Hoewel opvallend met de klemtoon op de close-up van de vermoedelijke femme fatale, geeft die voorkafttekening Cabanès' grootse klasse niet weer. Alleen al de eerste pagina's stralen een onwaarschijnlijke sfeer uit. Te beginnen met sommige structuren die hij gebruikt in de decors. De herfstige heide en het moerassige modderpad (pagina 3, kader 1), de baardharen van de jager (3-2/3), de geschilderde strepen als luchtverplaatsing (6-1/2), het krijtachtige bankje (6-3) en de kleurveranderende rode sjaal/hoofddoek (6-3/4/5/6).
Femme fatale is zo oogverblindend mooi dat je het boek logisch al in de hogere regionen catalogeert. Met die schoonheid focust Cabanes je aandacht op deze bevreemdende, mysterieuze, verslindende vrouw. Manchettes verhaal valt het best te vergelijken met
Miller's Crossing, er was eens een voorbijganger die in een slapend stadje het vuur aan de lont steekt. Alleen in plaats van een (ex-)gangster in de hoofdrol, nu zo'n rasechte vamp die haar mannetje weet te staan. Cabanes speelt het spel volgens het Manchette-plan geniepig en geeft met mondjesmaat informatie vrij. Wat zijn de beweegredenen? Wie speelt welke rol in het verhaal? Toch zit er daar een mankement in verscholen. De vrouw die je net volledig doorgrond wil zien worden, ze blijft verborgen kantjes hebben. Ondanks haar naaktheid geeft ze zichzelf niet helemaal bloot. Gemakzucht van de schrijver of voor hem niet relevant? Jammer, want van Aimée wil je met totale overgave houden. Alleen zorgen dat je je vingers aan dit heet lucifertje niet verbrandt.
-
Arq 17 ***
-
Capricornus 16 ***
-
femme fatale ****
-
Zuster Fidelma 1 SC **½
-
Zuster Fidelma 1 HC **½
-
Zuster Fidelma 1 LX **½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten