Wespendief

Gelezen, gewogen en te licht bevonden. Aimée de Jongh mist de maturiteit om er een echt gekneed zwaarwichtig en beklemmend drama van te maken. De doorleefdheid nodig om Simon Antonisse realistisch gestalte te geven, is niet geloofwaardig. Verdrongen trauma's die nu ineens weer opduiken, in een magisch-realistische context kan je heel wat verdoezelen of oprakelen. Regina is Simons strohalm, een element om zijn leven terug op het juiste spoor te krijgen. Metaforen genoeg in De terugkeer van de wespendief, van wespendief tot Lolita, van ornitholoog (gaat Simon daar uiteindelijk iets mee aanvangen?) tot weerspiegelende zelfmoordneigingen. Is dit allemaal echt of zijn het slechts illusies? Ook de tekeningen missen dat stukje 'af'. De jeugdige onbezonnenheid om een grafische novelle te vertellen haalt het niet van de ontbrekende ervaring en de drang naar perfectionisme. Vergelijk met Losse tongen van Rabaté. Daarvoor is De terugkeer van de wespendief te vluchtig. Gelukkig is de Jongh nog - hoe kan het anders - jong en kan het alleen maar opwaarts gaan. Tenzij je haar nu zo overbejubeld en ze van alle realiteitszin afgeschermd wordt.
- Star Wars In de schaduw van Yavin 1 ***
- Star Wars In de schaduw van Yavin 2 ***
- terugkeer van de wespendief, De ***

Onze dame

Wat een pathos, wat een drama. Een boek vol gespleten persoonlijkheden, mensen met verborgen agenda's, mini dokter Jekylls en mister Hydes. Esmeralda, haar onbeantwoord idealisme tegenover de halsstarrige afwijzing van Grégoire. De bisschop, zijn onbeantwoord... Een basiszin die je voor elk van de personages kan toepassen. Quasimodo hoeft het zelfs niet aan de grote klok te hangen, al lijkt hij op het einde onbegrijpelijk uitgespeeld. Hoewel even mooi qua visuele schoonheid als het eerste deel, ontbreekt hierin het stukje verwondering. Bastide heeft de figuren nog karikaturaler en grotesker gemaakt. Maar die kleine verrassende wending op het einde, die doet het hem en zorgt voor een onvergetelijk avontuur waarbij het Er was eens-sprookje ineens erg wrang nasmaakt. Wie houdt van romantiek en Shakespeariaans drama in theatrale vorm laat best de klokken luiden. Hier zit muziek in!
- Bob De Moor - De klare lijn en de golven ***
- Hans Integraal 1 ***
- Merlijn De queeste naar het zwaard 4 ***
- Notre Dame 2 ***
- wilde vlucht, De Integraal Cyclus 1 ***

Ozymandias

Wow, toch wel een huzarenstuk van schrijver Len Wein om het ware gelaat van Adrian Veidt annex Ozymandias te tonen en de biografie perfect te laten aansluiten met de originele Watchmen. De hoogdravendheid is verantwoord want weerspiegeld net het karakter van melomaan Veidt. De dunne lijn voor de slimste mens op aarde plaatst hem boven iedereen. Zijn Goddelijke wil om schoon schip te maken met deze wereld waar alles voortdurend in het honderd loopt, is verontrustend. De laconieke terugkeer van die ene sleutelzin Who watches de Watchmen weerlegt Ozymandias met forse daden. Ruimte voor discussie is er in zijn monologe bestaan niet. Zijn opgelegde wil wordt wet. En al wie zich daar niet bij neerlegt, moet het ontgelden. Het circulaire spel benadrukt de geometrische structuur. Je loopt voortdurend in het rond om uiteindelijk daar te geraken waar alles begon. Intelligent, visueel knap (de repetitieve, circulaire rondingen) en absoluut aanvullend. Die Before Watchmen, allesbehalve platte commerciële exploitatie.
- Before Watchmen Ozymandias ****
- Carbeau - Barones en bolides 2 SC **½
- Game Over 12 ***½
- Hotel Particulier **½
- Walking dead 18 ***½

Batman, het bedrijf

Vrijblijvende amusementsverhaaltjes, die moet je van Grant Morrison niet verwachten. Dat geldt evenzo voor Batman Incorporated. Is het intellectuele spielerei voor een schare die hard fans? Is het een vertelling op het allerhoogste superheldenniveau? Of vergaloppeert de auteur zich met een overdadige cast die moeilijk te situeren valt? Vaak begrijp je de verspringingen in de plot niet en zit je verweesd te staren naar de volgende scène. Morrison eist alertheid, wil dat je meer doet dan enkel consumeren, meer dan passief absorberen. De eindjes vallen moeilijk aan elkaar te knopen (ook omdat het traditionele beeld dat we hebben van Batman door de jaren heen grondig werd uitgebreid, Batmans zoon Damian op kop), vooral omdat de auteur springt van de hak op de tak. Een mankement? Neen, want je geest wordt constant geprikkeld en eist een totale overgave. Er hangt een zweem van magie rond in Batman Incorporated. Groots is de manier waarop Morrison dingen weglaat, niet expliciet vertelt. Een verandering van decor en setting, het is aan jou om dat groot – voor een strip toch – gat in te vullen, bij te fantaseren. Niet zo maar hapklaar, die brok. Uiteindelijk voel en merk je dat er in die chaos een stevige beredeneerde structuur zit. Het niveau ligt meteen een pak hoger dan bij de doorsnee Batman comics. Hoe hij Damian plaatst tussen de moeder en de vader, de klasse waarmee Morrison het verleden reconstrueert. Allesbehalve vrijblijvend. Buiten het openende nulnummer (oorspronkelijk tussen delen 3 en 4 verschenen), dat zeer gestileerd wordt uitgebeeld, ligt een groot deel in het verlengde van de Morrisons partner in crime Frank Quietly-stijl. Soms zelfs aanleunend bij Frank Millers Dark Knight. Ondanks de verschillende artiesten word je niet afgeleid door storende verschillen. Heeft Batman Incorporated überhaupt wel nadelen? Ja, de onopgeloste vragen. Want hoe zit dat nu met de Leviathan? Batman Incorporated, een uitdagende strip.
- Batman Incorporated 1 ****½
- Junior Suske en Wiske 10 **
- Jump 5 (herdruk) ****
- Kogaratsu 13 ***½
- laatste grens, De 1 ***
- nacht in Rome, Een Integraal ****½
- Superman Family Adventures 2 **

Fabels-achtig

Zo'n bundel met allemaal verschillende verhalen uit de Fabelwereld is memorabeler dan één groot plot. De gewone weglezertjes vergeet je al gauw, maar sommige oneshots zijn zo fantastisch dat je niet anders kan dan Bill Willingham op te hemelen. Te beginnen met het Jack of Fables-avontuur Zak met botten. We weten ondertussen dat de fabelfiguren ook niet allemaal heilig zijn, d'r lopen evenzeer allerhande opportunisten rond. Een af- of weerspiegeling van de mens dus. De slinkse wijze waarop Jack de duivel uitdaagt en er levensbelangrijk profijt uithaalt, je moet er maar opkomen. Een verhaal met een moraal (bezint eer gij begint) met een wrange epiloog tot gevolg. Vindingrijkheid troef in de voetsporen van zwartkijker Ambrose Bierce. De andere verhalen kunnen er amper aan tippen. Toch merk je dat de schrijver bijzonder geconcentreerd zijn grootse plan verder uittekent (Boy Blue en Roodkapje) om later deze aanzetten te gebruiken en er voort op te borduren. Super is het om Slapend Kasteel-tekenares Linda Medley in deze feeërieke Fables-groep opgenomen te zien worden. Wie trekt er aan het kortste eind in deze Fables Deluxe 2? Een oersterke bundel.
- Dino's 4 **½
- Fables Deluxe 2 ****½
- Fables Deluxe 3 ***½
- Jeremiah 33 SC ***
- Jeremiah 33 HC ***
- Witte Klauw 2 ***½

fatale vrouw

Hoewel opvallend met de klemtoon op de close-up van de vermoedelijke femme fatale, geeft die voorkafttekening Cabanès' grootse klasse niet weer. Alleen al de eerste pagina's stralen een onwaarschijnlijke sfeer uit. Te beginnen met sommige structuren die hij gebruikt in de decors. De herfstige heide en het moerassige modderpad (pagina 3, kader 1), de baardharen van de jager (3-2/3), de geschilderde strepen als luchtverplaatsing (6-1/2), het krijtachtige bankje (6-3) en de kleurveranderende rode sjaal/hoofddoek (6-3/4/5/6). Femme fatale is zo oogverblindend mooi dat je het boek logisch al in de hogere regionen catalogeert. Met die schoonheid focust Cabanes je aandacht op deze bevreemdende, mysterieuze, verslindende vrouw. Manchettes verhaal valt het best te vergelijken met Miller's Crossing, er was eens een voorbijganger die in een slapend stadje het vuur aan de lont steekt. Alleen in plaats van een (ex-)gangster in de hoofdrol, nu zo'n rasechte vamp die haar mannetje weet te staan. Cabanes speelt het spel volgens het Manchette-plan geniepig en geeft met mondjesmaat informatie vrij. Wat zijn de beweegredenen? Wie speelt welke rol in het verhaal? Toch zit er daar een mankement in verscholen. De vrouw die je net volledig doorgrond wil zien worden, ze blijft verborgen kantjes hebben. Ondanks haar naaktheid geeft ze zichzelf niet helemaal bloot. Gemakzucht van de schrijver of voor hem niet relevant? Jammer, want van Aimée wil je met totale overgave houden. Alleen zorgen dat je je vingers aan dit heet lucifertje niet verbrandt.
- Arq 17 ***
- Capricornus 16 ***
- femme fatale ****
- Zuster Fidelma 1 SC **½
- Zuster Fidelma 1 HC **½
- Zuster Fidelma 1 LX **½

Romeinse nachten

Wat een volwassen atypisch stripverhaal. De lichtvoetigheid van de tekeningen en de romantische, lyrische waas die er rond hangt, het staat in schril contrast met de pijn en de pathos van het 'onschuldige slippertje'. Jim weet dat verlangen, die zucht naar sensatie weg van het vertrouwde zo accuraat weer te geven. De evocatie van de grote liefde die je blind eender waar en op eender welk moment terug omarmt omdat je zo in de ban bent van die persoon. Een ongezonde fixatie waarbij je steeds de illusie van de misgelopen leven blijft koesteren. Jim zorgt ervoor dat de cirkel rond is. Begon het eerste deel met het heden, met de tragische beslissing van Marie, gevolgd door de flashback, hierin wordt de tijdlijn aangevuld en komt er die noodzakelijke annex. Een uitsluitsel over wat dit uitstapje, deze Een nacht in Rome finaal heeft teweeg gebracht. Je kan al de protagonisten netjes analyseren. Marie die zelf veel te verwijten valt omdat ze zich indertijd niet kon binden en maar al te graag haar macht over Raphaël (nog altijd) wil doen gelden. Het gefrustreerde meisje (ondertussen vrouw) dat nu zelf onbeantwoord achterblijft in een niet zo hechte relatie. Geheimen, openbaringen, afschermen, zich blootgeven, stukmaken, lijmen, liefde, haat. Zo mooi gecombineerd in een uiterst matuur kunststukje. Een nacht in Rome laat je niet onbewogen.
- Angry Birds 2 **
- Elfquest 3 **
- kraker, de agent, de jurist en de stad, De **½
- Nacht in Rome, een 2 HC ****½
- Nacht in Rome 2 SC ****½
- Tomb Raider 2 **½

Herinneringen aan heroveringen

Je krijgt van hetzelfde laken een pak: uiterst knap realistisch tekenwerk in een nogal steriele omgeving. Oorlogje spelen met indrukwekkende olifanten en mythische wezens (griffioenen). Opgepast dat je niet overrompeld wordt. Het stuk machtswellust blijft de hoofddrijfveer tussen al deze koningen en prinsessen. Het ene kamp is nog wreedaardiger dan het andere. Niets is des menselijks. Mooi kijkboek, jammer dat Miville-Deschênes er zo lang over doet om een vervolg te breien aan deze klassieke kroniek.
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 9 **
- Harry Humus 3 **
- Heroveringen 2 ***
- Khaal - Kronieken van een intergalactische keizer 2 ***
- song Called City, A *½
- Tell me lovely little stories **

Supermans prijs

George Perez is een oude rot in het vak die van wanten weet en ook eentje die behoorlijk vertrouwd is met de Superman-mythe. Nochtans is ook dit weer een herbronning van het iconische personage. De vereiste voorkennis wordt pas op het einde uitgeklaard. Er is dus een stuk geschiedenis noodzakelijk om de oorsprong van het kwaad te verklaren. Mooi opgebouwd met in elk deel de verschillende opponenten, de samenkomst en de definitieve bedreiging met daaropvolgend de ultieme confrontatie. Is het een messias of een dreiging? Messiah or menace klinkt in het Engels een ietsje beter. In De prijs van verandering heb jij sowieso prijs. Namelijk veel leesvoer voor weinig geld.
- Herinneringen - Mijn jeugd op de puinhopen van een verloren oorlog ***
- Herinneringen - Mijn jeugd op de puinhopen van een verloren oorlog (herziene druk) ***
- Superman 1 De Prijs van Verandering ***

Texas Cowboys

Dit is méér dan verdelde pulp. De wegwerpboekjes van weleer verbleken met deze los aan elkaar hangende episodes van het 'magazine' van Delpozzo Publishing. Los aan elkaar? Neen, hoor. Trondheim weeft het touw mooi aaneen zodat dit westerntapijt met dimensie de vlakheid weggomt. De stoutmoedige Harvey Drinkwater is uitdagender dan je je hem uit het eerste deel kan herinneren. Trondheim herhaalt zichzelf niet door steeds nieuwe interessante personages toe te voegen. Door de focus niet altijd te leggen op de legendarische journalist en door geregeld links en rechts af te wijken zonder finaal van de hoofdplot af te wijken, krijg je weer een heel kleurrijk palet. Thomas Woodham is de verrassende showsteler. Eerst uit de hoek komend met een pakkende openbaring die daarna kolderesk entertainend onderuit wordt gehaald. Naast de avontuurlijke sérieux is er ook ruimte voor humor. Niet van die pasticheachtie Donjon, dit keer heel respectvol voor een uitstervend genre. Texas Cowboys, wrang en vrij als Deadwood. Zeer goed.
- Noordsage 2 *
- Pits en Kaliber 7 (herdruk 2010) **
- Pits en Kaliber 7 (herdruk 2014) **
- Scoutswoord, Erewoord **
- Texas Cowboys 2 ****

De losse tong van Rabaté

Wat is 2014 toch een heerlijk stripjaar. We hebben na driekwart al van enkele uitstekende boeken mogen genieten, het houdt voorlopig echter niet op want ook Losse tongen staat enorm hoog aangeschreven. Hiermee gebeurt trouwens het onwaarschijnlijke. Na de dipjes in Een tweede jeugd, De feestwinkel en Maria van plastic (deze laatste twee niet door hemzelf getekend) overstijgt Rabaté grafisch zijn meesterwerk Ibicus. Dat perfectionistisch realisme brengt je zo dicht bij de dorpsmensen van Restigné. Wee je zielenheil als je niets te maken wil hebben met pastoors. Een onterecht vooroordeel, want uiteindelijk openbaart Losse tongen heel wat bekentenissen. Deels via de biecht, deels via openlijke gesprekken, deels via het typische dorpsgeroddel. Nochtans leest het in eerste instantie eerder als een weifelende detective. Er is immers een 'moord' gepleegd en er loopt een inspecteur rond om de dader(s) te vatten. Het is slechts een afleidingsmanoeuvre, want de ware ziel van dit exploot zit in het hart van de biechtvader. Zijn diepmenselijke interventie zorgt voor warmte en humor in deze gesloten gemeenschap. Het schone van Rabatés esthetiek wordt gekenmerkt door die levendige personages. Van vlees en bloed is het intense ogenschijnlijk lichtvoetige drama, niet enkel karakterieel door hun typisch menselijke zwakke kantjes, ook anatomisch reëel. Hartverwarmend is Losse tongen ondanks de druppel die op het eind het wijnglas laat overlopen. In vino veritas.
- Losse tongen ****½
- Piet Pienter en Bert Bibber 13 - 't Mannekesblad **½
- Piet Pienter en Bert Bibber 37 - 't Mannekesblad **
- Piet Pienter en Bert Bibber 13 - Standaard Uitgeverij **½
- Piet Pienter en Bert Bibber 37 - Standaard Uitgeverij **
- Urbanus Speciaal 12 **

Papegaai of parkiet

Berthet eindelijk weg van de Pin-up-recyclage en de mislukte retro-SF-uitstapjes. Hij nestelt zich terug in het genre waar alles indertijd mee begon: de 'polar'. Dat merk je aan de pulpachtige kaft die de zwartgele pockets van de Franse variant op de geschreven film noir recreëert. Berthet kiest voor een keurmerk (collectie Zwartlijn) in plaats van zich verder conceptueel uit te sloven (de cover). Hautière focust zich op de naïeve Cubaan die met opengesperde mond de diva, de femme fatale blindelings volgt. De jongen heeft zich in nesten gewerkt en zal een vluchtroute moeten gebruiken die hem hopelijk een veilige thuishaven oplevert. Kan de anonimiteit van Hollywood dit bieden? Ondanks de 64 pagina's blijft dit eerste album een aanzet. In een gestaag tempo raak je lichtelijk geïrriteerd door de vanzelfsprekendheid waarmee Joaquin zich laat inpalmen en ringeloren. Dit eerste deel van Perico is leuk, toch verwacht je wat meer pit.
- Jommeke 272 (cover Delzenne) ***
- Jommeke 272 (cover Merho) ***
- Jommeke 272 (cover Borgions) ***
- Jommeke 272 (cover Cneut) ***
- Perico 2 ***

SOS Parodie

Die voorkaft alleen al doet je reikhalzend uitkijken naar de andere vondsten die al parodiërend het Jacobs-patrimonium met eerbied onderuit halen in deze S.O.S. Meteorologen (versus SOS Meteoren. Resumeer je de opzet, dan lig je in een deuk. Hoe komt Pierre Veys erop om Mortimer met een gespleten persoonlijkheid à la Hyde op te zadelen. Ja, ook Stevenson moet er aan geloven. En bij Mortimer is het eerder chronisch, niet afhankelijk van nieuw ingenomen doses. Of de hoofdrol die Olrik dit keer mag spelen als tweederangsfiguur. Daar gaat zijn hardnekkig overambitieus imago. En dan natuurlijk ook Blake die de zelfkant van de maatschappij bewandelt om informatie in te winnen over zijn verdwenen vriend. Een kapitein die thuis is buitengeschopt omdat mama hem liever kwijt is dan rijk. Die kleine, fijne elementjes (de bende uit A clockwork orange van Stanley Kubrick) entertainen verfrissend. Echter de grandeur waarmee Veys en Barral in de vorige delen uitpakten is een beetje afgevijld, minder scherp. Alsof ze een echt verhaal wilden vertellen en niet verder komen dan de optelsom van leuke momenten. Nog meer anarchie, nog meer pastiche heeft Philip en Francis nodig. Alsof nu ideeën gespaard worden voor latere delen. S.O.S. Meteorologen, minder geschater dan voorheen, al merk je bij recapitulatie dat er toch behoorlijk wat te gniffelen viel en je toch meer herinnert van die spielereien. Geniet van Barrals expressieve tekeningen.
- Atalante 6 ***½
- meiden van oom Bob, De **½
- Philip en Francis , De avonturen van 3 ***½

Een Bijbelse kat

Philippe Geluck heeft de luxe om elke kreet die hij slaat of wind die hij laat, elk woord dat hij praat, eender welke pas hij gaat op één of andere mediatieke manier vereeuwigd te zien worden. Om te beweren dat hij 'eventjes' de Bijbel volgens zijn inzicht bewerkt, is te denigrerend. Daarvoor heeft hij zich iets te fanatiek uitgesloofd en behoorlijk wat opeenvolgende cartoons gemaakt over dit specifiek religieuze onderwerp. Weldoordacht met leuke vondsten, een verhaal zelfs vertellend om de chronologie van de schepping niet te dwarsbomen én de Goddelijke essentie te vatten. Toch zie je hem liever gevarieerd cartoons maken met de Kat gewoon als kater zonder enig hemelsch inzicht. De bijbel volgens de Kat verveelt dan ook na verloop van tijd en kan je amper boeien. De pogingen van de vertaler om het even spitsvondig met woordgrapjes te vullen lukt zonder problemen. Alleen mis je een écht verhaal, zo eentje waarmee Desberg en Johan de Moor uitpakten in Kobe de Koe. Michelangelo geparodieerd op de voorkaft met 'Geluck zij met ons!' Helaas zijn wij niet met Geluck.
- Biebel - De stroken (Strip2000) 5 ***
- Kat, De - De bijbel volgens de Kat ***
- Marc Sleen in Ons Volkske 1945 **½

Voetbal voorop

Voetbalgoeroe dweept terecht met spelplezier en vooruitziende stuwkracht om de (het) goal te bereiken en zo veel mogelijk te scoren. Beppe Ramello en Giuseppe Ferrario leggen zo een geslaagd enthousiasme aan de dag en werken aanstekelijk motiverend met hun allesbehalve statische voetbalstrip. Deze The Dirty Dozen met rebelse kinderen die plotsklaps toch in de pas gaan lopen is een toonbeeld van energieke lust. Beweeglijk-heid, sierlijk-heid, stoutmoedig-heid, ge-heid gaat het er in de derde aflevering even bal-dadig aan toe. "Skate doet alles wat hij kan en dat is nogal wat" (pagina 40). Ferrario ook. Dat is niet zo maar een van de foto overtrokken figuur die daar in de lucht zweeft. Dat is een elegante halve omhaal die Skate presteert. En ondanks het falen van de doelman in de daaropvolgende prent kan je niet anders dan hem te feliciteren voor deze nutteloze poging. Geen zwevend silhouet, wel een échte sporter. Klasse, het kan ook in sportstrips. Ramello en Ferrario hadden duidelijk de wil om te scoren.
- Voetbalclub 2 ****
- Legenden van Troy 7 Het uur van de Gargouille HC ***
- Legenden van Troy 7 Het uur van de Gargouille SC ***

MMS

Matz kan dus meer dan Killertje schrijven. Hij blijft dezelfde misdaadweg inslaan, dit keer met een politieagent die twee grenzen onherroepelijk zal overschrijden. Enerzijds die van zijn beroepseer, anderzijds de letterlijke border tussen de VS en Mexico. Zijn aanpak is niet meteen de meeste diplomatische. Met een stok in het hoenderhok haalt hij zich heel wat problemen op de hals. Dit eerste deel is spannend, verrassend (hoewel, heb je reeds heel wat politieseries en -films gezien, dan is je giswerk doelgericht) met vooral zo veel schwung dat je meteen naar het opvolgende middelpunt (het is immers een drieluik) wil verdergaan. Een werkloze Mezzomo zou zonde zijn. Diens natuurlijk talent beweegt zich met souplesse voort. Alsof het vanzelfsprekend is om die grenswoestenij te illustreren en het broeierig hete van de situatie vurig om te zetten. Mexicana, boeiend.
- Mexicana 1 ****
- Miss Oktober 3 ***
- Sisco 8 ***

Levende steentjes

Een verrassende antioorlogs one shot waarbij de segregatie onder de loep wordt genomen. Mevrouw Livingstone bevat al meteen een bijzondere ontboezeming eens je met de protagonisten kennismaakt. Naast de dappere, rechtgeaarde Mercier is er die eigenaardige, ongekende en ondoordringbare Mevrouw Livingstone. Baruti en co houden een mythische waas van mysterie rond de figuur gekneld, het is moeilijk polsen naar diens karakter, naar diens motieven. En toch lukt dat vanop afstand. Geen grotesk heroïsme, wel puur menselijk drama met gedrevenheid en eer als spil. Ook al is dit Livingstones oorlog niet. Voor een oorlogsverhaal is Mevrouw Livingstone zeer poëtisch. Qua kleuren denk je bij het openslaan van het boek aan Hermann. Baruti is minder virtuoos, het hindert niet om hem dat exotische Afrika lyrisch te zien demonstreren. Mevrouw Livingstone, mooi.
- Flash 2 **½
- Mevrouw Livingstone ***½
- Moeraskerels, De *½

Bloedheet

Probeer die opener vanaf pagina 5 eens te beschrijven. Het felle zonlicht verschroeit het gele korenveld. Een man veegt de centraal geplaatste zweetdruppels van het voorhoofd. De zon achter hem geposteerd, als een aureool extra weerkaatsend. Het witroze, marcellekeachtig hemd kleeft op het lichaam. Hoewel er zo goed als niets te beleven en te zien valt, stopt Baru er meteen gecomprimeerd een pak informatie in. De actie blijft woordloos tot twee stemmen interveniëren: Aniëllo en zijn 'kameraad' terwijl op de achtergrond de man in het zwarte pak Engels prevelt en telt. Verrassing alom. Eén van de commentatoren speelt een dubbelrol (pagina 7, kader 1). Je kent dat wel, tegen zichzelf pratend om de animo erin te houden. Om steeds bij de pinken te blijven. Hij is niet de enige die zich zo moed, vriendschap of vertrouwen inpraat! De 'man in black' zoekt de boerderij op die hij de pagina ervoor opmerkte (7-3/4/6). Subtiel zitten Aniello en zijn alter ego verscholen in het koren waarvan het kaf nog niet gescheiden werd (7-5). Ook hier, zonder erbij stil te staan, zie je de man verschrikt opkijken (7-3), omhoog in de lucht, om dan snel weg te rennen. Vluchten misschien? Pagina 8 ontmaskert de ware reden: een politiehelikopter (8-1), door de simpele Aniello verkeerdelijk als Carnavalleri bestempeld (misschien beschouwt hij hen wel als gekke mensen in carnavalskostuum ) in plaats van de Carabinieri (8-3). Nochtans bevind je je niet in Italië. Er viel al een keer Bogey, nu komt daar Humfrie bij (8-3). De toon is gezet. Met een knipoog naar Humphrey Bogart weet je welk filmnoirvlees je in de kuip haalt. Aniello neemt ineens de hark terug ter hand (8-5). En dan? Wat volgt is een nieuwe setting met nieuwe personages. De – binnenkoer van de – boerderij ontpopt zich als tweede (vaste) decor (9). Twee mannen in overall (9-1/2). Op het dak (9-3) een beklimmer in ontbloot bovenlijf (9-4), blijkt de Portugees Jésus te zijn. Een potsierlijke dame (9-5). De toon is gezet, de andere protagonisten kortstondig voorgesteld. Een woordenwisseling tussen Jésus en de seksbeluste jongedame volgt. Wat een cinema (10-2/3). En de gangster? Die kijkt verschrikt naar hetgeen hij in de stal ziet (10-4), een komische noot. Het gevaar is niet zo dreigend (10-5)! De nymfomane (11-4) in close-up van dichtbij (11-1). Zijn die bloeddoorlopen ogen van eventuele slagen of is de opgekalefaterde schminkdoos door de hitte deels uitgelopen? Wederom een extra pion op het speelveld: niet enkel het varken (11-3), ook de bazige ka (11-4) treedt op het voorplan. Wie wordt er nu symbolisch ingebonden en opgesloten (11-5)? Als de kat van huis is danst Aniello op tafel (12). Rondzwervende vliegen op een bord van een net verorberde maaltijd, het blijkt superwarm te zijn (13-1). Iemand met gezag zet de puntjes op de i. Het perspectief is duidelijk genoeg. Deze man blijkt te duchten te zijn (13-2). Mister Cobbs finale lijdensweg begint. Dát is Baru. Een prozaïsche tekst zo gecondenseerd weergeven waarbij de beelden het grootste deel van de vertelling dragen. Suggestiviteit wekt extra interesse op. De auteur minimaliseert het aantal woorden, reduceert de dialogen. Zo extreem zelfs dat hij eveneens onomatopeeën weglaat. Geen 'doeg doeg doeg' om het geluid van een helikopter na te bootsen en ons net als Cobb uit de voeten te maken (pagina 7). Neen, subtiel stilzwijgend, het antwoord volgt wel op de volgende bladzijde. Baru herleidt tot de essentie en geeft je zelfs niet het gevoel een voluitgeschreven roman te lezen. Hij absorbeert en transformeert naar een ander medium: dat van het beeldverhaal, bewust niet aanleunend bij de cinema waar geluid wél een belangrijke rol speelt. Natuurlijk zwemt Baru weer in de zelfkant van de maatschappij-vijver zoals in Het kortste eind. Een hoopje marginalen zijn een prima klankbord om deze schurk even verrast buitenspel te zetten. Géén actie zoals in een spetterende film, eerder theater in de gesloten ruimte van een boerderij. De gekadreerde Cobb die de vrijheid en een betrouwbare schuilplek opzocht, zit letterlijk vast in het ruimtelijke, beperkte kader van de hoeve. Zwartgallig en voor sommigen bevrijdend. Op een bloedhete dag kan het er stomend heet aan toegaan. Klasse.
- Bloedheet ****
- Transmetropolitan **
- Zonneland verhalen **