Goeie conceptstrips die met een goed afgebakend plan de grenzen reeds vanaf het begin bepaald hebben, het komt te zelden voor. Girouds De Tien Geboden, het schitterende Quintett en het even buitengewone drieluik Hard tegen hard. Vooral deze laatste bevat eenzelfde uitgangspunt. In het eerste deel volg je een familiale situatie vanuit één standpunt, in het tweede die van de vrouw. De ontknoping en definitieve afhandeling gebeurt in het slot. Zo gaat het er ook aan toe in Misschien met de gedupeerde Laura Dupin die Egon Angleton leert kennen en er wel iets voor voelt. In Nooit lees je hetzelfde relaas vanuit Egons standpunt. Intrigerend en gedurfd. Het feit dat de twee delen gelijktijdig verschijnen, zorgt alvast voor de extra dimensie nodig om je nieuwsgierigheid te prikkelen naar de uitkomst. Nu is Kristof Spaey de meest beloftevolle jongeling die het na het uitstekende Façade moet waarmaken. Hij nam daarvoor een scenarist onder de arm om een romantische thriller te vertellen. Een jonge vrouw die bevlogen wordt door een sporadische ontmoeting. Ze raakt in de ban en komt ongewild in een spiraal van geweld terecht. D'r valt veel aan te merken op haar onbezonnen gedrag, te verklaren vanwege het passionele temperament? Waarom je zo laten meeslepen door iemand die niet echt kosjer is? De liefde! Het naïeve kippetje laat zich snel vangen en geeft het even snel weer op. De prachtige cover met de innemende blik van Laura nodigt heel reëel uit, al wordt overvloedig met photoshop-effectjes gegoocheld. Alsof ze verschillende soorten fond de teint opdeed voor deze fotoshoot. Diezelfde natuurlijkheid en intensiteit vind je echter niet terug binnenin. Heel geposeerd bewegen de personages doorheen de even statische, kille decors. Ondanks de vaak gebruikte warme kleuren is er die overdaad (pagina 22) waarbij je een eenheid mist. Achtergronden zijn niet nodig om prentjes op te vullen, zorg dan wel dat je kleurenpalet unitair is. Spaey had duidelijk specifieke beelden voor ogen (de douchescène) waarnaar vaak gewerkt wordt, in plaats van dat je deze passages als vanzelfsprekend ervaart. Het pluspunt is wel dat vertellend vermogen waarover hij beschikt. Alleen moet hij zich loswrikken van de fotoreferenties en ze vloeiend op papier overbrengen, zoals dat lukte in het tweede deel van Façade. Goed, maar voor Spaey niet goed genoeg.Wie met vuur speelt, verbrandt vroeg of laat de vingers. Vraag is of dat geldt voor Egon of voor Laura? De opbouw is gemaakt, de setting gezet. Nu is het wachten op de ontknoping om definitief te beoordelen waar Legendre en Spaey ons heenvoeren. Een andere invalshoek van eenzelfde thema, met de psychologische insteek (het is Egons standpunt dat we volgen, vanuit het ik-perspectief) als leidraad. Dat we te maken hebben met een katje dat Laura best met handschoenen zou vastpakken was al gebleken in de opener. Nu opent je blik helemaal en vraag je je af waarom je zou sympathiseren (niet zoals bij Criminal) met deze Rock & Rolla-grabbelaar. De grimmigere sfeer uit zich ook visueel. De lieflijke witte randen hebben plaats moeten ruimen voor zwartgeblakerde pagina's. De donkere zijde primeert. Dezelfde opmerkingen blijven van kracht: vaak te theatraal weergegeven, zelfs in de beweging, veel te veel kleureffecten (bovendien een onnodige dégradé in de voiceover-balk), banale, geforceerde teksten (met het irritante kloothommel of ongeloofwaardige kankerflikker). Zullen we ooit tevreden zijn?
- Misschien
- Nooit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten