En altijd maar die fragmentarische mallemolen waarin Delitte de lezer zet, rondjes draaiend om amper een bestemming te bereiken. Een kermisattractie, meer niet? Het duurt een tijd vooraleer je op een paard de juiste plek hebt gevonden op het thrillerplatform, echter halfweg besef je dat ondanks de roterende beweging Delitte van plan is wél een bestemming te bereiken. Het zaakje stinkt, niet alleen naar lijkengeur, en zorgt voor mogelijke pistes. De verdachtmakingen kan jij ondertussen ook al hard maken, al wordt de verwijzing naar de uitgeweken Jack the Ripper eingszins verontrustend. De dubbelpagina's 30-31 en 46-47 zijn in vergelijking met 16-17 niet functioneel en plezieren vooral de artiest die zich op een groot doek uitleeft. Zelfs al 'leest' het als bladvulling, mooi is het wel om zien.
-
Bloed van Lafaards, Het 1 ***
-
Johnny Goodbye - eerste reeks 2 ***
-
Serge 2 *½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten