die zich zo moed, vriendschap of vertrouwen inpraat! De 'man in black' zoekt de boerderij op die hij de pagina ervoor opmerkte (7-3/4/6). Subtiel zitten Aniello en zijn alter ego verscholen in het koren waarvan het kaf nog niet gescheiden werd (7-5). Ook hier, zonder erbij stil te staan, zie je de man verschrikt opkijken (7-3), omhoog in de lucht, om dan snel weg te rennen. Vluchten misschien? Pagina 8 ontmaskert de ware reden: een politiehelikopter (8-1), door de simpele Aniello verkeerdelijk als Carnavalleri bestempeld (misschien beschouwt hij hen wel als gekke mensen in carnavalskostuum ) in plaats van de Carabinieri (8-3). Nochtans bevind je je niet in Italië. Er viel al een keer Bogey, nu komt daar Humfrie bij (8-3). De toon is gezet. Met een knipoog naar Humphrey Bogart weet je welk filmnoirvlees je in de kuip haalt. Aniello neemt ineens de hark terug ter hand (8-5). En dan? Wat volgt is een nieuwe setting met nieuwe personages. De – binnenkoer van de – boerderij ontpopt zich als tweede (vaste) decor (9). Twee mannen in overall (9-1/2). Op het dak (9-3) een beklimmer in ontbloot bovenlijf (9-4), blijkt de Portugees Jésus te zijn. Een potsierlijke dame (9-5). De toon is gezet, de andere protagonisten kortstondig voorgesteld. Een woordenwisseling tussen Jésus en de seksbeluste jongedame volgt. Wat een cinema (10-2/3). En de gangster? Die kijkt verschrikt naar hetgeen hij in de stal ziet (10-4), een komische noot. Het gevaar is niet zo dreigend (10-5)! De nymfomane (11-4) in close-up van dichtbij (11-1). Zijn die bloeddoorlopen ogen van eventuele slagen of is de opgekalefaterde schminkdoos door de hitte deels uitgelopen? Wederom een extra pion op het speelveld: niet enkel het varken (11-3), ook de bazige ka (11-4) treedt op het voorplan. Wie wordt er nu symbolisch ingebonden en opgesloten (11-5)? Als de kat van huis is danst Aniello op tafel (12). Rondzwervende vliegen op een bord van een net verorberde maaltijd, het blijkt superwarm te zijn (13-1). Iemand met gezag zet de puntjes op de i. Het perspectief is duidelijk genoeg. Deze man blijkt te duchten te zijn (13-2). Mister Cobbs finale lijdensweg begint. Dát is Baru. Een prozaïsche tekst zo gecondenseerd weergeven waarbij de beelden het grootste deel van de vertelling dragen. Suggestiviteit wekt extra interesse op. De auteur minimaliseert het aantal woorden, reduceert de dialogen. Zo extreem zelfs dat hij eveneens onomatopeeën weglaat. Geen 'doeg doeg doeg' om het geluid van een helikopter na te bootsen en ons net als Cobb uit de voeten te maken (pagina 7). Neen, subtiel stilzwijgend, het antwoord volgt wel op de volgende bladzijde. Baru herleidt tot de essentie en geeft je zelfs niet het gevoel een voluitgeschreven roman te lezen. Hij absorbeert en transformeert naar een ander medium: dat van het beeldverhaal, bewust niet aanleunend bij de cinema waar geluid wél een belangrijke rol speelt. Natuurlijk zwemt Baru weer in de zelfkant van de maatschappij-vijver zoals in Het kortste eind. Een hoopje marginalen zijn een prima klankbord om deze schurk even verrast buitenspel te zetten. Géén actie zoals in een spetterende film, eerder theater in de gesloten ruimte van een boerderij. De gekadreerde Cobb die de vrijheid en een betrouwbare schuilplek opzocht, zit letterlijk vast in het ruimtelijke, beperkte kader van de hoeve. Zwartgallig en voor sommigen bevrijdend. Op een bloedhete dag kan het er stomend heet aan toegaan. Klasse.
- Bloedheet ****
- Transmetropolitan **
- Zonneland verhalen **