donderdag 30 april 2009

Wat was-ie goed: The Good German

Steven Soderbergh houdt van genre-oefeningen en probeert de geplaveide weg van het succes af en toe te verruilen met geslaagde spielereien. Logisch dat George Clooney voldoende vertrouwen in de regisseur stelt en maar al te graag op diens kar springt. Wie wil niet graag opereren in een militair spanningsveld met een femme fatale om U tegen te zeggen? The Good German is Soderberghs filmnoirthriller gesitueerd in een prachtig naoorlogs Berlijn, je snuift de sfeer van The Third Man meteen op. Neen, zich meten met dit meesterwerk kan hij niet. Maar deze onderschatte film verdient meer lof dan dat hij kreeg. Door de complexe plot waarbij ieder kamp in elkanders haar zit. Wie trekt er uiteindelijk aan het langste eind? Door het sfeerbeeld dat op zo'n campy-manier geprojecteerd wordt: fake Hitchcock-simulaties (een conversatie in de studiowagen met daarachter op een scherm de buitenlocaties zich afspelend). Door de prachtige zwartwitfotografie met extra accentueringen (en vaak gewilde overbelichting). Door die excellente ondersteunende muziek: de confrontaties ten top drijvend. Door de overdramatische inkleuring van Lena Brandt via Cate Blanchett, Marlène Dietrich waardig. The Good German is geen mislukt experiment. Bewust voel je die theatrale inslag nodig om het vakmanschap van een Billy Wilder of Orson Welles te recreëren. Knap.
The Good German. Steven Soderbergh. 2006.

woensdag 29 april 2009

De kristallen schedel van Indiana Jones

Het blijft verlokkend amusement. De eerste scène waarbij je aan de hand van een schaduw na zovele jaren wederom kennismaakt met Indiana Jones, ondersteund door het deuntje van John Williams dat welwillend in de oren klinkt. Bompa Jones blijkt nog steeds even mobiel te zijn en toont in allerlei capriolen hoe ver je als halfgepensioneerde kan gaan om je hachje te redden. Blijkbaar komen d'r nog mensen bij kijken die in een even gespannen positie belanden, voldoende voedingsbodems voor onze archeoloog om een nieuw onderzoekspad te effenen (voor anderen). De belangrijke verrassingselementen: de terugkeer van Karen Allen, de introductie van Shia LaBeouf en de knipoogjes naar gebeurtenissen uit het verleden (Connery, de Ark). Op het gebied van entertainment valt er niks aan te merken, alleen het eindpunt dat bereikt wordt is teleurstellend. Spielbergs en Lucas' fascinatie voor het buitenaardse wordt hierin belachelijk uitgespeeld. Het Area 51-gegeven kon je nog aanvaarden, dat blijft een mythische plek, wanneer echter de daad bij het woord gevoegd wordt en ze in het rond vliegen. Neen. De extra's met een overzicht van de draaidagen laat je alles heerlijk voor een tweede keer herbeleven vanuit een filmisch standpunt.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Steven Spielberg. 2008.

De zwarte kat

"Train zal moeilijk zijn zwaar belast verleden kunnen ontvluchten. Twee jaar geleden nog was deze premiejager de verschrikkelijke moordenaar Black Cat die in opdracht van een maffia-organisatie werkte. Vandaag heeft hij dat sombere leven verlaten maar er blijven hem nog brandmerken over, zoals het raadselachtig cijfer XIII dat boven zijn hart getatoeëerd staat..."
- Amiante 1
- Black Cat 2
- DN Angel 7
- Shaman King 19
- 50 vrolijke grappen 11

dinsdag 28 april 2009

Het staat in de Sterre geschreven: Jon Rohner

Allereerst de nodige frustraties ventileren. Na vrijdag en maandag te mogen genieten van de heerlijke Belgische ambtenarenbureaucratie was het vandaag een ander euvel dat de stoppen deed doorslaan: een gebroken scherm van de laptop. Toch niet zo onkreukbaar! Is het een krachtige revanche van mijn apparaat op mijn voortdurende getokkel door een Blutch te veroorzaken tijdens de vertaling van Blotch? Nu ik einelijk eens wat voorsprong neem op het Glad IJs-werk, met Chauzy's Van nature uit reeds achter de kiezen. Stel je voor dat ik het bestand niet kan recupereren. Zwijg me van backups. Gelukkig viel er ook goed nieuws in de bus: het staat in de Sterre geschreven! De betrokkene weet wel waarover het gaat. Proficiat, Vlaanderen is een hemellichaam rijker.
Wat sprong er vandaag in het oog? Toch wel de uitstekende bundel van Jon Rohner, reeds een tijdje geleden verschenen en nu pas ruimte gemaakt om te (her)ontdekken.
- Durango 15 HC
- Durango 15 SC
- Galop 3
- Jon Rohner 0
- Jon Rohner 1
- Lanfeust van de Sterren 7 HC
- Lanfeust van de Sterren 7 SC
- Leven is lijden 1
- Leven is lijden 3
- Luuna 3
- Sterrenjagers 1

maandag 27 april 2009

De mens als Trojaans paard in een trollenwereld

Recuperatietijd. Eén album lezen en hop, vier worden daardoor in de database netjes aangevuld. Met 13.300 titels (niet noodzakelijk allemaal beschikbaar) valt er een hele lange weg af te leggen. Gelukkig half-weg, want 7.360 zitten daarvan al achter de kiezen. Probleem is de jaarlijkse zondvloed die bijna geen ruimte overlaat om oudjes onder handen te nemen. Toch merk ik me te bezondigen aan hapklare brokken als Het leven is lijden om moeilijkere gevallen uit de weg te gaan, maw strips die beduidend meer energie vereisen om te recenseren. Of beschouw ik het leven echt als lijden?
- One Piece 7
- Stam & Pilou 21
- Trollen van Troy - Uitgeverij L 1 HC
- Trollen van Troy - Uitgeverij L 1 SC
- Trollen van Troy - Uitgeverij Talent 1 HC
- Trollen van Troy - Uitgeverij Talent 1 SC

zondag 26 april 2009

Een onderzoek naar de bodem van de wereld

"Een luchtschip krijgt panne en stort neer op de bodem van de wereld. Het wordt binnen de kortste keren kaalgeplunderd door de bewoners en de bestuurster, Juffrouw H, ontsnapt maar ternauwernood aan een gruwelijk lot. Ze brengt het er levend af, maar stuit op een muur van wantrouwen: wat moet ze hier, wat moet ze van hen?"
- Bodem van de wereld 1
- Bodem van de wereld 2
- Bodem van de wereld 3
- Onderzoek van Scapola 1
- Onderzoek van Scapola 2
- Onderzoek van Scapola 3

Dino-erfgoeddag

Wat doet en mens tijdens de erfgoeddag? Het derde deel van Jurassic Park bekijken natuurlijk. Je moet ergens beginnen! Geen Goudbloemmetje meer, maar we kunnen het wel stellen met Sam Neill en in zeer geringe mate Laura Dern. De ongelukkigen van dienst zijn William Macy en Téa Leoni. Van typecasting gesproken. Laat een vermakelijkere indruk na omdat alles draait rond het principe lopen-rusten-lopen-rusten-lopen totdat de situatie hopeloos wordt. Dat was leuk en niet te lang! Een memorabele regisseur als opperbaas? Met de The Rocketeer maakte hij toch indruk.
Jurassic Park III. Joe Johnston. 2001.

zaterdag 25 april 2009

Geen verloren sequel: The Lost World

Kassa, kassa met een spektakel dat zich herhaalt. Wederom indrukwekkend, weliswaar met een minder indrukwekkende cast. Jeff Goldblum blijft vermakelijk en attent als pragmaticus. Julianne Moore en Pete Postlewaite hebben beduidend minder draagkracht en charisma. Zelfs grote mond Vince Vaughn is niet op zijn plaats. De perfect gecaste dinosaurussen daarentegen zorgen wel voor de noodzakelijke spanning. Het grote minpunt is echter de lange duur van de film. De eerste kon zich dat veroorloven door de trage opbouw om alles haarfijn te introduceren, hierin ken je het principe al en is het zelfs niet nodzakelijk om in San Diego te belanden. Het enige wat de kijker wil: rechttoe, rechtaan actie! Wederom een gemiste kans vor Juliette Binoche! Ze bevesigde haar deelname als ze een dino mocht spelen!
The lost world: Jurassic Park. Steven Spielberg. 1997.

De fillem van Ome Willem: niet voor de stijve hark, Jurassic Park

Popcornfilms hoeven niet noodzakelijk een negatieve connotatie te hebben. Steven Spielberg is een meester in het beheersen van dat genre en geeft de kijker wat hij wil: plezier en vertier. Liefst tegen 100 km/u, hoewel deze snelheid in een hedendaagse tgv- en thalys-tijden amper nog vooruit gaat. Toen was het al spectaculair, nu blijft het even indrukwekkend. Zelfs al beperk je je tot het kleine scherm, het verslindende effect is er nog steeds. Met opengereten lichamen, doorzochte excrementen, hebzuchtige veelvraten. De mens laat zich weer van zijn slechtste kant zien: ijdel- en onoverwinnelijkheid (de gedachte dat je zo'n huisdiertjes gedeisd kan houden) én egoïsme gekoppeld aan verraad (valt er iets te verdienen ten koste van wat dan ook, staan we op de eerste rij). De onwaarschijnlijke nieuwtjes: geen Richard Dreyfuss, noch Harrison Ford als Alan Grant Sam Neill); geen Juliette Binoche, noch Robin Wright Penn als Ellie Sattler (Laura Dern); geen Sean Connery als John Hammond, wel Richard Attenborough.
Jurassic Park. Steven Spielberg. 1993. ***½

vrijdag 24 april 2009

Aan de kruising van Frank Miller? Miller's Crossing

Niet hardboiled maar lekker gloomy noirish van stijl, Miller's Crossing is een schitterende gangsterevocatie met elementen uit de beste filmnoirs, echter -in tegenstelling tot de anders zo eenvoudige plots- met nu een scenario om u tegen te zeggen. De intrigant van dienst is Tom -Gabriel Byrne- Reagan, de opportunistische rechterhand van de Ierse gangsterbaas Leo (Albert Finney), die na een afvallig ontslag zijn heil zoekt bij de spaghettivretende concurrent. Uiteindelijk is hij degene die voortdurend de stok gooit in het hoenderhok en de vechtende honden intelligent tegenover elkaar plaatst. Met poëtische muziek van Carter Burwell wordt op klassieke wijze de enscènering heroïsch ondersteund. En dan de beelden, een megamix van Joël en Ethan Coen, annex Barry Sonnenfeld. De verantwoordelijke voor de fotografie zal nooit meer zo'n esthetisch 'product' afleveren. Inteklligent en mooi.
Miller's Crossing. Joel & Ethan Coen. 1990.

Paradepaardje van Donjon!

Zeer positief maakten de eerste delen van Donjon Parade een steengoeie indruk. "Na Zenit toch wel die andere, intelligente topreeks uit de Donjon-keuken waarin Sfar en Trondheim als volleerde koks goochelen met sprookjestradities en fantastische elementen. Larcenet fungeert als artistiek verlengstuk: het no-nonsens gekribbel als verheven vorm. Kijk niet naar de nauwgezetheid, immers stunteligheid troef. De ethische kwesties hebben Monty Python-proporties: afstervende intelligentie met de daarbij gepaard gaande onderbroekenhumor, de stem van de massa en diens onderdanigheid, het spel met ruimte tijd geeft een tijdelijke ruimte. Boertig geniaal." En hoe zit het met de nieuwste?
- Als Vader Abraham van huis is...
- Donjon Parade 4
- Zang van de Vampiers 3
- Zang van de Vampiers 4

donderdag 23 april 2009

Een mistig begin: In the electric mist

"In can feel it, coming in the air tonight", zo zou het uit de boxen kunnen schalmen door al die rare, welhaast magisch-realistische, verschijnselen die opdoemen in de avondmist van het diepe Zuiden. Tommy Lee Jones is detective Dave Robicheaux die recente moorden linkt aan een gebeurtenis waar verschillende bewoners absoluut niet meer willen aan herinnerd worden. Met een beperkt aantal spelerspionnen is het systematisch aflopen wie verantwoordelijk is al dat onvoorziene leed. Natuurlijk word je automatisch geleid naar de voor-de-hand-liggende-schurk, maffiabaas Baby Feet Balboni (John Goodman), regisseur Tavernier maakt de zoektocht ondergeschikt aan de dreigende sfeer die in de lucht hangt. Met muziek uit de deep south en de al dan niet gedrogeerde interventies van Generaal John Bell Hood, is het vooral absorberen van sensuele sensaties. Het scenario draait natuurlijk rond de gedroomde -met hoog echtheidsgehalte- ontmoetingen tussen Robicheaux en Bell Hood, het zijn die stukken die de film ontkrachten. Niet door hun inhoudelijke waarde, de filosofische bedenkingen zijn cryptisch verhelderend, wel net door het zo geloofwaardig mogelijk trachten voor te stellen (met extra knipoog op het einde). Tommy Lee Jones en Kelly MacDonald draafden reeds op in No country for old man, met karakter. En John Goodman is ook zo'n typisch Coen-product. Het meest betoverend is echter de klassevolle Mary Steenburgen. Nog steeds een bloeiende bloem.
In the electric mist. Bertrand Tavernier. 2009.

woensdag 22 april 2009

Da's nu mijn vader

Nu wordt er wereldwijd gretig uitgepakt met de 24 hour comic day waarbij ambitieuze stripartiesten zich willen bewijzen door in 24 uur een compleet stripverhaal te vertellen. Teddy Kristiansen had in 1992 geen extra motivatie nodig en deed het op eigen houtje, zonder een verplichte prestatiedruk van buitenaf. Het resultaat werd That's my dad, in het Nederlands door Enigma vertaald als Da's nu mijn vader. De vergankelijkheid van het leven wordt meteen geïllustreerd door de oude, stervende man Smith. Letterlijk 'wegrottend'. Maar ondertussen zoeken we bij het nemen van het afscheid naar onze verloren bron: waar is onze vader? Symbolisch kom je dan al vlug terecht bij de spirituele God (of welke entiteit ook), die duidelijk maakt dat hij reeds een exclusieve zoon heeft die voor hem gestorven is. Kristiansens verhaal is naïef en vertederend. Contrasterend met de meeste 24-uur-stripjes, heeft hij wel duidelijk nagedacht over een plot met een evolutie naar een concrete pointe. Vooral knap is de inlassing van de tekeningen op het witte papier. Geen klassieke opbouw, dan eens horizontaal werkend, dan eens verticaal. Qua spanningsopbouw kent hij de knepen van het vak. Bovendien is zijn lekker contrasterend zwartwit-gebruik (het sacrale tov het duivelse) een voorbeeld van wat je allemaal kan uitdiepen via inkt. Da's nu mijn vader is dan misschien een simpele vingeroefening geweest, het illustreert de krachtdadige aanpak van een professioneel artiest: met visie en stijl. Een ideaal vaderdagcadeau en een leuk hebbedingetje!
- Berserk 7
- Da's nu mijn vader
- Da's nu mijn vader luxe
- Nero A5 - 8
- Nero 8
- Reiziger 2

Gerestaureerd: Restoration

Goedkoop op de kop getikt en eigenlijk had die best in de bakken blijven liggen: Restoration, "een romantische bestseller met droomcast". Geen van de noemenswaardige acteurs levert een echt innemende prestatie af. Noch Robert Downey Jr, Sam Neill (die je voortdurend aan Pierce Brosnan doet denken), Hugh Grant (hoewel ze fors met hem uitpakken op de 'affiche', al heeft hij een kleine bijrol), Meg Ryan (die je voortdurend aan Nicole Kidman doet denken) en Ian McKellen. Passie zit er echt niet in, zowel niet in lichamelijke zin (de onwaarschijnlijke romance tussen dokter/heler Downey en voor gek verklaarde en plots genezen Ryan), als op het wetenschappelijke vlak. De mooie beelden en de recreatie van het epische era (net daarvoor 2 Oscars gekregen) zijn onvoldoende om je ontevredenheid te counteren. Regisseur Michael Hoffmans historische tuintjes zijn professioneel gewied, ze missen een ziel.
Restoration. Michael Hoffman. 1995.

dinsdag 21 april 2009

Veel bloot

De opmerkelijkste van vandaag: "Typisch iets voor Sleen om het depressieve karakter van de mug niet uit te buiten. De sukkelaar is altijd weemoedig en wordt geplaagd door onbegrip bij de mensen. Aanvankelijk vredelievend en absoluut niet kwaadaardig, wordt hij steeds aangevallen door de mens. Geen wonder dat hij zich verdedigt. Toch verwacht je dat wonderdokter Adhemar een oplossing vindt om het probleem in te dijken. En wat blijkt? Het genie is feilbaar! De Kouwe Kwibus als personage is sprakeloos en heeft weinig te zeggen, een gemis. Maar gelukkig compenseert Sleen dat met voldoende situatiehumor en actualiteitsgrappen. Adhemars opmerking over de Brusselaars is hilarisch (pag 8, de hersenpan van de Kouwe Kwibus blijkt nog kleiner te zijn dan die van een Brusselaar). Nero die behoorlijk tevreden is dat Madam Nero het zwijgen werd opgelegd. De visite naar Steenokkerzeel, buurgemeente van Erps-Kwerps waar Het Rattenkasteel zich afspeelde. Kouwe Kwibus is een krantenstrip die in albumvorm wél overeind blijft. Deze A5-uitvoering oogt mooi, echter de geplakte toestand zorgt voor een lelijke inbinding die enorm opvalt middelin tussen pagina 38 en 39.
- Gulliveriana
- Nero A5 - 7
- Nero 7
- Rooie Oortjes 37
- Sombrero Zwarte Reeks 156: Arkea

Ouwe zakken: No country for old men

Maar liefst vier Oscars, toch wel een overdreven bekroning voor niet meteen de beste Coen-film. De wanhoopsobservatie van de uitgerangeerde Ranger Tommy Lee Jones is zoals de Amerikaanse maatschappij evolueert: compleet geschift. Met hard geweld tonen de broers hoe wreed de mens is in zijn hebzucht. Niet beseffend in welk wespennest hij zich steekt, graaft Llewelyn Moss zijn eigen graf door ongeoorloofd een grote som drugsgeld te stelen. De organisatie wil die prijzenpot koste wat het kost terug en stuurt er een onberekenbare huurmoordenaar op af. Javier Bardem als psychopaat Anton Chigurh is de duivel zelve en door zijn onderkoelde acteerprestatie des te angstaanjagender. Is je leven je lief, blijf dan uit de buurt van deze ogenschijnlijk doodgewone man. Want dood ben je erna, gewoon! Verwacht geen rozengeur en manenschijn, enkel bloedspatten sieren het scherm. Voor Tommy Lee Jones is het duidelijk: waar is mijn plaats in deze uitzinnige wereld? Tijd om vrij baan te maken voor de jeugd. Amen. Een schiet-gebedje helpt misschien, liefst van een zwaar kaliber!
No country for old men. Joel en Ethan Coen. 2007.

maandag 20 april 2009

Spring in 't veld

>Wanneer je het album openslaat en die eerste pagina bekijkt, ben je meteen gefascineerd door de intrigerende opbouw. De vrouw voor het graf treurend, de erg Dupuis-lijkende pastoor (atypisch Vlaamse familiestrip) en het kleine meisje een eigen kist (je vermoedt het gelijktijdig gestorven troeteldier) begravend. Zeer sfeervol en ontroerend met mooie monotone kleuren. Wat daarna volgt kan niet tippen aan deze eenvoudige opbouw. Je vindt het welhaast zonde dat je meteen erna in de 'echte' wereld wordt gekatapulteerd. Auteur/tekenaar Cambré is duidelijk hipper dan de meeste van zijn stripcollega's. Na skaters, bmxers en skeelers voert hij een gothgirl op: donker (paarszwart) gekleed met bijbehorende haarsnit. Het doemdenken hangt er als een waas rond, met een zeker negativisme en pessimisme als (bevooroordeeld) handelsmerk. Rebekka maakt niet meteen een sympathieke indruk en het duurt een tijdje eer ze het vertrouwen van de helden krijgt en dus ook van de lezer. Wetende waartoe de plot leidt, is het zonde dat het verhaal slechts dertig pagina's telt. Omdat de auteur ter afwisseling kiest voor verluchting (de skatende Lisa, de testinbraak) is er minder plaats om die zoektocht echt spannend te maken/houden, de ontknoping volgt immers vrij snel. Daardoor is er relatief weinig dreiging en verliest het geheim van de Vrankensteens aan krachtdadigheid. Dat Armando een gimmick is à la Spip uit Robbedoes & Kwabbernoot, door zijn prominente rol neemt hij een stuk realisme weg. Ter info voor de liefhebber: links bovenaan een eerste versie van de cover met een Vrankensteense omgeving die behoorlijk minder dreiging uitstraalt dan de definitieve versie rechts. Bovendien is de gothgriet Rebekka hierop wel van de partij. Zij is het aanknopingspunt voor het verhaal. Een bewijs dat het uitzicht van een boek tijdens de creatie kan veranderen.
- Fantastische avonturen van Edgar Poe 2
- Heldorado 3
- Jump 6
- Nero A5 - 7
- Nero 7

Twice: Miami Vice

Een hoop dvd's moeten de deur uit om hun rechtmatige eigenaars terug te vinden, neen ze werden niet gestolen! Slechts ontleend. Dus dringend tijd om tijd vrij te maken voor het herbezien van talloze films.
Sonny Crockett en Ricardo Tubbs herleven na jaren op het witte doek. Geen pastiche à la Starsky & Hutch met de oude rotten die op het einde ook opdraven, wel een stijlvolle actualisering van een hippe TV-reeks uit de jaren tachtig. De afgebakende tijd is tekort om de evolutie van een personage volledig te doorgronden. Don Johnson kreeg ruimschoots de tijd over verschillende afleveringen om zich in te graven als infiltrant. Na verloop van maanden was de dubbelzinnigheid van de operatie zo vermoeiend en vrat het aan de realiteitszin van Sonny Crocket. Hier moet het in principe gebeuren in een goeie twee uur, strikt ongeloofwaardig. De film is trendy en best amusant, maar mist de uitgesponnen intensiteit van alle karakters die je in de loop van de jaren leerde kennen. En al is de cast even koloriek, wie kan er tippen aan Edward James Olmos als de flikkenbaas? Of het ontbreken van de instrumentale muziek van Jan Hammer (beiden werden gevraagd en bedankten vriendelijk). Natuurlijk moet je dit loskoppelen van het origineel. Wat dan overblijft is een blitse actiefilm.
Miami Vice. Michael Mann. 2006.

In Hellevaart op weg: Road to Perdition

Daniel -Mister Bond- Craig in een rol waarin hij duidelijk niet past, Mendes had beter een ander broekventje gezocht om het verwende nestkind (een uit de kluiten gewassen zoon) te portretteren. Tom Hanks daarentegen is perfect geknipt als de afstandelijke huisvader die als manusje-van-alles en opruimer fungeert binnen het misdaadmilieu van John Rooney. De grote verdienste van de film is de reconstructie: het recreëren van een levensechte gangsterperiode. Toch wordt Mendes overbejubeld voor zijn adaptatie, terwijl je met (veel) geld al makkelijker indrukwekkende stunts kan bereiken. Zonder computergraphics weliswaar, het maakt indruk wanneer ze in Chicago rondrijden en er allemaal oldmobiles rondtoeren. Gebaseerd op een graphic novel van Max Allan Collins en Richard Piers Rayner, mag bevestigd worden dat de papieren versie sterker is. Uiteindelijk blijft de film afstandelijk en mis je intensiteit. Dé scène uit de film: wanneer Hanks onder een spoorwegbrug naar ons komt gewandeld, terwijl de camera met lensverschuiving een dieptebeweging maakt en het lijkt dat de persoon toch niet dichterbij komt. Ingenieus.
Road to Perdition. Sam Mendes. 2002.

Grimmige broertjes: Brothers Grimm

Terry Gilliam doet nogal uitzinnige inspanningen om een sprookjeswereld te laten herleven. Het uitgangspunt is uitstekend: twee bedriegers zetten elk bijgelovig stadje af om oneerlijk via een maskerade op de inwoners hun bijgeloof in te spelen en alzo veel geld af te troggelen. Maar wat als er nu eens daadwerkelijk betoveringen bestaan? Gilliam zou Gilliam niet zijn indien hij er geen overgeacteerde twist aan geeft. Alles moet bombastisch zijn en theatraal. Hierdoor verzwakt het inlevingsvermogen en verliest de film behoorlijk aan kracht. Bovendien boezemt de film kinderen angst in en da's toch jammer voor een thema waardoor deze doelgroep net in de ban kan geraken. Over de top, te georkestreerd en macaber, Damon en Ledger bevestigen dat via hun acteerprestaties. Gilliam zal altijd een enscèneur blijven. De lichtpunten: de verwijzingen naar bestaande sprookjes (Roodkapje, Rapunzel, Hans en Grietje).
Brothers Grimm. Terry Gilliam. 2005.

zondag 19 april 2009

Lenny Kravitz - Love revolution

Het voelde nogal blasé aan, de manier waarop rockartiest Kravitz het publiek liet wachten vooraleer hij daadwerkelijk op het podium kwam. Eens zich op de bühne genesteld leverde hij wel spetterend, swingend en melodieus een knallend vuurwerk af. Een ritmisch orakel van liefde en vrede, de boodschap die hij graag uitdraagt. Ondanks het vervelende euvel dat steeds groteren der aarde zich voor jou postvatten, was de knallende sound overdonderend genoeg om je potdoof achter te laten. Een goeie tweeëneenhalf uur stomende rock-pop-reggae-soul-blues-jazz met twee bispartijen, neen, het was niet van het goede teveel. Het geluid was optimaal, Kravitz' stem goed bij stem, de muzikanten swingden uit de pan. Lenny zette het Sportpaleis duidelijk in lichterlaaie en bespeelde het publiek met de nodige interacties. Mooi was het om zien, goed was het om te horen. En al speelde hij geen Mr Cabdriver, met Let love rule rondde hij in schoonheid af! Een uitstekend zaalconcert.
Lenny Kravitz - Love revolution tour. Sportpaleis. Antwerpen.

Het verbond der Opalen

Een mooie en zelfs sterke afronding van het verhaal met een filosofische inslag. Nu de plot zich volledig ontwikkeld heeft en je afscheid moet nemen van de hoofdpersonages, heb je spijt dat het gedaan is. De zoektocht is voorbij, het mysterie ontbloot. Welke les zal jij trekken uit de voorspelling van Nostradamus? "Hij was geen misleider, maar een geleerde die het lot van de mensheid wilde verbeteren." Had je voortijdig afgehaakt, geef de reeks alsnog een kans. Je zal het je niet betreuren. De prachtige decors die Grun schildert zijn idyllisch en schilderachtig, iets te mooi en opvallend waardoor je aandacht afgeleid wordt.
- Boot & Van Dijk 16
- Commissaris Crémèr 2
- Jan, Jans en de kinderen 43
- Nero 6
- Nero A5 - 6
- Nero 10
- Nero A5 - 10
- Poje 20
- Verbond van de Opalen 4

zaterdag 18 april 2009

Mocky - Birds of a feather

Geregeld wordt op de radio een heerlijke zomerse bries de ether ingestuurd. Iets bedwelmends en betoverends. Iets waar je een goed gevoel aan overhoudt. Iets dat blijft nazinderen en zorgt voor een optimistische ingesteldheid. Dat zou dan de magische gloed kunnen zijn die Mocky uitstraalt met zijn hopelijk alom gewaardeerde hit Birds of feather. Op youtube vind je een uiterst interessante live-versie, opgenomen tijdens een tv-show waarbij sommige gasten niet weten wat ermee aan te vangen. In ieder geval amuseert muzikant Mocky zich uitstekend en straalt dezelfde liefde uit. Al is hij in levende lijve niet de grootse zanger met een vaste stem, de song zwemt in een charmebad. Zo cool! Zo jazzy! Zo zaligmakend! Lekker melancholisch.

vrijdag 17 april 2009

Nausicaa versus de Aasgieren

Op het stripforum De Getekende Reep is iemand zo inventief geweest om forummers uit te dagen samen een ultieme stripbibliotheek samen te stellen. Een basislijst van 100 waarna door polls een nieuwe titel kan aangebracht worden om een andere eruit te kieperen.
Een beetje pijnlijk was het aanzien van de bijna eliminatie van Blueberry ten opzichte van XIII vorige week. Ga je gericht kijken naar specifieke episodes uit de reeksen, dan horen ze er beiden in thuis!
Van de week opperde iemand het gemis van De Aasgieren in de lijst en wou graag Nausicaa zien verdwijnen. En met de poll die duidelijk naar de verkeerde kant overhelt, was het dringend tijd om voor het eerst te reageren:

De stem van het volk is altijd interessant om te horen en het samenstellen van een ultieme stripbibliotheek is een schitterend initiatief. Wanneer het slechts verwordt tot een populariteitspoll dan schiet je de bal mis en kan je evengoed de reclamefolders van de uitgeverijen ter hand nemen.

Ik vraag me toch af wie hier stemt en of de stemming niet gemanipuleerd wordt.
Heeft iedereen daadwerkelijk Nausicaa gelezen? Wordt hier gekozen vanuit het standpunt, onbekend is onbemind? Durven de stille stemmers zich toch kenbaar te maken en hun beweegredenen door te geven?

Nausicaa is geen verkoopstopper, dus zie ik niet in dat zoveel 'stripliefhebbers' het daadwerkelijk gelezen hebben... Vandaar de bedenking dat eerder gevoelsmatig voor het gladde werk van Marini gekozen wordt (dat vaak wondermooi is).

Bovendien is de vergelijking onevenwichtig: Aasgieren is vier delen en afgesloten. Nausicaa is 7 delen én afgesloten, alleen dienen hiervan nog 3 delen te verschijnen.

Allereerst: De Aasgieren is gemakkelijke, amusante pulp. Slick, snel verteerbaar en zonder al te veel diepgang. Kortom heerlijk weglezend en mooi om naar te kijken met enkele weergaloze, filmische passages van Marini. Plaats dat echter naast De Ster van de woestijn en Gipsy, dan blijft er relatief weinig over. Zelfs de Schorpioen verdient beter dan de Aasgieren. Dit vierluik in een ultieme bibliotheek opnemen kan je vergelijken met de pulpvampierenfilm "Blade" te honoreren met een vermelding in de filmtop 100 aller tijden.

Ten tweede: Glénat heeft inderdaad de uitgave verkloot door te kiezen voor een sepia-uitvoering. Het haalt juist alle detail, of overschaduwt net alle detail, uit Miyazaki's werk. Maar kijk je over deze miskleun heen, dan merk je de finesse en de ontzettend dynamische, filmische beeldtaal van de artiest. Miyaziki is ragfijn en ontroerend en weet wel degelijk emotie te scheppen in het -ogenschijnlijk- frêle personage van Nausicaa en haar door verrotting verteerde wereld.

Mijn eerste kennismaking met de Engelse (poëzie-)bundels van VIZ eind jaren tachtig liet meteen een enorme indruk na. En al mag De Chninkel een paradepaardje zijn op het gebied van de ultieme fantasy (dé bijbel), met voldoende lef mag deze Nausicaa zelfs daarboven geplaatst worden. Het geheel weliswaar.
Uiteindelijk ga je de helft van de Chninkel nu toch ook niet beoordelen!

Blijft er 20 jaar later nog iets van mijn verheerlijkte beeld over na lezing van de Nederlandstalige versies?
Absoluut. Nausicaa één is een kluif om te doorworstelen, vergt behoorlijk wat inspanning en heeft inderdaad ietwat storende overgangen van sequenties die onlogisch geregisseerd lijken. Toch verbleken die met de groei van de reeks, net als Op zoek naar de tijdvogel (album 1 is relatief gewoon, om te eindigen met een sublieme climax), waarbij het de aanhouders zijn die zullen winnen. Nausicaa bloeit immers open bij deel twee en gaat op hetzelfde elan verder in deel 3. Dus doe al maar een ruimtepak aan, want je zal behoorlijk hoog in de stratosfeer belanden.

Wanneer je het ras van de Japanners oppervlakkig bekijkt, lijken die inderdaad op elkaar. Net als wij westerlingen voor hen als eenheidsworst door het leven gaan. Beweren dat "De tekenstijl is typisch manga-achtig" en "De manga tekenstijlen zitten allemaal op eenzelfde lijn" is een cliché dat alle vooroordelen ondersteunt. We hebben voorlopig ocharme een goeie twintigtal reeksen vertaald, echt representatief voor een heel Oosters medium is dat niet.
De manga is even divers als de Europese strip, alleen moet je de goodwill tonen om het onderscheid te maken of te willen zien. De viriliteit (Akira), de dynamiek (Berserk), het artistieke (Taniguchi), het strakke en geconstrueerde architecturale (2001 Nights), het poëtische (Nausicaa, Taniguchi), ... Zeg dus niet zo maar een manga tegen een manga.
En vooral niet tegen Nausicaa.
Nausicaa 1
Nausicaa 2
Nausicaa 3

Twee zaken tegenover elkaar plaatsen wanneer je slechts één van beiden compleet gelezen hebt, da's een spijtige zaak en getuigt niet van onbevooroordeeld pluralisme.
Oké, je hebt Nausicaa geprobeerd, je geraakt niet door de eerste heen, je hebt het afgeschreven.
Da's zeer jammer en jouw grote gemis.

Objectiviteit?
Die meerwaardezoekers zoals de N-liefhebbers bestempeld worden, da's overdreven. Nausicaa biedt, net als de Chninkel, een meerwaarde dankzij de intrinsieke boodschap.
De eco-inslag reeds gecreëerd mid jaren tachtig heeft nu nog steeds zijn impact en toont op een eigen manier hoe de mens de aarde verkloot heeft. Blijf je daar even afzijdig voor?

Nogmaals, wanneer nu al blijkt dat jullie één van de meest essentiële strips op wereldvlak niet in een ultieme bibliotheek kunnen opnemen, dan verliest deze bibliotheek meteen haar geloofwaardigheid.

Democratie. Zucht.

Sterrekens en musketiers

"In 1971 bracht Cadburry de chocoladereep De Drie Musketiers op de Nederlandse markt. De reep was gemaakt van een slappe, draderige caramel overgoten met een laagje chocolade, als je een hap nam trok je de reep met veel draden uit elkaar en barste de chocolade. In 1976 werd de naam veranderd in Curly Wurly en werden de repen met een andere vulling gemaakt." Door één of andere overtuigde inval, haal ik me voor de geest dat die effectief een afbeelding van Mazels stripfiguren erop had staan! Of is dat een subjectieve projectie. Lekker waren ze!
- AmeriKKKa 3
- Bakelandt 27
- Geronimo Stilton HC 4
- Geronimo Stilton SC 4
- Lucky Luke 20
- Luuk Sterrekers 1
- Luuk Sterrekers 2
- Luuk Sterrekers 3
- Mick Mac Adam 3
- Musketiers 1
- Musketiers 2
- Musketiers 3
- Musketiers 4

donderdag 16 april 2009

The Fast Show 2

Whitehouse en c° bevestigen in de laatste twee afleveringen wat je reeds vermoedde: bullocks. Ondanks enige schaamteloze gehechtheid aan de absurde personages (de tiener die constant 'brilliant' scandeert; de sluimerende homoverlangens van een grootgrondbezitter tav zijn knecht) ben je blij dat het voorbij is. En méér moet dat niet zijn. Het studentikoze TV-touché was pionierend op de BRT, zelfs in compilatievorm zou er weinig van overblijven. Whitehouse is ruimdenkender en gooit meteen het hele Fast Show-gewicht in de schaal. De balans slaat meteen over naar overdaad. Not so brilliant!
The Fast Show. Comedy Collection BBC. Paul Whitehouse. 1994.

woensdag 15 april 2009

The Fast Show 1

In de handen gestopt, de complete eerste serie van The Fast Show. Nu moet ik toegeven dat het smoelwerk van Paul Whitehouse me niet bevalt, dat Britse humor vaak overdreven bejubeld wordt en dat niet alles een compilatie waard is. Dat vermoeden wordt bevestigd na het bekijken van de eerste aflevering. Enkel de vermelding van Level 42 op de aftiteling eiste alle aandacht op. Ik heb hen immers niet zien noch horen passeren. Wonder boven wonder: de outsketch bracht hen alsnog in beeld om hen te laten opkrassen voor geluidsoverlast. Suit you, de dor seks geobsedeerde kleermakers met hun penetrante vragen; Lord Ted en zijn knecht Ralph, de homo-erotische spanning hangt in de lucht; Brilliant, de briljante tiener; Channel 9, het quasi Portugese televisiekanaal. De typetjes krijgen pas echt vorm wanneer je hen herhaalde malen achter elkaar ziet terugkomen in verschillende afleveringen. In eerste instantie zijn ze hol en halen ze amper het niveau van bonte avond-voorstellingen. Whitehouse en c° zijn amper grappig en zorgen met hun passé tv voor gedateerde televisie. Kom niet af met tijdloze principes, vrij snel heb je het gezien. Met daarbovenop Whitehouses smoelwerk. Maar natuurlijk heb je de infiltrerende pest die ervoor zorgt dat de repetitieve grappen -anders ingevuld- je met een verwachtingspatroon overladen die ze natuurlijk te pas en te onpas ondermijnen. Ja, dan wordt het 'relatief' leuk. Zes afleveringen en dan nooit meer. Nog twee en een half te gaan.
The Fast Show. Comedy Collection BBC. Paul Whitehouse. 1994.

Inhaalbeweging

Pfew. Al behoorlijk wat gelezen afgelopen weekend, nu alle informatie verwerken. De favorieten? Blondjes, Fleury-Nadals 3 en het kinderboek Wat zie je in de zee. En zit S1ngle ook maar op de kaart!
- Azul 3: De rand van de wereld
- Blondjes 1
- Cassio 1
- Damocles 2
- Dan maak je zin
- Dread Mac Farlane 3
- En daarmee Basta! 10
- Fleury-Nadals 3
- Kat van de rabbijn 5
- Michel Vaillant 38
- Michel Vaillant 39
- Orde van de Drakenridders - Silvester 1
- Orde van de Drakenridders - Talent 1 HC
- Orde van de Drakenridders - Talent 1 SC
- Orde van de Drakenridders - Silvester 2
- Schakelaar 4
- S1ngle 8
- 't Is naar de bliksem 1
- Wat zie je in de zee?
- Witte Tijgerin 6

dinsdag 14 april 2009

An evening with: Olivier Neuray

Olivier Neuray is een meer dan begenadigd striptekenaar en heeft nu een relatief succes met Makabi. Zelf blijf ik bij het esthetisch zeer knappe Witte Nacht steken, al is de eerstgenoemde reeks zeker goed. Alleen de esthetiek, poëzie en het gracieuze van Witte Nacht hebben er een klassieker van gemaakt met schrijver Yann in grootse doen.
Lang geleden dat we nog eens verbroederden en alle gemiste zaken op een rij hadden gezet. En natuurlijk bijroddelen over gezamenlijke kennissen. Met Jean-Luc Cornette (van hem zijn als scenarist slechts twee dingen in het Nederlands uitgebracht) als aanvullend verteller. Het werd een lange en immer verhalende avond met vooral een heerlijk bereide dis: een gehaktbrood volgens familierecept met kolenstoemp. Klinkt en smaakt heerlijk Brussels.
De achter-gesloten-deuren-info blijft natuurlijk netjes opgeborgen, maar wat wel interessant is. Liefhebbers van de reeks moeten nog minstens tot eind van dit jaar, begin 2010 wachten om het vervolg en einde van de tweede cyclus te zien. In het Frans zal immers enkel het tweede drieluik als integrale verschijnen, waarvan albums 5 en 6 echt nieuwe verhalen zijn. Eens benieuwd hoe ze dat in het Nederlands gaan opvangen als ze überhaupt de moeite zullen doen om de twee albums verder te vertalen. Vandaar: begin met de mobilisatie vooraleer het te laat is!
Verrassend was de gift van de net verschenen Nuit Blanche-integrale. Nu heb zelfs ik het in het Nederlands ontbrekende vijfde deel in mijn kast staan!
Merci Olivier!

maandag 13 april 2009

Paasmaandag: Bicycle race

Ondanks zware verkoudheidssymptomen toch na enige rust en veel kaartspelletjes beslist om wat rond te gaan fietsen. Waarom is dat toch steeds zo vervelend om in het heengaan gevoelloos alle kilometers te vreten zonder ook maar enig besef te hebben dat je je stelselmatig vér van je vertrekpunt en dus ook je bestemming verwijdert, totdat je beslist om koppig NIET om te keren maar via een andere route huiswaarts te keren. Ineens lijkt alles dubbel zo lang en word je geconfronteerd met de pijnlijke realiteit dat niet alle stukken vlak zijn! De gerecupereerde vermoeidheid slaat om! Toch genoten van de rustdag. En hopen dat niet deze derde nacht op rij met verschrikkelijke merries gevuld wordt. Dromen is toch minder verontrustend.

zondag 12 april 2009

Pasen

De tijd om eitjes te rapen is reeds lang voorbij. Oké, ik beken. Vorig waren er nog voldoende eieren om op te scharrelen. Maar om verdere chocolade-indigesties te voorkomen werd besloten om over te gaan tot de rituele prijzenpot waarover de kleinkinderen dan vrijelijk kunnen beschikken.
Gelukkig is dat andere ritueel NIET verdwenen: het paasmenu. En zelfs dan nog blijkt al die poeha een maat voor niets, want het enige waar we allen (in de familie) naar uitkijken is de immens gevulde ton met tomatenroomsoep aangedikt met balletjes. Neen, vegetariërs vind je bij ons niet zo gauw. En zolang moeder het water in tomatenroomsoep met balletjes verandert, blijft Pasen een religieuze aangelegenheid.
Smakelijk!
Trouwens: waarom speelden de Beatles nooit kaart?
Eenvoudig: Paul Mc Kaart ni.
Om maar te noteren tussen de overtollige gangen ook rustpauzes werden ingelast. Niet zozeer om Tom Boonen te zien winnen (al heb ik die glimps opgevangen), wel om te Kingen en te Dubbelkingen. Het resultatenblad ligt wederom in de trofeeënkast!

zaterdag 11 april 2009

Levensweg

Amusante spelletjesavond met nog een oude uitvoering van Levensweg als instrument. Bezat even een fortuin van één miljoen vierentachtigduizend euro. De bank eiste bij opruiming alles terug.
Bezorgde dat zo veel kopzorgen dat slapeloosheid me trof? Zelfs afleiding via strips lezen hielp niet echt. Niet verwonderlijk wanneer dan opeens je stoppen doorslaan. En de zekeringkast was onbereikbaar.
- Flopsy 1
- Flopsy 2
- Flopsy 3
- Margo en Oscar Pluis 4

vrijdag 10 april 2009

Uitstapje: Place Bethlehem

Voor wie verwacht dat ik op Goede Vrijdag een bedevaartsoord bezoek en een calvarietocht aanvang. Nietes. In Sint-Gilles aan Place Bethlehem ligt een uitstekende Italiaan die 1/2 meter-pizza's uit zijn heerlijke oven haalt. De naam vergeet ik steeds, maar naast de drie Grieken is hij degene die een lange wandeling verdient. Voor als je eens grote honger hebt om tijdens een zomerse avond te genieten van de bedrijvigheid buiten. Njam.

donderdag 9 april 2009

Lang leve de Koning!

Na het afronden van Pascal Brutal moest het verstand op nul gezet worden. Met masculiene oerkracht werd een goedkoop Playstation (ik zit nog in de 2-fase) aangeschaft. Kan ik alsnog de ring doen verdwijnen bij de Doemberg. Het voelt raar zo gedurig veranderen van personage. De ene keer in de huid kruipen van Legolas, Aragorn of Gandalf (te ongewoon), om dan de wereld vanuit een lager standpunt te zien als Hobbit. Je kan zelfs niet zeggen: wat drijft een mens ertoe om dat doel te bereiken? Is immers totaal niet van toepassing wanneer je een gedaanteverwisseling ondergaat als Elf, al gebruik je een Twelvde leven.
Trouwens, één film nog vandaag gezien, die verdient volgende week wat extra aandacht.

Enkele strips bij de bibliotheek gehaald: gaten in de collectie die niet meer opgevuld kunnen worden door de zeldzaamheid, afgevoerde strips, uitverkochte exemplaren. En zo kon ik de eerste albums van de schitterende jeugdreeks Vlooienbaal herontdekken. Duidelijk nog niet op het niveau van de klassiekers van de titels die Zidrou en De Brab creërden na hun overstap naar Dupuis.
- Antares 2
- Duistere Steden 8: Echo der steden
- Kuifje anderstalig 18: L'Afére Pecârd (Arpitan)
- Margo en Oscar Pluis 1
- Margo en Oscar Pluis 2
- Margo en Oscar Pluis 3
- Margo en Oscar Pluis 5

woensdag 8 april 2009

De fillem van Ome Willem: het syndroom van Black Hawk Down

Oké, de derde keer had de film al een minder ontroerend effect. Vraag is: speelt Scott echt in op de emoties, zoals Stone deed met Platoon? Geen overdreven heroïsme (buiten een onderkoelde Eric Bana), wel harde -verbloemd Amerikaanse- feiten. Dat oorlogvoeren niet altijd rozengeur en maneschijn is, wordt hier voor de zoveelste keer bewezen. Scott zorgt voor en mooie designer-anti-oorlogsfilm. De gruwel is niet om aan te zien. Of net wél. Met die prachtige fotografie en de opzwepende muziek van Hans Zimmer moet je wederom vaststellen dat ook afgrijselijke beelden mooi kunnen zijn. Dompel je onder in een vechtende, Somalische hel. Wie weet kom je er ooit levend uit terug. Efficiënt gemaakt. Bizar om Ewan -Obi-Wan- McGregor als rookie te zien.
Black Hawk Down. Ridley Scott. 2001. ***½

dinsdag 7 april 2009

11, 12 en 13

George Clooney en Brad Pitt, mijn tanende bioscoopbezoek en het teleurstellende tweede deel zorgden voor een matige interesse toen ze weer naast elkaar opdraafden in de tweede sequel van de Rat Pack-remake Ocean's Eleven. Wanneer de DVD in je hand gedropt wordt als cadeau zeg je daar geen neen tegen. Het was leuk om ze nog eens bezig te zien, al hadden beide heren méér in hun mars in Coens Burn after reading. De onnodige complexiteit hierin (pleeg toch gewoon een diefstal of 'con'), levert meer vraagtekens op dan antwoorden. Antwoorden waar je zelfs niet naar zoekt. Ellen Barkin is zoals steeds flets en Al Pacino overklast de Andy Garcia uit deel 2 met even irritant verwaand gedrag. De man heeft robuuste rollen nodig waarin hij temperamentvol kan uitvliegen, niet één waarin hij het naïeve slachtoffer speelt. Matig schrijfwerk, gelukkig zeer mooie fotografische kleurbeelden wanneer Soderberg zijn beste been voorzet. Gelukkig doet hij dat vaak.
Ocean's Thirteen. Steven Soderberg. 2007.

20th Century Boys

Op 19 april is er één plek waar je moet zijn om 18u00: het BIFFF op de site van Tour & Taxi te Brussel. Dan spelen ze immers op het Belgische Festival van de Fantastische Film het eerste deel van de live action-trilogie 20th Century Boys. Je hebt van die pechdagen: ik ben bezet. Dus het enige wat overblijft is kwijlen op de trailer van 20th Century Boys en hopen dat de film snel in de bioscoop komt. Je mag altijd een verslag doormailen.

maandag 6 april 2009

Een eigen festival: Festival Beauregard

Terwijl de laatste krachtinspanning wordt geleverd om Pascal Brutal af te krijgen (het lukt weer niet vandaag/vannacht), weerklinkt Mogwai op voortdurende terugspeelmode met New Paths To Helicon Pt I. En ja, zelfs met clipje op YouTube, maar deze live versie is veel indrukwekkender. Hoe dat die mannen daar nonchalant staan te staan! En die explosie na drie minuten. In Sigur Ros-stijl. Mmmm. Breng ons duidelijk in vervoering. Even de tourdata gecheckt. Heeft de Schuer het toch weer gelapt en komen de mannen naar Werchter. Waarom niet Arras? En indien ik op 3 juli in de buurt van mijn buitenverblijf te Caen geraak, zo maar eventjes ten huize Beauregard: FESTIVAL BEAUREGARD! Allen daarheen! Een lift is welkom. Als afsluiter: Fear Satan.

zondag 5 april 2009

I feel good

Als de kat van huis is dansen de muizen op tafel. Deze oude rakker wil zich nog een keer laten gaan op de tonen van James Brown. Grappig filmpje, al sla je best de eerste dertig seconden over: I feel good.

zaterdag 4 april 2009

Juist: Wrong! is weer in de Mode

De comeback hadden ze al eerder met bravoure ingeluid. Dankzij fascinerende cd's met bezwerende muziek en verwrongen teksten steeds voortbordurend op hetzelfde elan van die vernieuwer Songs of faith and devotion. Exciter en Playing the Angel, kan je enkele van de soms toch wel hartverscheurende songs evenaren? Vooral nu ze als headliner fungeren voor Werchter Classic, zo'n speelveld van uitgerangeerde Simply Red-groepen. Dan heb je het Wrong. Ondertussen weergalmt door de boxen een bizarre, elektronische hymne waarbij alles lijkt mis te lopen voor het onwillige slachtoffer. Het kan verkeren. En net dat je denkt: 'oké, lekker geschift', komt er ook die gestoorde clip op de proppen. Even dramatisch als Vanilla Sky waarbij de situatie volledig uit de hand loopt. Kunnen we ons masker tijdig afzetten?
Hoera voor youtube, zelfs in HD! Dé clip: Wrong!

I was born with the wrong sign
In the wrong house
With the wrong ascendancy
I took the wrong road
That led to the wrong tendencies
I was in the wrong place at the wrong time
For the wrong reason and the wrong rhyme
On the wrong day of the wrong week
I used the wrong method with the wrong technique
Wrong
Wrong
There's something wrong with me chemically
Something wrong with me inherently
The wrong mix in the wrong genes
I reached the wrong ends by the wrong means
It was the wrong plan
In the wrong hands
With the wrong theory for the wrong man
The wrong lies, on the wrong vibes
The wrong questions with the wrong replies
Wrong
Wrong
I was marching to the wrong drum
With the wrong scum
Pissing out the wrong energy
Using all the wrong lines
And the wrong signs
With the wrong intensity
I was on the wrong page of the wrong book
With the wrong rendition of the wrong hook
Made the wrong move, every wrong night
With the wrong tune played till it sounded right yeah

donderdag 2 april 2009

Monster natuurlijk

Da's nu eens een stripreeks die je met trots in de boekenkast mag plaatsen. Een reeks die je vaak kan vastnemen en herlezen. Ondanks de versheid van het 'product' (recent verschenen) en de nog voortlopende continuïteit, heb je voortdurend zin om terug te grijpen naar wat voorafging. Ondanks dat je nog maar net deel 13 hebt verslonden. Het weerzien met Nina is fantastisch, de confrontatie met het verleden angsaanjagend. Het verhaal van de poppenspeler geeft weer een extra dimensie aan Nina's zoektocht. Hoop wint het van wanhoop. En dan is er nog de bodyguard die een verhaal te vertellen heeft. Bloedstollend, angstaanjagend en wederom rijk aan informatie.
- Aberzen 2 HC
- Aberzen 2 SC
- Aberzen 3 HC
- Aberzen 3 SC
- Michel Vaillant 35
- Monster 14
- Rataplan 18
- Sammy, Nieuwe avonturen 9
- Watchmen Integraal
- Watchmen 6