
Berustende, getemporiseerde films waar een sfeervolle dreiging vanuit gaat zonder het bombastische knal-boem-pats, ze bestaan, voornamelijk in het brein van theatraal verteller David Mamet. Wars van sterke en verrassende plotontwikkelingen met op maat geschreven dialogen voor de androgyne Lindsay Crouse (door diens klederdracht nogal gedateerd) en vooral de ijzersterke, immer stijlvolle Joe Mantegna, krijg je een sterk staaltje psychologisch drama, te vergelijken met Matchstick Men, alleen hierin een fatalere afloop.
Theatraal en beklijvend.
House of Games. David Mamet. 1987. ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten