vrijdag 30 september 2011

De film van ome Willem: nogal mechanisch, The Mechanic

Jason Statham doet ook geen enkele moeite om een goed script te eisen bij de filmstudio's. Eventjes oppas spelen voor Ben Foster, het oververwende nestkind van Donald Sutherland. Loser in de tiende graad gaat meneertje even de rol van professioneel killer op zich nemen en dat in de voetsporen van de steeds minutieus voorbereide Statham. Alleen op pad is Jason geloofwaardig, met de etterbuil in het kielzog ruik je vanop kilometers afstand dat bedrog in de lucht hangt. The Mechanic is zo voorspelbaar dat ook ik vrij snel de wie-is-de-dader-pronostiek op mijn naam kan zetten. Dom - bruut - geweld. Laat deze de volgende keer op zijn minst 'zinvol' verpakt zijn.
The Mechanic. Simon West. 2011. **½

Een bankoverval van Mezzo en Pirus

Wie met vuur speelt, verbrandt de vingers. Gelukkig doen Mezzo & Pirus dat zelf niet in hun zoveelste hardboiled pseudogangsterdrama. Pseudo, omdat de zich opwerpende boefjes eerder watjes blijken te zijn die vanalles bekokstoven. Gangster omdat de zich opwerpende criminelen veel geld op een ongeoorloofde manier in een korte tijd willen verdienen. Drama omdat de zich opwerpende gangsters wel eens van een kale reis kunnen terugkeren. Hold-up is een familierelaas vol verlangens en frustraties. Onbeantwoord hunkert de hoofdpersoon -voor zover je er één iemand op kan pinnen- naar erkening. De tandem Mezzo-Pirus wordt immer geassocieerd met Quentin Tarantino. Ook nu is dat niet anders. Het vertelpatroon, het fatalisme, de rauwheid, het meedogenloze, de strakke indeling (fragmentarische sequenties met flashbacks). Alleen de uiterst toepasselijke soundtrack ontbreekt. Hold-up is de archetype-uitbeelding van een verval. Het levende bewijs dat misdaad loont, niet? Gitzwart met gestileerde kleuren.
- Robin Hobb - De Boeken van de Zieners 3 **
- Hara Kiwi 7 ***½
- Hold-up 1 ***½
- p@per 15 ***

donderdag 29 september 2011

De film van ome Willem: wit buiten strijd in Whiteout

Terwijl Greg Rucka en vooral Steve Lieber zich esthetisch thuisvoelden in de desolate leegte van Antarctica en dat visueel compleet uitpuurden (à la Franl Miller in Sin City), de filmversie van de comic speelt niet met dat sterk contrasterende zwartwitspel en reduceert het geheel tot een thriller, met een optie licht beklemmend. De gradatie naar believen invullen!
Overtuigen doet de film niet. Net de door de Whiteout geteisterde momenten zijn degene die het minst realistisch zijn, toch vrij cruciaal voor deze film. Een gebrek aan overzichtelijkheid houdt je als toeschouwer ver van het witte speelveld. Logisch, zou je zeggen. Met - 50°C moet het wel koud zijn. Dat terwijl je toch enige warmte verwacht, niet enkel onder de kleding van Kate Beckinsale.
Whiteout. Dominic Sena. 2009. **½

Lalala-lalalala la Pampa

Zuid-Amerikaanse vertelkunst, of toch degene die hier doorsijpelt, is toch van een andere soort. Doordrengt met zwaarwichtige lyriek dompelt Zentner je onder in een magisch-realistische wereld die de onze niet is. Zentner, ja dezelfde die steeds obscure, even ondoorgrondelijke scenario's schrijft voor even getalenteerde artiesten (Mattotti). Vaak hermetisch gesloten met slechts zelden aardse aanknopingspunten. Zo ook hier. De familievervloeking is de drijfveer om de protagonist ervan te verlossen. Dat duistere weerspiegelt zich ook in Carlos Nines tekeningen. Of toch de afdruk ervan. Vergelijk pagina 72 (kader 5) met 152. Hoe een verschillende fotogravure/scan tot een even divers resultaat kan leiden. Nine tekent té mooi en vergt met zijn wazige beelden zoveel concentratie dat het leesplezier 'mede door Zentner) enkel verglijdt naar kijkplezier. Zelfs overartistiek met een prachtig prentjesboek als resultaat. Dromerig en hallucinant waarbij enkel de beelden op het netvlies blijven plakken.
- Gotcha 1
- Gotcha 2 **
- Mad Magazine 1 **½
- Pampa ***

woensdag 28 september 2011

Een speciale poes

Zelfs met een 'beperkt' vermogen bewijst Kenny Rubenis goed overweg te kunnen met vereenvoudigd stilisme. In dit 24-uur-achtig stripje -vlot getekend tussen pot en pint- kracht de artiest (toch zeker wat betreft de bomen en de beer) rauw op papier naast die elegante kattenvlekjes annex muis/rat. De kinderlijke onschuld is lieflijk en geeft je zo'n leuk, onderhoudend gevoel. Doordacht simplistisch.
- Alex 30 **
- Balthazar Poeski ***
- Brabant Strip Magazine 186 ***
- Brom & Vlieg 1 **½
- Werelden van Aldebaran integraal 1 ****

dinsdag 27 september 2011

Een planeet, ver, ver van hier

Vijf delen ging je mee op reis, was je een onderdeel van de expeditie naar de vreemde fenomenen die zich afspeelden op de planeet Aldebaran. Met een waardige climax bezorgt Leo de lezer een Close encounters of the third kind-gevoel waarbij je met ontzag en verwondering de tentoongestelde pracht absorbeerde, het levensleed van Marc en Kim onderging, het avontuur indook. "Ik denk dat het menselijk ras ergens een defect heeft. We zijn met zo'n klein aantal op deze planeet. We zouden hier gelukkig en vredig kunnen leven: maar nee, overal onderdrukking en geweld!" Een visionaire Leo maakt duidelijk dat waar de mens opduikt, het overal kommer en kwel is. Wordt vervolgd.
- Aldebaran 1 ***
- Aldebaran 2 ***½
- Aldebaran 3 ***
- Aldebaran 4 ****
- Aldebaran 5 ****

maandag 26 september 2011

Lucky Jimmy Boy

"Vreemd, zoals je in het leven van het ene in het andere avontuur rolt. Drie weken geleden was ik nog in Alaska met een uiterst intelligente aap en een mafkees van een piloot die ons het leven had gered. De missie van Bob-de-vliegeraar zat erop. Hij besloot terug te keren naar zijn eerste liefde, de film. Het kostte hem niet veel moeite mij te overtuigen met hem mee te gaan naar de droomfabriek Hollywood."
- Bollie en Billie 4 **½
- Bollie en Billie 9 ***
- Jimmy Boy 4 ***
- Lucky Luke 34 ***

zondag 25 september 2011

Bollie en Billie cashen

Eerst een kortverhaal om de rechtgeaarde Archie Cash beter te leren kennen om hem daarna volledig te karakteriseren als deserterende luitenant die zijn heil zoekt bij de revolutionairen. Niet zozeer de spanning en de actie houden je in de greep, wel de verbazingwekkende en accurate gelijkenis van Archie Cash met Charles Bronson. Malik is consequent en maakt de hoofdpersoon steeds even herkenbaar als diens filmische tegenhanger. Malik tekent jammer genoeg nogal overdadig en laat de lezer daardoor het overzicht verliezen. Klassiek avontuur.
- Archie Cash 3 ***
- Archie Cash 4 **½
- Bollie en Billie 5 **½
- Bollie en Billie 7 **½

zaterdag 24 september 2011

Binnenskamers in het hoofd van Enthoven

"Binnen de vier muren van zijn schaars bemeubelde studentenkamer tekent Tim met ijzeren discipline. Hij leeft volgens een vast patroon om zo min mogelijk tijd te spenderen aan zaken die niet met tekenen te maken hebben. Slechts tweemaal per dag verlaat hij zijn cocon: om te douchen en om rijst te halen bij Li's Garden. Tegenliggers worden angstvallig gemeden. Op een dag wordt hij opgebeld door een oude vriend. Het telefoongesprek zet het een en ander in gang, waardoor de buitenwereld zich onherroepelijk in Tims hoofd begint te nestelen. En de muren brokkelen af."
- binnenskamers ***
- Bollie en Billie 11 ***
- Bollie en Billie 12 ****
- Falangisten van de zwarte orde ***½

vrijdag 23 september 2011

Cromwells Anita Bomba

Wat was deze reeks goed en jammer genoeg van korte duur. Gratien en Cromwell bedenken een bont allegaartje van kleurrijke figuren, zelfs al is Cromwells kleurenpalet bescheiden monotoon. De hoofdpersonan, Anita met haar onorthodoxe manier om vervelende 'pakjes achter te laten wanneer het haar niet zint, SIG14, een robot met schizofrenie en de Mentor, het heroïsche evenbeeld van Tijdvogel-zoeker de Jager. En eigenlijk toch ook de politie-inspecteur Bottles die zijn taak erg ter harte neemt. De inhoudelijke creativiteit wordt voortdurend bevestigd. Zelfs al beperken de auteurs zich tot dagboekfragmenten van vier pagina's, ongeremd illustreren ze Anita's explosieve levenswandel. Met bloeddoorlopen rood wordt het anarchistische geweld afgezwakt. Getemperd door de literaire ironie geniet je van de taalgevoeligheid. Pagina 21: "Waarin Anita beter haar meeëters kan uitdrukken dan rode knopjes indrukken." Op geen enkel moment verveelt dit unieke eerste deel. Uitzonderlijk.
- Anita Bomba 1 ****½
- Michel Vaillant 7 ***
- Rode Ridder - Kleur 81 ½
- Rode Ridder - Zwartwit 81 ½

donderdag 22 september 2011

Een Black Page in Leiden

Ralph Meyer groeit gradueel. Na het uitstekende Hard tegen hard, het verbazingwekkende Een wolkeloze toekomst, het onderschatte Ian en het uiterst succesvolle De Mangoest (wat wil je met de naam XIII eraan gekoppeld) leeft hij zich uit in deze goeie thriller. De scheiding tussen de twee verhalen (de zoektocht naar de identiteit van de romanschrijver aan de ene kant, diens laatste roman in opbouw aan de andere) voert hij ingenieus uit met twee verschillende stijlen. De scheidingslijn is duidelijk, al lijkt in eerste instantie enig houvast zoek. Aan Ralph Meyer ligt het alvast niet dat je deze oneshot slechts als goed en interessant moet bestempelen. De tandem Giroud-Lapière vergrijzen de thrillerzone en kiezen eerder voor de vlucht, dan voor de confrontatie. De te verwachten climax blijft dan ook uit, je honger niet gestild. Geen pridikaat subliem, wel een uitstekend.
- Marcel Ruijters-collectie 4: 1348 **
- Black Page ****
Zelfs al is dit weer een sluwe marketingstrategie in samenspraak met de stad Leiden (Vandersteen wist zo'n netwerk ook optimaal uit te bouwen), het bespelen van de lucratievere Nederlandse markt staat de creativiteit van de auteurs niet in de weg. Integendeel. Puttend uit de historische geschiedenis laat het team van Gucht-Morjaeu de hoofdrolspelers opduiken in het verleden, daar waar Suske en Wiske goed aarden. Zelfs al is het voor een keer niet met de teletijdmachine, je aanvaardt net als de protagonisten hun lot om de geschiedenis een beetje te herschrijven. Wel bijzonder ingenieus is de koppeling van het motief aan de daad én de parallellen tussen de contextuele situatie en het heden. De grimmige tweestrijd tussen incasseerder Lambik en huisbewaarster Sidonia. Van Gucht en Morjaeu gingen niet over één nacht ijs. Een pluim voor de mooie evenwichtige kleuren met nuances en het vlotte tekenwerk. Jammer dat de tekst- en tekenkadertjes (d'r wordt met moeite afstand genomen van het onderwerp) steeds zo vol gepropt worden waardoor de bladzijden vaak weinig ademruimte bieden.
- Suske en Wiske 314 ***
- Suske en Wiske 314 Luxe ***

woensdag 21 september 2011

Blueberry versus Stille Helden

Gitzwart met de inktdoorlopen pagina's (76-77), Giraud geeft lessen in anatomie en toont bovenal wat het is om de tekenbasis te beheersen. Hij evolueert en explodeert naarmate de Blueberry-reeks vordert. Deze prestigieuze heruitgave accentueert diens gracieuze penseelstreken. Een klassiek voorbeeld van het Avontuur met een grote A. Klasse hoe in een vrij klassieke periode Charlier en vooral Giraud de traditionele conventies doorbreken en zich -ondanks het keurslijf van de 'brave' western- geëngageerd uiten met een rebelse ex-soldaat die discipline afzweert en toch de functie van sheriff uitvoert! De babelzieke Charlier blijft praatgraag het verloop van het verhaal met uitweidingen ondersteunen, je zal alles geweten hebben. En Giraud, die lijkt over het hele speelveld te vliegen om elke beweging van eender welke hoek te kunnen 'filmen'. Da's pas tekenwerk met ballen, al is Giraud af en toe inconsequent en lijkt Mike Blueberry de ene keer te afgelikt, (pagina 10, kaders 4-5) tegenover de karakterkop naar het einde. De mijn van Prosit, een pioniersverhaal met echte smeerlappen in de hoofdrol. Giraud groeit zienderogen en bloeit bewonderenswaardig verder open. Composities en cameraspel, de regisseur heeft de touwtjes strak in handen. Alsof Charlier ten dienste staat van de tekenaar (terwijl je zou veronderstellen dat het omgekeerde waar is) met een dramatische climax tot gevolg. Terwijl je nu zou zeggen dat de strip wars staat van clichématige gebeurtenissen, moet je cultuurhistorisch onderschrijven dat Giraud en Charlier anno 1972 hun tijd ver vooruit waren. Toen cowboys nog echte cowboys waren en in de bergen niet zeurden over gebroken ruggen en op elkaar gingen liggen!
- Blast 2 ***
- Blueberry 11 ****
- Blueberry 12 ****
- Blueberry Deluxe De mijn van Prosit - Het spook van de goudmijn ****
- Conan 9 **½
- Er was eens 3 ***½
Geslaagde en ontroerende evocatie van de oorlogsonderdrukking terwijl het illegaal verborgen houden van een geallieerde piloot het leven op de boerderij in Normandië niet vergemakkelijkt. De twee monotone uitnodigende covers zijn gestileerd en geven meteen het dramatische contrast weer. Enerzijds de deelse dreiging, het laag overvliegende vliegtuig dat enige hoop biedt voor de boerenfamilie. Anderzijds de vreugde wanneer een heel konvooi de bevrijding inzet en wel eens het einde kan betekenen van al de miserie. Olivier Merle put uit de familiegeschiedenis en dat laat zich voelen. Met veel liefde en respect reconstrueert hij de geschiednis van zijn grootvader. Om het authentiek te houden overdrijft hij niet en houdt het op een bescheiden heldhaftige poging tot verraad ten opzichte van de Duitse bezetter. Ook binnenin is het eenzelfde kleurpatroon met egale vlakken dat in het oog springt. De pagina's stralen sfeer uit, welhaast idyllisch en poëtisch, karakteristiek voor de strip. Beginneling Tefenkgi is niet het grootste talent, hij zoekt en compenseert met mooie composities en een efficiënte bladspiegel. Te vergelijken met De wilde vlucht. Mooi.
- Stille Helden 1 HC ***
- Stille Helden 2 HC ***
- Stille Helden 1 SC ***
- Stille Helden 2 SC ***

dinsdag 20 september 2011

Afscheid van Minck Oosterveer: de Vlaamse Leeuw uit Nederland

De herfst is vroeger ingevallen van 't jaar. De levensboom verloor immers enkele dagen geleden al één van haar artistieke bladeren. Niet door weer en wind of ten gevolge van ouderdom naar beneden dwarrelend, wel scheurde bruut geweld het vitaal loof van de tedere tak. Minck Oosterveer is niet meer.
Na de vele stripreeksen die in Mincks carrière door talloze omstandigheden vroegtijdig eindigden, trok ook het noodlot de stekker uit diens energiebron en zorgde jammerlijk voor Oosterveers... vroegtijdig einde.
Onvoorstelbaar hoeveel mensen plotsklaps hun sympathie betuigen en het talent van de man erkennen. Hoevelen eren en beweren wel niet hem gekend te hebben aan de hand van de luttele momenten die ze samen doorbrachten. Alsof hij HUN vriend was.
Logisch toch. Want Minck was ieders vriend. Maar meer nog de mijne.
Steeds aanspreekbaar, altijd aimabel, nooit neen kunnen zeggen met jouw immer ongezonde beleefdheid. Je had verdomme nu beter neen gezegd aan het einde van die tunnel en je daar omgedraaid om terug te keren in plaats van jouw plaats op de eeuwige jachtvelden (da's pas een westernterm die bij jou past!) te aanvaarden.
Hoe heeft het met onze twee verschillende karakters ooit zo kunnen klikken? Ongetwijfeld omdat je nuchter zijnde met een kritische blik alles kon relativeren, ook wat ik over je werk schreef. Dat je evenzeer moest knokken om je staande te houden in de venijnige meedogenloze (strip)wereld. En niet te vergeten je ziel die dichter aanleunde bij de Vlaamse mentaliteit van het bourgondische leven (wat dronk je graag die Belgische biertjes) tegenover de Hollandse krenterigheid. Of kon je toen al geen neen zeggen tegen de fanboy die met je dweepte vanwege de trashy superpulp die je realiseerde in Jack Pott? Al verkrachtte Rob Harren jouw tekenplaten en verhakkelde ze in de albumuitgaves, toch kickte ik op die verwrongen torso's van jou, licht karikaturaal-humoristisch met steeds van die bloedmooie babes. Redenen genoeg alvast om jouw werk hier in Vlaanderen te trachten te promoten. Herinner je die eerste ex-librissen gemaakt voor Het B-Gevaar, anno 1995. Jouw Jack Pott-versie van het B-logo in groot en klein. Later deed je dat trouwens op unieke wijze nog eens over aan de Chinese muur! Daar begon ongetwijfeld de wisselwerking. Elke gelegenheid nam je te baat om naar Brussel af te zakken. Je was hier een graag geziene gast en in die zestien bezoekjaren heb je heel wat b-aanhangers gecharmeerd met jouw aanwezigheid. Niet verwonderlijk dat Kasper, Kris, Tim, Ingrid, Raf, René, Floris, Maarten, Wouter, Kristof, Erik, Marnix, Marc, Stefaan en talloze anderen je een warm hart toedragen. Dat heeft nu eens geen betrekking op de vele tekeningen die je voor hen maakte. Wel op de indruk die je naliet.
Wanneer ik overschouw hoe je allemaal betrokken bent geweest, zowel zakelijk als privé, vraag ik mij toch af of mijn bijdrages evenredig zijn geweest aan al hetgeen jij deed? Want nu schaam ik me natuurlijk omdat ik ons opgestarte project -jouw beste plaat ooit getekend- nooit heb gefinaliseerd om op de Franse markt te slijten.
Ik troost me met de gedachte dat we samen een poging hebben ondernomen om de Rode Ridder te revitaliseren bij de Standaard. Omdat Martin Lodewijk meer naam in de schaal kon leggen werd mijn scenario afgewezen. Maar ondertussen had jij al een voet tussen de opvolgersdeur. De Hec Leemans-lobby (na het stopzetten van Bakelandt kwam het hem goed uit om Claus te versjassen naar de Rode Ridder) heeft je echter de das om gedaan, al droeg je die nooit. Hun gemis.
Lang heb je er niet over gedaan om daarover te rouwen, ambitieus bleef je immers niet bij de pakken zitten.
Da's wat ik vandaag geleerd heb. Niet bij de pakken blijven zitten. Realiseer die projecten die je wil realiseren. Da's de Oosterveer-vlam die hier binnenin brandt, alsof de Heilige Geest is nedergedaald. En dat voor een ongelovige rebel als Minck!

Over het algemeen rouw je omdat je in zo'n situatie geconfronteerd wordt met de naderende dood. Nu rouw ik om jou!

Minck, jij hebt jouw plaats verdiend tussen de Zodiak!

Beauregard

Enkele links:
- Kristof Spaey
- Fred de Heij
- Mauricet
- Willem Ritstier
- Renee Witterstaetter (Mincks Amerikaanse agent)
Een overzicht van Micks carrière
- In Memoriam: Minck Oosterveer

Taniguchi's stralende hemel

Zonder Taniguchi te beschuldigen van goedkoop sentiment heb je bij deze Een stralende hemel toch het gevoel dat de auteur voor een keer over de schreef gaat. Want terwijl je behoorlijk afstandelijk blijft met de innerlijke worsteling waarmee Kazuhiro Kubota (en later dus ook Takuya Onodera) te maken krijgt, het is de zoveelste alternatieve vorm van Taniguchi om wederom mijmerend naar het verleden te kijken. Je ondergaat de spirituele confrontatie tussen het vroeger en nu, tussen het ene en het andere gezin. En doordat je gradueel een band opbouwt, raakt het je toch en wil je geen afscheid nemen. Het siert alvast dat de dood (of het afscheid nemen tot) in een positiever daglicht wordt geplaatst. Innemend.
- Huis Kwant compleet - Luxe box **½
- Huurling 10 HC ***
- Huurling 10 SC ***
- Pin-up Integraal ***
- Pin-up 1 ***
- Pin-up 2 ***
- Pin-up 3 ***
- Republiek 3 **½
- Slaine 4 **
- Taniguchi-collectie 9 Een stralende hemel ***½

maandag 19 september 2011

Een kunstige Hergé

Slechts een vertaalde fractie van de zevendelige kleppers die in het Frans verschenen. De uitgever kortwiekt en dus vraag je je af welke elementen uit Hergé's leven gefilterd werden. Op welke basis maak je een selectie? Sommige passages overlopen nogal snel de carrière van de artiest, terwijl andere heel minutieus stukjes uit diens privéleven spitten om Hergé's creatieve proces (of het blokkeren ervan) bloot te leggen. De uitvergrotingen ontkrachten grotendeels de schoonheid van de tekeningen (pagina 112), de facsimile's daarentegen laten elk origineel optimaal tot zijn recht komen. Ook dit deel bevat wederom prachtige illustraties en zeer getrouwe afdrukken. Het situeren van het creatieve proces in de werkelijke context verheldert. Mooi.
- 12 september, Amerika na de fatale dag **
- Fred de Heij-collectie 9: Phinny - Rendez-vous (Crime noir) **½
- Kiekeboes 129 **½
- Kunst van Hergé 3 ***½
- Nero - ongenummerde herdruk Het bierkanaal ***
- Nero Trilogie 12 Brussel ***
- Rode Ridder 231 ***
- Rode Ridder Luxe Klein 231 ***
- Sjors en Sjimmie 37 **
- Soeperman - Don Lawrence Collection 1

zondag 18 september 2011

Olivier Wozniaks Alice & Leopold

Terwijl Lapière de aanzet schrijft voor een groots ontdekkingsavontuur, houdt hij de lezer een heel album lang zoet met de verwikkelingen in en rond de plantage. Er heerst bijna voortdurend een vakantiesfeertje waar het heerijk vertoeven is en je op elk moment van de dag wel iets kan beleven. Neen, da's slechts schone schijn. Het anekdotische geeft dan wel die indruk, ondertussen lees je tussen de geschreven regels van Leopold door dat het niet alleen rozengeur en maneschijn is. Dat er ook dagdagelijkse taken uit te oefenen zijn of zelfs naar 'school gaan' (zij het dan in huiselijke kring) op het menu staat. En terwijl Lapière stilletjesaan het exploratie-epos aanheft, krijg je nog een heerlijke portie kommer en kwel ten huize Alice en Leopold. Met de 'kinderlijke' overpeinzingen van de jongen als leidraad word je doorheen het mysterie van De koperen kruisen geloodst. Humoristisch, lieflijk en spannend, een uitstekende mix. Olivier Wozniaks stijl past perfect om die naïviteit uit te beelden. Het team is perfect op elkaar ingespeeld. Voor een jeugdreeks is dit klasse!
- Alice en Leopold 2 ****
- Blauwe stripreeks 1: Billie Turf ***
- Blauwe stripreeks 2: Flippie Flink ***
- Blauwe stripreeks 4: De Leukebroeders ***
- Dino's **½
- Mon en Tuur 1 ***
- Red Sonja 6 **½
- Red Sonja 7 **½
- Sammy 27 ***
- Urbanus 39 *

zaterdag 17 september 2011

Veel kilometers afleggen

Mooie melancholische mijmering met zeemzoete zweverige poëzie als ingrediënt. Een filmisch relaas dat sensueel speelt op gemiste kansen, foute keuzes, gebroken illusies. Aan de hand van fragmentarische reconstructies beweegt de strip zich in eerste instantie in het ijle. Na verloop krijg je het grote plaatje in ogenschouw en voel je waar Fior je naartoe leidt. Het archetype van twee mensen die ondanks de verscheurde relatie elkaar toch niet kunnen loslaten en met een eeuwige verbintenis geketend onbewust elkaar blijven liefhebben. Of is dat slechts een illusie? Terwijl Brecht Evens met Ergens waar je niet wil zijn gelauwerd wordt met zijn gedurfde aquarelstijl, is Fior duidelijk een stap verder. Geraffineerd en verfijnd afgelijnd zie je de schilderachtige taferelen, telkens badend in een bepaalde kleurtoon. Artistiek aanstekelijk, inhoudelijk intens.
- 5000 kilometer per seconde ****
- Arman & Ilva 12 **½
- Assassin's Creed 1 HC **½
- Assassin's Creed 1 SC **½
- Doubt 1 **½
Eindelijk eens een echt educatief verantwoord boek dat niet alleen inhoudelijk interessant is. De verantwoordelijken van het KMI hebben er hun werk van gemaakt door ogenschijnlijk saaie materie toch luchtig genoeg voor te stellen dat kinderen de wetenswaardigheden kunnen slikken als zoete koek. Speels en intelligent krijg je de materie ingelepeld. Bovendien is er de gezonde synergie tussen de twee teams, KMI met die van Studio Nys. Natuurlijk heb je sowieso de twee kortverhalen die bij de weerkundige materie aanleunen, ook de illustraties en spelletjes zijn druppelsgewijs op elkaar ingespeeld. De max is echter het op elke pagina (in de rechterbenedenhoek) knap inlassen van een korte gag. Netjes afgemeten, steeds dezelfde grootte. Het leidt dan wel af, het trekt enorm de aandacht zonder dat je gedesinteresseerd raakt. Niet alleen voor Jommekes-liefhebbers plezant. Voor wie op jonge leeftijd kennis wil vergaren: een must!
- Jommeke doet het weer ****
- Kuifje anderstalig 11: Eut gaaim van den lejenoare (Antwerps) ***½
- Kuifje anderstalig 12: Eut gaaim van den lejenoare (Antwerps) ***½
- Sherman 2 HC ***
- Sherman 2 SC ***

vrijdag 16 september 2011

Voor het rijk van Gibrat

- Ginger 1 **½
- Grand Panic Circus 2 **½
- Ik ben een Kathaar 3 ***½
- Jimmy Boy 1 ***
Gibrat doorkruist de revolutionaire idealen en nestelt zich in bolsjevistische kringen om ook daar de oppermachtige bourgeoisie te bestrijden. Echter ook daar is er een kloof tussen de goede voornemens en de werkelijkheid. Slechts één optie blijft over: trekken aan hetzelfde zeel. Gibrat kiest niet voor makkelijke oorlogspathetiek, de reflectie van een lijdend volk dat revolteert. Hij jongleert met gedachten, schrijft literaire mijmeringen (pagina 31: "Als je vege lijf op het spel staat, ga je je toch even afvragen of het wel een goed idee is om ideeën te hebben. Want uiteindelijk is een revolutie niet meer dan dat: een oorlog met ideologische pretenties.") om de zin en de onzin van uitgeholde wensdromen te illustreren. Omdat de artiest niet anders kan, primeert onbewust schoonheid, al is de sneller werkende Gibrat niet meer zo accuraat en verzorgd als voorheen. Overdadige teksten (pagina 38) eisen net als de individuele tekeningen (eerder illustraties) zo veel aandacht op dat Gibrat de stripbalans kwijt is tussen woord en beeld. Gibrat verplaatst dan wel het oorlogsveld, Mattéo is slechts een variant op wat we voorheen reeds lazen.
- Mattéo 2 ***½
- Nero 92 **
- Smaragdridders 1 HC ***
- Smaragdridders 1 SC ***
Eerste deel van een nieuw tweeluik met als apotheose de uitstekende climax. Zelfs al is het verhaal rond Irina clichématig en voor de hand liggend, de integratie in het geheel en de manier waarop Silane met haar in aanraking komt, is van een goed en spannend kaliber. De premisse met het fototoestel blijft een geniale vondst, zelfs al heeft het in dit album geen cruciale functie. Of da's toch hetgeen de auteurs de lezer in eerste instantie laten uitschijnen. In het genre (en de continuïteit) uitstekend.
- Thomas Silane 4 ****
Het is nu bewezen, Bastien Vivès is van méér dan slechts één markt thuis. Wie vermoedde dat de jonge stripdelinquent volledig vastgeketend zat aan één genre (geslaagde puberale, pathetische romantiek), krijgt hiermee lik op stuk. Nu is Voor het rijk geen historische reconstructie genre Alex, maar wel een bijzondere kennismaking met een troep soldaten die zich volledig ten dienste stelt van hun keizer, met een avontuurlijke ontdekkingstocht als opdracht mogen zij een New World exploreren, daar waar geen ander voorheen is geweest. En hoewel het wedervaren van deze bruten je koud laat (inlevingsvermogen zit er moeilijk in door hun barbaarse karakters), is het de speelse manier waarop en de oogverblindende, simplistische schoonheid die je meezuigen in dit fantastische avontuur. Je zoekt bijna voortdurend naar imperfecties om de auteurs te kunnen terechtwijzen, terwijl alle bewegingen, alle composities als vanzelfsprekend zijn. Zonder hoogdravende filosofische tractaten etaleren Vivès en Merwan een klassiek heroïsme met een onvoorwaardelijke dadendrang. Vrijblijvend en mooi, al zoek je bij Vivès naar een moraal. Laat de actie en het avontuur je overdonderen met een welverdiende climax als afsluiter. Uitstekend!
- Voor het rijk ****

donderdag 15 september 2011

Op reis met Baudoin

Uit het leven gegrepen, zelfs al speelt Baudoin met de dualiteit dat het zowel werkelijkheid als non-fictie kan zijn. Op vraag van de betrokkenen de mogelijke hoofdrolspelers uit zijn omgeving wissen om dan over te gaan naar een gelijkaardige constructie met even levendige personages. In eerste instantie voedt de auteur de lezer met een overzicht. De localisering, de omgeving, snapshots waarmee de reiziger het Mexicaanse land instemmig in kaart brengt. Na de introductiefase komt de realiteit aandraven. Steeds op weg zoekt de protagonist terug rust bij een oude geliefde. Met voor hem weerkerende vragen: wat blijft er van ons over? En even cruciaal: wat blijft er van mij over? Hij confronteert en wil antwoorden. Zelfs al zinnen de zinnen hem niet. Het persoonlijke verwerkingsproces verliest na driekwart aan kracht. De schrijver laat zich iets te veel gaan en amatlan verzandt. Jammer, na het veelbelovende begin.
- Baudoins Amatlan ***
- Bessy Natuurcommando 21
- Blauw is een warme kleur **½
Vluchtig als woestijnkorrel, zo snel raas je door de vier kortverhalen van Dragger en dat bezorgt de strip de onterechte indruk als zou het slechts om wegwaaiend inhoudloos vertier zijn. De auteursvoet laat immers een lichtfilosofische, mijmerende afdruk in het leeszand achter die je niet onberoerd laat. De opener karakteriseert de drie hoofdpersonages. Vooral de frêle Tali wekt sympathie op. Niet enkel door haar erotische uitstraling, het is diens gedrevenheid om niet meer als kind beschouwd te worden door Dragger dat je begrijpelijk interpreteert. De ontknoping rond Sasaki is verrassend en blijft als een foto op het netvlies plakken. Voorts de ontdekking van de toekomstwoestenij, een rivale die opdoemt en Tali die zich nog meer manifesteert. Trillo en Mandrafina graven diep in het zand om je te vermaken.
- Dragger 1 HC ****
- Dragger 1 SC ****
- Dragger 2 HC ***½
- Dragger 2 SC ***½
- Proces (Kafka) **½
- Smokehouse Five ***
- Uchronie(s) 10 ***

woensdag 14 september 2011

De film van ome Willem: Chicken Run

Een gevederde remake van The great escape is het niet geworden, maar parallellen zijn er duidelijk in terug te vinden. Meteen herken je de barakken van een concentratiekamp, de onheilsplek waar het pluimvee gehuisvest is en moet produceren om niet op korte termijn gekortwiekt te worden.
Bewondering alom voor de plasticinegoochelaars Park en Lord en hun engelengeduld om die driftige diertjes tot leven te brengen. Op en top Brits met slechts één uitzondering: Mel Gibson! In een Mad Max-gedaante manifesteert de eenzaat (wel degelijk Amerikaan van origine) zich en neemt hen (haha) na verloop van tijd onder zijn 'vleugels'. Chicken Run, een gekke kinderfilm voor jong en oud.
Een rommelmarktkoopje (1).
Chicken Run. Peter Lord en Nick Park. 2000. ***

Insektenliefhebber Erik op reis naar naar Tor-remolinos

Mooi en eerder verguisde verstripping van Godfried Bomans' succesvolle kinderboek die de uitvergrote flora- en faunawereld gebruikt om simplistisch de maatschappij voor te stellen. De fantastische insektenomgeving waar Erik in terechtkomtvatten Yaack en Mormic gebald samen in verschillende albums. Getekende stripkinderen hebben vaak een gebrek aan geloofwaardigheid. Deze Erik niet. Het fantasierijke jongetje die de kracht van de verbeelding ontdekt, draagt met 'gemak' de wonderlijke ontdekkingstocht vol gevaren. Geslaagd.
- Erik of Het klein insektenboek 1 ***½
- Erik of Het klein insektenboek 2 ***½
- Erik of Het klein insektenboek 3 ***
- Meneer Edouard 0
- Meneer Edouard 1 **
- Meneer Edouard 2 *
- Meneer Edouard 3 *
Corgiat en Zuccheri bevestigen de opgebouwde verwachtingen. Weliswaar minder betoverend en spectaculair qua opwindende visuele en inhoudelijke verwondering, toch breidt het universum uit mét belangrijke aanknopingspunten zoals Orlant, die een gezicht krijgt. De auteurs voegen nieuwe elementen toe die het speelveld alleen maar vergroten. Voorlopig is de zoektocht naar de vier degens even verschoven. Bevat prachtige scènes (het stadsoverzicht, de werken aan de dam) en een verrassende ontknoping.
- Glazen degens 2 ****
- Mezek ***
- Sammy 6 ***½

dinsdag 13 september 2011

De film van ome Willem: Everything you always wanted to know about sex (but were afraid to ask)

Een episodische vertelling heeft voor- en nadelen. Naast het sexuele onderwerp als gemeenschappelijk thema hangen de verschillende elementen niet (h)echt aan elkaar en da's jammer. Een rode draad zou immers extra spanning gecreëerd hebben, een dichtere verwantschap met personages die hier en daar sporadisch opduiken. Het verrijkt het geheel. Woody Allen houdt het deurtje dicht en focust zich op zeven verscheiden onderwerpen. Hoe werkt de ejaculatie, hebben afrodisiacs enige uitwerking, ik draag graag vrouwenkleren, sodomie, het perversiespel, lessen in vrouwenbehagen en de wetenschap.
Is elk stuk op zich uitzonderlijk, dan heb je een sublieme film. Het niveau kan Allen echter niet continu hooghouden. Je hebt sublieme passages met Miklos op bezoek bij de dokter om te spreken over zijn liefde voor een schaap, Gene Wilders onderdrukte expressie is er één uit de duizend en wat met de geobsedeerde man die de kleedjes aantrekt of de onbeholpen Italiaanse gigolo Fabrizio (Woody Allen) die niet weet waar de vrouwelijke klepel hangt. Ze doen de minpunten vergeten en laten de materie langer vibreren. Gedateerd en toch leuk.
Een rommelmarktkoopje (1).
Every Thing You Always Wanted to Know About Sex * But Were Afraid to Ask. Woody Allen. 1972. ***½

Gidsen doorheen de duistere steden van Storm

Eindelijk in ere hersteld na de ingebonden farce waarmee Casterman jaren geleden uithaalde. Deze De gids van de Duistere Steden is een heerlijke aanvulling op dat geweldige universum dat Peeters en Schuiten creëerden vol met ironische anekdotes en inventieve aanvulling op die surreële wereld. Alsof ze de lezer de pap in de mond lepelen en hem nog meer willen overtuigen van het bestaan van deze parallelle wereld, daar waar we in een utopische gedaante kunnen wegvluchten. Ondertussen weet je aan de hand van de reeds verschenen albums dat niet alles even dromerig is in die stadsstaten. Dat ook daar onderdrukking heerst, beperkte vrijheid. Schitterend is het hoofdstuk Praktische informatie met belangrijke aanwijzigingen omtrent de mogelijke Bereikbaarheid, (on)zichtbare doorgangen naar deze mythische wereld. Vooral het expliciet aankaarten van de muurschildering aan het politiekantoor van de Kolenmarkt in Brussel en de bijgevoegde commentaar is spits en maakt het weer angstig echt. Mooi, deze verzameling, met opmerkelijk op pagina 37 de reproductie van de ex-libris die Schuiten maakte voor Het B-Gevaar.
- Gids van de Duistere Steden ****
- Final Incal 2 **½
- Flikkerzicht 8 **
- Lou Smog 8 **
- Nick - Dupuis 1 ***
- Nick - Prestige 1 ***
- Striptekenkunst van Thé Tjong-Khing ***
Wie had dat gedacht en verwacht Minck Oosterveer en Willem Ritstier samen aan de rol om 's Neerlands belangrijkste SF-icoon te interpreteren? Met minder opgeblazen en wollige teksten dan een Martin Lodewijk-origineel draait alles rond een uit te voeren opdracht om het leven van Roodhaar te redden. Op zich een flinterdun uitgangspunt, ware het niet dat het avontuurlijke pad steeds belemmerd wordt met onvoorziene gevaren in de vorm van monsterlijke wezens en wezenlijke monsters. Leutig, net als de uitdagende interactie tussen de Nomad en Roodhaar. Even verrassend is Minck Oosterveers potloodbasis die jammer genoeg niet optimaal verstevigd werd met een Jorg de Vos-inkleuring. Heil zoekend bij verschillende studio's bekwam de uitgever toch een relatief bevredigend resultaat, hoewel onterecht verguisd door menig criticus. De grimassen zijn niet altijd even consequent (dan eens een jeugdige Storm, ongewild gevolgd door een iets oudere uitvoering) dat ze aan geloofwaardigheid inboeten. De banneling van Thoem is dan niet de hoogste vlieger uit de reeks, deze titel mag trots postvatten in de collectie. Laat de auteurs maar verder groeien. Jammer van de te gevulde tekstkaders. Een kleiner lettertype geeft extra ademruimte.
- Storm - De kronieken van de Buitenring 1 HC ***
- Storm - De kronieken van de Buitenring 1 SC ***

maandag 12 september 2011

De film van ome Willem: Big nothing

Soms zoek je toch zelf naar continuïteit, als een soort van visionaire opvolging. Zo bijvoorbeeld de onlangs verschenen Simon Pegg (Paul) die opduikt in een DVD-koopjesbak op een stripbeurs (grappig toch) en d'r intrigerend uitziet. Neem daar opperschmuck David Schwimmer bij en een korte inhoudsopgave en je hebt geen excuus meer om die euro niet uit te geven!
Simon Pegg is uitstekend getransformeerd tot Amerikaans staatsburger en moffelt zijn Britse origine geloofwaardig weg. Als onderdeur en pseudoboef probeert hij zich te manifesteren naast Schwimmer en Alice Eve. De aaneenschakeling van onwaarschijnlijkheden maken de plot net ludiek en verlaten het pad van het conventionele. Geen hoogvlieger, wel leuk.
Een rommelmarktkoopje (1).
Big nothing. Jean-Baptiste Andrea. 2006. ***

Message in a bottle: SOS Geluk

Oorspronkelijk geschreven in het begin van de jaren '80 voor een tv-reeks, later -door niet uitvoering- gerecycleerd tot strip. Je voelt de kneuterigheid van de bureaucratie waar bediende van Hamme mee te maken kreeg in het huishoudtoestellenbedrijf waar hij voor werkte. Met combattant idealisme de zorgzame welvaartsstaat onder de loep nemend, ons willen behoeden voor de mogelijke gevolgen. Van Hamme en Griffo kaarten interessante thema's aan die zelfs twintig, dertig jaar na datum als gevaarlijk realistisch mogen beschouwd worden. Alleen al de visie op de universele chip (een soort kredietkaart/paspoort) die je volledige identiteit bevat. Wat als deze door een toeval gewist wordt? Wat blijft er dan van je identiteit over?
Toch vraag je je af hoe de schrijver nu zo'n boodschap zou interpreteren? Zelf een begunstigde van de financiële welvaartsstaat met een comfortabele bankrekening achter de hand en zich eventueel zorgeloos kunnen afschermend van eventuele identiteitsloze sujetten. Je vraagt je af hoe idealistisch de auteur nu is in een omgeving waar gelijkheid geldt voor wie met biljetten kan strooien.
In 2000 miste Dupuis de boot om de reeds lang uitverkochte losse delen van S.O.S. Geluk integraal in het Nederlands uit te geven. Tien jaar later doen ze het toch, gelukkig maar. Net als Bilals beginwerk qua grafiek gedateerd (een herinkleuring zou de strip aanzienlijk ten goede komen) en ook inhoudelijk lijken heel wat zaken niet meer van deze tijd, hoewel je merkt dat de rechtsstaat toch die richting uit evolueert. Met S.O.S. Geluk leveren van Hamme en Griffo een interessant pamflet af, een ideale voedingsbodem om tussen pot en pint te discussiëren over het lot van de maatschappij daar waar het individu nog steeds centraal staat. S.O.S. Geluk is géén meesterwerk, wel een beklijvend manifest dat vele jaren na datum vraagt om verdere uitdieping. Het toekomstbeeld dat van Hamme en Griffo schetsen is niet meteen de plek waartoe je wil behoren. Gedirigeerd vanuit een totalitair regime wordt alles gestructureerd, met een ogenschijnlijke vrijheid voor diens 'leden'. De sociale zorgstaat waartoe je behoort, biedt zogezegd onbeperkte mogelijkheden. Toch word je ge(d)acht zelf niet te veel na te denken, anders ben je valselijk op zoek naar een onbestaand geluk. De SOS-noodkreet die uitgeslaakt wordt door verschillende spelers geeft een onbehaaglijk gevoel. Vooral in de Gezondheid-episode voel je systematisch de vaste grond onder de voeten van de protagoniste wegglijden. Met beklijvende gevolgen. George Orwells Big Brother kijkt over je schouder mee. "In een maatschappij die zo is ingericht als de onze kan er geen plaats meer zijn voor individualisme. Om het anders te zeggen: vrijheid is een vorm van ketterij geworden, die in het belang van allen ontmoedigd moet worden!" Bah, vies!
Gek dat net Jean van Hamme met zo'n geëngageerde strip afkomt. "Lafheid, geweld en hypocrisie vormen evenzeer 'n deel van de menselijke ziel als tederheid en edelmoedigheid. Er niet over praten doet dat niet verdwijnen. Integendeel, je moet erover praten! Anders heeft onze roeping als schrijver geen zin meer!" In alle socio-culturele domeinen contesteren de auteurs de autoritaire aanpak van een regering die ten alle tijde de wil oplegt. En eens je -als goede burger- uit de netjes geordende rij stapt, ben je geklasseerd als subversief. Pas dan wordt het zaak om te kunnen overleven. Best wel beangstigend. Griffo's stijl is rauw en kil, van dat naturalistisch realisme dat Bilal hanteerde in Er was eens een voorbijganger. Niet verwonderlijk dat sommige personages en passages er letterlijk aan doen denken (plaat 13, kader 7 in het Bevolkingszekerheid-hoofdstuk en vijf pagina's verder de twee mannen, kader 4).
De losse maatschappijkritische draadjes die van Hamme aan het politieke plafond hing, knoopt de scenarist nu netjes aan elkaar. De verdwenen personages krijgen hun identiteit terug en leveren hoop af voor een betere toekomst. Het wenkende idealisme eist zijn plaats op en zorgt voor de noodzakelijke revolutie om dat totalitaire regime omver te werpen. Moralistisch vooruitstrevend. Wat je echter niet verwacht is van Hammes pessimistische balans bij het verdere verloop. Niet meteen opbeurend in een huidige welvaartsstaat vol vrijheden.
- Rode Ridder - Kleur 42
- Rode Ridder - Zwartwit 42
- S.O.S. Geluk - Deel 1 ***½
- S.O.S. Geluk - Deel 2 ***½
- S.O.S. Geluk - Deel 3 ***½
- S.O.S. Geluk - Integraal ****

zondag 11 september 2011

Stripfestival Breda 2011

Breda, da's het Turfschip. Breda, dat zijn mensenmassa's die drummen om binnen te geraken. Breda, dat zijn er honderden, duizenden die wringen om te grabbelen in stripbakken, die vrijblijvend kennismaken met auteurs, die... Zo was tenminste Breda in een ver, ver verleden.
Breda anno 2011 is niet anders dan de zoveelste kostelijke stripbeurs met misschien wel de essentiële animo dankzij de betrokken partijen (uitgevers en winkeliers) die via een veel te dure stand hun geld optimaal willen recupereren, het belangrijkste element om zo'n bijeenkomst te verantwoorden, zijnde een groot publiek, ontbreekt compleet.
Hoe hautain kan een standhouder wel niet zijn als net deze beweert het plebs niet nodig te hebben omdat het snuisterende volk toch niets koopt. Met zo'n ingesteldheid maak je geen promotie voor het schitterende medium strips en graaf je het verder de dieperik in. Winkeliers bekampen elkaar met de beste aanbieding (10 voor 10 euro, geef ze toch weg!), uitgevers bieden exclusief auteurs aan om zo de verkoop via distributiekanalen (dus de gespecialiseerde stripwinkels) voor de voeten weg te kapen. Het woord SHOWCASE is nergens van toepassing omdat alles draait rond het terugwinnen van hetgeen geïnvesteerd werd (standplaats, personeel, uitgenodigde auteurs). Logisch, maar ook pijnlijk.
Niks 'festival', niks entertainends. Het geld moet rollen (8,50 euro inkom alleen al). Niet verwonderlijk dat er dan ook slechts fanatici op afkomen en dat de kans miniem is dat je echt nieuwe zieltjes kan winnen. Zieltjes die trouwens wel de toekomst moeten vormen!
Er is inderdaad een impasse die dringend moet doorbroken worden of alles stuikt verder ineen. Het is tijd om een degelijke denktank op te starten waarbij alle kneuterige vooroordelen overboord worden gegooid en getoond kan worden dat de strips wel degelijk leven. En dit niet alleen in onze dromen.
Zelfs na de vele geziene kennissen en aangename gesprekken bleef de impressie van deze Bredase editie als zijnde bedroevend.

Pe-Tit-us van Rijn

Een vluchtige reconstructie van Titus van Rijns korte bestaan met telkens cruciale passages die diens leven getekend hebben. Gestoffeerd met voldoende tragiek (hoe kan het anders, niks dan miserie!) onderga je de (on)voorziene lijdensweg. En natuurlijk ben je op het eind door dat triestige noodlot emotioneel getroffen. Robin gaat heel summier te werk. Ten eerste door ongekadreerd de enscènering te tekenen. En ten tweede door even vluchtig en schetsmatig de 'actie' neer te pennen. Vaak te gemakzuchtig om het inlevingsvermogen te versterken en de esthetiek te verhogen. Leuk (ondanks de sombere dramatiek) en onderhoudend. Echter geen grootse artistieke hoogvlieger.
- Batman stickerboek deel 2 ***
- Dommel 34 **½
- Dracula 1 **½
- Ella Mahé 3 ***
- La contessa 1 ***
- Sjors en Sjimmie 39
- Zoon van Rembrandt ***

zaterdag 10 september 2011

HEROES (16)

Niet gedacht dat afscheid nemen van de bende zo moeilijk zou zijn. De melodieuze muziek blijft melancholisch nazinderen en elke strohalm geboden pak je reikhalzend aan als aanknopingspunt. Nu je daar zielloos alleen achterblijft recycleer je zelfs alle extra's. Het stuk over artiest Tim Sale is goed voor zijn schildersego. De anekdote rondom de kleurenblindheid geeft diens bijdrage een bijzondere dimensie. D'r had trouwens gerust meer over zijn stripwerk gesproken mogen worden. Het uitzonderlijkst was de reportage over de muziekscore, gerealiseerd door Wendy & Lisa. Dé Wendy & Lisa die indertijd nog bij Prince speelden! De tonen brengen je even terug in de juiste sfeer. En nu seizoen 2 op de kop zien te tikken!

23. How To Stop An Exploding Man
"Isaacs schokkende voorspellingen worden werkelijkheid in Kirby Plaza, waar de heroes geconfronteerd worden met pijn en gevaar."

Voor geen kleintje vervaard, die Robbe

Een verschil in inkting merk je op tussen het openingsverhaal en de eerste Kleine Robbe-gag. Wanneer er meer lijnbariatie zit in de personages en vooral de decors oogt het mooier. Een eerste verzameling Kleine Robbe-avonturen en die is meteen een schot in de roos. Het is een nostalgische terugblik op kwajongensstreken zonder te streven naar brutaliteit en ongeoorloofd gedrag. Het kattekwaad dat de jongens uitsteken is een onderdeel van de manifestering om persoonlijk gewin te betrachten. Of gewoon om de zin van het leven te beklemtonen. Welke mysteries er ook ontdekt worden onder de rokken van het lieflijke nonnetje, Robbe valt van zijn stokje eens hij met de ultieme waarheid geconfronteerd wordt. Uiteindelijk kan hij niet genieten van de overwinning. Vaak weet je waar de ondernomen actie toe zal leiden en toch blijf je steeds verrast. Da's humor van de bovenste plank. Waarom de fotograaf Otto Roddelaar als naam draagt, is een raadsel.
- Dommel 24 **
- Garfield & Cie 2
- Kleine Robbe 1 ***½
- Kleine Robbe 4 ****
- Kleine Robbe 5 ****

vrijdag 9 september 2011

HEROES (15)

Vanzelfsprekend de verdere opbouw naar de ultieme climax. Slachtoffers zullen er vallen. En dat zijn er niet van de minste!

22. Landslide
"Nathan weegt de voor- en nadelen van een plaatsje in het congres tegen elkaar af. Peter en Claire proberen New York City te ontvluchten voor de ontploffing."

Kuifjes broederschap

Adembenemend avontuur waarbij de (ex-)reporter van de ene onwaarschijnlijkheid in de andere valt. De boodschap is dan ook: wees op je hoede wanneer je een opdracht aanvaardt. Want voor je het goed en wel beseft, ben je betrokken bij een terroristisch complot. Hoe kan je met zo weinig lijnen ongestoord zo veel vertellen. Hergé overvalt de lezer niet met overvolle pagina's en visuele drukdoenerij. Hij concentreert zich op de essentie, tekent dan eens een stukje decor om het omgevingsgevoel te beklemtonen, gevolgd door een actie-enscènering veelal zonder enige achtergrond. Wat betreft beweging visualiseren op een 'statische' pagina, daarin is Hergé een meester. Door het oog voortdurend te leiden creëert hij een vloeiende dynamiek. Spannend en na zovele jaren nog steeds verrassend. Begin best met de zwartwit-versie, die zijn nog spectaculairder.
- Fraternity 1 ***
- Gastoon 1 ***
- Kuifje zwart/wit-facsimilés - A5 formaat 8 ****
- Kuifje zwart/wit-facsimilés 8 ****
- Sherman 1 HC *** (bestaat dus toch in harde kaft)

donderdag 8 september 2011

De andere shit: DAS 2011

Hoe brutaal van een organisatie om meteen te poneren dat hetgeen zij aanbieden gekatalogeerd kan worden als zijnde 'de andere strip'. Wat is dan de ene strip? De gewone populistische of de populaire die vanwege commerciële successen niet in aanmerking komen? Is de structuur van XIII Mystery de Mangoest zelf al niet een toonbeeld van hoe een strip anders kan zijn? Bovendien stel je evenzeer de vraag of de titels uit deze lijst die plotsklaps wel succes hebben nog tot de andere strip behoren?
Ware het dan niet beter geweest om De andere strip De nog niet goed genoeg verkopende strips te noemen? Dat bekt echter niet zo lekker.
Of de mensen van De Andere Strip zich echt serieus nemen, kunnen alleen de betrokkenen uitmaken. Gezien de opgevoerde selectie is wederom dezelfde kritiek van kracht: sommige titels zijn vers van de pers gerold, hoe kan een jury dan objectieve (of zelfs subjectieve) criteria hanteren om die specifieke albums aan de lijst toe te voegen? Blind vertrouwen omdat internationaal een auteur gelauwerd wordt (men neme bijvoorbeeld Joe Sacco en David Mazzucchelli) of om risiconemende uitgevers te ondersteunen?
Gatlikkend pleziert Humo de cartoonachtige uitgaves die dicht bij hun strookstrippolitiek leunen. Esther Verkest, Boerke en zelfs S1ngle, je kan nu al DirkJan aan de lijst van DAS 2012 toevoegen. En ongetwijfeld komt de Kama bijbel ook ooit aan de beurt. Het striplandschap ziet er ineens veel armer uit.
Dat ook vervolgverhalen opgenomen worden, is aan te bevelen. Waarom de lijsttrekker echter aanvaardt om slechts het tweede deel ter gunst van de commercie op te hoesten, een onbezonnen introductie die geen introductie is. Stel je voor, vandaag bij Humo: aflevering drie van Heroes, seizoen 1. Een lachertje!
Zoals steeds overschaduwt de verkoop het informatieve en wordt de schijn hooggehouden met een pseudo-opvoedende taak. En onder het mom van interessante kortingen worden de geïnteresseerden naar zaken gelokt die zo goed als geen feeling hebben met de materie. Dat terwijl net elke stripspeciaalzaak zo goed als zo'n kortingschaal hanteert. Net als diens expertise.
- Asterios Polyp (David Mazzucchelli ****½
- Boerke 6: De zoon van **½
- China - De tijd van de vader ***½
- Corto Maltese De ballade van de Zilte Zee
- Dagboek van mijn vader (Taniguchi) ****
- Derde Testament 1 ****
- Essex County
- Esther Verkest - Roodheidswaanzin **½
- Fun home - Familiedrama ***
- Grand Prix 2 ***
- Grote slachting 1914-1919 (Tardi) *****
- Hobbit
- Ideale man - Een liefdesverhaal (Clowes) **
- Israël in 60 dagen **½
- Joe Sacco's Gaza 1956
- Kick-Ass ****½
- Oorlog & Liefde 1 ****
- Rébétiko ***½
- Single aka S1NGLE 10: SOS S1ngle ***
- Snoopy - Peanuts compleet 1 *****
- Polina (Bastien Vivès) ***
- Stad van klei ***
- Stephen Kings De beproeving 3 ***
- Walking Dead 1 ****

Krab met de schaar

Jammer dat er geen paginanumers in het album staan, je zou makkelijker kunnen aantonen waarom Hergé gekatalogeerd staat als een groots stripauteur. Wat betreft beheersing van het toen nog erg jonge métier is dit een prachtvoorbeeld. Parallelle enscèneringen (de vierde laatste bladzijde uit het boek) door de politieman met de verrekijker, waarop Hergé inzoomt en je vanuit zijn standpunt kan volgen, om dan plotsklaps gestoord te worden door een voorbijganger die het object opeist en evenzeer in eenzelfde houding (haast in het verlengde van de politieman voorheen) naar de verte tuurt. Wat een dynamisme en dat slechts in vijf kadertjes verwerkt. Hergé speelt handig in op de 'beperkingen' van de bladspiegel en laat niets aan het toeval over. Bovendien is deze Kuifje esthetisch zo verfijnd (alleen al de vier kleurenprenten) dat de kracht van het lineaire minimalisme het realisme draagt. Het vermakelijke actie-avontuur en de absurde slapstickhumor zorgen ervoor dat dit boek tijdloos is. De eenvoud van het detectiveverhaal wordt ruimschoots gecompenseerd door de uitgesponnen achtervolgingsscènes. Al tuimel je van de ene onwaarschijnlijkheid in de andere, rasverteller Hergé weet het aannemelijk te verpakken. Grandioos en virtuoos avontuur voor jong en oud. De introductie van kapitein Haddock is een nieuwe kentering, hoewel in deze editie vaak nogal irritant.
- Kuifje 9 HC ****
- Kuifje 9 SC ****
- Kuifje zwart/wit-facsimilés - A5 formaat 9 ****
- Kuifje zwart/wit-facsimilés 9 ****
- Lustige Kapoentjes 9 ***½

woensdag 7 september 2011

HEROES (14)

Aftellen geblazen. Terwijl je voorheen niet al te vaak stilstond met de mogelijke afloop, ben je d'r nu wel steviger bij betrokken. Wie wordt de uiteindelijke dader? Weet Hiro het noodlot af te wenden? En verrassend dewelke allemaal dubbelspel spelen.

21. The Hard Part
"Terwijl Nathan zich voorbereidt op de verkiezing, wordt de vastberadenheid van Hiro en Ando om de wereld te redden zwaar op de proef gesteld."

De gevallen engel

Ben Templesmith maakt het zich vaak gemakkelijk door de copy-paste te hanteren om conversaties te 'stofferen' met beelden (het gesprek met Jeff met zijn zelfmoordbom rond het middel). De repetitiviteit zorgt dan wel voor een strakke indeling en sfeervolle enscènering, met hier en daar af en toe een klein beetje variatie, zou hij de lezer ontraadselen. Nu ben je eerder bezig met de zeven verschillen te zoeken die er niet zijn. Die beperktheid uit zich ook in de tekeningen. Geen extravagante decors, minutieuze achtergronden. Al klinkt dit vrij povertjes, eens je in Fells wereld gezogen wordt, merk je d'r haast niks van. De efficiëntie van de Ellis-Templesmith-samenwerking zorgt voor het noodzakelijke in-het-vel-kruipen-gevoel. Met één verschil. Terwijl wij beetje bij beetje samen met Fell diens nieuwe omgeving beter (leren) kennen, krijgen door de interactie met mondjesmaat info over de politieman zelf. Inspecteur Fel is immers niet voor niks 'gevallen'. In het beklemmend gestoorde Welkom in Snowtown zie je de zwarte sneeuw dwarrelen met daarin duidelijk bloeddoorlopen voetstappen. De mens laat zijn spoor achter.
- Buddy Longway 21 **
- Bunbun ***
- Fell 1 ****
- Grappigste avonturen van Donald Duck Nr. 30 ****
- Grappigste avonturen van Donald Duck Nr. 31 ***

dinsdag 6 september 2011

Een echte of valse UPperware

In de eindeloze zoektocht naar geschikt beeldmateriaal om een bespreking te verfraaien, stoot je af en toe wel eens op een leuke afbeelding annex foto. Indien niet gephotoshopt dan kijk je vol bewondering naar het resultaat. En dit is er zo eentje, een ventje om van te snoepen. Hoe fantasie werkelijkheid wordt! En neen, ik heb indertijd aan geen enkele casting deelgenomen.

In de Stratusfeer

Het is enkel door deze zwartwituitgave dat je opmerkt hoe fijnzinnig Guy Counhaye gebalanceerd de pagina's volstouwt en er -ondanks het gebrek aan kleur- de overzichtelijke leesbaarheid in bewaart. Minutieus recreëert hij de etsafdrukken die indertijd de fabelachtige verhalen van Jules Verne ondersteunden. Alsof je terug in de tijd wordt gekatapulteerd en een even fantastische reis x-aantal mijlen onder zee meebeleeft met Stratus en c°. Die historische plechtstatigheid vertaalt zich ook in de gehanteerde schrijfstijl. De actie ondersteunt Counhaye vaak door een extra beklemtonende tekst, nochtans een typische klarelijnziekte. Donald Trumbold is de afspiegeling van de megalomane Donald Trump, zij het in andere gedaante. Het zeemonster, getrouw aan de klassieke verhalen rond het fatastische.
- Arcadia Archief Luxe 15 Professor Stratus 1: Het zeemonster ***
- Atalante 3 ***
- Professor Stratus 4 ***
- Ravermoon 1 **
- Sammy 1 ***

maandag 5 september 2011

HEROES (13)

De scenaristen breken de reeks compleet open door niet alleen het toekomstbeeld te geven vijf jaar na de beruchte bom, met een mogelijke wereld hoe die eruit ziet indien Hiro niet interpelleert. Ontwrichtend door al de verrassende onthullingen. Wie doet zijn masker af? Hiro heeft trouwens wat weg van een jonge Stan Sakai.

20. Five Years Gone
"Hiro en Ando reizen naar de toekomst en komen er te weten dat mensen met uitzonderlijke vaardigheden gedood worden als 'terroristen'."

Is voetbal oorlog?

De belangrijkste bedenking die je je kan maken: in welke contreien oefent Jack Attaway zijn lijfwachtenberoep uit? Het zogenaamde soccer/voetbal is immers niet zo ingeburgerd daar waar hij mens, dier of wat dan ook dient te beschermen ten tijde van de drooglegging. Een anachronisme in de Sammy-reeks. Desalniettemin een ontzettend vermakelijke interpretatie van de voetbalsport waarbij het meer dan duidelijk is dat niet alleen 'op' maar ook 'naast' het veld oorlog wordt gevoerd alleen om de overwinning binnen te halen, desnoods met grof geschut. Berck is duidelijk in zijn element om de anders zo passieve body guards over het speelveld te laten rennen alsof het hun leven lief is. Grappig.
- Kiekeboe 34 **½
- Kroniek der Barbaren 4 HC **½
- Kroniek der Barbaren 4 SC **½
- Painted desert 1 **
- Sammy 14 ****

zondag 4 september 2011

Verzamelwoede: die cast schaalmodellen

Hoe verder je je verdiept (hoewel zich dat eerder beperkt tot het terugvinden van verschillende exemplaren in rommelspeeldozen), hoe breder het gamma van geproduceerde producten wordt. Met de opgelegde beperking dat slechts kleine schaalmodellen (1:53 à 1:55) in aanmerking komen, bewijst de markt dat er naast de officiële spelers ook tal van identiteitsloze fabrikanten de Formule 1 een warm hart toedragen, lees annex exploiteren. Vooral de 'hybride' kopietjes uit China kan je absoluut niet plaatsen. Echter qua schoonheid doen ze niet onder voor de gekendere merken, genre Matchbox, Hot Wheels en Polistil. Van de negen (4.50) aangekochte wagentjes vandaag op Kelchteren Kermis -was daar een enorme ambachtssnoepman met enorm grote en enorm gevarieerde negertetten- slechts twee (Matchbox 1993 Arrows en Matchbox 1984 Valvoline) kunnen katalogeren. Iemand zelf een resem High Speed-items in huis?