vrijdag 28 februari 2014

Dweilen met de krän open

Da's een best fijne fantasy-strip. Misschien wat rommelig en net dat niveau van een Lanfeust ontbrekend, maar toch leuk. De runen van Cartakwel is trouwens eerder een parodie op het genre. Naar de verwijzingen kijkend, wordt duidelijk dat Herenguel van alle markten thuis is en véél gelezen heeft. Zowel Amerikaanse als Europese inspiratiebronnen worden door de mallemolen gedraaid en dat levert komische scènes op. Een goed begin, al had Hérenguel zich meer mogen inspannen bij het vluchtige tekenwerk.
- Krän 1 HC ***½
- Krän 2 HC ***
- Krän 3 HC ***

donderdag 27 februari 2014

Aria is krän-ig

Het voordeel van Michel Weylands kunnen is dat emotieloze vrouwen er bij hem echt doods uitzien. Al geldt dat bijna voor alle personages. Alsof ze allen wel een of andere mascara rond de ogen hebben aangebracht om hun verdriet te maskeren. Weyland maakt geregeld ongewild de fout om tweelingzussen van Aria te tekenen waardoor je soms moeilijk kan bepalen wie nu precies het hoofdpersonage speelt. Het vrouwengevecht doet door de sneeuwscènes vaak denken aan Hermanns Jeremiah - De winter van een clown. Helaas inhoudelijk niet zo kwalitatief. Het vrouwengevecht, een frivool weglezertje met een zwakke lettering.
- Aria 9 (Dupuis) ***
- Aria 9 (Le Lombard) ***
- Krän 0 HC **

woensdag 26 februari 2014

Indianendromen in Kraa

Hoewel Sokal zeer karikaturale beesten tekent in Canardo zou hij zich perfect kunnen manifesteren in een gestripte dierenwereld. De paarden, de arend en vooral de beer. Ze zien er levensechter uit dan de mensen die hij tekent. De warme kleurenpracht versterkt het natuurlijke element. Visueel worden je ogen getrakteerd. Helaas boeit het ecologisch sjamanisme niet. De afstandelijkheid drijft een wig tussen de personages en jou als lezer. Je hebt er weinig affiniteit mee (tenzij die 'dromenjager' nog in jouw slaapkamer hangt te bengelen). De vogel kraat er op los zonder dat de tekstuele begeleiding er uitleg bij verschaft. De kille woede van de storm laat je ondanks de verschroeiende toorn van de hemelgoden koud.
- India Dreams 8 **½
- Kraa 3 ***
- Onthoofde Arenden, De 17 SC **

dinsdag 25 februari 2014

Ongezouten mening: Peter van Straaten

Pocketversie van een reeds verzamelde verzameling! Themabundelingen, ze vervelen snel net omdat er weinig variatie in zit. Dus ja, Er kan wel wat zout uit mocht gerust wat sterker gekruid zijn. Moet je de auteur en de uitgever bewonderen voor de durf waarmee ze een gagtekening vier keer recycleren (58, 80, 120 en 156)? Geen enkele keer trouwens echt grappig. Je wordt er paranoïde van, je constant afvragend of andere satirische cartoons nu origineel zijn of ook hergebruikt werden! Te consumeren met mate. Bewonderenswaardig: de gelijkheid in de keuken tussen de seksen. Van Straaten viseert niet enkel de kookonkundige man (pagina 8).
- Rainbow pockets 1090 Er kan wel wat zout uit ***
- Sir Arthur Benton 3 SC **½
- Voetbalgek 6 ***

maandag 24 februari 2014

Julia von Kleist

Een cyclus in drie delen? Da's puur boerenbedrog. Je mag hopen dat er nog een vervolg aan gebreid wordt, anders blijf je immers schrijnend op je honger zitten. Net nu de thriller een hoogtepunt bereikt en alees in de juiste plooi lijkt te vallen, verwacht je krachtdadige acties van mevrouw von Kleist. Ook al ken je dat stuk van de wereldgeschiedenis maar al te goed, je gruwelt van de waanzin waarmee de fanatici uitpakten. Pessimistisch eindigt het boek en laat je verweesd achter. Hopelijk alsnog met een vervolg, want je smacht naar gerechtigheid. Bruno Marivain illustreert uitstekend dat harteloze Duitsland, een land waar onderdrukking heerst. Onderdrukking van emoties. Onderdrukking van gevoelens.
- Aria 8 (Dupuis) ***
- Aria 8 (Le Lombard) ***
- Julia von Kleist 3 SC ***½

zondag 23 februari 2014

Sir Lucky Luke

Een verdienstelijke poging van Goscinny om eens een Dalton-legende in versvorm te brengen. Te vergelijken met de film Waterhole n° 3 met James Coburn. Is het de vertaler die niet mee is of laat de scenarist zelf geregeld steekjes vallen? Jammer alvast dat Goscinny er niet voluit voor gaat om continu te rijmen. Liever kort en krachtig dan nu breeduit gesmeerd over 27 pagina's. Op den duur begint de systematiek van de testamentaire afhandeling te vervelen. Lichtpunt is de verschijning van sjacheraar dokter Smith. WC Fields mag naar wellust mopperen. De korte kortverhalen die volgen I'm a poor lonesome horse, Herrie in Pancake Valley en De sheriffs-school zijn lekker kort en krachtig. Vooral de Pancake-historie is anders qua tekeningen met een einde dat veel wegheeft van Lucky Luke in Slumberland. Let op het openingsprentje!
- Lucky Luke 48 ***½
- Sir Arthur Benton 1 SC **½
- Sir Arthur Benton 2 SC **½

zaterdag 22 februari 2014

Don Vito

Eric Stalner gaat eindelijk met De andere kant eens een nieuwe, andere richting uit. In de stijl van zijn Vrije Vlucht-album Ange-Marie, rechtstreeks in kleur. En dat resulteert in zachtere, meer magische tinten. Het thema met centraal de flora en vooral de fauna leent er zich uitstekend voor. Net als in voornoemd album nestelt Stalner zich even dicht bij Zoo van Frank Pe. Het mensdierlijke of dierlijk menselijke. Minder poëtisch weliswaar, minder meeslepend. Vito is een leuk avontuurtje waarbij vele mysteries nog ontsluierd moeten worden.
- Chapman 3 SC ***
- Hemel in puin 2 ***
- Vito 1 ***

vrijdag 21 februari 2014

Rob Palland versus Bernard Prince

Schitterende uitgave waarin Hermanns uitstekende zwart-wittekeningen het best tot hun recht komen. Voor de respectievelijke besprekingen, klik door via De Nevelburcht, Doel Cormoran, De narrenhaven en Gisteren en vandaag. En wie te lui is, hier al een teaser: is het nu "De narrenhaven" (titel), "De haven van de gekken" (pagina 118) of "De gekkenhaven" (pagina 160)? Dat is het nadeel wanneer vertalers per gepubliceerde aflevering moesten werken zoals dat bij weekbladedities het geval was. Je bent afhankelijk van wat je binnenkrijgt, in plaats van ineens een volledig album onder handen te kunnen nemen (en verschillen veroorzaken). Wederom een natuurfenomeen (de snijdende wind, verschrikkelijke sneeuwstormen, ijskoude temperaturen) met daartussen de mens die het zichzelf - door zijn egoïsme - moeilijk maakt. Bernard Prince lijkt steeds meer op Jeremiah. En het is alsof Kurdy ook voor het eerst opduikt (plaat 157). De narrenhaven is een spannend avontuur waarin de Cormoran eens géén rol speelt. Hoewel. Net door de herstellingswerkzaamheden worden de helden verplicht elders aan de slag te gaan!
- Aria 5 (Dupuis) ***
- Aria 5 (Le Lombard) ***
- Bernard Prince Integraal 2 ***½
- Bernard Prince Integraal 3 ***½

donderdag 20 februari 2014

Dubbele western: Django unchained en Western Valley

Probeer de strip eens los te koppelen van de film wanneer je deze laatste logischerwijs als eerste gezien hebt. Het beeldverhaal is immers de bevestiging van hetgeen je reeds kent met akelig de meticuleuze herkenning van uitgesproken dialogen. Merk twee grote verschillen op, hoewel, zeg maar gerust drie. Ten eerste de typische toevoeging van de Tarantino-soundtrack, B-nummers uit lang vervlogen tijden die geknipt zijn in deze nostaligische westernrol. Ten tweede het visuele aspect. Daarin staat RM Guéra zijn mannetje met krachtdadig zwartwit lijnwerk. Helaas beschikte hij over onvoldoende tijd om alles af te ronden en werd hij af en toe vervangen door tweederangs invallers. Bij Denys Cowan lukt dat nog, Jason Latour daarentegen is de lichtgewicht. Danijel Zezlj verloochent zijn kunnen niet en maakt er een artistieke tour de force van. Jammer dat de heren niet efficiënter aan elkaar gekoppeld werden, bijvoorbeeld door hen specifieke episodes toe te wijzen in plaats van ze nu kriskras door elkaar op te voeren. En dan is er ten slotte ook het struikelblok van de acteurs. Christopher Waltz zet daar zo'n eigenzinnige prestatie neer dat je er zijn trekjes bij leest. Geen enkele keer kan je dat uitwissen waardoor de papieren figuur geen eigen leven kan leiden. Django Unchained, je leest wat je reeds kent. Waar is de toegevoegde waarde?
- Django Unchained ***
Wat scheelt er toch met dit boek? Zijn het zinnen als "heel veel goed, Lee" (plaat 10, kader 8), "En ik zou het haten je kleine, toegetakelde smoeltje te moeten opknappen!" (plaat 13, kader 6), "Het moet ze belet worden!" (plaat 14, kader 5), "De hoeve van Burt brandt" (in plaats van 'staat in brand', plaat 25, kader 8) en "hebben ze de hoeve van die arme Burt en zijn vrouw verbrand nadat ze die vermoordden." Ze laten je voortdurend struikelen over de inhoud en ligt er dus een groot deel van het gemis bij de vertaler? Of moet je toch vingerwijzen naar scenarist di Giorgio die niet weet van welk hout westernpijlen te maken. Na 46 pagina's heb je nog steeds geen benul wat die bende van plan is. Dat de schrijver dit tot een tweede album rekt, tot daar aan toe. Alleen is zijn pennenvrucht zo saai en incoherent, dat je je interesse al vrij snel verliest. Mormile tekent met weinig finesse en struikelt over de regels van beeldcompositie en anatomie. Chicanas is zo'n willen maar niet kunnen begin.
- Western Valley 1 HC **
- Western Valley 2 HC

woensdag 19 februari 2014

Ken je Games

De te geven raad: lees zonder voorkennis. Olala. Daterend uit 2009, origineel verschenen bij Dargaud. De idioten lieten dit zo maar links liggen terwijl ze andere zaken in het Nederlands wél een kans gaven. Een kwalitatieve flater van formaat die Saga met stijl rechtzet. Zeer mooie harde kaft editie. En dan het verhaal! Laat het op je afkomen want in de beginfase is het moeilijk er een touw aan vast te knopen. Wie is die mathematische bokser in wiens vel je stelselmatig kruipt? Pas na tien pagina's openbaart zich een stuk van zijn solitaire wereld. Zijn bescheiden netwerk breidt zich uit via zijn enige vriend die net een nieuw liefje heeft opgescharreld. Een poppetje. Niet veel later gooit Robledo extra maskers af en komt de ware identiteit naar boven. Subliem het invoegen van het filmische fragment, verwijzend naar Paul Newman in The Hustler. Hier worden heel wat mensen voor de gek gehouden, de lezer incluis. Ondertussen heb je al een intieme band opgebouwd met de hoofdrolspelers en wil je dat hen niks overkomt. Hoe vaak zit je aan een boek gekluisterd, snakkend naar de eindpagina om de grote finale te kennen? Hoe vaak komt het voor dat je écht meteen het vervolg wil lezen? Hallelujah voor Saga om ons op deze wenken te bedienen. De prachtige tekeningen van Toledano zijn de kers op de taart.
- Ken Games 1 HC ****½
- Ken Games 2 HC ****
- Ken Games 3 HC ****

dinsdag 18 februari 2014

De Marina-de van Mattéo en Zidrou

Zidrou waagt zich dus ook aan langere reeksen dan enkel die oneshots waar hij zo'n tijdelijke furore mee maakt. Je oordeel wordt dan eerder gekleurd door de verwachtingen of die al niet ingelost worden. Dat 'het er zich aan wagen' is eigenlijk onterecht want net met deze zelfde Mattéo stortte Zidrou zich bij uitgever Dupuis op het uitstekende Requiem. Jammer vroegtijdig afgebroken. Mattéo heeft zijn stijl ondertussen grondig bijgeschaafd en kiest niet meer voor vast inktwerk, wel een schetsmatige invulling op een geschilderde achtergrond. Alsof hij solliciteert om Rosinski op te volgen! Het pad is reeds geëffend, hij heeft zijn plek verdiend. Wie hem als zijnde slordig beschuldigt, kijke best gedetailleerder. Net door die vluchtigheid geeft het deze eersteling extra levendigheid. Natuurlijk beseft Zidrou niet dat zijn reeksnaamkeuze in Vlaanderen eerder een andere melodieuze weerklank heeft. Je stoort je er na enkele bladzijden niet meer aan, het Granata-gevoel ebt weg onder de Venetiaanse watermassa. Zidrou beperkt zich niet tot de doge-intrige, ineens krijgt de strip Ben Hur-achtige proporties. Van uithuwelijking naar verbanning, van comfortzone naar overleving. Een sterk begin.
- Marina 1 ***½
- Rode Ridder, De (linnen rug) 241 **½
- Rode Ridder, De (velours) 241 **½

maandag 17 februari 2014

Savage, de wilde bruut (Yann en Meynet)

Het jammer aan De verdoemden van Oaxaca is dat Yann uiteindelijk niets vertelt. Het basisgegeven - de bloedwraak - wordt met een flashback één keer aangehaald en buiten enkele verwonderde emoties van de onderluitenant heb je geen benul wat de militair in Mexico uitspookt. En daar draait alles rond: oorlogje voeren. Personages worden geïntroduceerd zonder dat je hen kan plaatsen. Een afwachtende houding is dan ook het enige wat de lezer rest: wat heeft de scenarist uiteindelijk in petto? Het lijkt onwaarschijnlijk dat Yann dit slechts in twee delen kan afronden, je weet immers nog niks. Het meeste plezier beleef je aan Meynets schilderachtige tekeningen. Hij nestelt zich nog dichter in de stijlvolle fauteuil van spitsbroeder Marini. Een heerlijk broeierige sfeer met de brandend hete zon lijkt de gemoederen extra te verhitten. Mooi. Soms zijn Yanns dialogen iets te geforceerd.
- Kiekeboes, de luxe 139 **½
- Kiekeboes, de superdeluxe 139 **½
- Savage 1 ***½

zondag 16 februari 2014

Dio mio: Jodorowsky en Diosamante

Jodorowsky waagde er zich niet aan om De wraak van Arn te evenaren, wel daagde hij Gal uit om een samenwerking in kleur te realiseren, om de grootmeester van het gedetailleerde inktspel zelf zijn grenzen te laten verleggen. Hoe knettergek en knap ook, die overdonderende grandeur waarmee Gal je van je stripsokken blies, lijkt hierin verloren. Het compositorische van de pagina-opbouw zit er dan wel in, de toevoeging van kleur doet de dramatiek afzwakken. Zelfs al blijft Gal bescheiden en werkt hij met een beperkt kleurengamma, de verpletterende indruk van het vorige epos kan hij niet uitwissen. Mede door Jodo's tamme, voor de hand liggende scenario. Om haar leven opnieuw zin te geven moet Diosamante zichzelf vinden. Dat kan vooral via meditatie. Blind is het pad van de verlichting. Jodorowsky schrijft dan wel in functie van Gal, hij vergeet het intrigerend te houden. Uitgever Sherpa kiest naar analogie van de voorgaande Gal-albums wederom voor het grote formaat om de tekeningen van de artiest te laten openbloeien. Hiervoor was dat minder nodig.
- Diosamante gevolgd door De kinderen van Diosamante ***
- Julia von Kleist 1 SC ***
- Julia von Kleist 2 SC ***½

zaterdag 15 februari 2014

Schuiten schenkt in: het tijdperk van de steden

Wanneer je over voldoende geld beschikt, kan je als organisator wel een extra tandje bijsteken. François Schuiten was bijzonder gul om zijn werk te ver- en uit te delen bij bepaalde conserverende instanties. Wat de reden van deze schenking ook is (onder andere ook financieel ivm de erfenisrechten), de auteur draagt hiertoe bij tot nog meer erkentelijkheid ten opzichte van zijn werk. En vooral overlevering. De Koning Boudewijnstichting ging daar gretig op in en eert de auteur met deze goedkope uitgave, zijnde een overzichtsbeschouwing. Prachtige reproducties worden aangevuld met - helaas saaie - essays. Elke deelnemer bevestigt immers het hermetische universum dat Schuiten en Peeters creëerden. Vooral wanneer Tristan Garcia zich laat gaan en op pseudo-intellectueel niveau je overdondert met citaten en verwijzingen, verzuip je in een modderstroom van onwezenlijkheid. In plaats van zich te focussen op één element en dat grondig uit te lichten, braakt hij elk mogelijke bedenking uit. Wat ben je blij dat Thierry Grillet het bescheiden en open houdt. Net zonder al te veel pretentie. Het boek Het Tijdperk van de Steden voedt je nieuwsgierigheid dan wel niet, het geeft je ogen weer de kost en prikkelt je honger om weer een De Duistere Steden-album vast te nemen.
- Duistere Steden, De Speciaal - Het Tijdperk van de Steden - Schenking van François Schuiten ***
- Ever & De Roos, De 2 *
- Garfield Pocket (kleur) 80 ***

vrijdag 14 februari 2014

Anders A is een anagram van Andreas: Rork

Dit tweede integrale deel ligt zwaar op de hand, terwijl de inhoud eerder impact heeft op de maag. Samen gebundelde verhalen staan dan misschien mooi in de kast, de letterlijke gewichtigheid eist na verloop van tijd zijn tol met overbelaste armen. Laat dat de pret niet derven. Het uitstekende dossier voorin, de extra toevoegingen van Sherpa, toont wat respectvol heruitgeven is. Dit verdient een patrimoniumprijs. Onderga wederom een ondoorgrondelijk avontuur van Rork. Een oude getrouwe kruist zijn pad (of hij wordt door haar aangetrokken), een cyclische sterrenbeweging zal voor een bijzondere confrontatie zorgen. Is de mens wel bestand tegen het Sterrenlicht? Niet zozeer complex, wel gesloten. De vraag die nazindert: wat wil Andreas nu vertellen? Laat je een beetje kouder dan warm. Gelukkig is er Capricornus. Astor leest de geschiedenis van Rork met reeds de aankondiging van De afdaling. Dit is duidelijk geen Rork voor beginners. Andreas leeft zich grafisch uit met verre stadsgezichten, een indrukwekkend beeld van New York wordt op een atypische Andreas' manier overgebracht. De plot is als De numerieke kubus niet te vatten. In dat opzicht is het verhaal in het verhaal (het Rork-avontuur in boekvorm gelezen door Capricornus' archivaris) nog het meest aards. De oude pulpthriller beschrijft het eeuwigdurende gevecht tussen Capricornus en Mordor Gott. Hoewel zeer afstandelijk is Capricornus zeer knap. In De afdaling valt iets anders op. Twintig maal vijftien kaders met elk een aparte bewegende tekening (pagina 164), wie doet nu dat Andreas na? Wat een decadent stripschouwspel, een prachtig staaltje stripkunst. Andreas is duidelijk iemand die grenzen van het medium ongeëvenaard overschrijdt. Het is een minivertelling die een half boek in beslag zou kunnen nemen, al struikel je over de functionaliteit ervan. De auteur daagt uit (pagina 181): "Wat een idee ook dat 'n machine een levend wezen probeert te begrijpen." Met De afdaling probeert het lezend levend wezen het andere levende auteurswezen te begrijpen. En zelfs dat onbegrip waardeer je bij Andreas. Want net als een strohalmpje begrip opduikt, verlies je de pedalen met het volgende feit. Blijft over Terugkeer. Andreas' reis (of moet je het eerder bestempelen als een trip) heeft veertien jaar geduurd waarbij je als lezer zweefde op een wazige wolk die allesbehalve doorzichtig was. Het resultaat: een hermetisch huzarenstuk dat uitnodigt tot lezen, helaas net minder door de beslotenheid tot herlezing (terwijl dat dit net nodig is). Want zelfs al kan je de puzzelstukjes gewoon al van elkaar onderscheiden en ordelijk sorteren, het lijkt haast onmogelijk het geheel in elkaar te steken. Laat je echter niet ontmoedigen. In de categorie 'waar voor je geld' beleef je met Rork talloze herleesbeurten vol troebele gedachten. Lang voor we overstelpt werden met poorten naar andere dimensies pionierde Andreas reeds en overschreed grenzen die voorheen onontgonnen waren. Niet alleen geestelijk, ook visueel.
- Eridu 3
- Rork Integraal 2 ***½
- Suske en Wiske 325 ***

donderdag 13 februari 2014

Alaaf: Prins Carnaval in Jommeke

Carnaval is een feest en Gerd van Loock maakt er in deze 268ste Jommeke ook een waar feest van. Met de gezonde competitiegeest tussen twee mededingers (Flip - Anatool) die absoluut Prins Carnaval willen worden. Simplisme in de eenvoud, meer moet dat niet zijn. Hoe kleden de vrienden van Jommeke en c° hun carnavalswagen in, het resultaat zorgt voor pretentieloos vermaak. Zo zie je maar dat je ook lol kan beleven zonder sloten bier achterover te kappen en de daarbij te verwachten katers. Prins Carnaval is in het genre pretentieloos leuk.
- Jommeke 268 ***½
- Rode Ridder, De 241 **½
- Rooie Oortjes 45 **

woensdag 12 februari 2014

Sugar baby love

Hoera. Eindelijk nog eens een volwaardige strip van Serge Baeken. Het is de autobiografische uitvoering geworden van huiskat Sugar. Wat zo een dier allemaal niet beleven kan. Kattenliefhebbers zullen ongetwijfeld vermurwd worden door de aaibare en herkenbare situaties waarbij je elkanders lief en leed deelt. Voor degenen die minder affiniteit hebben met deze dierensoort is het vooral toekijken hoe Baeken dit portret artistiek invult. De artiest maakt er een waar huzarenstuk van door strak elke pagina op te delen in 24 kadertjes. Zonder gekunsteld te zijn volg je in het begin de tred en het levensritme van die slome avonturier. Echter na verloop van tijd begint deze te gekadreerde compositietechniek te vervelen en snak je naar een gevarieerde verademing. Die komt er, helaas te laat, met het vertelseltje over Het leven van een kat. Je voelt dat Baeken zich beperkt heeft en liet insluiten door de conventies van de strip. Om zich daarin staande te houden, koos hij bewust voor een vast patroon. En dat is nu net wat hij had moeten doorbreken om het repetitieve te voorkomen. Om de gekunsteldheid tegen te gaan. Sugar is lekker zeemzoet waar je sloom van wordt.
- Kiekeboes 139 **½
- Sisco 7 **½
- Sugar ***½

dinsdag 11 februari 2014

Betoverende Hermanns 16de station

Een The X-Files op onbekend terrein. Yves Huppen maakt er een niet te verklaren thriller van waarbij de kijker - net als het slachtoffer - moet ondergaan. De scenarist laat voor een keer het breedsprakerige achterwege en kiest resoluut voor de suggestiviteit. Met de eindclimax als orgelpunt. Hermann vervloekte zijn schrijvende zoon omdat deze hem zijn compositorische grenzen liet verleggen. Het levert Hermanns meest vooruitstrevende platen in jaren op. De dubbele pagina's zorgen voor nog meer ruimtelijke desolaatheid. Knap.
- Betoveringen 2 ***½
- Station 16 ***½
- werelden van Thorgal, De 9 - De jonge jaren van Thorgal 2 HC ***

maandag 10 februari 2014

Een H.ELLse opdracht

Wat een inkleurder als MiKl zoal niet kan doen, zorgen dat Bernard Vranckens tekeningen omgetoverd worden tot Marini-schilderijtjes. Enkel diens kenmerkende warme rood-blauwe tinten komen hier minder in aan bod. Vranckens transformatie staat mijlenver van het traditionele I.R.$., een opzienbarende verbetering. De openheid van de tekeningen zorgt voor sfeer, de foutjes zijn daardoor nog beter verdoezeld. Knap. Fotoreferenties heeft de tekenaar her en der gepikt. Desberg is zuinig in de plotontwikkeling. H.Ell, alias Harmond Ellander, komt in een precaire situatie terecht, de ware toedracht houdt de scenarist vakkundig verborgen om languit meerdere delen te kunnen schrijven. Ondertussen mag de protagonist al een eerste enquête voeren naar de gruwelijke dood van onbelangrijke slachtoffers. De vele gezichten van de dood, een goed begin.
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 111 **½
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 113 **½
- H.ELL 1 ***½

zondag 9 februari 2014

Garfield

Honden kunnen zeer gemeen zijn. Vooral de Gemene Hond! Odie die bijna verdrinkt in zijn eigen kwijl. Garfield heeft een hoop slechte gewoontes. Kan er nog één bij? De gags van 25-12 en 26-12-2009 zijn om te schateren. Odie. Altijd weer die Odie. Garfield proest het (de koffie) letterlijk uit wanneer Jon komt aandraven met een T-shirt waar Snoopy op afgebeeld staat. Een beter hommage had Jim Davis niet kunnen brengen (12-02). Na Garfield is ook Odie gamingkampioen. Wie verslaat Jon niet (27-02)? Kan Garfield medelijden tonen voor een doodzieke Jon (29-05)? Wat is het toppunt van treurigheid? Een lege etensbak of verdienstelijk op de tweede plaats: Jon. Garfield, de kat die amper respect opbrengt voor baasje Jon. Wat moet je ermee? Lachen natuurlijk.
- Garfield dubbelalbum (groot A4-formaat - kleur) 27 ***
- Garfield Pocket (kleur) 75 ***
- Garfield Pocket (kleur) 79 **½

zaterdag 8 februari 2014

Daft Punks Get (Kid) Lucky

Beginnend met een kortverhaal waarbij de band met de originele volwassen Lucky luke strak wordt aangespannen. Hoe het verleden het heden inhaalt. En daarna volgen lieflijke, vertederende gags met als afsluiter onderaan de pagina een woordje didactische uitleg. Mooi en amusant.
- Inlandsis 2 ***
- Kid Lucky 2 ***½
- Samoerai Legenden 1 ***

vrijdag 7 februari 2014

De eeuwige zang van de Vampiers

Probeer eens onbevooroordeeld een boek van Guérineau te lezen. Hij had al het eerste seizoen van De zang van de Vampiers achter de kiezen, maakte de oneshot Na de nacht en het schitterende De derde dag, zette zich op de commerciële kaart via XIII Mystery en blijft even gemotiveerd deze reeks met bravoure invullen. Neem concreet pagina 34. Het cameraspel, de vogel- en kikvorsperspectieven, de natuurlijke leesrichting om finaal te eindigen met het beeld getekend tussen Carsons opengesperde benen. "Jij bent mijn speeltje." Je weet door het subtiele spel waar de gek p zinspeelt. Net wanneer je je weer volledig inleeft in Ontvoeringen (bewust meervoud), moet je ongeduldig wachten op het vervolg.
- Robert en Bertrand (Adhemar) 14 **½
- Robert en Bertrand (Adhemar) 15 **½
- zang van de Vampiers, De 14 ***½

donderdag 6 februari 2014

Herdrukken van Robert en Bertrand

Marty Feldman als stripfiguur (strook 31, kader 1), nummer 17 met de bolle ogen is er de papieren kopie van. De politie doet mee tijdens een inval (41-2). "Maar goed, we doen mee... voor de premie." Een mens moet zijn prioriteiten stellen. Staat Tajiland voor Thailand? De agenten zijn niet de slimsten thuis (53). Moraal omtrent het drugsverhaal (55-2): "Zielig tafereel. Uitgemergelde stakkers die hun ongeluk trachten te verdromen om in grotere ellende te ontwaken." Sigaren van het merk Porto Stinko (66-1). Bertrand is een meesterbiljarter (76). Volkse folklore met goochelaar Laguerre in de hoofdrol. Met getrouwheidsverantwoording (112)! Wie in zijn leven voldoende Vandersteen-strips gelezen heeft, weet al vrij snel wie de dader is.
- Robert en Bertrand (Adhemar) 11 ***
- Robert en Bertrand (Adhemar) 12 **½
- Robert en Bertrand (Adhemar) 13 **½

woensdag 5 februari 2014

Het maanorakel van oom Kees' boot voor wie wil

Waarom een mager jongetje absoluut de minder courante naam Dik moet dragen, is een raadsel. Andrea Kruis heeft zich verlost van de Jan, Jans en de Kinderen-erfenis en hanteert een zeer losse, aangename stijl die perfect bij dit jeugdige avontuur past. Met dat ze simplistisch de kadertjes op een bepaald moment doorbreekt, brengt ze de lezer dichter bij het personage (pagina 11, Wan). Soms pleiten feministes voor gelijke rechten, hoe komt het dan dat het meisje het archetype speelt van de bazige ka die de twee stoere jongens onder de knoet houdt? Desalniettemin is de boot van oom kees een goed gevoel-avontuur op een minder infantiele manier geschreven.
- boot van oom kees, de ***½
- orakel van de maan, Het 2 ***
- voor wie wil! ***

dinsdag 4 februari 2014

De wake van een Wondere Woman op weg

Een kruising tussen Annie Goetzinger en de belevenissen van het gewone volk, met een rauw afstandelijk realisme de werkelijkheid weergeven. Goetzinger tekent ook zo'n poppetjes, maar dan in een andere sociale klasse. Hierin volg je de simpele mens in tijden van recessie, een arbeidersklasse vechtend om een stukje brood en een eerlijke erkenning. Je verwacht niet meteen dat er ook een manifest aan gekoppeld wordt. In eerste instantie volg je immers de mankepoot wiens nog relatief jonge levensverhaal geleidelijkaan geopenbaard wordt. Hij is niet de enige met een verleden en vooral met een geheim! Gordon Corey heeft ook iets op zijn kerfstok en dat wil Fred maar al te graag lospeuteren. De opbouw is gestaag met een Steinbeck-achtige kijk op die woelige tijden van miserie en ongelijkheid. Qua emoties bereiken de auteurs woeste hoogten in een confronterende climax. Het nadeel van zo'n boeken als Galgenaas is dat ze er op het eerste zicht nogal ondoorgrondelijk, weinig uitnodigend uitzien. Eens je begint echter zweef je mee op de wolk van nieuwsgierigheid. Een nieuwsgierigheid die ingelost wordt.
- Op weg 2 Galgenaas ***
Behoorlijk complexe materie voor een 'simpel' superheldenstripje. Hoewel deze benaming niet echt klopt, want figureren niet eerder de Goden in deze parabel? Voor liefhebbers van Griekse mythologie is het smullen. Azzarello laat het ene na het andere goddelijke wezen opdraven hier op aarde. Met daar tussenin Wonder Woman die een gewone sterveling onder haar hoede neemt. Een beetje kennis van de klassieke geschriften kan geen kwaad, Azzarello lepelt het immers niet zo maar in. Deze eerste compilatie bevat vooral veel suggestiviteit, je geduld wordt op de proef gesteld en stelselmatig begrijp je het grotere plaatje. Summiere antwoorden op bovenmenselijke vragen. Boeiend. Cliff Chiang is de visuele drager met een gecontroleerd stilisme. Genre Michael Oeming, alleen minder los. Zijn grafiek drukt er een strakke, geanimeerde stempel op, wat je krachtdadig mist wanneer hoofdstukken 5 en 6 door iemand anders worden ingevuld. Het verschil met Chiang valt op omdat hij de pagina's ver-vol-ledigde. Bloed, intrigerende materie.
- Wake, De ***
- Wonder Woman 2 Bloed ***½

maandag 3 februari 2014

Goed, beter, best? Merlijn, Grid, Snow... No!

Te verwaarlozen wegwerpkunst in Lamer vol eigenzinnige, hermetische spielereien. Het beste excuus dat de artiest zich kan voorwenden: Ik werd niet begrepen. Ongetwijfeld kan menig criticus zich laven aan de beeldspraak en taalgevoeligheden (Frans-Nederlands-Engels). Als onderdeel van het concept Ik vertel een verhaal kom je van een kale reis thuis. Alsjeblieft, wanneer je als kunstenaar gelezen of gezien wil worden, doe het dan niet via het stripkanaal. Dit medium heeft veel meer te bieden dan arty farty-knip en plakwerk. En wat Grid betreft. Eventjes hoopte je nog een zaligmakende verwijzing naar The Grid uit Tron. Helaas verzandt dit boek in een even grote pretentieuze kunstpoel als Lamer. Ja, hier zit tenminste een patroon in. Minder woorden laten meer aan de verbeelding over. Fijn van Sebastien Conards zelfontplooiing. Jammer voor de koper zijn geldbeugel.
- Grid + Lamer *
- Merlijn De queeste naar het zwaard 3 **½
Snow is een kruising tussen Trondheim en Parmes UFO en Charles Zwart Gat Burns. Een ingevroren sneeuwmannetje strandt op de gewone verhitte wereld en zoekt doorheen de landschappen naar een manier om terug thuis te geraken. Het geeft de auteur de gelegenheid om een gedeformeerde wereld aan de kaak te stellen. Verheffend is het niet, smakelijk evenmin. De culturele bagage waarmee de auteur het gegeven verrijkt, is zo eentje dat je meteen loslaat vanwege desinteresse. Zelfs al ontwar je er een smurf, Wiske, Popeye, Beavis and Butthead of wie dan ook in, de verhalende waarde in de illustratie-opvolgingen is zo eentje van een te verwaarlozen bijeenraapsel. Het tekenwerk getuigt van inzet.
- Snow *

zondag 2 februari 2014

Leren striptekenen tijdens de Ijstijd van Nicolas de Crécy

Nicolas de Crécy maakt bijzondere dingen. Nicolas de Crécy tekent mooie dingen. Maar veelal schrijft Nicolas de Crécy vrij hermetische dingen. Deze 'opdrachtstrip', een samenwerking met Het Louvre over een segment van het Louvre getuigt over het belang van een musea als de levende herinnering aan een vervlogen tijd. De ecologische rampspoed zorgde ervoor dat we grondig door de koude werden ondergedompeld en nu overleven in een barre ijstijd. Enkele enkelingen, vergezeld van een varkensachtige hond (of is het een hondachtig varken), komen in een desolaat gebouw terecht waarin ze met moeite die prentjes kunnen plaatsen. Waarvoor diende deze grafische overlevering van de primitieve stammen? Ironisch natuurlijk om nu al te zien hoe het in de toekomst er mogelijks uitziet. Naast kunstige opsommingen geplaatst in een specifiek patroon en perspectief (in een andere volgorde had je iets anders gelezen) heeft deze IJstijd bitter weinig te bieden. De knorrige filosofie van Hulk is zo weggelopen uit Boucqs absurdistische Magere Hein en Lao Tse, veel meer alomvattend en ook blijvender van aard. Nu bewonder je de grafische kunsten van de Crécy, zonder dat het inhoudelijk groots ondersteund wordt. Oké, maar had veel beter gemoeten.
- IJstijd ***
Zeer eenvoudig beginnershandboek, je merkt dat Gerben Bontekoe cursussen geeft aan jongelingen en al gewoon is om het een en ander op een correcte, heldere en simplistische manier uit te leggen. Enig nadeel is dat hij zich focust op de humoristische stijl en daardoor het realisme enigszins links laat liggen. Voor kinderen mag dat echter geen beletsel zijn. Deze aanmoedigende introductie maakt je wegwijs in de intensieve productie van de strip en daagt je uit om zelf het creatieve pad op te gaan. Knap.
- Leer Striptekenen ***½
- Marec-strips 11 Kussen uit België ***

zaterdag 1 februari 2014

Napoleon

Ai. Het knutselwerk van Torton (geknip en geplak) is niet goed geretoucheerd (Napoleons hoofd op pagina 19, kader8). Een indrukwekkend relaas van een man die voortdurend gedwongen werd oorlog te voeren. Davoz portretteert de kleine generaal wel eerder als slachtoffer, ingesloten door andere rijken (de Engelsen, Pruisen, Oostenrijkers, Russen) die hem net willen beletten zo groots te zijn. Tot nu toe krijg je de indruk dat Napoleon de vredesbewaarder speelt, een strateeg die slechts onder druk naar de wapens grijpt. Davoz wil in een korte tijdspanne een te grote geschiedenis overbruggen waardoor je natuurlijk de ziel van de man achter het keizerlijke masker moeilijker kan blootleggen. Jean Torton tekent met een statisch realisme, een passend kenmerk bij deze staatsman. Een echt huzarenstuk.
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 110 ***½
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 112 **½
- Historische personages 6 Napoleon 3 ***½