maandag 28 juni 2010

Rijke Richez

Richez bevestigt zijn schrijverskunnen. Een beetje verdwaasd heb je moeite om de overgang tussen het voorgaande deel en dit album te maken, vooral omdat je geen benul meer hebt hoe SAm in deze penibele situatie is terechtgekomen. Toch bouwt de scenarist de spanning gestaag op met hier en daar een verrassende onthulling die vraagt om meer. De climax is om je vingers vanaf te likken. Chetville is het aanvullende instrument. Bijzonder.
- Dolfi 1
- Dread Mac Farlane 5
- Sam Lawry 5
- Vae Victis - Talent 11 SC
- Vae Victis - Talent 11 HC
- Vae Victis - Saga 11 SC
- Vae Victis - Saga 11 HC

vrijdag 25 juni 2010

Rome revisited

Wow, Peter Nuyten duikt uit het niets op en maakt indruk met deze knappe historische evocatie. De cover dekt de lading niet. Is het uit vrees om niet meteen bestempeld te worden als zijnde de eventuele kloon van Adelaars van Rome en/of Murena of kon de illustrator-artiest niet beslissen welk ander beeld krachtiger zou zijn. Het maakt niet meteen duidelijk dat Nuyten ontzettend veel in zijn mars heeft. Petje af trouwens om al die verschillende stijlen te hanteren wanneer je zijn website erop naleest, dit geheel terzijde. Dat hij kan vertellen, is duidelijk. Dat Nuyten kan tekenen evenzeer. Dat hij die twee kan combineren, lees je gaandeweg bij enkele uitblinkende scènes. Toch heeft hij nood aan een scenarist die hem bijstuurt, of een redacteur die hem terechtwijst op het gebrek aan balans tussen tekst en tekeningen. Vooral naar het einde toe verglijdt Auguria naar een monoloogweergave. Bovendien maakt de auteur het de lezer extra moeilijk door niet echt voor één bepaalde protagonist te opteren. Je volgt verschillende spelers, waardoor overzichtelijkheid na verloop van tijd zoek is en je inlevingsvermogen verslapt. Desondanks toch een puike prestatie van deze man die een pluim verdient. Dat hij de Franse grens oversteke om aldaar furore te maken. Moet kunnen.
- Africa Dreams 1
- Antichrist 1 HC
- Antichrist 1 SC
- Auguria
- Boerke 6
- Testament der Tijden 1 HC
- Testament der Tijden 1 SC

donderdag 24 juni 2010

Hercule Poirot of gewoon Hercules?

Bombastisch en woest heroïsch epos waarbij je vooral verzuipt in de overdaad. Een overdaad aan geweld. De overdaad van composities. De overdaad aan kleuren. De saturatie is snel bereikt omdat artiest Wijaka denkt de lezer te moeten laten baden in een overgeacteerd drama. Het werkt averechts. Bovendien mist de plot echte passie waardoor deze eerder een vergankelijke dan een blijvende indruk nalaat. Imponeren doe je niet door enkel met beeldende kracht uit te pakken. Imponeren doe je door te balanceren.
- Antares 3
- Hercules 1
- Kroniek der Barbaren - Saga 1 HC
- Kroniek der Barbaren - Saga 1 SC
- Lars 2
- Omnopolis 3
- Sombrero Zwarte Reeks 165 De bloedgravin

woensdag 23 juni 2010

Medeaanse mythologische onzin

Nood breekt wet. Vandaag geen concurrentie van hetgeen al onze aandacht opeist. Wel eerder de strip die de grootste irritatie veroorzaakt. Eigenlijk is dat Jummie, het wanproduct dat alle mislukte gensters breekt. Verdienstelijk op een tweede plaats: Erwin Sels is tenminste volhardend. Reed hij in het eerste deel al meteen een scheve stripschaats, dit vervolg bevestigt wat je meteen kon vermoeden: Medea is een zeer slordige en onleesbare xyz (ja, wat precies? De strip is zo uniek dat je die onder geen enkele noemer kan plaatsen) die surft op de golven van de mystieke over-de-eeuwen-heen-kronieken. Zonder ook maar enig oorzakelijk verband springt de scenarist van de hak op de tak, als ware de overlappingen vanzelfsprekend. Gezochte complexiteit zonder eenvoud in de inhoud, een draak van een 'thriller'. Daarenboven zijn Ersels tekeningen even los uit de pols getekend. Noem het slordig realisme. De inkleuring heeft de typische symptomen van een beginneling die met photoshop begint te werken. Het ergste moet dan nog komen: de schabouwelijke lettering. Zielig.
- Box 3
- Jummie!
- Medea 2 HC
- Medea 2 SC
- Orval 1
- Reizen van Alex - Persepolis
- Reizen van Alex - Petra

dinsdag 22 juni 2010

A tough ride: The virgin suicides

Is het doelbewust om een traumatiserend effect te recreëren met confronterende strips en films, dat het er dit keer toch van kwam om deze film met zijn expliciete titel toch te bekijken? Een Jaren van de olifant revisited? Zonder voorkennis maak je kennis met dat kroostrijk gezin van de Lisbons. Vijf olijke vrouwelijke jongeren, gaande van kinderen naar pubers tot adolescente tieners, hebben duidelijk niet zo'n opbeurend leven. Het eerste signaal wordt gegeven door de zelfmoordpoging van de jongste. Hoe wordt deze euvele daad opgevangen? Kan de familie omgaan met de ogenschijnlijk egoncentrische handeling? Sofia Coppola doet geen poging tot psychoanalyse. Ze laat met een frisse lentebries de lichtheid overwaaien. De wereldvreemde ouders doen hun uiterste best, hun overbeschermdheid heeft catastrofale gevolgen. Net dat contrast tussen hoop en radeloosheid doet je stelselmatig verstikken. En al beleef je alles door de ogen van de buurjongens, je smacht naar adem tot de verlossing doorbreekt. De hamerslag mist diens uitwerking op het einde niet. Akelig. Sterkhouders Kathleen Turner en James Woods representeren het ouderlijk gezag, de gelegenheidsoptredens van priester Scott Glenn en psycholoog Danny Devito verrassend tegenstellend (artificieel gezien hun anders zo uitgekiende karakterrollen). Het zijn de jongeren (de provocatieve Kirstin Dunst op kop, uitdager Josh Hartnett en de lummeltjes van de overkant) die de show stelen. Iets te letterlijk. De luchtige muziek van Air laat je verder zweven.
The virgin suicides. Sofia Coppola. 1999. ***1/2
Hét vervolg op Borgia. Theo is dan misschien minder erotisch dan de manier waarop Manara schildert, diens tekeningen katapulteren je echt in een Zuiderse gloed vol decadentie. Hij overtreft de meester door de klemtoon meer op het politieke dan op het perverte te leggen. Rechtsgeldig of niet. Moreel ver- of onverantwoord. Familiale incestbanden. De gevoelige perversiteiten waar de scenarist vaak mee uitpakt komen hierin ook weer aan bod. Zet daarom alle gedragsregels opzij, laat de moraalridder in jou achterwege en je zwaait even gezwind heel behouwen met een scepter in de hand en de tiara op je hoofd. Indrukwekkende, mooie en accurate tekeningen van Theo. Het pauselijke leven: een poel des verderfs.
- Beestjes 2
- Black Crow 2
- Katamarom 40
- Killer 8
- Sombrero Zwarte Reeks 137 Twenty 1
- Verschrikkelijke paus 1
- Vorstenbloed 1

maandag 21 juni 2010

Een banneling of een balling?

Een strip op korte termijn herlezen, De Balling verplicht je ertoe. Want tussen al die bombastische gebeurtenissen en grandioze spektakels moet je je hoofd boven water houden om niet te verzuipen in de stortvloed van informatie. Je krijgt dan ook waar voor je geld. Bestempel je Henschers schrijfsels als zijnde verzadigd, Tarumbana bezondigt zich aan hetzelfde kenmerk. De strip baadt in een overdadigheid die in eerste instantie afschrikt. De artificiële schilderijen zijn iets te kunstig waardoor je wordt afgeleid. Toch maakt het indruk. Petje af.
- Balling 1
- Sombrero Zwarte Reeks 166 Wilde secretaresses
- Sombrero Zwarte Reeks 167 Perversia special edition
- Urbanus 6
- Urbanus 17
- Urbanus 27
- Urbanus 30

zondag 20 juni 2010

Tom Carbonpapier

Steeds geprepareerd volgens hetzelfde recept: Tom (en neefje) bevindt zich in een bepaalde huiselijke situatie, het uitgangspunt dat dient als kapstok om een 'Er was eens'-verhaal aan op te hangen. Net nog geen sprookje, al benaderen de dieren die kunnen spreken en kunstig jongleren toch aardig dat universum. Cromheecke & Letzer, grondleggers van het hedendaags humoristisch absurdisme, nemen je mee naar een wereld die zo voor de hand ligt: rondom ons leeft er immers veel meer dan we normaal vermoeden en observeren. Doe dan ook de ogen open. Je bevindt je immers in goed gezelschap! Geremasterde editie met herwerkte kleuren. Verzorgd gedaan.
- Brabant Strip Magazine 178
- Garfield 56
- Jeremiah 29 HC
- Tom Carbon - Dupuis
- Tom Carbon - Strip 2000 1 HC
- Tom Carbon - Strip 2000 1 SC
- Urbanus vertelt VTM Kzoom special

zaterdag 19 juni 2010

Cassio's clay

Lap, afgaande op de achterkaft kon je makkelijk veronderstellen dat de reeks na vier delen afgesloten zou worden. Met titels als De eerste moordenaar, De tweede meester, De derde wond en nu Het laatste bloed mochten de artiesten het geheel netjes afronden. Fatalistisch hoorde je de klokken bij lezing van de vierde episode al van verre luiden: einde van de eerste cyclus. De moordenaars zijn ondertussen wel al ontmanteld, dus die kunnen we opzij schuiven. Hoe moet het dan verder? Desberg laat de intrige verder openbarsten rond de herkomst van Cassio's magische krachten. Reculé brengt de actie strak en efficiënt in beeld. Een intrigerende weglezer.
- Aria 32
- Bob Morane 46
- Cassio 4
- Cosa Nostra 11
- Dodenwake
- Guust 21: biodiversiteit volgens Flater
- I.R.$. All Watcher 3

vrijdag 18 juni 2010

Dé Nerotiekers stripquiz

De grote vuurdoop, de eerste Stripquiz georganiseerd door de gasten van De Nerotiekers ism jeugdhuis Nijdrop. Die laatste stond in voor het riante gebouw en de catering, terwijl de vzw'ers de vragenlijsten opstelden, de presentatie/jurering verzorgden en de prijzenpot bijeenscharrelde. De ene vond het te traag gaand, de andere te snel. Het ene team zag de oplossingen voorbijflitsen, terwijl het andere naarstig verderzocht. Negentien ploegen namen deel en kregen vragen allerhande voorgeschoteld, steeds met een link naar een bepaald stripverhaal. Had je een algemene kennis, dan geraakte je al ver. Wist je iets van strips, dan geraakte je nog verder. Wat eerst begon als een vriendelijk en plezant onderonsje, kreeg na de eerste Nero-ronde toch meer sérieux. Sleens creatie als kapstok om vragen te stellen over de Dolle Mina's, bonobo's en de Rainbow Warrior. Met thematische inslag kwamen zowel comics, manga's, biologie (de marterachtigen) en Storm aan bod. Andere onderdelen waren iets losser gekozen om toch ook alle categorieën te laten passeren. De eerste echte quizploeg Power Rangers kaapte de grote winnaarsprijzentafel weg, zij het duidelijk met weinig kennersoog en appreciatie. Met een mooie score van 130 op 150 behaalden ze 80%. Ploeg twee had wel een gedegen stripkennis en liet daardoor gefrustreerde specialisten achter zich. Dat merk je wanneer je de commentaren leest van de inteelt crowd op Los Flippos. In ieder geval wordt vanaf nu terug aandachtig gelezen om nieuwe stripvragen te bedenken.

Zoals Sleen is d'r maar één

Maestro Sleen stond weer op het voorplan met de viering van het éénjarig bestaan van het Nero-museum in de Zandstraat. Samen met de voorstelling van de promoclip voor dit kleine, maar fijne instituut, Marc Sleen Museum nederlands (er bestaat ook een Franse en Engelse versie) werd ook aangekondigd dat de strip weldra in het Engels zal verschijnen. Het gaat om één specifieke titel, zijnde Het spook uit de Zandstraat, nog ontsproten uit Sleens fantasie met als achtergrond de werkplek waar de onverdroten stripheld geboren werd. Verteller Sleen blijft de eeuwige fantast die voortdurend grappige anekdotes weet op te dissen. Het korreltje zout neem je erbij, want de amusementswaarde overschaduwt alles. Charmeur Sleen geniet van de aandacht en maakt er een gezellig weerzien van. Hij glundert en moet met trots beamen dat hij als levende legende tenminste met een museum gezegend wordt voor zijn geleverde oeuvre. Driewerf hoera! Even dit uit de kast halen. De eerste minuut na de aankondiging is al voldoende: Marc Sleen Ridder Van De Tekenpen deel.
Expo Het spook uit de Zandstraat. Nero Museum.

donderdag 17 juni 2010

Het atelier

Indrukwekkend, da's het minste wat je kan zeggen van hetgeen het Belgisch Stripcentrum aan origineel materiaal bijeengesprokkeld heeft voor de reconstructie van Het atelier van Franquin, Jijé, Morris en Will. Een mini-universum binnen het brede gamma dat het BCB normaal aanbiedt, dompelt je onder in de stroom die tot stand kwam na de samenvloeiing van vertakte creatieve riviertjes. Mentor Jijé nam drie genieën onder zijn hoede waar later artistieke generaties naar zouden opkijken. Wasterlain, Walthéry, Peyo, Conrad, Yann, Gos, Tillieux en vele anderen zijn geestelijke kinderen van voornoemde bende. En al is het Morris die zich afzondert als een poor lonesome artist, de drie anderen blijven met elkaar verweven en stuwen mekander voort (vooral het duo Franquin-Will) totdat Jijé zelf nieuwe horizonten verkent en andere leerlingen opleidt. De impact van Franquin (Robbedoes, Guust) kent iedereen. Het wereldsucces van Morris (Lucky Luke) kan de goegemeente algemeen plaatsen. De schaduwrijke passen van Will blijven voor velen matig obscuur (Baard en Kale, Isabel). Maar wie is toch die veelbesproken Jijé waar vaak naar verwezen wordt? Deze tentoonstelling brengt terecht hulde aan het scheppend genie (Jan Kordaat, Don Bosco, Robbedoes, Blondie en Blinkie, Jerry Spring) en vaandeldrager (met in zijn kielzog oa Jean Blueberry Giraud), het rijkgevulde archief maakt het illustratief waar.
De vele aanwezige coryfeeën bewonderden de vernuftige scenografie. Hier en daar hoorde je een passant een spitante anekdote vertellen. Vooral de overdreven gierigheid van Morris moest het ontgelden. "Hoe hij ooit een originele plaat duur aan een fan verkocht maar ze wel eerst een keer overtrok om niet het echte origineel kwijt te spelen! Of hoe hij op restaurant zijn boterhammekes meenam om toch geen menu te moeten bestellen! En wat dacht je van de zakelijke uitnodiging om met zijn uitgeversbaas van Dargaud naar de frituur te trekken!" Urban striplegenden of waarheid?
Stel alvast niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen. Want deze expo moet je gezien hebben.
Het atelier van Franquin, Jijé, Morris en Will.
15/06/2010 > 30/01/2011
Belgisch Stripcentrum
Zandstraat 20, 1000 Brussel

woensdag 16 juni 2010

In zeven haasten: Joviale Hamster

Nog vlug in elkaar gebokst, de achterkafttekst voor de op stapel zijnde Joviale Hamster, totaal van de pot gerukt en weinig betrekking hebbend op het origineel. Vergelijk trouwens bij tijds met de gedrukte versie. Wedden dat er nog kleine 'correcties' op doorgevoerd zullen worden?
Op een herfstige winteravond zag Gotlib tandenknarsend bij het knetterende kampvuur plotsklaps het lumineuze licht. Het was niet Colin (die had er de juiste kleur niet voor), maar wel dé Baden Powell die ten tonele verscheen, nog steeds volgens de traditie in korte broek gehuld ondanks diens respectabele leeftijd. Baden brulde het uit (hij was tenslotte een beetje doof): “Wat zien ik hier, mijn kindeken? Mijn scouts worden bespot, mein kampf ligt er verlaten bij, de gammele tenten zijn ontmanteld. Dus gaat heen en verkondigt het woord over deze nobele inerte beweging door mij indertijd in gang gezet. Vertel de waarheid! Want ik trek me vroegtijdig terug. Een scouïtus interruptus.En dat while my guitar gently weeps.” Het was toen dat Gotlib de pen ter hand nam, steeds bereid om het goede doel te dienen, en met zijn rockversie van “Vrolijke, vrolijke vrienden” de wereld van de scouts actualiseerde en daardoor ons nu nog doet inzien waarom het raadzamer is om onze kinderen voor de televisie te planten dan hen als weerloze welpen achter te laten bij hun leiders met padvinderskuren!
Voor wie wil vergelijken: "Un soir d'hiver, alors qu'il s'était assoupi au coin du feu, Gotlib eut une apparition. Baden-Powell, toujours en short malgré son âge, surgit de l'âtre et hurla (il était un peu sourd) : «En vérité je te le dis, mes scouts sont moqués, les camps désertés, les tentes démontées. Alors je veux que tu dises la vérité sur ce noble mouvement. Maintenant je me casse, j'ai ma guitare qui brûle». Toujours prêt pour une B.A., Gotlib se lança donc dans cette adaptation rock de «Flamme pure, flamme légère». Grâce à lui, grâce à cette désopilante actualisation du scoutisme, vous saurez pourquoi vous préférez que vos
Enfants s'abrutissent devant la télé plutôt que de se dévergonder chez les louveteaux."

Joviale Hamster. Glad IJs. September 2010.

dinsdag 15 juni 2010

Even in het archief gesnuisterd

Over Kolk & De Wit: Alleen al onmisbaar voor elke verzamelaar vanwege het tweeëneenhalfde verhaal van Meccano dat vroegtijdig in de krant afliep en uiteindelijk herschreven zou worden. Makkelijk zat om het kritisch te beoordelen, vooral omdat het slechts een onderdeel is van een groter geheel. De boeiende ontwikkelingen met deze staat in staat van oorlog, geeft niet de nodige vonken. Het is dan ook vanzelfsprekend dat de plot herschreven werd. Al kan Kolk zelfs met een grondige revisie naderhand de kwaliteit van de eerste twee delen niet evenaren. Wederom gaat de archiefkast open en krijgen een inkijk op het gevarieerde talent van deze twee artiesten. Peter de Wit scoort hoog met Burgermannetje, terwijl Kolk met Meccano met de pluimen gaat lopen.
- Blotch 2
- Farao 6
- Kolk & De Wit betraden hun archief en vonden dit 1
- Kolk & De Wit betraden hun archief en vonden dit 2
- Siglo XXV 1
- Spekkie Big 2
- Wat is er toch met Kobus?

maandag 14 juni 2010

Blotch 2 doorgelicht

De titel Op glad ijs is vanzelfsprekend gekozen, compleet van toepassing, zowel inhoudelijk als een hommage aan deze licht subversieve collectie. Of is het vooral Casterman die zich op glad ijs begeeft? In alle geval lijkt het dat cartoonist Blotch onderuit gaat op deze spiegelgladde ondergrond! Door zijn verwaandheid te concretiseren én door alles op het spel te zetten in de veronderstelling dat hij beter verdient, zit de kans er dik in dat hij zowel professioneel als emotioneel op zijn bek valt. Hoogdravend als vanouds zet de 'karikaturale' figuur Blotch meteen de toon. Zijn discours maakt duidelijk dat er niemand is die zijn niveau kan evenaren. Hij is immers nog steeds de koning van de wereld... in zijn hoofd.
- Pagina 3: de diva pakken op de divan, bedgeheimen buiten het bed blootgelegd. Blotch zingt Dokus D'r wonen twee motten. De uitdrukking De ezel die naar de lier luistert, wil hetvolgende zeggen: 'iemand die van muziek, of kunst in het algemeen, geen verstand heeft'. Teek e siet, de hautaine artiest moderniseert en spreekt een mondje Engels. Spelen met taal: Blotch rijmt via plezant-intrigant en het is bespottelijk, logisch toch, het is een spotprent.
- Pagina 4: Blotchs grootste concurrent Marc Sleen komt vrij snel terug ten tonele. Het exemplarisch voorbeeld, een mooi pleonasme.
Tussen Blotchs gedachten en de realiteit zit een zee van verschil. De stoppen slaan door. Blotch bijt van zich af en zegt dingen die eigenlijk volledig op hem van toepassing zijn (kaders 5-6).
- Pagina 8: Leo de Budt (Buth) duikt weer op. Diens zoon heet Urbain, een knipoog naar Urbanus.
- Pagina 10: Blotch heeft duidelijk veel respect voor de gekleurde medemens. Het enige wat in deze jungle nog ontbreekt zijn bananen, gespeend van enige vooroordelen. Jazzmuzikant Arthur Briggs bestaat wel degelijk.
- Pagina 12: aan deze spotprent zit een reukje aan.
- Pagina 13-14: Blotchs neerbuigend oordeel over cinema. Herkenbaar: de ene persoon heeft moeite om emoties te uiten, laat staan ze openbaar te tonen. Hoe beschaamd moet je zijn?
- Pagina 15: wie is het fameuze oude vrouwtje?
- Pagina 16: Blotch zweeft terwijl hij Soraya heeft nooit afgezien, ze vraagt kun jij nog dromen. Verwissel de naam met Mia en Gorki krijgt een ereplaats. Als je de ultieme schoonheid hebt aanschouwt, mag onze planeet stoppen met draaien. Ai, een dt-fout!
- Pagina 17: een kubist ging met de pruimen lopen!
- Pagina 18: een begin zo geplukt uit Woody Allens ode aan (en in) Manhattan.
- Pagina 19: slijmbal Blotch kruipt en is tot alles bereid, zijn vriendin mag dit ondervinden.
- Pagina's 23 tot en met 27: een scène die zich afspeelt in of verwijst naar het zuiden van Frankrijk, hoe kan je dit omzeilen? Bovendien wordt verwezen naar de Marseillaise, het Franse volkslied. Creatief rijmen is de oplossing, Oostende is de stad die bezongen wordt versus de Hoofdstad (die dan overleeft zonder de Zenne).
- Pagina 28: het laatste paar schoenen dat ik kocht, was veel te klein. Word ik al even ijdel als een vrouw?
- Pagina 29: Waar heeft Blotch altijd de mond van vol? Zwijgen is goud.
- Pagina 32: In de laatste prent knelt duidelijk meer dan het schoentje.
- Pagina 34: Jozef van Hove, in de volksmond beter gekend als Pom/
- Pagina 36: een resem bekende honden met hun baasjes, prins Laurent, Gert, Fanny Rodwell. Ons Volkske, de grote concurrent van Glad IJs.
- Pagina 37: het boek liefdesroerselen dat Christine leest, wordt ook verslonden door mevrouw Suikerbuik in de gelijknamige strip.
- Pagina 39: en wat leest Christine nu? Tine bij de Walen!
- Pagina 43: Blotch spreekt de lezer toe en durft zich zelfs onderdanig op te stellen. Al is het maar schone schijn. Wederom een optreden van Gorki's Mia.
- Pagina 47: de bodemloze put wordt bereikt.
De aftakeling neemt groteske proporties aan. Terwijl het heerschap in de waan blijft van diens uitzonderlijke kwaliteiten, vallen de funderingen weg en blijft hij alleen over. Tragisch en cynisch. Het is niet het lot dat een loopje met Blotch neemt, het is de persoon zelf die zich ondermijnt. Op glad ijs is de pijnlijke les in bescheidenheid, de spiegel die ieder zich moet voorhouden om alsnog met beide voeten op de grond te blijven.

zondag 13 juni 2010

Niet in de Stemming

Waarde landgenoten. Het is zondag 13 juni 2010, de ideale dag om met een politiek discours de lichtzinnigheid des levens te verzwaren. Het aangename uitstapje om wederom naar de stembus te trekken en aldaar in lange wachtrijen bolletjes rood te kleuren, die nostalgische tijden zijn veranderd. Het oeroude prehistorische potlood is vervangen door een even oeroude prehistorische computer. Het voorheen geleden fileleed wordt nu overschaduwd door een vlotte doorgang alsof de constipatie ontstopt werd en de politieke diarree zonder slag of stoot de snelste weg naar buiten vindt. Vroeger had je tenminste tijd om in die traag druppelende trechter na te denken over wie-wat-waarom je op deze of gene moest kiezen. Nu komt het circus in een tsunamivloed op je af en word je gedwongen in het ontblote hokje effectief de tijd te nemen om je keuze te maken. Was het trouwens een ziekelijke grap van de organisatoren om mij tegenover het Koninklijk Circus -als was het om de situatie extra in de verf te zetten- uit te laten maken wie met de eer mag gaan lopen?
De overwinning naderhand kleurde regionaal geel-zwart. Desalniettemin werd de rest van de dag ingepalmd door Franse examenstof. L'union fait la farce.

zaterdag 12 juni 2010

Vrede op aarde (2): law and order

Niets zo hatelijk dan aan de kassa van een supermarkt voorgestoken te worden. Maak je je om zo'n futiliteit druk of kruis je de degens met onverlaten die van elementaire beleefdheid geen kaas hebben gegeten?
In een traditioneel warenhuis kon het noodlot hardnekkig toeslaan: je kiest voor één bepaalde rij, vat post en wacht tot alles mooi van de band is gerold. Je kan er prat op gaan dat net jouw keuze die slechte was. Een kassier(ster) in opleiding, het nieuwe rolletje papier zoek, geld dat geteld moet worden, een oud dametje dat haar kleinste kleingeld niet vindt of de bankkaart die niet werkt.
Sinds kort heeft Delhaize multikassa's geplaatst achter elkaar waarbij één rij gevormd wordt en afhankelijk van de beschikbaarheid je doorschuift naar de volgende. Het oogt absurd, het werkt efficiënt. Als tenminste iedereen de wachttijden (die tot een minimum herleid worden) respecteert. Een fluitje van een cent zou je denken.
Tot natuurlijk de dorpsgek, nitwit of buitenaardling het principe te complex vindt om toe te passen. Die kan je dan nog vergeven, gezien diens geestestoestand. Wanneer echter doelbewust gekozen wordt om in de egoïstische principes te volharden en door als een Michael Schumacher via de zijlijn de volledige startrij te omzeilen nog voor het licht op groen springt, kan ik het niet behelpen om als wedstrijdcommissaris deze valsspeler terecht te wijzen. Straf is het om dan te moeten vaststellen hoe sportief de in ongenade gevallen voorkruiper zich manifesteert en zich op agressieve toon het recht toeëigent om bijna met geweld terug te slaan. Zielig de omstaanders en vooral het winkelpersoneel dat geen enkel autoriteit uitstraalt, want de klant is altijd koning.
Het was alvast geen aangenaam gevoel om het weekend in te zetten. Toen er dan ook nog iemand achternaliep en me in het Frans interpelleerde over de stevige zwaarbeladen Jommekesstriptas, verwachtte je een smeekbede om dit kleinood te kunnen bemachtigen. Het bleek echter de goedhartige -ik noem hem gezien zijn inborst oneerbiedig- dorpsidioot te zijn. Blijkbaar was er vijftien euro uit mijn achterzak gevallen en dus haastte deze zich om ze mij terug te bezorgen. Driewerf hoera. Oprechtheid bestaat dus nog. En het is niet al kommer en kwel dat de wereld verziekt. Er is nog hoop!

vrijdag 11 juni 2010

Vrede op aarde (1): a peace of a cake

Het moest natuurlijk ooit gebeuren. Het gevaar steeds uitdagend, de oorlogszone dagelijks opzoekend, het no man's land voortdurend kruisend, vroeg of laat moet je in aanvaring komen met de strijdende partijen in deze landelijke hoofdstad!
Wat lagen ze handig op de loer, argeloze passanten in het oog houdend. Wat was het goed beredeneerd om via een handig trucje jou even de andere kant te laten opkijken om hun slag te slaan.
Terwijl je rustig op een parkbank zit frietjes te eten, besluipen ze je gluiperig als volleerde slangen. Met het voorwendsel een sigaret te willen (neen), ofte vuur (neen, tiens, heb je daar niet eerst een sigaret voor nodig?) of zelfs een gewone euro (evenzeer neen) eisen ze enige aandacht, tot vervelens toe. Dat terwijl een ander geniepig langs achter je tas weggrabbelt in de hoop fortuinen te verdienen met de lege inhoud. Je bemerkt het jou aangedane leed en aangezien het kleinste kleinood iets van jezelf blijft dat je enkel vanuit een eigen keuze wil afstaan, zet je reflexgewijs met een volle maag de spurt in. Uit vrees gevat te worden laat de dader al vrij snel het ontleende object vallen. En wat doe jij dan wanneer je niet alleen bent en je zoon op de bank toekijkt terwijl de medeplichtige evenzeer zijn boekentas kan weggrabbelen? Kiezen voor de verantwoordelijkste optie: netjes teruggaan en de maaltijd afronden.
Wat had ik achteraf spijt de snoodaard niet bij de kraag gevat te hebben, met een elegante sliding hem onderuit halend, vergastend op enkele slagen en verwondingen. Vrede op aarde aan allen en iedereen. UItgezonderd vandaag.

donderdag 10 juni 2010

Mijn restaurant

Het amusementsprogramma Mijn restaurant werd vanavond in mineur afgesloten met de grote finale. Weinig groots en evenmin echt spannend was het een langdradig rekken van iets wat gerust in één minuut verteld kon worden. Met veel tralala, evenveel poeha en zonder toegevoegde waarde werden alle culinaire eigenschappen overboord gegooid en koos mijn wederom voor het Hollywood-spektakel met dubbele helikopters en overdadige limousines. Alles wat het programma net zo interessant maakte, werd overboord gegooid. Gelukkig had je tussenin een compilatie van de Benidorm Bastards, de oudjes die jongeren te lande voor schut zetten. Ik begin al kuren te bedenken voor later.