vrijdag 31 januari 2014

Geen weg terug, noch voor Grenson, noch voor Garfield

Op een lijst van melig onderhoudende weekendfilms zou Geen weg terug op het einde van de 20ste eeuw niet misstaan. Grensons politieke antimilitaire insteek tracht mensen dichter bij elkaar te brengen en oude (familie)geheimen bloot te leggen. De omkadering is iets te artificieel om waarheidsgetrouw over te komen. Net als de tekeningen die de emoties niet kunnen vatten. Is het vooral de hardheid van de inkting die je harteloos maakt? Stel je voor, een volledig boek getekend annex geschilderd zoals op pagina 84. In het Frans oorspronkelijk verschenen in 2 delen, bij ons gelukkig samengebald zodat je meteen de onthullingen krijgt. Dromen, nachtmerries, trauma's, vergeten of vergeven, Grenson gooit de zware thema's allemaal op een hoop. Helaas is het resultaat zeemzoeterig licht. Pagina 175 laat een deur open voor ooit een eventueel vervolg. De bewondering van Grenson voor Alec Severin valt van pagina 162 af te lezen (een illustratie op de achtergrond, gesigneerd Al Sevrin). Eens je begint is er aan Geen weg terug geen weg terug meer.
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 106 **½
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 109 ***
- Geen weg terug ***

donderdag 30 januari 2014

Gekleurde Garfields

Deze gags hebben sowieso een streepje voor. Nochtans krijg je er maar dertig om te lezen. Echter liever kwaliteit, dan kwantiteit. Eerste pluspunt zijn de introductiestrookjes. Nemen weliswaar ¼ van de pagina in beslag, maar tonen dat de makers creatief en soms kunstzinnig kunnen omspringen met het fenomeen Garfield. Tweede meevaller zijn de grollen zelf. Een verdubbeling van het aantal kadertjes per gag maakt het hierin niet ondraaglijk saai, wel is de gestage opbouw naar de climax beter gefundeerd. Het enige dat je het boek kan verwijten is de discrepantie tussen de aankondigingsstrook en de grap. Met een doordachte interactie zou het helemaal perfect zijn. Nu staan ze vaak los van elkaar.
- Garfield dubbelalbum 25 **½
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 104 ***
- Garfield (groot A4-formaat - kleur) 108 ***½

woensdag 29 januari 2014

Flanders Fields engelen: Mairie en Elsie

Ivan Adriaenssens blijft volharden in de boosheid en getuigt wederom over de Flanders Fields. Dit keer ligt het lot van twee durvende, ondernemende buitenlandse verpleegsters hem nauw aan het hart en reconstrueert hun wedervaren tussen al het oorlogsgeweld. De vertelling zou de middenmoot overstijgen indien de auteur het artistieke gedeelte had overgelaten aan een getalenteerder tekenaar. Gedurfd als onderneming, helaas pijnlijk mislopend in de uitwerking. Naast het photoshopamateurisme via de 'inkleuring' en de 'fotoreproducties' stuit vooral het platte tweedimensionele van de personages en de decors je tegen de borst. Anatomiefouten à volenté, perspectiefinterpretaties die even bedenkelijk zijn. Om Elsie en Mairi, engelen van Flanders Field te lezen heb je engelengeduld nodig.
- Elsie en Mairi, engelen van Elsie en Mairi **½
- Garfield Pocket (kleur) 76 **½
- Garfield Pocket (kleur) 77 ***
- Garfield Pocket (kleur) 78 ***

dinsdag 28 januari 2014

BV's en FC Knudde, AnoN(i)e(m)

Je hebt wel het gevoel dat Cambré de zoekplaten, en dan vooral de figuren én de decors, met meer finesse had kunnen afwerken. Minder slordig dan ze nu lijken. Toch veel respect voor deze verzameling geschifte prenten vol vooral geslaagde en af en toe minder geslaagde karikaturen. Eigenaardig is de noncommunicatie over andere elementen die geregeld (of altijd) terugkomen: de muis, de hemdsboord én inspirator Thomas Pips. Een nadeel aan het boek: doordat het splash pages zijn (dubbelpagina's) en je het boek (in vergelijking met een magazine of krant) niet helemaal kan openvouwen, mis je een deel van de ensceneringen. Hierdoor kan het wel eens dat je een te zoeken voorwerp ongewild extra verstopt zit.
- Beevee - Verloren voorwerpen ***
- AnoNe (Martin Simek) Waarom ga je niet aan de drank **
Petje af voor fan Wilfred Legebeke die – zo lijkt het toch – zijn grote idool op een zeer professionele manier met een dankbaar boek eert. Deels vanwege de summiere complexiteit waarmee hij graaft in het leven van Toon van Driel en al zijn realisaties. Deels vanwege de oprechtheid waarmee hij knelpunten in van Driels leven niet zo maar met de mantel der liefde van tafel veegt omdat het anders heiligschennend overkomt. Twee aspecten onthou je vooral: van Driels financiële beslommeringen die het artistieke wel eens konden dwarsbomen en van Driels pionierende veranderingen om een grotere markt aan te boren. En plaats daar ook nog diens frustratie bij omtrent het gebrek aan erkenning. Toch kan je je niet ontdoen van het vooroordeel dat op esthetisch vlak van Driel weinig geniaals om het lijf had. Je herkent er een beetje Mordillo's simplisme in, edoch zonder dat verfijnde, netjes afgewerkte. Verder dan wat krabbels komt van Driel niet, alles in functie van het schrijven van een hopelijk geslaagde gag. Helaas valt er voor de niet-kenner weinig in dit boek te lachen. Het minpuntje dat je de auteur kan verwijten, is diens inhoudelijke beschrijving van de boeken tijdens het biografische relaas. Info die op dat moment niet echt ter zake doet en minder breeduitgesmeerd in een kort hoofdstukje kon worden opgenomen. Desalniettemin is 40 jaar FC Knudde een aan te raden infobron voor de Knudde-leek.
- 40 jaar FC Knudde ***

maandag 27 januari 2014

De Rode Duivels in stripvorm

Natuurlijk is dat misleiding voor een kenner wanneer Bercovici aan een stripreeks deelneemt. Je verwacht van de tekenaar van Vrouwen in 't Wit en Cactus Club dat hij humor aflevert. Zijn stijl leent zich daar nu eenmaal voor. Vanuit dat perspectief voldoet Go! Go! Go! niet aan de verwachtingen, want bulderen doe je nooit. Af en toe eens grimlachen. Je moet deze hypestrip dan ook eerder beschouwen als een slimme commerciële herneming van de kwalificatiecampagne, inspelend op de herkenbaarheid van het grote publiek. Die herkenbaarheid is nogal beperkt, Berco is immers geen geweldig karikaturist. Jammer dat de UEFA-inspecteur uit het eerste deel is weggevallen. Hij leek als running gag De Mesmaeker te vervangen uit de Guust Flater-albums.
- Rode Duivels, De 1 **½
- Rode Duivels, De 2 **½
- Rode Duivels van Sporting Brugske-Op, De 1 ½

zondag 26 januari 2014

Provocatief, de Libellenpatroelje en minder provocatief, Ravine

Opzienbarend om Suske en Wiske op de voorkaft van het album te zien figureren als affiche met daarbij geschilderd een hamer en sikkel. Hardy én Yann uiten als fan voor deze Vlaamse stripreus wel op een erg bijzondere manier. Uitgever Arcadia neemt duidelijk geen risico's en opent met een verantwoordingsalinea omtrent het gebruik. Historisch interessant omdat hierin reeds Yanns fascinatie voor de Russische zaak komt bovendrijven. Of recycleert hij reeds alle informatie die hij verzameld had voor de realistischere en beschaafdere variant Witte Nacht. Maak kennis met deze gemoderniseerde scouts, ver verwijderd van de idealen van Baden Powell. Zelfs al doet de leidster zo haar best om de tucht te laten overheersen, uiteindelijk groeit ook het rode verzet binnen de groep. Youkaidi is totale chaos met weinig aanknopingspunten. De excessieve uitspattingen (politiek, seksueel) staan centraal waarbij Yann en Hardy vooral rond zich heen willen schoppen zoals ook De onnoembaren hun controversieel plekje opeisten. In de jaren tachtig vooruitstrevend, uitdagend, zovele jaren later bekijk je het niet vanuit de vertroebelde tijdsgeestbril. Bij het ontbreken van een onderhoudend verhaal heb je er geen affiniteit mee. Grafisch is Hardy de sfeerbrenger in donkere passages. Wanneer hij zwart gebruikt overschaduwt de inkt alles. Echter in de 'heldere' momenten ontbreekt er een gekleurde ondersteuning om de leesbaarheid te vergroten.
- Arcadia Archief Luxe 24 De Libellenpatroelje 1 ***
- Libellenpatroelje, De 1 ***
- Ravine 3 **½

zaterdag 25 januari 2014

Aaargh gebundeld, Krän gebundeld en Sienna ongebundeld

Trop is te veel. Terwijl je hongert naar veel bedient AAaRGh je gul op je wenken. Maar die overdadige overvol gevulde pagina's (2 cartoons op een blad) sméken om meer rust, net zoals Lectrr dat zo handig bespeelt in zijn bundels. Je kan hierin haast niet op adem komen. Niet dat trop te veel is, een gebalanceerdere presentatie zou wonderen doen. Positief aan AAaRGh is het tweelandenpubliek dat hij bespeelt. Afhankelijk van de opdrachtgever is de ene cartoon op Nederland gericht, de andere op Vlaanderen. Dat zorgt tenminste voor een beetje herkenbaarheid. De meest esthetische artiest is AAaRGh niet, vooral met het voetenwerk neemt hij vaak een loopje. De 10de pagina (Actie tegen oprukkende woestijnen), rechts de gespitste schoen, links afgerond. Of de houding op pagina 20 (Speeltoestellen) van de man in het blauw. Met zo'n pose val je onmiddellijk omver. AAaRGhs grappen daarentegen hebben wel punch. Het jaar van AAaRGh, een amusante, kritische ontlading.
- AAaRGh, Het jaar van 2013 ***
- Krän bundel 1 ***
- Sienna 2 ***

vrijdag 24 januari 2014

Lessen van de meiden: Meideles en Sus en Wis pockets

Meideles is zo'n boek dat je leest waarbij je de helft van de tijd gist naar hetgeen gezegd wordt en je verplicht de lexicon achterin moet raadplegen om te begrijpen waar de specifieke terminologie voor staat. Alsof je een dialectboek ter hand neemt en na verloop van tijd suggestief zelf invult. Leelah Corman volgt de levens van de twee zussen erg vrijelijk op. Fragmentarisch de evolutie van deze vrijgevochten vrouwen weergevend. Ongewoon chaotisch zonder dat je er een band mee kan opbouwen. Boeiend is het niet. Bevrijdend evenmin, ondanks de feministische insteek. De elegante sierlijkheid in Cormans stijl staat een beetje in contrast met de drukte waarmee ze de kadertjes vult. Geen gebalanceerde artisticiteit. De les van de meiden is in Meideles niet memorabel.
- Meideles ***
- Suske en Wiske pocket 34 **
- Suske en Wiske pocket 36 **

donderdag 23 januari 2014

Provocatief: Transmetropolitan en Krän

Vroeg of laat moest het er van komen dat Warren Ellis ook de (presidents)verkiezingen zou aanwenden en onder de loep nemen. Wanneer twee criminele 'vrijheidsstrijders' tegenover elkaar staan, kan je beter kiezen voor degene met de minst corrupte genen. Spider Jerusalem spuwt niet alleen letterlijk heel zijn gal op heel het circus, hij beschijt de kandidaten, maait het gras voor hun voeten weg en doet waar hij het best in is: lak hebben aan alle conventies. Je kan je inbeelden dat voor niet denkende adepten dit vooruitstrevend en oogopenend is. Helaas wordt de boodschap gekelderd door pisnijdig zuur gezeik met enkel oog voor agressie. Wat zijn we lekker provocatief. Té.
- Krän 6 HC **
- Krän 6 SC **
- Transmetropolitan 3 ***

woensdag 22 januari 2014

Gepikt? Asterix, de Regelaar en de Smurfen

De coherentie in dit Picten-verhaal is misschien zoek, de oorspronkelijke Asterix-sfeer zit er tenminste terug in. Onze helden die weer op pad gaan naar 'den vreemde' om er een hulpeloze buitenlander te helpen orde op zaken in diens huishouden te zetten. Volgens het principe van 'we gaan dat volkje eens met haar kenmerkende clichés in het hemd zetten' vullen Ferri en Conrad dit vijfendertigste verhaal in. Conrad kwijt zich uitstekend van zijn taak en stopt er soms fijne spielereitjes in. Merk Obelix' grappige achterwerk op dat de rand van het kadertje lichtjes doorbreekt (pagina 6, kader 6). De tekeningen wijken vooral in de details van Uderzo af. Meeuwen (6-4) of Nessie (21-6). De iconografische grafische voorstelling van Asterix en Obelix (34-3/4) is wel erg grappig. Asterix en de Picten is reeds de erste leerschool. Nu nog bijschaven en eens leentjebuur doen bij het zeer geslaagde Walhalla. Doorsnee leuk.
- Asterix 35 ***
- Regelaar, De 4 **½
- Smurfen, De Vakantieboek Winter 2013 ***

dinsdag 21 januari 2014

Tussen Katers & Spraakwater: Junior Sus & Wis en Kama

Twee gelijkaardige strips, grafische romans, verschijnen bijna gelijktijdig bij eenzelfde uitgeverij. Visueel zien ze er dan wel anders uit, de ene gestileerd à la Asterios Polyp, de andere veel losser à la Amerikaanse underground, inhoudelijk wroeten ze in de zieleroerselen van adolescente prevolwassenen, net op de drempel staand van het gekluisterde leven van de slaafse arbeider of bediende. Als ze tenminste die overstap kunnen maken om iets meer dan lamledig hun toekomst in te vullen. Zelfs al heb je geen affiniteit met het studentennihilisme en ergert je dat zelfs, toch kan je bewondering opbrengen voor de intrinsieke waarde van beide novellen. Alleen staat Schuijt steviger in zijn schoenen. Grafisch is hij consistenter. Hij experimenteert dan wel niet, het siert hem om consequent in dat droge ritme met grijze tonen deze kleurrijke periode uit te beelden. Maar bovenal is het zijn volwassen benadering die hem uit de brand helpt. Voor een keer heb je hier bij Schuijt (een beetje zoals bij Bastien Vivès) niet het gevoel dat hij zich wentelt in zelfbeklag, dat hij nog lyrisch dweept bij het ongebonden spel dat er gespeeld wordt omdat hij er deel van uitmaakt. Schuijt staat daarboven en is wél klaar met het pathetische gerommel omtrent de eigen ik en weet heel matuur vooruit te kijken. Af te sluiten zelfs! En wanner zoiets lukt, heb je spijt om van het hoofdpersonage afscheid te nemen. Zo'n strip is Tussen Katers & Spraakwater. Missie geslaagd.
- Junior Suske en Wiske Vakantieboek zomer 2013 **
- Tussen Katers & Spraakwater ***½
- Zeg het met Kama Ik Zie Je Graag Maar **

maandag 20 januari 2014

Struikelend beginnen: KamaStruikelen

Een verdienstelijke poging van Pieter Rosseel om op jeugdige leeftijd reeds een magnum opus af te leveren. De artiest heeft zijn ogen gretig de kost gegeven bij het lezen van Mazzuchelli's Asterios Polyp. Het vormelijke lijnenspel en het grafische geëxperimenteer ondersteund door kleurpatronen komt hier in een gelijkaardige vorm in terug. Helaas mist Rosseel de maturiteit en de draagkracht om het jeugdige enthousiame te temperen en het geheel in een volwassen, zij perfecter, perspectief te plaatsen. Dat komt deels door het Brecht evensachtige adolescentenverhaal. Het is de overbruggingsperiode van enkele jongvolwassenen die weldra hun stap in het 'echte leven' zetten. Die van de gekortwiekte vrijheid na het aanvaarden van een slaafse job. Rosseel maakt geen gebruik van Evens gekende waterverf-grafiek, hij nestelt zich dichter bij meester Mazzuchelli. Weliswaar zonder diens basiskennis van de o zo noodzakelijke anatomie. Struikelen is willen maar niet kunnen. In dat opzicht kent Rosseel zichzelf uitstekend. Hij struikelt als beginnend auteur.
- Struikelen ***
- Zeg het met Kama Beterschap **
- Zeg het met Kama Gefeliciteerd met **

zondag 19 januari 2014

Het dodenpretpark via Zombillenium, 3Hoog en Kamagurka

Heel somber van toon, ook in de kleuren. Je staat er niet bij stil dat dit pretpark een doodse achtergrond of eerder dodelijke heeft. Control freaks legt duidelijker de bedoelingen van de organisator bloot. Best oppassen dus wanneer je met de duivel in zee gaat. Zombillenium, een unieke en verrassend intelligente sociologische beleving in horrorverpakking.


- 3Hoog 3 ½
- Zeg het met Kama 't Is de Leeftijd **
- Zombillenium 3 ***½

zaterdag 18 januari 2014

Waar Blauwbaard, Sneeuwwitje en Pinokkio vandaan komen

Is dit dezelfde Bonifay die de legende van Blauwbaard herschreef? Je kan het je niet voorstellen. Bonifay heeft het immense geluk te kunnen steunen op het geweldige talent van Thibaud de Rochebrune. Sla het boek open en eens je de eerste pagina omdraait, word je overdonderd door een prachtig, indrukwekkend theatraal beeld. Vrees niet, want de theatraliteit blijft uit. De kinderlijke levenslust waarmee Louise vitaal door de coulissen crost, is hartverwarmend emotioneel. Hoewel Bonifay afstandelijk blijft omtrent de Pinokkio-materie, dringt het je al lezend stilletjes aan door dat al die kleine, fijne fait diverstjes en zijelementen de basis van een groots sprookje zullen vormen. Zonder de klemtoon te leggen op diens auteur, enkel focussend op het kind dat een enorme goedheid in zich draagt en uitstraalt. Deze Pinokkio is de Finding Neverland van de strip. Word je hierdoor niet beroerd, dan bel je wel erg hardvochtig. Uiteindelijk nogmaals de kracht van Rochebrune beklemtonen. Daar waar menig artiest worstelt met het portretteren van kinderen, ligt het in zijn natuurlijke hand. Een kruising tussen Michel Durand (de figuren) en Bruno Maïorana (de decors), ondersteund met een geweldige inkleuring. Best lezen in de omgeving van Bonifays andere Sprookje-reconstructies. Dan merk je immers nog beter hoe deze Pinokkio alles overstijgt.
- Waar sprookjes vandaan komen - Blauwbaard ***
- Waar sprookjes vandaan komen - Pinokkio ****½
- Waar sprookjes vandaan komen - Sneeuwwitje ***

vrijdag 17 januari 2014

Rara-vian: Ravian 22, Niklos Koda en Medina

Een recapitulatiealbum dat mijmert in het verleden ondanks de toekomstige herinneringstitel. Een geschilderd tafereel introduceert de minihoofdstukken, nogal bladvullend waarbij de schilderij niet optimaal tot zijn recht komt. Vergelijk pagina 4-5 met de verkleinde versie op de achterkaft. Het diepteperspectief komt op de finale plek beter tot haar recht. De zichtbare details zijn binnenin te uitvergroot en lezen vaak als vlekken. De korte episodes tussenin nodigen uit tot herlezing van de reeks om de voorvallen retrovoorvallen weer te kunnen plaatsen in het geheel. Dit tweeëntwintigste deel is geen aanrader voor niet-kenners.
- Medina 3 **½
- Niklos Koda 11 ***
- Ravian 22 ***

donderdag 16 januari 2014

Wapenstokken, fluitjes en 'n grote lolly bij Guust, Insiders en Marsupilami

Vondelaar die voortdurend geslachtofferd wordt op het veld van politie-eer. Iedereen heeft de Guust Flater-reeks in huis, dus hoe kan je toch het uitgavebeleid levendig houden? Door thematisch te groeperen, natuurlijk. $$$. Als Agent 212 de sukkelaar is onder de Kippen, dan is Vondelaar het eeuwige object van spot voor de autoriteitenondermijnende Guust Flater. Hou je wapenstokken, fluitjes en reuzenlolly maar bij de hand.
- Guust - Wapenstokken, fluitjes en 'n grote lolly! ***½
- Insiders Genesis 3 ***
- Marsu 27 **½

woensdag 15 januari 2014

Als een jojo op en neer bouncend: Bouncer 9 en Assassin's Creed

De compacte waanzin van Deadwood, maar dan nog gestoorder. De gedrochten die in de gevangenis rondlopen doen zelfs Al Swearengen verbleken. En zoals steeds extrapoleert schrijver Jodorowsky de gekte tot in het oneindige. De slechteriken zijn zo grotesk dat je nooit medelijden voor hen kan voelen. In het land van overdaad is Jodorowsky koning. Boucq heeft er duidelijk geen problemen mee om deze freakshow te illustreren. Hij vooral is het prijsbeest.
- Assassin's Creed 5 HC **½
- Assassin's Creed 5 SC **½
- Bouncer 9 ***½

dinsdag 7 januari 2014

Kruisig Piet de strip-Piraat

De noeste arbeid van auteurs zo maar openbaar te grabbel gooien, het is een gekend fenomeen. Werden er vroeger bootlegkopietjes gemaakt en verspreid, het bleef relatief beperkt op kleine schaal. Met het inluiden van internet echter werden er heuse piratenbaaien aangelegd waar menig kijker/luisteraar/lezer kon aanmeren om er naar hartenlust te plunderen. Eboek is zo'n site waar zonder medeweten van de originele makers veel te grabbel wordt gegooid. Onder het voorwendsel dat het enkel voor de besloten huiselijke kring voorbestemd is, mag geen excuus zijn om de rechten van eender welk auteur met de voeten te betreden.
Dat je voor jezelf kiest om je aangekochte strips (wie zegt trouwens dat ze niet uit een bibliotheek ontleend werden?) te scannen en in een pdf te stoppen zodat je deze op een tablet of laptop kan lezen (veronderstellend dat ook die van jou is), tot daar aan toe. Persoonlijk gebruik delen met de goegemeente, dat is er een beetje over.
De aan het roer vasthoudende Roodbaard hoopt ongetwijfeld in een later stadium op een heiligverklaring door het delen van zo veel schoons materiaal. Alsof hij/zij hiermee de stripwereld een gunst verleent door te trachten veel mensen met strips in contact te brengen. Haal in plaats van de zuurverdiende pluim maar eerder pek en veren boven, zoals het er in een goeie Lucky Luke aan toeging. Of zet hem aan de Bakelandt-schandpaal voor deze ongeoorloofde diefstal. Het fysieke boek moet lijdzaam toezien.
Schrijnend is het om te merken dat boeken die nog maar net verschenen zijn kwistig rondgesmeten worden (Het land van Langvergeten 14). Zo moest je na een week zelfs niet naar de winkel hollen om een exemplaar van Amoras 2 te kopen, of bij de Delhaize te sparen voor hun Sus & Wis-actie Het labyrint van de Leeuw.
Dupuis, Dargaud, Lombard, Standaard Uitgeverij en Casterman beschouwen dit misschien als een kleine garnaal, de moeite niet om zich druk over te maken. Of dit jou nu persoonlijk aanbelangt of niet -zonder toestemming MIJN vertalingen van Autobio, Paul Jester, Little Kevin, Pascal Brutal, Familie Suikerbuik vrijelijk delen-, het gaat om het ongeautoriseerd kopiëren van auteursrechterlijk materiaal.
Ken Broeders (Apostata), Charel Cambré (Jump, Amoras), Eric Heuvel (January Jones), Marq van Broekhoven (Jodocus), Minck Oosterveer (Ronson Inc, Zodiak), Gerben Valkema (Elsje), Merho (Kiekeboes) en tal van anderen, mogen die zelf beslissen over hun creaties (toch op zijn minst in samenspraak met de uitgeverij)?
Tenzij natuurlijk een mailtje naar Moulinsart zou kunnen volstaan om erop te wijzen dat ook alle albums van Kuifje in de lijst zijn opgenomen.
Verrassend is het trouwens niet dat ook besprekingen van De Stripspeciaalzaak klakkeloos werden overgenomen zonder bronvermelding.

maandag 6 januari 2014

Kunstzinnige Jommeke

De 180ste Jommeke heette Filicasso, echter kunstwerken zoals Picasso ze produceerde, zat er voor Filiberke niet in. Is er een nieuwere knipoog naar de kunstwereld in de maak? De designer van dienst ging even bij Andy Warhol leentjebuur spelen. Psychedelica troef. Ongetwijfeld met een portie paddo's bijgeleverd.

zondag 5 januari 2014

Bloedkoningin Eleonora

Historische strips zoals Eleonora, zo heb je ze graag. Met een onverbiddelijke intrigante aan het hoofd. De koning is slechts haar marionet, sluw manipulerend zodat deze haar wensen kan vervullen. Delalande en Mogavino schrijven een uitstekende, beklijvende kroniek over een inslecht mens. Ze belichten de standpunten aan beide zijden van de oorlogspartijen. Indrukwekkend is Gomez' vleselijke accuraatheid. Hij is d'r eentje die de anatomische knepen van het vak kent en die mensen zonder problemen in stripvorm van vlees en bloed tekent. Ook Claudia Chec verdient een pluim voor de bijpassende, sombere inkleuring. Een begeesterde Zwarte legende. Knap.
- Bloedkoninginnen Eleonora 1 ****
- Bessy 141 *
- Bessy 142 **
- Hiep hiep, daar is Piep! ***
- pak voor Jef, Een ***

zaterdag 4 januari 2014

Hoe is het afgelopen met Batman

Neil Gaiman is een schrijvende ster aan het menselijke firmament. Moest er een writer's Hall of fame bestaan, zijn naam prijkte vooraan onder het gezag van de levende legendes. Dus wanneer je als uitgever een beroep doet op deze getalenteerde literaire duizendpoot, kan je diens uitgetekende geschriften achteraf best optimaal exploiteren. Dat gebeurt helaas in deze Hoe is het afgelopen met de duistere ridder? De eerste pennenvruchten krijgen hun plek naast Gaimans definitieve Batman-afscheid. Voor historici en onwetende fans een hemels geschenk, echter de beginnersborelingen verlagen het niveau van het schitterende kapstokverhaal. Toch zeker de insteek ervan is ronduit geweldig. Alle opponenten en medestanders komen bij Batmans kist afscheid nemen en vertellen in het kort hun verhouding ten opzichte van de betrokkene. Ieder rapporteert over zijn/haar versie van Batmans dood, eentje waar zij -met hun grote ego's- natuurlijk bij betrokken waren. Uiteindelijk kan je door het leugenbos de waarheidsboom niet zien. En Batman zelf dan? Die ondergaat slechts, veronderstellend dat hij zoals voorheen een bijna doodervaring heeft om dan op het einde alsnog als held weer te keren. Of toch niet? Het eerste gedeelte is schokkend mooi. Selina Kyle (aka Catwoman) en butler Alfred worden ontmaskerd. In het tweede gedeelte van het hoofdverhaal gaat Gaiman sneller vooruit zonder botweg af te haspelen. Het slotpleidooi is dan misschien niet bevredigend, de schrijver finaliseert tenminste. Een viersterrenstrip. De daaropvolgende bijvoegsels zijn spielereien, eerste probeersels of eigen bevrijde interpretaties van de Batman-mythe. Tof (met een viriele Simon Bisley zoals steeds), al heeft het niet eenzelfde draagkracht.
- Batman - Hoe is het afgelopen met de duistere ridder? ****
- Bessy 95 **½
- Bessy 119 **
- Bessy 140 **
- Familie Doorzon, De 1 ***½
- Familie Doorzon, De 2 ***

vrijdag 3 januari 2014

Zwart op wit zie ik Merho gaarne met een boek

- Ik zie u gaarne met een boek **
- Jan, Jans en de kinderen 51 ***
- Jan, Jans en de kinderen 52 ***
Gebaseerd op reconstructies van herinneringen. Was het dan niet beter gewoon een biografie te schrijven? Want een echt gevoel van authenticiteit heb je niet in deze geromantiseerde reconstructie. Twee keer komt het aspect gelukkige jeugd aan bod. Eenmalig volt het woord politiek over de tong met een afwijkend negerend antwoord tot gevolg (45). Vanaf pagina 56 komt de strip gewichtiger aan bod. Een vraag als Is Sleen echt zo ijdel als Nero? hoort hierin niet thuis. De focus verschuift even en zorgt voor een interpretatie van Merho. Net als andere veronderstellingen (cfr Ever Meulens succes). Pagina 66, laatste alinea: . Commerçant Merho is leep door bewust rond media-aandacht te werken (176), bijvoorbeeld met Van der Neffes echtscheiding (en later Tomboy). Merho is een nogal droog en zinloos interviewboek dat evengoed in afleveringen kon verschijnen in Stripgids, hoewel de lezer er na een paar hoofdstukken ongetwijfeld de brui aan zou geven. Om hiervoor te betalen echter? Neen, bedankt. En deze bondige samenvatting mag dan ieder ander interviewer in de toekomst voor schut zetten (alles wordt hier immers in verteld), nog steeds heb je niet het gevoel dat het onderste uit de kan werd gehaald. Het boek kan wel het volgende voordeel opleveren (aangezien Merho in de inleiding verwijst naar een nieuw referentiekader): niemand van de media moet in de toekomst nog bij de auteur langsgaan. Dit boek fungeert immers als de nieuwe spreekbuis. Een DVD erbij en elke andere journalist werd definitief monddood gemaakt. Het mooiste stukje staat achterin wanneer even gefilosofeerd wordt over de dood. Voor de rest, teleurstellend.
- Merho - Zwart op wit **

donderdag 2 januari 2014

De berentand van Jack Slender

- Berentand 1 ***
- Bessy 85 **
- Bessy 128 **½
Hendrik J. Vos laat zich bijstaan door een scenarist en dat is een goede zaak. Met Willem Ritstier mee aan boord wordt een concretere, meer leesbare koers gevaren met als basis een goede scheut zelfrelativering. Het duurt dan wel een hele tijd voordat je op het bewuste vierde kwadraat terechtkomt, even dacht je zelfs dat het album verlengd zou worden met een tweede luik, maar de tandem Ritstier-Vos breit er een explosief einde aan. De humoristische toets werpt ook vruchten af, je beleeft mee de leute van Jack en c° onderweg. Tekenaar Vos heeft een onorthodoxe klare lijn stijl die in het gekke SF-wereldje van Slender uitstekend past. Onaards luchtig en vreemd vermakelijk. Even ook de inkleuring aanhalen met de knappe rastertexturen. Kwadraat Vier, véél beter dan Matena's recenste SF-dracht Virl. Hendrik J., duidelijk een sluwe Vos.
- Jack Slender 2 ***
- Kees -1 *

woensdag 1 januari 2014

Sambere oorlog

Wat een sfeervol boek volgestouwd met bloeddoorlopen pathos. Dat typische kleurenminimalisme met rood doordrenkt kenmerkt de sombere Sambergedachten. Na verloop van tijd wordt het wel allemaal een beetje te veel van het goede. In dit geval eerder een beetje te veel van het kwade. Al die gewichtige romantiek weegt door en smeekt om wat meer luchtigheid. Wees verzekerd: je weet tenminste waar je aan begint. Zwaarmoedigheid en onbeantwoorde liefde alom.
- oorlog van de Sambers, De 6 ***½
- Ridder Jesse ***
- Sienna 3 ***
- Virl 4 HC **
- Virl 4 SC **