dinsdag 31 juli 2018

Gewikt en gewogen (2017): Hedge Fund 1

Inhoudelijk: "Dit scenario is gebaseerd op echte gebeurtenissen en brieven waarin het koude en meedogenloze cynisme van de financiële wereld pijnlijk duidelijk wordt. Philippe Sabbah, één van de co-schrijvers, kent deze omgeving heel goed, waarmee hij scherpte en geloofwaardigheid aan dit project toevoegt."

Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Een combinatie van A sweet smell of success en The wolf of Wall Street. Hoe deel uitmaken van de snelle jongens om anderen hun fortuin af te troggelen. Speculatief het geld elders halen en trachten er zo veel mogelijk winst op te maken. Gehaaid zijn die jongens. Roulot en Sabbah schrijven een financieel plaatje dat perfect in het Largo Wiinch-plaatje zou passen. Alleen is Largo nu al lang geen vreemde eend meer in de beursbijt. De tekeningen van Patrick Hénaff hebben karakter en doorbreken vaak door de compositie de ellenlange dialogen (pagina's 40-41). Niet uitmuntend, wel geknipt."
19-06-2018

7/10

maandag 30 juli 2018

Gewikt en gewogen (2017): Star Wars 12 De geheime oorlog van Yoda 2

Inhoudelijk: "In het dagboek van Ben Kenobi leest Luke Skywalker over een avontuur van meester Yoda op een geheimzinnige planeet vol 'steenkracht'. Nieuwsgierig als hij is, gaat Luke op onderzoek."

Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "De overgang van A new hope tot The Empire strikes back wordt afgerond met een vertelling in de vertelling. Luke leest Yoda's dagboek, wij herbeleven het avontuur van de Meester in levende lijve. De algemene opvoeding staat centraal, dus jongeren, hou daar rekening mee! Leuk. Doordat er ruimschoots nog veel pagina's overblijven word je getrakteerd op een Prinses Leia-episode. Wat is haar drijfveer, motivatie en hoe houdt ze haar geweten in balans? Veronderstellend dat Emilio Laiso de tekenaar is, kruipt deze in de huid van Adam Hughes, vlezig en elegant getekend. Mooi."
26-07-2018

7/10

zondag 29 juli 2018

Gewikt en gewogen (2017): Star Wars 11 De geheime oorlog van Yoda 1

Inhoudelijk: "Terwijl Luke Skywalker op zoek is naar R2-D2 die ervandoor is gegaan om de gevangengenomen C-3PO te redden, leest hij verder in het dagboek van Ben Kenobi. Daarin staat een avontuur van meester Yoda die reageert op een zwakke roep om hulp in de Force."

Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Onderhoudende uitdieping van het Yoda-personage waarbij zelfs de meester nog leerling wordt. Goed verteld door Jason Aaron en passend in beeld gebracht door Salvador Larocca. Een verhaal met Yoda, daar zit altijd een stukje moraal in vervat, zij het in een atypische zinsstructuur gegoten."
26-07-2018

8/10

zaterdag 28 juli 2018

Gewikt en gewogen (29 & 47): Moses Rose 2 SC-HC

Inhoudelijk: "De reis wordt gefinancierd door Mary-Mae Cloud, die ook van de partij is. Op hun tocht worden ze achtervolgd door leden van de Italiaanse Masseriaclan, die eerst de Comanches tegen hen opstoken en daarna zelf proberen de groep uit de weg te ruimen, omdat ze het hebben voorzien op het imperium van mevrouw Cloud."

Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Een scenario dat niet naar de keel grijpt, Ordas en Cothias vormen geen 1+1=3 duo vol originaliteit en boeiende verrassingselementen. Het klop wel dat Moses Rose behoorlijk anders is, al geven deze eerste twee delen matig weer of Rose nu bij het goede of het slechte kamp behoort. De vele hiaten en onlogische overgangen (het plotsklaps verdwijnen van de indianen na de beginscène) zorgen voor incoherentie. Christelle Galland heeft het niet in zich om de tekortkomingen van de 'meesters' recht te zetten. Na het lezen van Het geheugen van de ruïnes is je geheugen zelf een ruïne."
26-07-2018

5/10

vrijdag 27 juli 2018

Gewikt en gewogen (46): Op de barricades 3

Inhoudelijk: "Marie is geen intellectuele, geen aristocrate, en al helemaal geen actievoerster. Ze had niet mee kunnen doen aan het oproer, en verder kunnen gaan met wrok en verbittering in haar leven als bediende. Maar de opstand heeft geleid tot de democratisch gekozen Commune, en die is er nou eenmaal. Daarmee krijgt ze een gouden kans om haar rekeningen te vereffenen."

Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Neen, Lupano zwakt niet af, integendeel. Met TITEL zet hij de kers op de taart. Vooral het conceptspel om dezelfde revolutionaire gebeurtenis telkens vanuit een ander vrouwelijk standpunt te belichten, maakt de reeks zo sterk. Ging je in de voorgaande delen gewoon mee, dan rijt dit slot de sympathiewaarde open en kookt je bloed van woede voor het aangeboren onrecht. Probeer eens geen medeleven voor de protagonisten te voelen. Met Fourquemin zitten de auteurs weer op het juiste spoor, de artiest past perfect in het plaatje. Van ideeën die nu gemeengoed zijn, worden daar de zaadjes geplant."
26-07-2018

8/10

donderdag 26 juli 2018

Gewikt en gewogen (2017): Op de barricades 2

Inhoudelijk: "1871. Élisabeth Dmitrieff, een mooie jonge Russin van nog maar twintig jaar, wordt een week nadat ze is aangekomen in Parijs voorzitter van de eerste openlijk feministische organisatie in Europa: de Vrouwenbond voor de verdediging van Parijs en hulp aan de gewonden."

Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "De commune van Parijs is een groots idee van het volk dat bezig is dood te gaan van de honger" (pagina 11, kader 6). Pagina 43, kader 4: "Jullie zijn lafaards. Maar jullie zullen vrouwen niet voor altijd kunnen beletten deel te nemen aan de geschiedenis." Weet dat mevrouw Dmitrieff het gezegd heeft. Een reeks en toch twee verschillende verhalen, al hoop je een glimp van Victorine op te vangen die eventueel in de achtergrond opduikt. Lupano verdiept zich wederom in de ideeënoverdracht van een sterke dame die op haar strepen staat. Eentje die van de revolutie gebruik maakt om omwentelingen te veroorzaken. Met gruwel beleef je de wreedheden mee en strijd je aan de zijde van een idealiste met communistische sympathieën (de link met Marx wordt gelegd). Mooi, ontroerend en intelligent. Je mist wel de mooie tekeningen van Lucy Mazel.
26-07-2018

7/10

woensdag 25 juli 2018

Gewikt en gewogen (2017): Op de barricades 1

Inhoudelijk: "Winter 1870. Aanloop tot de Commune. Terwijl het door het Pruisische leger belegerde Parijs ten onder gaat aan kou en honger, besteedt de 11-jarige Victorine het grootste deel van haar tijd aan het verzorgen van Castor en Pollux, de twee olifanten in de dierentuin."
Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Wat is hij toch goed, Lupano. Met atypische uitgangspunten, duidelijk geëngageerd, vechtend voor de rechten van de mens. Dit keer staat hij op de barricades om vrouwen te verdedigen in een revolutionaire context. Hoe duister de periode ook, met Victorie creëert hij een lichtflits, een stukje hoop om deze grauwe winterzone vol sneeuw toch te doen smelten. De verbetenheid van het intelligente kind dwingt respect af en je wil haar daarom vooral volgen in haar waan om de wereld te verbeteren. Mooi ook de driehoeksrelatie Victorie, haar moeder en tante Jeanne. En natuurlijk Pollux en Castor, die ongewild een hoofdrol toebedeeld krijgen in dit harde drama. Lucy Mazel schittert in een Virginie Augustin-achtige stijl, de inkleuring maakt het af."
26-07-2018

8/10

dinsdag 24 juli 2018

Gewikt en gewogen (43): Suske en Wiske 344

Inhoudelijk: "Barabas heeft een nieuwe computer uitgevonden die alle andere digitale apparatuur overbodig maakt. Een persoonlijke assistent in de vorm van een zwevende bol. De opdracht van dit apparaat is simpel: maak de mens gelukkig!"

Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Invasion of the body snatchers anno 2018, alleen zijn het niet de aliens maar wel de artificiële intelligenties die de mens in de nabije toekomst de das om zullen doen. Het gaat van kwaad naar erger met onze afhankelijkheid van elektronica, machines die ons welzijnsniveau bepalen of bijsturen. Volgens een vertrouwd Vandersteen-recept ook hierin zonder omwegen een boodschap verstopt, bezint eer gij met vernieuwende dingen begint. Alleen, zoals zo vaak, eens het er is, kan je moeilijk spreken van een weg terug. BRBS 2.0 begint goed maar stuikt als een overijverige soufflé meteen in elkaar, Peter van Gucht kan er het sprankelende en originele niet inhouden. De tekeningen vervallen in de erg hoekige Luc Morjaestijl, ver weg van Vandersteens hoogdagen. Op de cover zijn alle ogen gericht op Sus en Wis, wij viseren het volgende deel, hopende op beterschap."
25-07-2018

5/10

zaterdag 21 juli 2018

21 juli - De Belgische kwestie

Op 21 juli, onze nationale feestdag, hoort een passende strip. Waarom even niet De Belgische Kwestie opdissen?
Inhoudelijk klinkt het zo: "Inspecteur Canardo in actie in Brussel. Canardo voert deze keer een onderzoek in het milieu van het stripverhaal. Bollemans, de geestelijke vader van Terry de Basset, wordt oud en heeft geen goede greep meer op zijn potlood. Zijn grote wens is dat zijn zoon hem opvolgt en Terry laat voortleven. Dus stuurt hij hem naar het Sint-Lucasinstituut in Brussel om te leren tekenen. Maar op kerstavond verneemt de oude Bollemans dat zijn zoon verdwenen is. Ontredderd als hij is, doet hij een beroep op die detective met wie hij vroeger eens op café heeft gezeten."
Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Gaat Sokal zijn boekje te buiten door een verhaal te situeren in het Belgische striptekenaarsmilieu? Heb jij d'r als leek een boodschap aan om het verval mee te maken van een pensioengerechtigde artiest die absoluut voor opvolging wil zorgen, liefst in familiale kring? Lijkt het volledige album niet eerder Casterman-inteelt waarbij de auteur zijn vriendjes even wil opvoeren en daardoor de inside-informatie ons volledig ontsnapt? De pessimist zal om die reden het album bekritiseren en de heerlijke ironische ondertoon missen. Het verhaal is dan vlak en weinig relevant. Jammer. De realist mag aan de directe stripverwijzingen geen boodschap hebben, de vergelijking met het wielerwereldje en zijn dopinggevallen ligt zo voor de hand dat je er niet naast kunt kijken. De Belgische kwestie is immers een leuke pastiche op deze bloeiende sporttak. De extra knipoog naar Dumas' papieren helden is leuk en geeft het boek een pretentieloos, literair cachet. De optimist geniet van dit geheel, maar heeft als surplus de opvoering van talloze bekende 'gezichten' uit de getekende omgeving: Claude Renard (ooit spitsbroeder van François Schuiten), Louis Delas (van uitgeverij Casterman), de afspiegeling van het stereoptiepe stripfestival. Sokal dompelt zijn tekenpen in dubbelzinnige inkt waardoor ieder voor zich de gehanteerde praktijken kan beoordelen. Een boek zonder al te veel eigenwaan dat net als in eender welke Belgische kwestie als typische uitkomst heeft: het zaaien van tweedracht."
9/10

zondag 8 juli 2018

Gewikt en gewogen (41-42): Sint-Bartholomeüs 1 & Jack Cool 1

Sint-Bartholomeüs inhoudelijk: "Van de eerste schermutselingen tot de ultieme ontketening van Sint-Bartholomeüs, meegesleurd door deze vloedgolf van fanatiek geweld, zal hij, net als de andere, in weerwil van zichzelf de held zijn van dat verhaal."

Sint-Bartholomeüs besproken: Politiek en religie heeft meer dan verhitte discussies opgebracht. Vooral dood en verderf opereren in het kielzog van eender welke doctrine. Boisserie en Stalner belichten een fragment uit de Franse geschiedenis wanneer de Hugenoten opgejaagd wild zijn voor de Katholieken. Slachtpartijen ter meerdere glorie van de Heer. De band tussen de openingsscène en de rest van het verhaal is wat zoek. Vooral aan de familiale verdwijning wordt verder geen aandacht besteed, een introductie die je in het ongewisse laat. De Parijse afslachting daarentegen zet de hypocrisie van machtshebbers wel in het juiste kader. Sint-Bartholomëus, een ongezonde inkijk in de interne oorlogsgruwel. Zeer mooie portretschetsen van Stalner achterin het geschiedkundig dossier.
02-05-2018
6/10

Jack Cool inhoudelijk: "La Honda, Californië, 1966. Omdat hij smerig en mager was, noemden ze hem Jezus Grijstus. Hij zal de aftandse bus van de Pranksters herstellen en hen meenemen op een ongelofelijke reis. San Francisco, enkele maanden later. Jayne Mansfield, actrice en grote priesteres van de kerk van Satan die wordt geleid door Anton LaVey, huurt detective Jack Cool in om haar oudste dochter terug te vinden. Het onderzoek leidt hem naar de psychedelische bus."

Jack Cool besproken: Een moeilijk te kaderen boek. De onconventionele detective draagt de naam van dit tweeluik, al is het slechts een gedeeltelijke observator, de speurder die de verdwenen automobielmanager moet opsporen. Neen, grotendeels zitten we in de voetsporen van Jezus Grijstus wiens verhaal wél intrigeert, maar diens integratie in het Merry Pranksters-genootschap draagt weinig bij tot het drama. Voor Manini en Mangin is het vooral een letterlijk vehikel om de bus van oost naar west te laten rijden op het ritme van de LSD. Hierdoor is het spanningsveld vrij beperkt en leest Jack Cool vrij koel. Olivier Mangin past gevleugeld zijn stijl aan aan de sixties flower power-periode. Zweef mee op een verruimende trip.
15-05-2018
7/10

zaterdag 7 juli 2018

Gewikt en gewogen (39-40): The Dream & Vaarwel wrede wereld

The Dream inhoudelijk: "Megan werkt als castingagente voor Invisible Art Production, een filmmaatschappij. Voor een reeks opnames gaat ze op zoek naar opvallende persoonlijkheden, mensen die de Amerikaanse droom nastreven, liefst van al nog een carrière op het witte doek."

The Dream besproken: Guillen March, waar heeft Jean Dufaux dit talent opgepikt heeft om zijn zinneprikkelende droomsequensen te laten visualiseren? Van een rasartiest gesproken die sensueel lichamen laat kronkelen, net wat de scenarist nodig heeft in zijn provocatieve stijl. Geen zwetende lijven geveld door het liefdesspel, wel kraaknette glooiende lichamen die de lezers meevoeren in de wereld van gesloten achterkamertjes. Wat is de prijs die je moet betalen om een dream waar te maken? Vooralsnog is het één groot mysterie. Dufaux provoceert zoals vanouds, daagt je geduld uit om zeker verder uit te kijken naar het vervolg. Ook benieuwd welke prestatie Jude alsnog moet leveren? Somber, pervers, kortom een Dufaux à la carte (met een half sterretje extra voor de tekeningen).
21-04-2018
7/10

Vaarwel wrede wereld inhoudelijk: "Dankzij een anonieme ontmoeting op internet spreken drie mannen en een vrouw af bij zonsopgang op het plein van een grote stad. Zonder namen of voornamen uit te wisselen, stappen ze in een wagen, gooien hun smartphones weg en verlaten ze de stad."

Vaarwel wrede wereld besproken: Doet denken aan het schitterende I die at midnight, met voorbedachte rade zelfmoord willen plegen waarbij alles lijkt mis te lopen. Hier vier protagonisten die samen het plan smeden er een einde aan te maken, alleen loopt dat niet van een leien dakje. En ondanks de onpersoonlijke bijeenkomst wordt er toch een band gesmeed met fatale gevolgen (afgaande op hun oorspronkelijke intentie). Ondanks de tachtig pagina's blijft de strip luchtig oppervlakkig, Massard en Rousselot schrijven geen zwaarwichtig psychologisch drama, wel een luchtige komedie die mensen dichter bij elkaar brengt. De tekeningen van Delestret verluchten met plezier de destructieve domper en zorgen ervoor dat je naar de bright side of life kijkt. Vaarwel wrede wereld, uiterst vermakelijk.
18-05-2018
8/10

vrijdag 6 juli 2018

Gewikt en gewogen (36-37-38): Robert en Bertrand 33-34-35

Het promopraatje: "Mijn vriendin Agatha Monest is weduwe. Zij leeft in angst en is beslist bij iets geheimzinnigs betrokken. Dit laat mij vermoeden dat Agathe lid is van een geheime sekte. Mijn man wil echter niet dat ik me ermee bemoei!"

De dag des oordeels, over Robert en Bertrand 33: Een prominente rol is er voor de Belgische hoofdstad weggelegd. Met toeristische passages en verwijzingen op de volgende stroken: de Hallepoort (strook 1, kader 1), Art Nouveau (12-3), het Vossenplein 1895 (14-2), justitie (29-1), Spijshuis Zeven Rozen (30-2), de Brusselse revolte (50-1 en 51-1). Alchemie gebruiken met als streefdoel menig metaal om te vormen tot goud, de hebzucht van de rijken stellen de auteurs ongewild aan de kaak. Zij die veel hebben, willen voornamelijk meer. De geheime sekte, zwakke cover, tof verhaal met een leuke achtergrond.
29-09-2017
De dag des oordeels, over Robert en Bertrand 34: Op de één of andere manier worden de slechteriken toch finaal gestraft volgens het principe 'loontje komt om zijn boontje'. Geen gerechtelijke dwalingen hier, Gods straf op aarde is veel reëler dan in de hemel. Een Antwerps gelokaliseerd avontuur met prentjes waarop Brabo prijkt (strook 1, kader 1), bakkerij Hoidonks (18-1 en 21-1), dancing De gulden anker (strook 27, op de rug zie je Willy Vandersteen), de poesjenellenkelder (41, 43) en de haven met de Napoleonkaai anno 1899 (54). Eens in de poesjenellenkelder gaan de poppen aan het dansen.
28-08-2017
De dag des oordeels, over Robert en Bertrand 35: De oorlog in al zijn 'glorie' komt in deze De hel van Solferino uitgebreid aan bod. De 'toerist' Henri Dunant wordt geïnspireerd door dit zinloos geweld en zal zich verder inzetten om conventies af te dwingen tussen vechtende partijen. Concreet is ook de oprichting van het Rode Kruis. Hoe geschiedenis mooi verweven kan worden met fictie, het is een krachttoer waar Studio Vandersteen graag mee uitpakt. Veel pathos, zelfverloochening en idealisme met daartussenin de mens die zich als een beest gedraagt. De hel van Solferino, een bandwerkstrip die respect afdwingt.
06-12-2017
5/10

donderdag 5 juli 2018

Gewikt en gewogen (35): Robert en Bertrand 32

Het promopraatje: "'Achter dit duin staat ons huis. Vanuit mijn raam kan ik soms de elfjes zien! Kom, ik zal je de plek tonen!' Is Elsje de enige die elfjes ziet?"

De dag des oordeels, over Robert en Bertrand 32: Helaas een veel te dure uitgave voor wat het is. Joeki geeft toch duidelijk de indruk ook de elfjes te zien (strook 11), waarom naderhand dan beweren dat het arme meisje Elsje last heeft van zinsbegoochelingen en dus geestesziek is. De lezer ziet hen toch ook! Waarom anders die illusie ophouden Studio Vandersteen? De elfenjager, een verhaal met de traditionele ingrediënten: een mysterie, de wandaad met verdachte figuren en vooral de leuze 'loontje komt om zijn boontje'. Vooral dat omkomen is letterlijk van toepassing.
28-08-2017
5/10

woensdag 4 juli 2018

Gewikt en gewogen (34): Robert en Bertrand 31

Het promopraatje: "Tijdens een zwerftocht belanden Robert, Bertrand en Joeki in de gemeente Zonnebeek. De Tempelierstoren aldaar is een overblijfsel van een commanderij van de Tempelridders. Over de orde der Tempeliers is heel wat te doen geweest. De legende wil dat daar een schat begraven ligt, die bewaakt wordt door de geest van een Tempelridder."

De dag des oordeels, over Robert en Bertrand 31: Wist je dat Zonnebeek een Tempelierstoren heeft, of betreft het toch de toren in Nieuwpoort? Alleszins laten de auteurs hun fantasie de vrije loop. Een stukje geschiedenis wordt bovengehaald, je krijgt de op- en ondergang van de Tempeliersorde in een notendop. Etienne Schréder zou er met Het geheim van Coimbra veel later een strip aan wijden, Studio Vandersteen buit het principe van de anamorfose hier al in uit en verwijst naar Holbeins De ambassadeurs. De algemene kennis van Speurder 17 valt niet te onderschatten. Naast Zonnebeek doen de vagebonden ook Leiden aan, hierin verwezen naar de ramp van 12 januari 1807. Helaas een veel te dure uitgave voor wat het is.
28-08-2017
6/10

dinsdag 3 juli 2018

Gewikt en gewogen (33): Marsupilami 31

Het promopraatje: "Mr. Xing Yun is een gewone Chinese burger en leeft een normaal leven in een gewone stad. Echter, sinds zijn geboorte, is de ongelukkige opgezadeld met een verschrikkelijke vloek: hij is de meest ongelukkige man in de wereld!"

De dag des oordeels, over Marsupilami 31: Waarom op de titelpagina een gestileerde kat getekend werd, is een raadsel. Een discrepantie ten opzichte van Batems reguliere tekenwerk binnenin dat uitgezonderd de twee schetspagina's achterin niet bijzonder levendig is. Colman gaat volledig de mist in met zijn Taka Takata-figuurtje Xin Yùn. Nochtans is de idee rond de eeuwige pechvogel wel goed, alleen hangt er zo veel agressie rond. Colman denkt ingenieus te kunnen switchen, de ene keer in het spoor van de Marsu's, de andere keer bij de indianenstam om haast tegelijkertijd Xin Yùns spoor te volgen. Waarom wederom de bijeenkomst van al die verschillende Marsupilami's weer opvoeren? Dat heb je toch in het vorige deel al uitgebreid gelezen? Eveneens storend: de irritante Zuid-Amerikaanse stam (die door haast niemand begrepen wordt) waarin onderling voortdurend ruzie wordt gemaakt. Een running drag in plaats van running gag. De pointe rond de sukkelaar op zoek naar een beetje geluk wordt daardoor een bijzaak. Neen, Colman ondermijnt des te meer de kracht van Franquins magische dier. Een uitgeverstip: ga zo vlug mogelijk op zoek naar een nieuwe scenarist.
19-06-2018
3/10

maandag 2 juli 2018

Gewikt en gewogen (32): Luuna 9

Het promopraatje: "Grote Sachem vindt zijn dorp terug dat door Luuna, zijn dochter, vakkundig werd uitgemoord. Overmand door woede en verdriet valt hij in handen van Malsum, een kwaadaardige godheid. Intussen werkt Luuna aan de opdracht die zij kreeg van Hekoya, een kwaadwillige plaaggeest. Zij moet namelijk Glooscap vinden, de welwillende tweelingbroer van Malsum, om zo het verstoorde evenwicht tussen goed en kwaad te herstellen."

De dag des oordeels, over Luuna 9: Glooscap heeft ineens (pagina 27, kader 1) wel een erg brede borstkas. Kéramidas is niet echt consequent. Topscenarist Morvan moet de reeks terug aanzwengelen (of de meubelen redden). Hij blijft inderdaad in dezelfde sfeer vol goddelijke interventies en magische tegenstanders. In zijn leefwereldje klopt het misschien wel, voor een buitenstaander is het behoorlijk hermetisch. Nieuwe lezers (als er die überhaupt zijn) hebben een flinke dosis geestesverruimende middelen nodig om van dit psychedelisch universum deel uit te maken. In plaats van TITEL te varen, had Morvan beter eerst alles gestroomlijnd geordend. Dit negende deel, een matige herneming.
19-06-2018
5/10

zondag 1 juli 2018

Gewikt en gewogen (31): Blauwbloezen door Salverius Integraal 1

Het promopraatje: "Deze integrale bundelt de eerste verhalen van Cauvin en Salvérius: een reeks kortverhalen (Overweldigend succes, De kolonelsdochter, Blauwbloezen in ‘t groen, De uitval, De grote patrouille, ...) en de avonturen Wagen in 't Westen en Van Noord naar Zuid."

De dag des oordeels, over Blauwbloezen door Salverius Integraal 1: Honderdtweeënnegentig pagina's waarvan 32 dossier. Een chronologische compilatie met veel gags die pas in de latere albums worden opgenomen en daarna pas de fameuze openingsdelen in albumuitgave. Het dossier is, zoals te verwachten bij Dupuis, sterk met veel geïllustreerde documenten (privéfoto's en facsimiléafbeeldingen van originelen) en heel wat achtergrondinformatie die de totstandkoming reconstrueert. Een mooie aanvulling voor de liefhebber. Over De grote patrouille: nu schrik je natuurlijk bij het openslaan van De grote patrouille, terwijl net dit de eerste verzinsels zijn rond Blutch en Chesterfield. De introductie en epiloog kaderen deze verzamelde kortverhalen: het beginwerk van het oorspronkelijke Blauwbloezen-tekenteam. Lang heeft Salvérius het opkomende succes niet mogen meemaken, de dood nam hem te grazen. Dupuis gunt gelukkig Salvérius' openingsgags een plaats in de reeks, al was Lambil toen al een zestal albums bezig. Hoe zouden deze twee Noorderlingen er nu uitzien had Salvérius niet het loodje gelegd? Want een stijlverschil is er duidelijk. In de beginfase zijn Blutch en Chesterfield nog een product van hun tekentijd. Eind jaren zestig, uit de Dupuis-Robbedoes' weekblad-stal. Korte lijfjes, stijfjes, dikke neuzen. Best passend bij de strapatsen die Chesterfield zoal uithaalt. Met De grote patrouille leveren de auteurs een veelbelovend, groots begin. Over Wagen in 't Westen: voor wie nu teruggrijpt naar of pas kennismaakt met de oudjes, het originele werk van Raoul Cauvin samen met Louis Salvérius, zal een ware cultuurshock ondergaan. Zoals de cartoony stijl van Warnant aanzienlijk verandert wanneer Gazzotti het overneemt, is het eveneens wennen aan de rauwere, nog karikaturalere stijl van Salvérius ten opzichte van de inmiddels ingeburgerde tekeningen van Lambil. Alsof de Dikke en de Dunne rondwaren met nog extremere tegenkantingen in de karakters. Haantje de voorste Chesterfield tegenover labbekak Blutch. De sfeer is grimmig tussen die twee, de gekende haat-liefde-verhouding ver zoek. Wagen in 't Westen is alvast slapstick met een uitstekende ontknoping. Over Van Noord naar Zuid: grappig hoe anders kapitein Stark er in deze eerste verschijning uitziet. Zelfs diens latere, kenmerkende rode haren zijn hierin oorspronkelijk gebruind. Net als Chesterfield die in Salverius' universum ronder en boller is. Twee soldaten. De ene overheldhaftig, een haantje-de-voorste, een naïeveling die hoopt door ondoordachte bevelen uit te voeren gerespecteerd te worden. Terwijl de andere noodgedwongen het hele circus moet meebeleven terwijl hij liever logischerwijze deserteert, zijn kameraad en het vaderland verweesd achterlatend. Twee tegengestelde polen die elkaar jaarlijks pendelend tussen Noord en Zuid in stand houden. De manier voor Cauvin en Salverius (snel door diens dood opgevolgd door Lambil) om het absurde oorlogsgeweld op een satirische wijze voor te stellen. Geslaagd.
19-06-2018
8/10