woensdag 30 november 2011

Stephen King bijt terug

Sterke maar iets te dure suspensethriller, een slappekaftkleedje was immers goed genoeg geweest. Brian vertegenwoordigt de argwaan van de gemiddelde lezer en verwoordt diens onbegrip ten aanzien van extreme dierenrechtenactivisten. bijtwond is een strip in de traditie van Stephen Kings Cujo en The Stand, zij het evenwel zonder het religieuze fanatisme. Rechttoe, rechtaan, spanning en sensatie verzekerd, vlot verteld en degelijk -voor het genre- getekend.
- GEsel GoDS Integraal ***
- GEsel GoDS 3 HC ***
- GEsel GoDS 3 SC ***
- Tatanka 1 ***½
- Vampier van Benares 2 **

De consoorten bij Albert

Charel Cambré amuseert zich door in de gags af en toe wat cameo's te stoppen. In deze aflevering heel wat bekend en minder bekend volk. Piet, Brusselmans, Merho, Aspe en Poppe, die werden netjes aangegeven. Maar kan je ook Marc Legendre, Filip de Winter, Bart de Wever, Paul Herman (uitgeefdirecteur Glenat), Alex Dragonetti (uitgeefdirecteur De Ballon), Philippe Geubels, Urbanus, stripwinkelier Alex, stripwinkelier Erik, Chantal en dochter, Elio, Sergio, Jean-Luc, den Bart en Charel zelf terugvinden? De boekenbeurs werkt duidelijk inspirerend.

dinsdag 29 november 2011

Het hazenpad kiezen

Symbolisch wordt de strip afgesloten met een rondzwermende haai in de omgeving terwijl er "Ik denk niet dat er nu nog gevaar heerst" gezegd wordt!
Met op pagina 44 een gastoptreden van de toenmalige president van de Verenigde Staten Bill Clinton. David Rutherford is duidelijk een soort supermens die telkens de onwaarschijnlijke dans ontspringt. Een explosieve thriller waarbij de protagonist tuimelt van de ene gekke situatie in de andere. Parras is de tegenpool van de strakke erg cleane William Vance (XIII), vrijelijk en vettig zorgt hij voor een eigen dynamiek. Cothias rondt een hoofdstuk af, hoewel je vermoedt dat Davids interstellaire reis nog lang niet ten einde is.
- Eva K 3 HC **
- Eva K 3 SC **
- Haas van Mars 4 HC ***
- Haas van Mars 4 SC ***
- Sam 5 **½

Werkt Bert wel echt?

Websites up to date houden, het is geen sinecure.
Terwijl hij werkt heeft de genaamde Bert immers geen tijd om zijn bertwerkt-site aan te vullen, laat staan alleen al op te starten!
Enige sympathie voor deze noeste West-Vlaming, ooit nog residerend in het Brusselse en ondergedoken in het haute comic art-scene van de Heilige Lukas, bezorgt hem een alsnog verdienstelijke plek op deze blog. En als hij geen promotie maakt voor het eigenste werk, moet iemand anders het dan maar doen.
Enerzijds via deze ludieke zoek de zeven verschillen-plaat en anderzijds via de leuke stopcomic Frans, het brood.

maandag 28 november 2011

Zeg het met (mei)bloemen: XIII

Eindelijk eens een XIII die wél een nieuwe richting inslaat. Nu dat de hetze rond de XX eindelijk afgerond is, wordt Jason het slachtoffer van een nieuw complot. Al gaat Sente het ver zoeken (in het verleden) en bezwijkt ook hij onder van Hammenismen (het uitvoerig uitweiden over bepaalde niet echt ter zake doende materies), zeker naar het einde toe, Mayflower day heeft schwung zoals ze al lang niet meer gedaan heeft. In het begin blijft Jigounov nog netjes in het gareel, naar het einde geeft hij de figuren meer volume dan de vierkantige karakterkoppen van Vance. Een geslaagde overname.
- GEsel GoDS 2 HC ***
- GEsel GoDS 2 SC ***
- Lucy 2 **½
- Sam 6 ***
- XIII 20 ***½

Een familiegeschiedenis: Stan Reypens

Onze Stan is kampioen!
(Feit: donderdag 10 maart 1949, Stan Reypens kampioen van België bij de welters.
Uiteraard mocht niet de eerste de beste die bokshandschoenen aanbond voor de nationale titel vechten. Zo’n kamp moest je verdienen. "Jaarlijks werd per categorie een competitie opgezet waarin de beste boksers van het land tegen elkaar uitkwamen", vertelt Stan. "De winnaar was automatisch de challenger van de regerende kampioen van België." Stan won het tornooi in ’49 en mocht op 10 maart in het Gentse Coliseum voor de driekleur vechten tegen Bruggeling Willy Wimms. Voor de krantenjongens was de 'Herenthoutse crack' niet meteen favoriet, voor zijn supporters daarentegen...
Nauwelijks vier jaar na het einde van de tweede wereldbrand bleken de stoeters al behoorlijk mobiel. "Zeker drie bussen met supporters maakten de verplaatsing mee", vertelt Stan. "En dan waren er nog een heleboel die met auto’s of met een ander vervoermiddel ter plaatse waren geraakt." Ook op het thuisfront werd er danig meegeleefd. "Dat was in die tijd allesbehalve abnormaal", gaat Stan verder. "Den boks en het koersrijden waren toen de populairste sporten. Het voetbal begon pas later aan zijn opmars. In de Lux zat ooit 1.200 man opeengepakt voor één van mijn liefhebberskampen. Veel organisatoren maakten hun recette op basis van de supporters die mij volgden. En dat waren heus niet enkel mensen uit Herenthout. Ook vanuit Grobbendonk, Herentals, Nijlen werden bussen ingelegd."
Een uniek document:
Stan Reypens wordt gewogen op de ‘baskul’ op de dag van zijn titelgevecht tegen Willy Wimms (links van hem). Zoals ge kunt zien: in die tijd waren onderbroeken nog onderbroeken. (Foto Geo Pieters)
CROCHET
Terug naar die fameuze tiende maart. Omstreeks half elf ’s avonds liep het verlossende telefoontje vanuit Gent binnen: "Onze Stan is gewonnen! Onze Stan is kampioen!" Op geen tijd liepen het marktplein en de cafés vol en diezelfde avond nog werd Stan op de schouders genomen en triomfantelijk in het bokslokaal binnengebracht. De zege kwam er nadat Wimms in de loop van de tiende ronde de hand opstak. "Hij zei voortdurend: Ik kan niet meer, ik kan niet meer." De pers was achteraf niet mals voor hem. Opgeven mocht niet in het woordenboek van een echte kampioen staan, zo meenden de schrijvelaars. Onze Stan werd echter met superlatieven overladen. Een krantenkop had in die tijd nog veel weg van een half opstel. De dag na het titelgevecht blokletterde een gazet: Stan Reypens ‘vernielde’ Wimms zoals hij twee maanden geleden ook Dewulf had ‘afgebroken’. De duidelijk geïnspireerde pennenridder (Willem Van Wijnendaele) voegde er in zijn ondertitel nog aan toe: "Nieuwe Belgische welterkampioen ons inziens een bokser van internationaal gehalte."
In Het Volk antwoordde Stan op de vraag of Wimms niet te vroeg had opgegeven: "Dat is moeilijk om zeggen. Wimms kwam in de tiende ronde heel goed opzetten. Ik reageerde, plaatste enkele slagen die hem deden wijken. Toen ik gewaar werd dat hij begon te begeven, liet ik hem zelf terug instormen en wist hem op te vangen met een harde linkse ‘crochet’ op de kin. Hij gaf me dadelijk de indruk gesonneerd te staan en toen was het dat hij de hand opstak. Ik had de kans niet meer verder aan te dringen en een k.o. te zoeken." Reporter Van Wijnendaele zag de partij kantelen na de vijfde ronde. "Wimms had zich in de onberekende inspanning om Reypens’ tempo te overtreffen voorbarig uitgeput. (…) Reypens bleef even vlug en mobiel doorboksen en voor de eerste maal, in de zesde ronde, werd de naar adem snakkende Bruggeling op verdediging gedrongen." De journalist had die linkse crochet (of was het: kroket?) ook opgemerkt: "Deze enkele stoot ‘vermoordde’ Wimms." Stans zege was alvast verdiend, zo besluit schrijfgrage Willem: "Want William Wimms was een beste Wimms te Gent. Stan Reypens was eenvoudig zijn betere."
De titel is binnen. Stan Reypens oogt heel wat frisser dan de duidelijk aangeslagen Willy Wimms.
OPTOCHT
Stans exploot gaf aanleiding tot nooit geziene vreugde, en dat niet enkel op de dag van de overwinning. Op zaterdag 12 maart, nauwelijks twee dagen later, liep het in zaal Lux storm voor de film van de kamp (opgenomen door cineast Maurice Van Herck). Konden de thuisblijvers hun achterstand meteen inhalen. En op zondag 20 maart stond het hele dorp op zijn kop wanneer Stan werd gehuldigd met een heuse optocht. Sportverenigingen, pompiers, stoetgroepen, kajotters, muzikanten, zeg maar God en Klein Piejereke stapten mee op. Er werden programma’s gedrukt, die er uitzagen zoals die van de carnavalstoet. Ze werden te koop aangeboden voor… 3 frank. Foto’s van de Stan werden versast voor 10 frank. De opbrengst was ten voordele van de huldiging. Het Reklaamblad schreef: "De bevolking wordt verzocht zoveel mogelijk de beeltenis van Stan Reypens aan de vensters aan te brengen." Er wordt met andere woorden gefeest, gefeest zoals men dat enkel en alleen in Huirtuit kan en kon.
Stan had zowat een jaar geniet van zijn welterkroon. Op 23 februari 1950 verloor hij zijn titel aan de Brusselaar Emile Delmine. Er waren gek genoeg nogal wat overeenkomsten met twaalf maanden daarvoor, alleen stond Stan deze keer in de hoek waar de klappen vielen. De kamp vond plaats in hetzelfde Coliseum in Gent en Stan gaf op na de… negende ronde. Hij had in de vijfde ronde namelijk een neusbreuk opgelopen. "Dat Reypens trots deze pijnlijke kwetsuur nog meerdere ronden bokste, wijst op zijn buitengewone moed", lezen we in een krantenbericht uit die tijd. Op 24 april ’51 kroop Stan opnieuw in de huid van ‘aanspraakmaker’ tegen diezelfde Delmine. In het Brusselse Stadium verloor hij echter ruim op punten. Het was meteen zijn laatste kamp.
PALMARES
Stan Reypens bokste tussen 13 maart ’45 en 24 april ’51 precies tachtig kampen: 34 als liefhebber, 46 als prof. Hij won 63 keer (waarvan elf met knock-out), verloor 13 keer (waarvan 5 in de ‘herfst’ van zijn carrière in 1951) en 4 matchen eindigden onbeslist. Stan werd zelf geen enkele keer k.o. geslagen. "Hij had gewoon te veel wilskracht om tegen de grond te gaan", zeggen zijn supporters. Zijn laatste kamp dateert van 24 april ’51. Stan moest op doktersadvies ‘den boks’ vaarwel zeggen omwille van een aanslepende inwendige oorkwetsuur.

Bronnen: Een gesprek met Stan Reypens op 6/1/99, het boek ‘Het boksverhaal van Stan Reypens in woord en beeld’ van Patrick Heremans (1988) en het bijzonder rijke archief van Stan en Julia.
Waarom dit stukje? Het schilderij van Charel Cambré dat hergebruikt wordt in het kortverhaal voor Brussels in Shorts is gebaseerd op zijn nonkel Stan!

zondag 27 november 2011

This is the return of the space cowboy

Een erg vreemde eend in de bijt, hoewel je dat van de gehele Derde Graad-collectie kan zeggen! Lang hebben deze tijdelijke komische muzikanten niet mogen zingen, het ensemble werd vrij vlug de mond gesnoerd. Jammer, want Veys en Guilhem hebben duidelijk potentieel. De kracht van dit eerste deel zit hem vooral in de structuur. Tweederde beslaat een erg bizarre politionele opdracht, om dan een tiental bladzijden ander speurderswerk te verrichten om te eindigen met een wel erg ongewone cliffhanger, de wereld op zijn kop. Met meer uitleg -die hopelijk volgt- moet je het voorlopig stellen met een ongewone anticlimax. Hoe chaotisch en onbeantwoord ook, de nieuwsgierigheid is gewekt, net als de sympathie voor die twee klungelende nietsnutten. Het zijn administratieve bureaucraten die men liever kwijt is dan rijk, dat terwijl de knoeiers net heel wat om zee helpen. Inventief en origineel, met slapstick- en situatiehumor, evenals woordgrapjes. En toch ontbreekt er die magische synergie (waar Veys met Philip en Francis wel in slaagt) die ervoor zorgt dat alles optimaal samenvalt. Je mist dat tikkeltje om het perfect af te ronden. Dit had een SF-Lanfeust kunnen worden.
- Karl May's Winnetou 1 ***
- Killers 3 HC ***
- Killers 3 SC ***
- Prometheus 3 ***
- Space Mounties 1 ***½

Jump for Joy

Om te onthouden voor thuis of op de werkvloer:
"Iedereen brengt wel vreugde in deze keet. Sommigen wanneer ze binnenkomen. Anderen wanneer ze vertrekken."
Benieuwd tot welke categorie ik behoor wanneer ik bij jou binnenkom? Oké, je hoeft het echt niet niet hardop te zeggen.

zaterdag 26 november 2011

Ellens lotsbestemming

Met zo'n verbluffend tekenwerk van Eugenio Sicomoro kan je moeilijk langs de zijlijn blijven staan. Het hyperrealisme zuigt je in de materie van gruwelijke gevangenisexperimenten. De auteurs creëren een soort Shutter Island-achtige griezel, echter zonder de mogelijkheid van de dubbelzinnige interpretatie. Hier gaat het hard tegen hard (hoewel Ellen een zacht eitje is met een enorm overlevingsinstinct). Voor een keer kijk je niet achterom en word je niet gehinderd door de bagage uit het verleden waarvan je amper nog iets meedraagt. De flarden die je onthouden hebt, zijn ruim voldoende om Ellens afdaling in de psychiatrische hel te volgen. Voor één keer ben je nieuwsgierig hoe het haar echt verder zal (ver)gaan. Sicomoro is akelig knap en verveelvoudigt het claustrofobische gevoel.
- Claire 23 **
- Levenslijnen 12 ****
- Theorama van Bell 1 **½
- Theorama van Bell 2 **
- Theorama van Bell 3 **

Schuimslagers

Is Schuimslagers een verwijzing naar Patrick Duynslaeger, ooit nog hoofdredacteur van Knack Focus, of gewoon een eigen koers die Legendre en Cambré varen met hun schip de Europa. Veel zeeën hebben de auteurs niet kunnen aandoen, net als de opvarenden trouwens, vrij snel strandden ze in het Belgische moeraszand.
Zo zie je maar hoe ver redactionele vernieuwing reikt. Eerst wil de verantwoordelijke een strip om extra animo te creëren en wanneer er een wissel aan de top doorgevoerd wordt, is er van extra impulsen geen sprake.
Voorlopig blijft de boot dus aan de kade.

vrijdag 25 november 2011

Beter één vliegeraar in de hand dan tien in de lucht

Hosseini heeft internationaal furore gemaakt met een zeemzoet melodrama. Eerst door de roman, daarna de film. Wie wereldvreemd is en zich slechts behelpt met andere 'entertainment'middelen kan alsnog in vereenvoudigde vorm kennismaken met Hosseini's (meester)werk. Pet af voor Celoni en Andolfo (en ongetwijfeld de scriptschrijver), want hun interpretatie zorgt voor een indringend, pijnlijk en liefdevol portret zonder het gevoel te hebben literair uitgebraakt te worden. Vaak plet het gewicht van het origineel alle creativiteit en willen de transformatoren koste wat het kost zoveel mogelijk recycleren om de bron geen oneer aan te doen. Dat resulteert vaak in overdaad en overbodige passages. In De vliegeraar dus niet. De essentie spreekt voor zich, het fragmentarische is o,0verduidelijk en geeft de evolutie weer. Alleen al in die opdracht zijn de auteurs geslaagd. Want bovenal leef je mee en raakt dit vliegeniersspel je kouwe kleren wel. Traumatisch met beklijvende momenten, via Hosseini kruip je in de huid van de apathische hoofdrolspeler. Apathisch omdat hij net op het cruciale moment afstand neemt en niet voor zijn spitsbroeder opkomt. Met catastrofale gevolgen. De vliegeraar is een schitterende strip waarin emoties primeren zonder pathetisch te zijn.
- Che - Een grafische biografie
- One Piece 14 **½
- Vierde kracht 2 HC ***
- Vierde kracht 2 SC ***
- Vliegeraar ****½

donderdag 24 november 2011

Tegen de partij! (Stripgids 27)

Vreest niet. Een politieke column hoef je hier niet meteen te verwachten. Maar een reactie op het artikel Weg met originele striptekeningen, pagina 18 in de Stripgids van November 2011, dringt zich op. Noël Slangen krijgt een forum in de schoot geworpen om naar believen het stripminnend publiek aan te spreken en het op andere gedachten te brengen.
Wil je geen blauwtje oplopen (sijpelt de poltieke achtergrond van Slangen hierin toch door?), gelieve dit geschrijfsel dan te negeren.
Is het gewoon om te schofferen in de hoop nog eens media-aandacht te kunnen opeisen of meent de columnist daadwerkelijk hetgeen hij uitkraamt? Met de sérieux waarmee hij zijn stelling verdedigt, lijkt dit laatste de pijnlijke waarheid. Gelukkig spreekt de kenner.
Het komt er in zijn pathetische litanie immers op neer dat "originele striptekeningen nooit, werkelijk noooit kunst zijn." Omdat het slechts een fragment is van een groter geheel en de totaalbeleving ontbreekt bij het aanschouwen van zo'n uitvergroot element. Zelfs zonder rekening te houden met strookjesstrips, éénpaginagags of -verhalen én voorkaften van albums (deze laatsten zijn toch zelf een boek op zich, aangezien zij x-aantal pagina's verhaal tot de essentie herleiden, in het gunstigste geval met de perfecte expressie), heb je talloze voorbeelden van stripfragmenten (ontbloot van elke publicatie is dat de originele pagina) die uniek en alleenstaand tal van emoties kunnen oproepen, zelfs zonder rekening te houden met hun omkadering in een boek. Een Guarnido, Guérinau, Toppi, Mattotti, Baudoin op het Europese front (om maar enkele te noemen), Sienkiewicz, McKean, Toth, een Bone-gecertifieerde Smith, Eisner over de grote plas. Je hoeft niet meteen hun hele oeuvre erbij te halen, sommige originele platen spreken letterlijk... boekdelen!
"Maar vergelijk deze ambachtelijke arbeid, dit element waarop een kunstwerk gebouwd wordt, toch alsjeblieft niet met picturale kunst die op zichzelf een dialoog creëert tussen kunstenaar en toeschouwer." Makkelijk zat om alle 'kunstenaars' over eenzelfde kam te scheren en hen als dialoogcreationisten te bestempelen. Vandaar waarschijnlijk dat er in de kunstgeschiedenis zoveel belang wordt gehecht aan de omkadering van gemaakte werken. Of het nu de levenswandel van de artiest betreft, de historische achtergrond of de gemoedstoestandelijke (blauwe?) periode, ook daar gaat een kunstwerk veel verder dan slechts het 'o, het raakt me'-gevoel bij een eerste aanschouwing. Mondriaans composities zijn beduidend meer dan losstaande feiten, flarden die je blijkbaar enkel kan interpreteren wanneer je d'r naar kijkt?
Neen, een originele strippagina kan absoluut méér zeggen dan hetgeen waarmee Roy Lichtenstein het medium uitvergrootte.
Natuurlijk heeft Slangen gelijk dat een origineel an sich slechts een onderdeel is van een groter geheel. En dat de totaalbeleving in uitgelezen vorm uniek is en je het mag bejubelen als kunstvorm. Maar om slechts te spreken van craftsmanship? Da's wel erg kortzichtig.
D'r is bovendien het grote probleem dat kopers van een origineel vaak kijken naar de potentiële waarde van het werk en ze dus de intrinsieke waarde negeren. Zo is het volgens de markt oa belangrijker om het hoofdpersonage voldoende in beeld te hebben, het compositorische en de kracht van de pagina-opbouw worden vaak vergeten. Ik beeld me dan ook dat indien salonverzamelaar Slangen een collectie originelen in huis heeft, hij dat om de verkeerde commerciële redenen gedaan heeft. Simpelweg omdat hij vastgeroest zit aan de idee dat deze niet tot zijn verbeelding spreken en dat deze geen dialoog met hem kunnen aangaan. Zullen we ook meteen alle stripmusea verbieden?
Columns zijn opinies, geregeld geschreven in zo'n gedaante om te schofferen. Zelf vind ik stripplaten iets te mooi en te veelzeggend om zo gedegradeerd te zien worden.

Verliefd op de oorlog

Oorlog en liefde wordt -hoe gruwelijk de periode ook- gedragen door schoonheid. De door Beuriot gehanteerde esthetiek doet je baden in een heerlijk, zeemzoet verleden, een wereld toen alles nog peis en vree leek. Natuurlijk is dat -letterlijk- maar schone schijn. Hij beeldt namelijk de beklemmende oorlogsonderdrukking uit. Richelle eist je volledige concentratie op met deze fragmentarische vertelling vol details en spelersnamen, vaak moeilijk om uit elkaar te houden wie wie is. Het draagt bij tot een haast identiteitsloze situatie waarbij je voortdurend paranoïde ondergedoken zit en valse identiteiten aanneemt. "Ambitie en machtshonger brengen het slechtste in een mens boven. Ze kunnen hem ertoe brengen zijn ideeën en zijn vrienden te verraden. Zo is het al sinds de wereld bestaat." Ook dit vijfde deel is even geweldig en blijft de reeks verrijken. Deels komt dat door de groei naar de thrillerclimax met een achterdochtige ontknoping (vriend of vijand?), en deels ook door Beuriots fijne pen die o zo mooi geaccentueerd wordt door de inkleuring. Eindelijk eens iemand die het métier tot in de puntjes beheerst.
- Brabant Strip Magazine 187 ***
- Oorlog en liefde 5 ****
- P@per 16 ***
- Sammy 31 ***
- Snoopy - Peanuts compleet 1953 - 1954 ***

woensdag 23 november 2011

Strip Turnhout - Gastland: het Verenigd Koninkrijk

Heeft de organisatie van Strip Turnhout echt zo weinig middelen ter beschikking dat de vertegenwoordiging van het grootse gastland zich slechts beperkt tot enkele auteursnamen die amper in de stripannalen voorkomen?
Zelfs in mijn adresboekje staan grotere en illustere artiesten genoteerd! Of een minitrip naar één van de kleine conventies (Bristol of Londen) had ongetwijfeld meer pennevruchten opgeleverd. Posy Simmonds, Kevin O'Neill, Paul Grist, Woodrow Phoenix. Tenzij er in allerijl nog enkele opgetrommeld worden, moet je het hiermee doen.
Geen Bryan Talbot, Simon Bisley, Dave McKean, Brian Bolland, Duncan Fegredo, John Bolton, Mark Buckingham, John M Burns, Jamie Hewlett en dan de kleppers die V en Watchmen brachten, Lloyd en Gibbons. Of wat dacht je van schrijvers als Ennis, Ellis, Delano, Gaiman, Moore?
Gelukkig hebben ze een 'curator' onder de arm genomen.

De moeder der aller oorlogen

Ongetwijfeld één van de beste antioorlogspamfletten 'dankbaar' gebruikmaken van wat er zich tussen 1914 en 1918 afspeelde met het geploeter in de Loopgraven. Moeder Oorlog leunt aan bij Kubricks Paths of Glory. De enquête die gevoerd wordt is weinig glorieus en gebruiken de auteurs oppermachtig om de onmenselijkheid van de tranchées en de daarbij horende dodelijke gevechten steeds om een minimaal lapje grond aan te klagen. Maëls grauwe, groezelige stijl (ook in de kleuren) is bijna de vermenging van de modder met het gewroet. Veel ruimte voor esthetiek is er niet. En ondertussen lees je geïntrigeerd het voorwendsel wat de ware toedracht van de moorden zou kunnen zijn. Naast de beeldende kracht heeft de strip ook zijn literaire waarde. Kris schrijft bij momenten lyrisch schoon.
- Grote Dode 3 ***½
- Jazz Maynard ***
- Moeder Oorlog 2 ****
- Pioniers van de Nieuwe Wereld 18
- Reiziger 13 ***

dinsdag 22 november 2011

In het land der blinden is éénoog koning (1): Les amateurs

In Agenda, het cultureel bijvoegsel van Brussel deze Week stond niet zo lang geleden onder de rubriek To buy or not to buy een opmerkelijke ophemeling van Les amateurs, Brecht Evens' recentste dracht in stripland. Met maar liefst vier bolletjes op vier gaat het album De liefhebbers met het maximum aan punten lopen.
Roel Daenen is duidelijk een Evens-fan en vestigt een charme-offensief om ons wegwijs te maken in Brechtland. Met superlatieven hemelt hij de artiest op voor zijn gedurfdheid, een bevestiging van het talent.
Een mening is een mening, maar toch vraag ik mij af hoeveel strips Roel Daenen daadwerkelijk gelezen heeft in het leven om eventueel vergelijkende studies uit te voeren op beeldverhalen die een gelijkaardige (visuele) thematiek bevatten. Alleen al de twee recentste Evens' producten naast elkaar leggen, doet besluiten dat Les amateurs - De liefhebbers niet meer is dan een doorslagje van diens voorganger. Van vernieuwing is geen sprake en de inhoudelijke intensiteit reikt niet verder dan wat gespielerei.
Het promoten van de strip an sich, daar kan je moeilijk iets op tegen hebben. Maar zelfs binnen de nepotistische subjectiviteit moet je zorgen dat je objectief blijft. Wat te doen met al die onbesproken pareltjes die geen aandacht krijgen? Of net die strips die toch enkele treden hoger staan. Appelen met peren vergelijken, het kan wel degelijk. Alleen moet je durven toegeven dat zo'n zure appel toch niet kan tippen aan echte pareltjes. Als je die tenminste kent, wat je in het geval Daenen duidelijk betwijfelt.

Zoek mee met Gil St-André

Schitterend claustrofobisch met Gil die kennismaakt met het bureaucratische ambtenarenapparaat van de politie. Diens machteloosheid bij gebrek aan initiatief is frustrerend en brengt hem er wel gelukkig toe om zelf voor detective te gaan spelen. Vastberaden, tot daar aan toe, maar om dan ook zo efficiënt te zijn, is anders. Jean-Charles Kraehn zorgt er iets te makkelijk voor door de hoofdpersoon wel erg pienter te laten zijn en hij als dusdanig het onderzoek voortdurend voortstuwt. Gelukkig drijft de kracht niet enkel op de acties van de protagonist, ook de intense spanning rond het verlies en de angst voor het onbekende (wanneer je steunpilaar plots wegvalt) beklemmen.
- Châteaux Bordeaux 1 ***
- Gil St-André 1 ****
- Gil St-André 2 ***½
- Spoorloos 1 ****
- Spoorloos 2 ***½

maandag 21 november 2011

My name is earl 4.23 - Bullies

Pesten of gepest worden, eenieder heeft er wel eens iets mee te maken. Earl concentreert zich eindelijk wer eens op zijn lijstje en dat levert hem een nieuwe oude vriend op!
"Earl tries to help a man he bullied in grade school, but hides his true identity because the man has become a scary bodybuilder. Meanwhile, Randy begins taking shark adrenaline so that he can finally stand up to Joy."
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 23. Bullies. 2009.

Vamos kolonel Amos

Is dit dezelfde Alcante die voorheen origineel trachtte te zijn maar er niet in slaagde om diens ideeën te verzilveren? Nu mag hij zich verdiepen in de XIII-materie rond Kolonel Amos. Naast een onderhoudende, avontuurlijke thriller, trakteert hij de lezer met twee erg verrassende aanvullingen. Enerzijds de openbaringen rond kolonel Amos, hij is duidelijk geen doetje. En anderzijds de eindafrekening, zo'n vette knipoog waarbij je alleen maar weer zin krijgt om de XIII-reeks ter hand te nemen en alles verder uit te pluizen. Toch kan je je er niet van ontdoen dat ook hij een Van Hammetje toepast: even bij de buren kijken hoe de plot te laten ontwikkelen à la No way out. Ach, wat dan nog. Kolonel Amos is het snoepje dat zin geeft naar meer. Naar het opfrissen van jouw lezersgeheugen. Boucq is geknipt voor de uitvoerende job. Beheerst en toch gezwind! Spannend.
- Durandal 2 ***
- Levenslijnen 13 ***
- Nana 17
- Smaragdridders 1 SC ***
- XIII Mystery 4 ****

zondag 20 november 2011

De film van ome Willem: op jacht naar de Manhunter

Een oogstrelende film die op het netvlies blijft plakken, deels door de minimale gruwel die getoond wordt, veroorzaakt door onze medemens, deels door de visuele voorstelling in mooi gekadreerde beelden, gefilterd weergegeven. Michael Mann is bovenal een goedvertellend stilist. Met bepaalde kleurgloeden schept hij sfeer en geeft gevoelens weer. En al gaat de film gebukt onder een tachtiger jaren retrolook, de impact van Hannibal Lecter is minstens zo beklijvend als in de latere meer populairdere versies. Te mijden voor teergevoelige harten. Te zien voor echte filmfanaten. William Petersen als de 'gepensioneerde' Graham, eerder getraumatiseerde inspecteur. Is het verwonderlijk dat de kraaknette witreflecterende gevangenis van Hannibal het High Museum of Art in Atlanta is?
"Een seriemoordenaar slacht gezinnen af. Met tegenzin komt de gepensioneerde expert Will Graham terug bij de FBi om te helpen deze levensgevaarlijke psychopaat te vangen. Wanneer hij er niet uitkomt, roept hij de hulp in van een man met een onfeilbaar inzicht in de gestoorde geest van elke seriemoordenaar. Een man die door Graham zelf achter de tralies is gezet. Will Graham gaat op bezoek bij een gevangene die luistert naar de naam: Dr. Hannibal Lecter."
Mann zou later de thematiek hergebruiken in een aflevering van Miami Vice
Manhunter. Michael Mann. 1986. ****

De gehoornde kaap

Hoewel de cover een bepaalde uitstraling heeft, niet meteen als magisch te klasseren, maar toch met een bepaalde aantrekkingskracht die je opvalt, merk je binnenin pas hoe fijn en elegant Enea Riboldi tekent. Zo fijn en sierlijk dat je zelfs afgeleid wordt van het verhaal. Te vergelijken met Eric Hérenguels schitterende Zilveren maan boven Providence. De eerste pagina luidt onmiddellijk de grote artistieke klok. Je voelt dat je meteen meerijdt in een groots avontuur. Toch word je voortdurend op het verkeerde been gezet door Perrissin. Net als bij Zilveren maan is Kaap Hoorn een verstrengeling van verschillende genres. Je zit voornamelijk met het goedzoekersavontuur gekoppeld aan de trotse zeevaarder die de oceanen wil veroveren, je voelt de romantiek opborrelen, daarnaast het militaire aspect, de missionarishouding en het onderzoeksstandpunt van de Darwinachtige wetenschapper. Da's misschien ook wat je de auteur kan verwijten, een te veel van dat alles waarbij de gestroomlijnde samenballing niet gladjes in elkaar overvloeit. Veronderstellend dat het vervolg daar wel aan toegeeft, mag je nu deze kans niet laten liggen. De baai aan de oostkant is een zeer mooi boek! En hoe zit dat met deel 2 van Kaap Hoorn?
- Godenschemering 1 **½
- Ik, draak 1 ***
- Ik, draak 1 luxe ***
- Kaap Hoorn 2 ***½
- Naruto 29 **½

zaterdag 19 november 2011

My name is earl 4.22 - Pinky

"So I've been dreaming of kissing Randy all these years? Now I'm questioning my taste in everything. Is Darnell really hot? Are Christians really the best? Maybe I don't even like Sinbad." Zo'n openbarende scènes uit het verleden, vol vertedering gebracht, dat zijn piekmomenten die je weer doen beseffen waarom Earl zo early goed is. Steeds met een omzwachtelde moraal in het verhaal.
"Randy finds out that Joy was his first childhood crush, and that Earl went behind his back for selfish reasons to break them up."
My name is Earl. Seizoen 4. Aflevering 22. Pinky. 2009.

Too quick

Hoe vaak krijg je de kans om oud werk heruit te geven? Meestal ben je als uitgever gebonden aan het verkoopsucces en de eventuele vraag van de markt naar deze 'klassieker'.Nu heeft drager Hergé natuurlijk heel wat naam in de gewichtsschaal te leggen waardoor je altijd enige garantie hebt als je toch het risico wil nemen. En doe je dat, doe het dan voor altijd goed! In plaats van zich te laten inspireren door die sublieme kleuren-facsimilés van Kuifje met het matte, licht gekleurde papier waar de kleuren optimaal op uitkomen, in hetzelfde formaat als de oorspronkelijke albums (en dus ook terug opdelen in plaats van de 'integrale'), dan zou je van een te koesteren verzamelobject kunnen spreken. Casterman gaat voor de Jo, Suus en Jokko Integraal-kopie (gelukkig met een iets betere voorkaft) waardoor alle charme verdwijnt en de gags geen authenticiteit meer uitstralen. Wederom een gemiste kans om een stuk erfgoed in ere te herstellen. Zelfs al is het een leuke collectie gags, dit is dé gemiste kans. Jammer.
- Alex 30 **
- Garfield Pocket 59 **½
- Guitenstreken van Kwik en Flupke integraal 2 ***
- Junior Suske en Wiske Zomerplezier 2011
- One Piece 13 **½

vrijdag 18 november 2011

Win eens een plastieken Plunk

Al een paar jaar organiseert Pulp Deluxe een Plastieken Plunk-wedstrijd waarbij ambitieuze jongelingen kunnen uitpakken met een kortverhaal. Te winnen: een trofee van Luc Cromheecke en 250 euro. Wie weet kan daarmee extra tekenmateriaal aangekocht worden of tekencursussen gevolgd worden om de expertise bij te schaven. Daarnaast is er ook een publieksprijs. Afhankelijk van het gelobby sleept de winnaar hiermee 50 euro in de wacht slepen. Zo'n stemmensysteem is echter niet altijd representatief qua renumerering van het resultaat. Jammer, maar da's een nadeel van onze selectieve democratie.
Hoe beperkt de bijdrages ook, slechts Sébastien Conard (grafisch inventief maar iets te gesloten, knap bedacht, minder overtuigend getekend), Charlotte Dumortier (ook een visuele spielerei met een gebrekkige leesbaarheid, leuke pointe), Frederik Van den Stock (te gemakzuchtig nostalgisch zonder grootsheid, wel met één sublieme franse nouvelle vague-pagina), Inne Haine (enorm veel potentieel in tekening en kleur, vertederend), Bart Nijstad (te stijf en onaf), Merel Cremers (goed gevonden, sfeervol, beperkte grafiek), Dieter Van der Ougstraete (goed gevonden superverhaal, met een andere tekenaar was dit af) en Robert van Raffe (het minst in woord en beeld) vormden de acht deelnemers, niet de kwantiteit, wel de kwaliteit telt.
Ik kan me voorstellen dat het voor de jury (onder voorzitterschap van Steven Dupré) geen makkie moet zijn geweest om een laureaat aan te wijzen. Want was de ene grafisch sterker dan de ander, omgekeerd kon de ander dan weer inhoudelijk meer overtuigen dan de ene.
Uiteindelijk overwon Frederik Van den Stock met De preminiemen zijn naasten en kreeg Leven 1.0 van Dieter Van der Ougstraete een eervolle vermelding, dat terwijl Merel Cremers vele extra ritjes op de paardenmolen mag uitzitten als publiekswinnares.
Een verdienstelijk initiatief.

Een geluk bij een Sigmund-ongeluk

Het iets zwaardere papier zorgt er steeds voor dat Sigmund, de strip, net als Sigmund, de therapeut, gewichtiger overkomt dan dat het is. Hoe Peter de Wit het uit de duim blijft zuigen verdient al op zich een visite langs de psy. Al heb je natuurlijk vaak voorkomende thema's steeds in aan ander kleedje gestopt. Sigmundklaas is voor een keer iets echt nieuws. De Burka Babes daarentegen, die ken je maar al te goed en zijn, net als in hun vermomming, gesluierd van humor. De Wit vat de huidige egosociale maatschappij mooi samen met een relatietherapie: "Eigenlijk wil ik wat minder relatie." Kwestie van voldoende ademruimte te bekomen. Het leukste was de e-reader.
- Black Butler 2 **½
- Garfield 58 **½
- Sigmund 21 ***

donderdag 17 november 2011

De film van Ome Willem: de grote grijze geitenbreiers uit The men who stare at goats

Een teleurstellende spielerei die geen dolkomische hoogtes bereikt. Clooney is iets te getypecast in deze wel erg bizarre komedie annex satire. Dat terwijl Jeff Bridges in een even gepatenteerde gekkenrol zichzelf speelt en wél overeind blijft, zelfs als doorslagje. Ewan McGregor herneemt de rol van Jedi-leerling, zij het in een totaal andere context.
Grant Heslov kent geen maat aan laat daardoor de plot en de acteerprestaties vaak in het ijle zweven. Met zo'n surreëel idee had hij gerust gestructureerder mogen werken. Nu kijk je enkel naar het rariteitenkabinet. En dat viel tegen.
The men who stare at goats. Grant Heslov. 2009. **½

Het land van (lang)vergeten

Dit is nu wat je echt kan omschrijven als een grafische roman. Of eerder: geromantiseerde grafiek. Terwijl de ene zijn ideeën op schilderdoek laat vloeie, ondersteunt de ander het met een doordringende tekst. Veelbelovend, niet? Niet alles hoeft voorgekauwde kost te zijn en het voordeel bij surreële boeken is dat je er de interpretaties alle kanten mee op kan laten gaan. Het achterhalen wat de precieze bedoeling is van de auteur(s) wordt dan de hoofdmoot. Tenzij je je natuurlijk beperkt tot het esthetische. Poulins schilderijtjes zijn minikunstwerkjes die respect afdwingen. En zelfs gehermonteerd via een klassiek stripstramien resulteert het in een anderssoortig beeldverhaal. Boeiend is anders, de verwonderingsvoedingsbodem is immers te schraal om te bevredigen. Daarvoor valt het gezamelijke pakket te licht uit. In het land van vergeten leunt dicht aan bij De Duistere Steden van Schuiten en Peeters. Even intrigerend, edoch minder doordringend. Het bewijs dat kunstige tekst en vormelijk beeld samenvoegen niet noodzakelijk tot een goeie strip leidt.
- Adelaars van Rome 3 ***½
- Alter Ego ***
- In het land van vergeten ***

woensdag 16 november 2011

Jommeke, niet voor het leven

Het klinkt als de nieuwste Lotto-trekking: Jommeke for life.
Ballon Media zet er vaart achter om het keurmerk Jommeke steeds explicieter te exploiteren. Een prominente aanwezigheid op de 'markt' moet er voor zorgen dat de verkoop verder aanzwengelt en we bovendien bewustworden dat deze speler meer is dan een belangrijke verkoopspilaar op en in het Vlaamse striplandschap. Hou je vast, Jommeke heeft immers ook een morele waarde! Bevestige de lucratieve bijdrage van Ballon Media aan het fenomeen goede doelen met Jommeke for life.
Lotjes worden niet verkocht, er valt helaas niks te winnen. Tenzij het sussen van ons kinderlijke geweten. Wél draag je deels bij tot de ontbossing van de wereld ten voordele van de bewustwording omtrent de honger in de wereld.
Stel je voor dat ze opteerden voor het heruitbrengen van het Jommekes-lied? Past dat niet beter in de schietkraam van Studio Brussel. Music for life met Jommeke. Nu moet je het uiteindelijk stellen met een zestiental gags én spelletjes die de lezer brengen naar... de juiste hamburger.
Waar blijft trouwens professor Gobelijn die met een kleine krachttoer de wereld niet enkel op papier kan verbeteren?
Te verschijnen op 7 december: Jommeke For Life. Per album gaat één euro naar Music for Life. Softcover. 32 pagina’s, full colour. Adviesprijs: € 4,95.
Ik gok voor volgend jaar op het uitbuiten van het kind met Jommeke en de Sint.

Met argusogen


Enkele oudjes er doorgejaagd, wat niet wegneemt dat met respect de albums van a tot z gelezen werden.
- Argus Jaaroverzicht 2008 **½
- Scribbly 6 **
- Scribbly 8 **

dinsdag 15 november 2011

Een nieuwe petit Gervais: Life's too short

Opmerkelijk: tijdens het zappen de nieuwste strapatsen van Stephen Merchant en Ricky Gervais ontdekt over het (fictieve) leven van dwergacteur Warwick Davis. Zelfs met die korte kennismaking was het meteen weer raak.
In hun bureautje terwijl Davis hengelt naar aandacht, loodst Liam Neeson zich binnen en vraagt Merchant en Gervais werk voor de ster te vinden in de comedy-branche. De act die Neeson met serieux opvoert (ik heb aids opgedaan via een Afrikaanse prostituee) en waarmee hij tracht de lachers voor zich te winnen, is ronduit hilarisch, inclusief de verwijzing naar Spielberg en Schindler's list. Hoe fout kan je zijn? Eens de interesse wegebt, ligt de focus weer bij de tragikomische Warwick. Pathetiek intelligent uitgebuit, met voldoende zelfspot de wereld trotserend. Een bakje trost voor een scoreloze Franktijk-België. Volgende week zeker op post!

Kolk slaat de Spinvisbal mis

Altijd gevaarlijk om die twee te laten overlappen, laat staan aanvullen: muziek en strip. Gezien de poëtische impressies van Spinvis is het vaak moeilijk om die verwoordingen in beelden te vatten. Kolk doet geen poging, hij abstraheert en geeft er zijn interpretatie aan. Verwacht dan ook geen visionaire openbaring met verklarende tekst. Het geheel blijft immers even surreëel. Verder dan spielerei komt de samenwerking dan ook niet. Van één ding ben je zeker: de CD met alle compacte muziek op een schijfje. Da's de basis, met een compleet boek errond ter ondersteuning. Het werkt jammer genoeg niet, je krijgt immers geen volwaardig te lezen iets. Enkel vluchtige flarden die tonen wat voor een geweldig (conceptueel) artiest Kolk wel is. Het 'unieke' project (Mattotti deed het al eerder voor) tot ziens, Justine Keller is geen optelsom die twee oplevert, wel 1 + 1, elk naast elkaar.
- F.C. de Kampioenen bundel 11 **
- Junior Suske en Wiske Winterplezier 2011 **
- Winterboek 2011 Alle Smurfen nog aan toe! **
- tot ziens, Justine Keller **½

maandag 14 november 2011

Belpop: CPeX

Na de interessante uitdieping van de carrières van oa Rocco Granata, Stijn Meuris en Luc Van Acker mocht Clement Perens het rijtje afsluiten. De Canvasbende gaat betrekkelijk ver om de echtheid van dit fictieve muziekproduct een autobiografisch forum te geven. In plaats van Clements moeder (Marc Didden) verschillende keren te laten opdraven, had er gerust meer variatie in mogen zitten met andere even absurde getuigenissen. Toch levert het een leuke pastiche op, de eigen formule wordt onderuit gehaald, de ironicus geaccentueerd. Meuris en Barman doen een duit in de zak, Jean Blaute verrijkt het forum met even grote onzin. Een Belpop in de traditie van Het Leugenpaleis.

Baru beukt erop los

Als er één iemand is die erin slaagt een sociopolitieke 'thriller' te vertellen met een maatschappelijke geslaagde gelaagdheid, dan is het Baru wel. In eerste instantie denk je dat alles draait rond de Afrikaanse voetbalheld die zijn heil wil zoeken in Europa en er alles aan doet om illegaal de grens van het Frankenland te passeren. Hoe zal het hem vergaan als verstotene in deze samenleving? Lang duurt het niet of hij verdwijnt reeds van het speelveld om pas later terug op te duiken in een even cruciale rol als al die andere kleurrijke figuren die Baru opvoert. Het jonge, brutale grut dat totaal respectloos enkel denkt aan 'ikke' terwijl de rest kan stikken. De ouderen die elk hun levenswijze hebben en gezapig genieten van hun ouwe dag. Baru verstrengelt de plotdraadjes zonder dat ze met elkaar verstrikt raken. En al eindigt het geheel excessief en houdt de auteur amper maat, je bent bevredigd met de enigszins 'goede' afloop. Dé kracht van Baru zit 'm weer in al de dingen die hij niet vertelt. De lezer moet tussen de lijnen door alles zelf invullen! Sterk.
- Empire USA 2.1 ***
- Laat die bassen beuken, Bruno! ****
- Vinkenbrood ***½

zondag 13 november 2011

Champagne voor de campagne (2)

Om tijdens een jobsollicitatie door een aars te paraderen, lijkt me niet bepaald smakelijk. Wie weet welke shit je allemaal over je heen krijgt, al dan niet verbaal. De mannen (of vrouwen) van jobs in town weten alvast hoe de aandacht te trekken. Voor een keer niet met een bloedmooie borstige babe, wel met de billen bloot. Je hoeft niet altijd de gatlikker uit te hangen!

Niet uit de oude doos: Rose

Jeff Smith had het verhaal toch al in zijn hoofd omtrent de bestaande tegenstelling tussen goed en kwaad: hoe de wereld veranderde tot wat het nu is. Terwijl hij in de reguliere Bone-reeks flarden van dat verleden uitdiepte en verklaarde, smeedde hij met Charles Vess het plan om dat verhaal chronologisch en volledig te laten uittekenen door de artiest. Op zich bevestigt Rose vooral hetgeen je al gezien en gelezen hebt en voegt deze inkijk betrekkelijk weinig toe aan het Bone-universum. Maar dankzij Charles Vess' schilderachtige weergave in een zuivere fantasy-context wordt alles reëler en aannemelijker. Zo feeëriek en zo dromerig, daar kan zelfs Jeff Smith niet tegen op! Mooi.
- Assassin's Creed - Dark Dragon Books 1 ***
- Bone - Rose ***½
- Dodelijk wapen **
- Esther Verkest 9 **
- World of Warcraft 2 **

zaterdag 12 november 2011

De film van Ome Willem: voor op de blog, Ghost Dog

Aanhanger van Usagi Yojimbo is dit natuurlijk een kolfje naar mijn hand. De Bushido, de weg van de krijger, het filosofisch traktaat dat je wegwijs maakt in de eerreddende wereld van de samoerai, een thematiek om van te smullen. Terwijl bijna iedereen het verhaaltechnisch plaatst in de historische context van het feodale Japan, verruimt dé Jim Jarmusch je geest en actualiseert de code naar het Amerikaanse heden. Met zwarte humor filosofisch wegdromend in een rappende sfeer. Bezwerend en fascinerend met een uitstekend gecaste Forest Whitaker. De kleurrijke figuur Raymond is Ghost Dogs beste vriend. De Franssprekende ijsventer die enkel in een andere taal brabbelt bevestigt voortdurend wat de ander zegt. Knap gevonden.
Ghost Dog. Jim Jarmusch. 1999. ***½

De faam(i) van Ikigami

Zonder belerend te zijn is Ikigami een schitterende les in menselijkheid. Hoe omgaan met de nakende dood? Wat te doen in die laatste vierentwintig uur. Bij een ongeval heb je geen enkele mogelijkheid om afscheid te nemen, bij een slepende ziekte ontbreekt de waardigheid. Hier krijgen ze tenminste nog een kans om het goed te maken! Terwijl de ontvanger van een Ikigami als slachtoffer bestempeld kan worden, merk je dat hij of zij niet alleen lijdt onder deze duistere tijding. Je zou gruwel verwachten, Motoro Mase toont daarnaast ook schoonheid. Sterk.
- Conan - Kronieken van Hyboria 2 Filmspecial **
- Dirkjan 17 ***
- Ikigami ****
- Killer Integraal 2 ****
- Wachters 3 ***

vrijdag 11 november 2011

Champagne voor de campagne (1)

Life's too short for the wrong job. Inderdaad.
Wordt het niet dringend tijd dat ik me met iets anders ga bezighouden? Ik vrees echter dat de heimwee naar strips -en dus ook het continu lezen ervan- vlug zal toeslaan. Zelfs al voel ik me gekooid door de sleur van het recenseren, elke nieuw beeldverhaal leest toch behoorlijk bevrijdend.
Oké, ook weer niet overdrijven, hè. Want al te vaak borrelt de ergernis op wanneer langdradigheid de verveling doet toeslaan. Wat kunnige sommige artiesten toch zagen. En ik nu ook.

Donald Westlakes Parker op jacht

Het verhaal van de erin geluisde smeerlap die zich wreekt tegen nog grotere smeerlappen. Het soort boefje dat met glans gespeeld wordt door Lee Marvin. Deze De jager vertoont trouwens enorm veel gelijkenissen met Point Blank, de film van John Boorman met de bewuste Lee Marvin in de hoofdrol. Het liefje dat hem verraden heeft maar die nog steeds gevoelens koestert voor de 'held', het hard boiled-karakter, de spiraal van geweld. Niet onlogisch. Het is gebaseerd op hetzelfde verhaal. De jager heeft echter één extra troef: Darwyn Cooke. Zijn gestileerd visualisme is een lust voor het oog. De ex-animator tekent al story boardend de plot bijeen, fragmentarisch resumerend tot de essentie. Aangevuld met een bescheiden steunkleur geeft dat een zinneprikkel om te koesteren, te herbekijken. Het bewijs dat criminaliteit elegant kan zijn.
- Kuifje zwart/wit-facsimilés - A5 formaat 1 **½
- Levenslijnen 10 ***
- Levenslijnen 11 ***½
- Op weg naar Banlung - Cambodja 1993 ***
- Parker ****
- Pin-up Integraal 3 ***
- Pin-up 7 ***
- Pin-up 9 ***
- Pin-up Luxe 7-8 ***
- Psyren 3 **

donderdag 10 november 2011

De film van Ome Willem: de Indiana Jones-kloon Romancing the stone

Pulp, maar dan van die goeie pulp. Na bijna dertig jaar heeft de film zijn kitcherige glazuurlaag niet weten af te werpen waardoor de tijdloosheid immer wegblijft. Da's het verschil tussen een contemporaine film en een pic die in een historisch kader -al dan niet verzonnen- afspeelt. Indiana Jones reken je niet af op de verkeerde kleding, evenmin op de soundtrack die als een kat jankt, terwijl deze door Zemeckis geworpen steen aan het Miami Vice-syndroom lijdt.
Gelukkig is er de tandem Douglas-Turner die weten hoe de toon te zetten. De kennismaking alleen al met de modderglijpartij waarbij Jack Colton, de antipool van Joan Wilders romantische held, tussen de benen van de naïeve schrijfster valt, is voer voor wellustige snoeperds. Danny DeVito vervolledigt het triumviraat. Leuk.
Romancing the stone. Robert Zemeckis. 1984. ***

De dodelijke eliteclub van Green Manor

Wat een pracht van een uitgave. Dat net iets kleinere formaat met boekgebonden opdruk en de uiterst verzorgde rug met kentekenend de aankondiging van de inhoud. Subliem als object. Vandaar: verlos je van die voorgaande edities en geef de albums aan andere onwetenden cadeau. Zo kan jij alzo jouw bibliotheek verrijken met dit pareltje. Want bevat naast de drie eerder verschenen albums ook een schitterend schetskatern achterin. Vehlmann is nu groot als scenarist van Alleen en Robbedoes. Maar eerder bewees hij reeds waarom hij zo'n uitstekend scenarist is: in Green Manor. De gemaskeerde misdaadverhalen overleven met gemak de tand des tijds. Zoiets koop je trouwens alleen al voor de uiterlijke schoonheid! Vehlmann, waar haal je de ideeën vandaan? Bovenal mooi aan elkaar gekoppeld via een aannemelijk raamverhaal. De man in het gesticht is onze leidraad, het aanknopingspunt van de ene moorddadige gebeurtenis naar de andere. Allemaal verbloemd met de nodige ironie. Zet de pocher in zijn hemd. Laat die leidende hooghartige lieden maar een keer lijden. Hoe onbewust los je je eigen moordzaak op. Net als de moorden (al dan niet perfect) kleedt Vehlmann de karakters uit en zet ze in hun hemd. Eén van de door artiesten meest gerespecteerde tekenaars mocht deze debutant bijstaan. Bodart werkt even elegant om deze theatrale blijspelen meer glans te geven. Een groots optreden.
- Green Manor integraal *****
- Kruistocht 5 HC ***
- Kruistocht 5 SC (herdruk van Nomade 1) ***
- Kruistocht 6 HC ***
- Kruistocht 6 SC ***
- Kruistocht Box 2 (5 & 6) ***
- Marsu Kids 1 ****
- Naruto 30 **
- Ralph Azham 2 **½
- Robbedoes en Kwabbernoot 52 ***

woensdag 9 november 2011

Marktbederf: Dark Dragon Books

Nog eentje die het licht ziet en de decembermaand alsnog gunstig wil afronden (eigenlijk eerder starten, aangezien de winkelbestellingen op voorhand moeten geschieden) is uitgever Dark Dragon Books. Natuurlijk ligt de Dark Dragon-stock volledig stil, wie heeft immers nog interesse om deze (dure) boxen aan te schaffen terwijl er zo zo zo veel op de markt verschijnt?
Echt een voordeel doe je niet, in vergelijking met de 'opruiming' van Silvester is de gunst minimaal, al klinkt een korting van 14 euro spectaculair. 49,95 ipv 63,85 euro. Uitgerekend betaal je nog steeds een goeie 16,50 euro per boek (oorspronkelijk 17,95 euro) en da's geen weggever.
Zes boxen waaruit je kan kiezen. Nu of nooit.
- Conan Box 1 49,95 ipv 63,85 euro. ***½
- Conan Box 2 49,95 ipv 63,85 euro. **½
- Drain Box 1 49,95 ipv 63,85 euro. **
- Legendes van Conan Box 1 49,95 ipv 63,85 euro. ***½
- Red Sonja Box 1 49,95 ipv 63,85 euro. ***½
- Slaine Box 1 49,95 ipv 63,85 euro. **
Hoewel ik gok op later!

Het verkoopsbal dankzij Thorgal

Schilder Rosinski voelt zich als een bevroeren vis in het ijskoude water tussen al die prachtige sneeuwvlaktes. Je zou hem van gemakzucht kunnen beschuldigen omdat dit hem belet gedetailleerd decors neer te pennen. Je doet het niet want de actie en het avontuur komen in deze witte wereld optimaal tot leven. Sente gaat nogal vluchtig over de materie van het gegijzelde handelsdorp. Bizar dat de rechtschapen Thorgal de mensen aldaar aan hun lot over laat en niet interpelleert. Een 'schoonheidsfout' van de scenarist. Voor de rest: mooi en zelfs spannend fris.
- Barracuda Luxe 1 **½
- Dommeltje 2 **
- Jommekes grote spelletjesboek 8 Winter 2011 **
- Kid Paddle - Buiten reeks Monsters **½
- Largo Winch Special In de kantlijn van een legende 1990-2011 ***
- Thorgal 33 HC ****
- Thorgal 33 SC ****
- Werelden van Thorgal 2 Wolvin 1 HC ***
- Werelden van Thorgal 2 Wolvin 1 SC ***
- Yu-Gi-Oh 24 ***

dinsdag 8 november 2011

Ook Jommeke begeeft zich op Glad IJS

Wie dacht dat Castermans imprint Glad IJS van het strijdtoneel verdwenen is, heeft het mis. Zelfs in Jommekes grote spelletjesboek wordt er gewag gemaakt van dit eeuwigdurende fenomeen. Nadat Prospeer klaagt over de in het watergevallen reis voor vier personen richting sneeuw, repliceert Flip met een droge: "Tja, je had je maar niet op glad ijs moeten begeven, Prospeer." Telde deze waarschuwing ook voor Casterman?

In de ban van Hollywood Jan

Als Bastien Vivès zich koppelt aan andere mensen en selectief is mbt de hem voorgestelde projecten, dan mag hij gerust ingaan op de ideeën van minder voor de hand liggende artiesten. Deze Hollywood Jan is er het levende bewijs van. Nog steeds teruggrijpend naar de puberjaren en de zieleroerselen van een adolescent blootleggend, bezorgen Sanlaville en Vivès weer een verbijsterende trip. Minder romantisch dan anders, maar des te levendiger! Werkelijkheid en fantasie letterlijk naast elkaar -of in het geval van Jan samenvallend- om de grote boze wereld daarbuiten te kunnen trotseren. Jan worstelt met de mensen rondom hem. Met de leerlingen op school. En vooral met zichzelf. Gelukkig kan de jongen standhouden dankzij zijn fantasie. Kruip mee in de huid van deze eenling die vecht tegen de buitenwereld met de hulp van zijn innerlijke medestanders. Knap, schattig en mooi. Viva Vivès.
- Albert & c° 4 ***
- Corto Maltese Redux - Kleur 1 **½
- Corto Maltese Kleur 10 **½
- Girlz 2 **
- Graphic Classic 6 Moby Dick **½
- Hollywood Jan ****
- Kaliber 12: De lachende politieman ***
- Rooie Oortjes 42 **
- Urbanus vertelt 8: Plankgas en Plastron ***
- Wereld van Lucie 3 **

maandag 7 november 2011

De film van Ome Willem: het spookbeeld najagend in Chasing Amy

Al is Chasing Amy verre van perfect, toch blijft voor mij deze film de ultieme verpersoonlijking van wat liefde en verliefdheid is. De obsessieve val met fatale gevolgen waarbij twee personen tot elkaar aangetrokken worden om hun 'eenzaamheid' te laten evolueren naar een eeuwigdurende 'gemeenzaamheid'. En dan mag het stripcircus alles net dat tikkeltje realiteit nog dichterbij brengen, het is vooral de manier waarop Ben Affleck valt voor Joey Lauren Adams die zo geloofwaardig is, met de vaststelling dat het niet meteen wederzijds is (Jason Lee die zijn ogen kostelijk de kost geeft). En toch groeit en bloeit er wat tussen die twee met een doordringende regenscène wanneer Alyssa Jones (Adams) in het verweer gaat.
Verder en intenser zal Kevin Smiths genie niet kunnen reiken, zo raak ontbloot hij het mysterie van de liefde. En naar goede gewoonte zal de mens het beoogde geluk weten te verkloten door twijfel, wensen en andere onvolmaaktheden.
Naast de geweldige cast, ja zelfs Ben Affleck, en de hilarische Silent Bob (met zijn Amy-verhaal), eveneens een supersetting.
Chasing Amy. Kevin Smith. 1997. ****½