zaterdag 31 maart 2012

Dwarfse dwergen

Da's eens een andere toepassing van het leven bij de dwrgen. En hoewel Shovel het cliché van het verborgen koningskind implanteert, hij buit het op ingenieuze wijze uit door andere verrassende registers open te trekken. Minder grimmig en grauw dan wanneer Civiello (die trouwens de voorkaft tekende) een fantasy-verhaal in beeld brengt, ook minder accuraat qua grafiek. Vooral wanneer je de personages van dichterbij bekijkt, vallen de licht verwrongen lijfjes (zelfs die van de dwergen) op. Dwarf wordt dan ook gedragen door het epische op kleine schaal.
- Dwarf 1 ***
- Garfield 38 ***
- Rooie Oortjes 43 **

vrijdag 30 maart 2012

Lanfeust heringekleurd

Lanfeust opnieuw ingekleurd zorgt voor een aanzienlijke opwaardering. De klasse fantasyreeks krijgt daardoor nog méér klasse! Het excuus van de uitgever om Arleston en zijn successerie met deze gebundelde uitgave te eren, is belachelijk. Waarom niet gewoon opsplitsen in twee volwaardige albums? Om verzamelaars te paaien? Indien je gewone, nieuwe kopers voor je kar wil spannen, moet je gebruikmaken van de kracht van het medium strip: episodische, comfortabele leesboeken in een handig formaat en niet te duur. Hier begint het dus mee. Een simpele smidse jongen met een bepaalde kracht die ongewild gekatapulteerd wordt tot held van de planeet! Of niet? Arleston en Tarquin creëren hun variant op Asterix en Obelix, met niet het toverdrankje als deus ex machina, wel de krachten die enkel opgewekt kunnen worden met een Wijze in de buurt. De scenarist is inventief en bezorgt de rondtrekkende troep een extra medereiziger, Hebus de trol. Deze wildebras trekt alle humoristische aandacht naar zich toe. Creatief, grappig en avontuurlijk. Dé fantasyklassieker van de jaren '90. En het vervolg is even geslaagd met kermisattractie Hebus, lachen geblazen! De ene keer betoverd, de andere keer weer lekker wild, onbeschaafd om zich heen slaand. Ook de rivaliserende tweestrijd tussen deerne C'Ian en bolleboos Cixi zorgt voor een extra spannende couleur.
- Garfield Pocket 37 ***
- Lanfeust van Troy Boek 1 ****
In het begin nog leutig en ideaal als komische satire, de toon wordt echter behoorlijk drukkend naar het einde toe. Da's misschien het grootste puntje van kritiek waar je over struikelt: wat zijn de bedoelingen van Roulot en Martinage? De komedie wordt wrang, het gedrag ondermijnend en schenenschoppend. Bij het heiligende doel is er ruimte voor diefstal en moorden? Voor wie moet je dan sympathie opbrengen? Knap is de elliptische opbouw waarbij Roulot suggestief verspringt en voldoende hints en resultaten geeft om het gat zelf te dichten. Optimaal gebruikmakend van de stripkracht, zelfs zonder hetgeen je ziet, ben je mee. Het studentenfeestje hoeven we zelfs niet mee te maken. Dit Eerste bloed vraagt om meer. Een beetje zoals Kill bill, worstelend met de toon, laten de auteurs het rood in het rond spatten. Het grafittilogo bezorgt de reeks een hip en jeugdig karakter, het houdt je weg van eventuele lezing. Gelukkig is het binnenin heel wat genietbaarder. Met een Naruto-kloon in de hoofdrol, de verkeerde persoon op de verkeerde plaats. Heel leuk.
- Psykoparis ***½

donderdag 29 maart 2012

Askers bijgedachten

De eerste bijgedachte die de kop opsteekt tijdens het lezen is de vertrouwde herkenbaarheid van Niklas Askers stijl. Gravend in je geheugen kom je bij Kristof Spaey terecht en diens Façade. Nochtans is het penseel dat Asker hanteert losser en iets artistieker. Maar ook de sfeer en de inhoudelijke spanningen doen je aan voornoemde denken. Met een enorme gemakzucht zuigt de auteur je in de wereld van twee personen. De ene keer twijfel je nog of één van beiden wel levensecht is en niet slechts verzonnen de uit- of verbeelding is van een romanpersonage. Je komt zo gemoedelijk dichtbij dat je op het einde moeite hebt om afscheid van hen te nemen. Ze hebben ongetwijfeld nog veel bijgedachten te vertellen, veel te beleven. En hoewel de plot behoorlijk simpel en vrij dunnetjes is, met een iets te makkelijke afhandeling, het geheel zindert poëtisch na en laat je achter met heel wat Bijgedachten. Een literair, volwassen boek.
- Bijgedachten ****
- Weerwolven - Renaissance **
- Zombies 2 **½

woensdag 28 maart 2012

Walibi

De commerciële inplanting van een pretparkfiguur, een slimme zet van het Walibi-consortium om externe, potentiële bezoekers te bereiken en dat via een hippe, blitze jeugdstrip. Het belanden in een alternatieve fantasywereld biedt ook extra mogelijkheden om er een specifieke attractie (of meerdere) rond te bouwen. Gaat het bedrijf daarin ver genoeg? Met Morvan onder de schrijversarm hebben ze alvast een routinier ingehuurd die weet van aanpakken. Is het zijn bijdrage die het geheel wel degelijk verheft boven het plat commerciële? Want deze eersteling van Walibi's avonturen opent wel degelijk met een hippe, blitze plot. Jongens die zich vervelen op school, een uitlaatklep nodig hebben. De ene die loopt in het gareel, de andere zijn tegenpool die graag tegen de schenen schopt. Met tekeningen die neigen naar Skydoll, een mix tussen manga en American comic, en je weet welk vlees je in de kuip haalt. Leuk.
- Kleine Robbe 9 ***
- Pulpman 13 ***
- Walibi 1 ***

dinsdag 27 maart 2012

Bessy verdient een lessie

Uitgeversamateurisme. De meeste (negatieve) opwinding wordt veroorzaakt door de vele taalfouten en de lachwekkende doorsneetekeningen. Plaat 7, kader 2: "In het donker springt Andy meteen achter een tafel om dekking te zoeken." De sprong die Andy maakt is eentje die eerder onderdeel is van een kikkerdans. Plaat 8, kader 1: de sheriff antwoordt zelf op de vraag die aan de dokter gesteld wordt! De sheriff zal een tijd niet goed meer kunnen zien (plaat 8) en niet veel verder heeft hij al aanplakaffiches gefabriceerd. En zo ziet het er taalkundig uit: plaat 1, kader 1: "er is een schietpartij.M Sheriff Hunter staat machteloos." Die m mag daar niet staan. En een lijntje verder: "Laat we begin." Plaat 3, kader 9: "Jij zult Cliff Robertson nog leren kennen!" Nu heet hij plots Robertson! Plaat 11, kader 5: Ik heb het zelf maar het initiatief genomen." Plaat 13, kader 5: de beide gevangen, gevangenen. Plaat 22, kader 3: "omdat ze niet te houden toen", was ontbreekt. Plaat 23, kader 1: "tot er iets geneurt, gebeurt. Plaat 23, kader 2: "hebbengezien wat Cliff Roberts met Buck deed en zijn", hebben gezien van elkaar en na zijn ontbreekt een stuk tekst. Plaat 25, kader 2: tekstballonnen 1 en 2 hebben dezelfde tekst. Plaat 28, kader 2: "Buck kan ons alweer uilachen." Of uitlachen in de juiste context wordt gebruikt, dan nog schrijf je het woord met een t.
- Bessy - Adhemar 33 *
- Bessy - Adhemar 34 ½
- Bessy - Adhemar 35

maandag 26 maart 2012

Agent Kwak

Het eerste verhaal het geheim van geheim-agente triple-x is schitterend met Donald en de neefjes die er alles aandoen om een spionne te ontmaskeren en te dwarsbomen. Opvallend is het contrast mens en dier. Terwijl Donald vrolijk beestig kwaakt zijn alle andere protagonisten mensen. De ene met een grimmig uiterlijk, de andere karikaturaal, alsof Dick Tracy en kornuiten meespelen. Niet verwonderlijk, de dubbelagente van dienst is het begeerlijke -maar o zo gevaarlijke en verraderlijke- poppetje. Met een leuke ontknoping. Grillig is vaak de bijzondere pagina-opbouw (12, 14) van Carl Barks. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt de lezer vertroeteld door drie andere even inventieve lezenswaardige avonturen. Vooral Kwik, Kwek en Kwak die er alles aandoen om te kunnen spijbelen is bemoedigend.
- beste verhalen van Donald Duck 28 ***½
- Bessy - Adhemar 31 *
- Bessy - Adhemar 32

zondag 25 maart 2012

De Deckers Otto

Ooit Ragebols De droom van de walvis gelezen? Dan weet je immers meteen in welke sfeer je belandt wanneer je Otto tijdens zijn wandeling een 'zwevende' vis tegenkomt. Geen aardse hallucinatie, hoewel de suggestie je die richting uitstuwt, wel een verdwaalde voetganger die op de oceaanbodem is verzeild geraakt en plots beseft dat hij naar boven moet om een betere richting te kunnen bepalen. Dat in tegenstelling tot wat je normaal zou verwachten, een luchtje happen! Otto is woordloos absurd en aards surreëel. Frodo de Decker hanteert een Lewis Trondheim-mechanisme, op elke pagina eindigend met een pointe en toch de vertelling laten doorlopen. Vol slapstick, sadistisch wreed en lekker satirisch. Mooie kleuren, consequent stijl en verzorgd uitgegeven. Internationale klasse.
- beste verhalen van Donald Duck 35 ***
- Collectie 1800 14 - Alchemie 2 **½
- Missi Dominici 3 **½
- Otto 1 ****
- Tom Tempo 1 *

zaterdag 24 maart 2012

Ars Magnapop

"1695. Een geheime loge grijpt de heraanleg van de Grote Markt in Brussel aan om daar een gecodeerde boodschap te verbergen, die leidt naar een gruwelijke ontdekking. 1944. De nazi's staan op het punt de boodschap te ontcijferen. Een historicus en een jonge verzetsstrijdster proberen de Nazi's voor te blijven. Van de uitkomst van deze schattenjacht hangt de afloop van de Tweede Wereldoorlog af!" Een loge-mysterie dat zich afspeelt in Brussel tijdens de Nazi-bezetting, eindelijk hebben de Belgen hun eigen de Da Vinci Code. Alcante en Jovanovic, het team van het sublieme Jason Brice) toch zeker dat eerste deel) ontbloten het eerste raadsel naar behoren. Intrigerend, spannend en gevarieerd. Een veelbelovend begin.
- Arcadia Archief Luxe 18 - Benjamin 3 **½
- Ars Magna 1 ***½
- Benjamin 3 **½
- Piet Pienter en Bert Bibber - Standaard Uitgeverij 39 **½
- Piet Pienter en Bert Bibber - 't Mannekesblad 39 **½

vrijdag 23 maart 2012

Vandersteens archieven

Voer voor verzamelaars: oud werk van Willy Vandersteen heruitgebracht in een luxe-jasje. Het Het Roode Masker-verhaal stelt op zich niet veel voor, het cliché van de onbekende wreker met zijn/haar hang naar gerechtigheid. Het toont wel de 'progressie' die Vandersteen in de beginjaren realiseert, hoe hij groeit doorheen de jaren. Waar je wel geen genoeg van krijgt, is de achtergrondinformatie rondom de gepresenteerde avonturen. De context, de inspiratiebron, alsof je snakt naar de continue bevestiging van Vandersteens plagiaat. Of moet je dat bestempelen als schatplichtig kopiëren in hommagevorm? Inhoudelijk niet groots, als uitgave mag het erkend worden.
- Rode Ridder 233 **
- Rode Ridder 233 Luxe **
- Snooze 1 **
- Uit de archieven van Willy Vandersteen 2 ***
- Uit de archieven van Willy Vandersteen 3 ***

donderdag 22 maart 2012

Segrelles' Huurling

Kan je vanwege Segrelles' droge geschilderde stijl bestempelen als oubollig en gedateerd, net daarmee dwingt hij enorm veel respect af. Lang voor de computerinkleuring zijn intrede doet, brengt Segrelles het engelengeduld op om minutieus zijn pagina's met penseelstreken te vullen in een erg realistische stijl. De verhaaltjes hebben op zich relatief weinig om het lijf, Segrelles gebruikt alle ruimte om met een open geest de actie en spanning op te bouwen. Die is vrij statisch en mist dynamiek, toch bewonder je met plezier de halsstarrige pogingen van de Huurling om de wereld van verder onheil te behoeden. Ver voor Indiana Jones zijn vierde buitenaards filmavontuur beleefde, brengt Segrelles de Huurling in contact met een even onaardse beschaving. Fascinerend.
- Garfield 34 ***½
- Garfield 36 ***
- Huurling 6 HC***½
- Huurling 6 SC***½
- Jerom - eerste Standaard reeks 7 **
- Rode Ridder 26 **
- Tom Carbon 3 ***½

woensdag 21 maart 2012

Bloemengeschrift (2)

"24 April 1915. Op die dag worden 600 Armeense notabelen in Istanbul geëxecuteerd. Het bevel kwam van het hoofd van de Ottomaanse staat. Het is het begin van een groot uitroeiingsplan van Christelijke minderheden –voornamelijk Armeniërs- die in Anatolië wonen."
- Black Crow 3 ***
- Bloemenschrift 2 HC ***½
- Bloemenschrift 2 SC ***½

dinsdag 20 maart 2012

Bloemengeschrift

"Een jonge violist maakt furore op het podium. Zijn naam is Hasmet Erden. Hij is een Turk, zoon van een herder. Hij brengt het publiek een onbekend stuk: 'Hommage aan mijn grootvader'. De partituur stond in een oud bloemenschrift. Wanneer hij de melodie hoort, wordt een oude man onwel. De volgende dag vertelt de man in zijn hospitaalkamer het verhaal van het schrift aan de muzikant: het was van zijn zuster, vóór 1915, vóór zijn familie en alle Armeense families uit de stad werden gedeporteerd naar de verdoemenis. Hasmet leert een stuk geschiedenis dat de officiële geschiedschrijving van zijn land ontkent: dat van de systematische uitmoording van een volk."
- Bloemenschrift 1 HC ****
- Bloemenschrift 1 SC ****
- Suske en Wiske Familiestripboek 1996 **½

maandag 19 maart 2012

Afrikaanse dromen

"Aan het einde van de l9de eeuw verlaat de jonge seminarist Paul Delisle zijn geboortestad Brugge. Hij gaat naar een missiepost van de Witte Paters in Congo, in de stille hoop zijn vader te vinden. In Afrika wordt hij geconfronteerd met de slechte behandeling van de zwarte bevolking, die gedwongen worden alsmaar meer rubber te oogsten, naast ivoor de grote rijkdom van het land. Beroofd van al zijn overtuigingen is Paul nog maar van één ding zeker: de duivel bestaat en hij heet Leopold II, koning der Belgen."
- Africa Dreams 2 **½
- Book of Hope 3 Dream of Hope **
- Geinz - Net iets anders **½
- Obedience

zondag 18 maart 2012

Luchtgeboren: Airborne 44

"In 1944 heeft dan eindelijk de langverwachte landing van de geallieerden plaatsgevonden! Zes jaar eerder is de jonge Amerikaan Gavin in Normandië verliefd geworden op Joanne, maar in het dorp waar ze elkaar hebben ontmoet, krijgt hij te horen dat ze zich bij het verzet heeft aangesloten en vindt hij alleen nog haar graf. Samen met Omaha Beach vormt dit deel een tweeluik dat afzonderlijk van de eerdere albums kan worden gelezen."
- Airborne 44 4 ***
- Bessy Natuurcommando 23 **
- Robert en Bertrand 94 **
- Suske en Wiske Familiestripboek 1992 **½

zaterdag 17 maart 2012

Tom Carbon

"Wel! Het begon allemaal biljarden kilometers hier vandaan op de planeet 'Pop-King' waar wij vandaan komen. Door haar kleine oppervlakte was de planeet Pop-King al snel volgebouwd en uitgegroeid tot 'n superstad waar lol trappen de voornaamste bezigheid was. Door de moderne technologie was elke vorm van werken overbodig. De bevolking stuurde zijn robots uit werken. Dat was allemaal te danken aan het beleid van de toenmalige president 'Goldfish', de grootste grapjurk van onze planeet! Z'n speeches waren soms zo grappig dat er slachtoffers vielen. Pop-King was 'n paradijs voor jong en oud. Tot op zekere dag in de badkamer van de president een mini-sonde landde. Het onheil viel over Pop-King in de gedaante van Dokter Professor Finkelstein!"
- stripdagboeken van Sandra de Haan 2 **½
- Tom Carbon 6 ***
- Willems Wereld 13 HC **
- Willems Wereld 13 SC **

vrijdag 16 maart 2012

De kapitein met de Sabel

Gine groeit samen met de reeks. Geleidelijkaan ontwikkelt zijn definitieve stijl en krijgt ook Kapitein Sabel steeds meer en meer karakter. Het verhaal is coherenter en maakt het politiek zeer aannemelijk. De avonturier die plots een speelbal wordt in een gemanipuleerd spel, wel die kapitein blijft uiteindelijk niet bij de pakken zitten. Hij neemt het heft in eigen handen. Zeer tegen de zin van degene die aan de touwtjes wou trekken. Met Geschreven door de storm maakt Gine zijn varende held onsterfelijk. Intelligent.
- Kapitein Sabel 5 ***½
- Kapitein Sabel 6 ***
- Urbanus 72 Herdruk **½

donderdag 15 maart 2012

Een Sabelse kapitein

Tien jaar na datum verschijnt Christian Gine en voert een andere avonturier ten tonele genre Bernard Prince in het Kuifje Weekblad. Veelal opererend in Azië waar het als westerling niet optimaal vertoeven is. In korte episodes (het verscheen immers per hoofdstuk in het magazine) één groot 'achtervolgingsverhaal' met slechts na halfweg hoofdfigurant Miss Face die op de proppen komt en brokken maakt. Of is het de verschijning van Sabel die zorgt voor een omwenteling. Die korte avontuurtjes hebben als voordeel dat de kapitein behoorlijk wat beleeft. Soms evolueert de plot echter te snel dat je meer uitdieping verwachtte. Gine sleutelt verder aan een eigen stijl.
- Kapitein Sabel 2 ***
- Kapitein Sabel 3 **½
- Kapitein Sabel 4 ***½

woensdag 14 maart 2012

Matena's Pietje Bell

Moest Dick Matena enige moeite doen om variatie te brengen in zijn visuele uitvoeringen van Nederlandse kinderliteratuur, dan kijk je nog uit naar zo'n verstripping. Leg echter deze Pietje Bell naast een Dik Trom en je merkt amper uit het verschil. Oké, het plattelandse verschuift naar het grootstedelijke, de kleuren worden geregeerd door een roze bakstenen teint. Die vloeit samen met de kleren en natuurlijk ook de huid van de passanten. De strip oogt daardoor enorm repetitief, resulterend in een onaangename saaiheid. Alles is vlak, met letterlijk weinig perspectief (pagina 19, kader 5). Het vuurwerk op pagina 31 knalt gelukkig verademend als afwisseling. Matena heeft dringend nood aan een nieuw kleurpalet om karakter in te bouwen. De capriolen van Pietje zijn leuk, ze overweldigen niet. Enkel voor aha-erlebnissen goed.
- Kapitein Sabel 1***
- Pietje Bell HC **½
- Pietje Bell SC **½

dinsdag 13 maart 2012

Matena's Dik Trom

Kinderlijk simplisme met Dik Trom de verpersoonlijking van de menselijke goedheid in de hoofdrol. Je kan je na het lezen van dit album niet inbeelden dat net hij door sommige volwassenen bestempeld wordt als kwajongen. Met zijn strakke, oubollige lijnen is Dick Matena geschikt om de boeken van Kieviet in beelden om te zetten. En de zachte retro-inkleuring versterkt dat alleen maar. Efficiënt verteld, dat wel, maar uiteindelijk knaagt de te grote idyllische pathos aan het gevoel van nostalgie. Matena doet je dan ook baden in de sfeer van weleer. Maar misschien is dat hetgene wat kinderen van nu niet willen lezen? Toch proberen om kinderen kennis te laten maken met deze onschuldige verhaaltjes. De ezel in het circus is totaal niet overtuigend.
- Dik Trom 1 HC***
- Dik Trom 1 SC***
- Dik Trom 2 HC***
- Dik Trom 2 SC***

maandag 12 maart 2012

Griffo's Munro

Als je aan Griffo denkt, keer je terug naar het verleden, toen deze kameleon in de huid kroop van andere artiesten en zich zo in hun voetsporen plaatste. Bilal (via Beatifica blues en SOS Geluk) en Hislaire (Griffo's Mister Black) zijn dan de vaakvoorkomende referenties. Maar met deze Munro kopieert Griffo de stijl van Isabelle Avondrood-tekenaar Tardi. Net ook omdat de setting gelijkaardig is, zij het niet in het typische eeuwwisselings-Parijs, wél New York, New York. Gekke wetenschappers, onverklaarbare omstandigheden, bizarre wezens. Je vraagt het je af of je een delirium beleeft. Scenarist di Giorgio doet niet meer dan herschrijven en voegt relatief weinig toe aan de unieke Tardi-verzinsels. En ook Griffo is te braaf in het imiteren. Leuk, maar net niet.
- Munro 1 ***
- Munro 2 ***
- Sammy 3 ***

zondag 11 maart 2012

Betty rijdt met Dodge

Achtendertig pagina's zijn duidelijk te weinig om een degelijk verhaal met zo'n gruwelijke achtergrond te vertellen. Het Spaanse burgeroorlogsgegeven is slechts een voetnoot in het drama dat Betty moet (of wil) ondergaan. Van Rijckeghem en Van Beirs geven blijk van weinig scenariokunnen om al de clichés er op een aannemelijke manier in te proppen. Bovendien wordt Betty met elk te verschijnen album irritanter. Haar naïviteit kent geen grenzen. Zelfs in de flashforward op het eind toont ze een enorme melkmuil te zijn. Revolutionair is dit zesde deel alleszins niet. Ook Thomas Du Caju kan de reeks niet de extra injectie geven die deze nodig heeft. Eendimensionaliteit, een geforceerde inkleuring, karakters die geen persoonlijkheid uitstralen (laat staan consequent zijn, op de hoofdrolspelers valt geen leeftijd te plakken). Strook 14a, eerste kader, hoe Dodges lichaam schijnbaar voortloopt in de volgende prent. Storend. Net als de veel te grote lettering.
- Betty & Dodge 6 HC **
- Betty & Dodge 6 SC **
- F.C. de Kampioenen 71 *

zaterdag 10 maart 2012

De MoebiusSter Giraud

Ook Jean Giraud moet eraan 'geloven'. Al zal hij dat nu op een andere, zij het spirituelere manier ingevuld hebben.

Wie beweert dat enkel Charlier verantwoordelijk was voor het succes en de klasse van Blueberry, kent de reeks duidelijk niet goed genoeg. In het realistische genre is Giraud één van die zeldzame hoogtepunten waaraan slechts weinigen kunnen tippen. Met zo’n eenvoud en zo'n gemak, zo accuraat tekenen, het is weinigen gegund! Later bewees hij –toch in de eerste delen van de Mister Blueberry-cyclus wel degelijk, en dat enkel onder de eigen naam, superscenario’s te kunnen schrijven. Drie plotwendingen in elkaar verweven zonder incoherent over te komen.

Wie beweert dat enkel Jodorowsky verantwoordelijk was voor het succes of de klasse van De Incal, kent de reeks (en diens auteurs) duidelijk niet voldoende. De samenvloeiing van spiritualisme, filosofie, geloof en avontuur, is een amalgaan van twee entiteiten die perfect op elkaar waren ingespeeld en dus het beste gaven van zichzelf. Geef toe, hoe leuk de Metabaronnen ook, Jodorowsky heeft het hoogste niveau van de Incal nooit meer kunnen evenaren. Moebius daarentegen bleef op een uitzonderlijk hoog (en zelfs hoger) niveau zijn grafische- en vertelstijl exploreren. Met een vloeiende hand zijn gedachten op papier zettend. Ook dát kon hij: ALLEEN.

Jean Giraud/Moebius is zo’n multi-artiest die niet alleen de knepen van het vak kende. Hij wist daarnaast enorme grenzen te verleggen! Ja. Jean Giraud/Moebius is het voorbeeld van de auteur die meer betekend heeft voor verschillende generaties verhalenvertellers (zowel in de strip- als in de filmwereld) dan dat eender welk scenaist of tekenaar ooit zal zijn. Net door de dualiteit (Giraud versus Moebius) en de completering in zowel schrijven als in tekenen eindigend in het visueel vertellen.

Michel Vaillant gehermeesterd

De uitgever neemt de kans niet te baat om er de stijlvolste facsimilé van te maken à la Kuifje. Weliswaar met een mooie, verzorgde harde kaft, evenwel niet de charme van de geweldige Lombard Collectie uitstralend. Het papier is iets verdikt, de Kuifje-bon om logische redenen verdwenen. Wel als extra een reproductie van een originele voorkaftillustratie die bij het geheel past. Als via deze uitvoering de Michel Vaillant-albums toch in het Nederlands behouden kunnen blijven, dan doen ze maar. Maak kennis met de Vaillant-familie, al meteen in hun eerste avontuur moeten de deelnemers zich bewijzen. Vader en zijn fabriek door perfect afgestelde bolides te bezorgen. Michel om zich als kampioen mondiaal te manifesteren. Dit eerste deel bevat alles, niet slechts gefocust op één racediscipline. Door de uitdaging van en de confrontatie met Steve Warson krijg je vijf spannende disciplineraces voorgeschoteld. Verrassend is de rivaal. Want hoewel hij ondertussen volledig is ingeburgerd als vriend des huizes, hierin steelt Steve Warson de show. Flamboyant en provocatief. Het zorgt voor extra pit. Visueel is Graton strak en heeft de artiest weinig ruimte voor flexibiliteit binnen zijn realistische klare lijn. Storend is geregeld de inkleuring van tekstballonnen die bijna het hele regenbooggamma weergeven op één pagina. Weinig inconsequent. Tijdens het verhaal laat Graton wel eens een ballonnetje op (pagina's 56, kaders 7-8-9), zonder opvolging. Krijg je hiervoor nog een verklaring? De grote match is een groots begin.
- Michel Vaillant anno 2012 HK 1 ***½
- Michel Vaillant anno 2012 HK 2 ***½
- Michel Vaillant 1 ***½
- Michel Vaillant 2 ***½

vrijdag 9 maart 2012

Op reis naar Kenya

Voor wie als verzamelaar een meerwaarde zoekt in deze bundel, die komt van een kale reis thuis. Uitgever Dargaud doet geen enkele moeite om het boek vol te proppen met achtergrondinformatie en extra schetsen. Je moet je behelpen met de essentie: het vijfdelige verhaal. Maak kennis met Rodolphes antwoord op het succes van Aldebaran. Gelijk(w)aardige incidenten voor een keer niet in de ruimte, nu terugkerend in de tijd op aarde. Voor de bespreking van de individuele albums, klik door via Ontmoetingen, Hallucinaties, Interventies, Illusies. Of je hebt al meteen dit als intro: verbazingwekkend nieuw begin voor het Trent-team. Is dit Rodolphes variant van het Aldebaran-thema, maar dan op aarde gesitueerd? Goeie setting, uitstekend volwassen geschreven door Rodolphe, expressiever tekenwerk van Leo en zoals vanouds de puike bijpassende inkleuring die alles net dat extra tintje geeft. Knap is het alvast hoe Rodolphe zijn pionnen op het schaakbord plaatst en ze onderling in strijd brengt. De rivaliteit van twee mannen om de gunst van een vrouw, zij heeft duidelijk andere bedoelingen. Zeer geslaagde passage trouwens wanneer hoofdrolspeelster Cathy Austin wegzinkt en geniet terwijl ze een boek van John Remington. Het enige wat echt stoort bij deze reeks is de mogelijke betrokkenheid van buitenaardse wezens. Alles komt immers zo geloofwaardig en verwonderlijk over dat je het als waarheid zou kunnen opvatten. Genietbaar begin.
- Kenya Integraal ****
- Noach 1 HC **½
- Noach 1 SC **½

donderdag 8 maart 2012

Altijd geluk in het leven: Lucky Luke

Een lang verhaal en een kortje. Met eerst Lee van Cleef in een glansrol, al moet hij op het eind ondergronds de biezen pakken. Onvoorstelbaar hoe dynamisch Morris de plot brengt in een vrij strak twaalfkaderig paginakeurslijf. Met af en toe een lichte variant erop. De genialiteit zit 'm dan ook in het cameraspel met filmisch beweeglijke punten. Lucky Luke en Pil is helemaal te gek met Pil die ondanks de omstandigheden zijn koelbloedigheid bewaart en er steeds in slaagt om het noodlot om te buigen tot geluk. Schattig en vooruitstrevend modern.
- Lucky Luke 8 Herdruk ****
- Lucky Luke 9 Herdruk ****
- Lucky Luke 29 Herdruk ***½

woensdag 7 maart 2012

Darwins geschriften

Runberg en Ocana laten zich niet kisten en weten je twijfels over de koppeling van Darwin aan diens theorieën rond alle beestigheden, van welke aard ook, weg te werken. Straffer zelfs. Ze incorporeren het wetenschappelijke gedachtegoed en overtuigen door het dubieuze van de aanvaarding of niet in Darwins geest uit te klaren. De aard van het beest leest vlot met veel actiescènes, aangesterkt door voldoende passages die de wazige mist rond het onwezenlijke doen opklaren. Een drieluik dat even intrigerend is als An american werewolf in London, weliswaar in een andere tijd en op een andere plek.
- Aantekeningen van Darwin 3 ***½
- Lucky Luke 30 Herdruk ***½
- Vasco 23 ***

dinsdag 6 maart 2012

Faccioni's Gevallen engel

De gevallen engel is een ogenschijnlijk gewoon verhaaltje over een privé-detective die door een samenloop van omstandigheden beschuldigd wordt van een moord die hij niet begaan heeft. Goffaux maakt er een innerlijke zoektocht van die uitmondt in de bevrijding van Max' frustraties. Faccioni zit in de put. Zuipen is zijn enige uitweg. Lichamelijk en geestelijk verval, consequent in beeld gebracht met een vallende actie: van het hoogste dakpunt, naar het diepste der aarde, de riool. Faccioni zit duidelijk diep in de put. Alleen! Een moment om met zichzelf in het reine te komen. Schuldig, in de relatie met Katia. Onschuldig voor de moord. Tijd voor de wederopstanding. Met een zuiver geweten vindt hij dan ook de moordenaar. De gevallen engel is een verhaal met een symbolisch-psychologische inslag dat gedragen wordt door perfect gekozen woorden en beelden. Dramatische ironie op pagina 24: "Hoe heet je, moppie?". Hiermee bepaalt de protagonist zijn eigen doodvonnis. Dialogische hints via God, mijn engeltje, de dag des oordeels, café Black Angel. Pagina's 12 en 14 het spel met het woord 'lijk' waarmee Max zichzelf ongelooflwaardig maakt wanneer hij er daadwerke-lijk één ziet liggen. Sol-Ange (de gevallen engel, het duiveltje). Interessante filmische verwijzingen met als belangrijkste knipoog de beklemmende rioolscène uit The third man (pagina 38). Goffaux doet leentjebuur bij de zevende kunst: kadrages, het fragmentarisch herinneren van een gebeuren, de actie, camerastandpunten. De sfeerscheppende omgevingen, het lichtspel in Rhomers kamer, een lichtinval alsof je in de gevangenis zit. De kamer zelf (en daardoor ook haar bewoner), getypeerd door de bekleding, de schilderijen (Mondriaan): zakelijk en koud. En bovenal de visuele hints: de vleugels van stoom (pagina 3), het paardemolenpaard (21), God, de duivel, de engel met het zwaard, de enorme beer, pagina's 7 en 8, 19, 24, 44, de gelaatsuitdrukkingen van het meisje, de beer (34 en 45), de foto (17), het hoofd van de teddybeer in de loop van het verhaal. Geniet uiteindelijk van kader 7, pagina 44. De gevallen engel heeft een uitermate geconstrueerd scenario, vakkundig en functioneel getekend door Goffaux. En de inkleurster mag evenzeer in de verf gezet worden. Al zijn niet alle tekeningen technisch perfect (het meisje lijkt soms veel ouder), dit tweede deel is een heerlijk spektakel.
- Bakelandt 58 **
- Kiekeboe Familiestripboek 1997 **½
- Max Faccioni - Detective 2 ****

zondag 4 maart 2012

Doodsbange trollen

Een jeugdstrip waarbij de auteurs kruipen in de huid van twee ondernemende jongeren. In eerste instantie struikel je over de onwezenlijke toevoegingen in het realistische verhaal, vampieren kom je immers niet elke dag tegen bij de klasgaande jeugd. Echter eens aangevuld met de nodige achtergrondinformatie wordt de vampierhistorie geloofwaardig en leef je mee met wat hen (en hem) overkomt. Mauricet wisselt tussen semirealisme en komisch. Vooral wanneer hij de camera op een afstand plaatst zijn de figuren minder accuraat. Het best is hij tijdens nachtelijke passages, de dreiging weergevend met een goeie kwak inkt. Goed.
- Doodsbang 1 ***
- Trollen van Troy - Talent 2 HC ***½
- Trollen van Troy - Talent 2 SC ***½

zaterdag 3 maart 2012

Ooit komt het er van

Twee jaar hebben Kristof Spaey en Marc Legendre erover gedaan om de plot tot een goed einde te brengen, het resultaat is niet bevredigend. Zelfs in één ruk na elkaar lezend, de karakters dicht bij je vertoevend, heb je weinig affiniteit met de personages en de materie. De auteurs maken dan wel dat de cirkel rond is, de afstandelijkheid zorgt voor een gebrek aan inlevingsvermogen. Verder dan een in elkaar geknutselde b-film komen ze dan ook niet. Laura Dupin verwijt je haar argeloze naïviteit. Egon Angleton zijn dubieuze slechtheid. Taw Erris het geforceerde dubbelspel. Die leegte manifesteert zich ook letterlijk in de tekeningen. Vaak zweven de protagonisten op het papier, de decors zijn afstandelijk onnatuurlijk. Het is met name de inkleuring die dan wel sfeer schept, ze is met de texturen te opvallend genoeg om je er niet aan te storen. Legendre en Spaey wilden iets hardboiled serveren, wat overblijft is een zachtgekookt ei. Desalniettemin blijft het drieluik Misschien - Nooit - Ooit een uitzonderlijke prestatie in het Vlaamse striplandschap. Geen enkele cyclus van deze bodem kan zich zo internationaal mainstream manifesteren.
- Misschien - Nooit - Ooit 1 (Stripgilde) ***
- Misschien - Nooit - Ooit 2 (Stripgilde) ***
- Misschien - Nooit - Ooit 3 (Stripgilde) ***

vrijdag 2 maart 2012

Barrevelds Eugène

Eugène, dat lees je met plezier en zonder gêne. D'r valt je immers nergens over te schamen, zelfs al houdt Barreveld je een spiegel voor met herkenbare situaties. Het leven zoals het is in een huidige relatieroterende maatschappij. Na het bevredigen van de behoeftes komt het besef dat bepaalde karakters toch niet bij elkaar horen. Alleen moet je na scheiding hierdoor als eenzaat terug op zoek naar een nieuwe zielsverwant. En die test je best voor gebruik. Als je tenminste aan het testen toekomt. In dit vijfde deel spot Barreveld dan ook leuk met het internetdaten. En af en toe haalt hij er Eugènes huisdier bij om het dierlijke te versterken.
- Eugène 5 ***
- Verborgen geschiedenis 21 **
- Walking Dead - Box 3 ***½

donderdag 1 maart 2012

Sophia zonder Loren

Voormalig artiest de Vincentiis aan de kant geschoven omdat die zich te veel met andere dingen bezighield dan zijn stripverplichtingen na te komen. De weinig scrupuleuze uitgever wil productiviteit en resultaat. Misschien keerde de artiest zich ook af van het weinig inhoudelijke verhaal? Je kan de Vincentiis' commentaar erop lezen op diens blog. Feit is dat met een nieuwe tekenaar én schrijver het geheel en einde een totaal andere wending krijgt. Scenarist Guignement (ook een vervanger) tracht de afwikkeling aan te laten sluiten, zijn invulling is pover (en even weinigzeggend dan de twee openers). Als tekortkomend toemaatje kan Navarro niet tippen (of tippelen) aan de Vincentiis gladde en goedkope softpornart (nochtans zijn de potloodschetsen van deze laatste beresterk, al verliest hij zich naderhand met photoshop-gepruts). De overnemers gaan af als een gieter.
- In articulo mortis 1
- Sombrero Zwarte Reeks 177 **
- Sophia 3