Wespendief

Gelezen, gewogen en te licht bevonden. Aimée de Jongh mist de maturiteit om er een echt gekneed zwaarwichtig en beklemmend drama van te maken. De doorleefdheid nodig om Simon Antonisse realistisch gestalte te geven, is niet geloofwaardig. Verdrongen trauma's die nu ineens weer opduiken, in een magisch-realistische context kan je heel wat verdoezelen of oprakelen. Regina is Simons strohalm, een element om zijn leven terug op het juiste spoor te krijgen. Metaforen genoeg in De terugkeer van de wespendief, van wespendief tot Lolita, van ornitholoog (gaat Simon daar uiteindelijk iets mee aanvangen?) tot weerspiegelende zelfmoordneigingen. Is dit allemaal echt of zijn het slechts illusies? Ook de tekeningen missen dat stukje 'af'. De jeugdige onbezonnenheid om een grafische novelle te vertellen haalt het niet van de ontbrekende ervaring en de drang naar perfectionisme. Vergelijk met Losse tongen van Rabaté. Daarvoor is De terugkeer van de wespendief te vluchtig. Gelukkig is de Jongh nog - hoe kan het anders - jong en kan het alleen maar opwaarts gaan. Tenzij je haar nu zo overbejubeld en ze van alle realiteitszin afgeschermd wordt.
- Star Wars In de schaduw van Yavin 1 ***
- Star Wars In de schaduw van Yavin 2 ***
- terugkeer van de wespendief, De ***