Wat is 2014 toch een heerlijk stripjaar. We hebben na driekwart al van enkele uitstekende boeken mogen genieten, het houdt voorlopig echter niet op want ook
Losse tongen staat enorm hoog aangeschreven. Hiermee gebeurt trouwens het onwaarschijnlijke. Na de dipjes in
Een tweede jeugd,
De feestwinkel en
Maria van plastic (deze laatste twee niet door hemzelf getekend) overstijgt Rabaté grafisch zijn meesterwerk
Ibicus. Dat perfectionistisch realisme brengt je zo dicht bij de dorpsmensen van Restigné. Wee je zielenheil als je niets te maken wil hebben met pastoors. Een onterecht vooroordeel, want uiteindelijk openbaart
Losse tongen heel wat bekentenissen. Deels via de biecht, deels via openlijke gesprekken, deels via het typische dorpsgeroddel. Nochtans leest het in eerste instantie eerder als een weifelende detective. Er is immers een 'moord' gepleegd en er loopt een inspecteur rond om de dader(s) te vatten. Het is slechts een afleidingsmanoeuvre, want de ware ziel van dit exploot zit in het hart van de biechtvader. Zijn diepmenselijke interventie zorgt voor warmte en humor in deze gesloten gemeenschap. Het schone van Rabatés esthetiek wordt gekenmerkt door die levendige personages. Van vlees en bloed is het intense ogenschijnlijk lichtvoetige drama, niet enkel karakterieel door hun typisch menselijke zwakke kantjes, ook anatomisch reëel. Hartverwarmend is
Losse tongen ondanks de druppel die op het eind het wijnglas laat overlopen. In vino veritas.
-
Losse tongen ****½
-
Piet Pienter en Bert Bibber 13 - 't Mannekesblad **½
-
Piet Pienter en Bert Bibber 37 - 't Mannekesblad **
-
Piet Pienter en Bert Bibber 13 - Standaard Uitgeverij **½
-
Piet Pienter en Bert Bibber 37 - Standaard Uitgeverij **
-
Urbanus Speciaal 12 **
Geen opmerkingen:
Een reactie posten