Geef nog een rondje

Je krijgt me zelden gekluisterd aan een televisiescherm, kwestie van mijn onafhankelijkheid te bewaren (tenzij met DVD-pakketten), maar met De Ronde zat ik meteen op de eerste rij van dit allesbehalve wielerspektakel.
De reeks krijgt nogal wat onterechte kritiek te slikken, over de trage opbouw bijvoorbeeld. Veronderstellend dat het ritme bepaald wordt door het verloop van dé ultieme Vlaamse wielerklassieker mag alles in de beginfase gerust op zijn rustige beloop gaan. Symbolisch dat net op het moment van het omroepen van de officiële start (versus de officieuze) de eerste krijtlijnen écht vorm krijgen. Met als het ware een sensationeel en aangrijpend kippenvelmoment. Dat euthanasie-perspectief gaf je al een ongemakkelijk buikgevoel, nu grijpt de regisseur compleet naar de keel met de verrassende ontknoping. Zo weet je meteen op wie je kan rekenen in het leven... of de dood!
Er gebeurt nauwelijks iets, is een andere verzuchting. Mooi verondersteld als je tenminste de verschillende verhaallijnen niet in acht neemt. Een tiental: het vluchtmisdrijf, de aangereden dochter, de regie-assistente, de politie-inspecteur, de familie, het volgen van de karavaan vanuit twee standpunten (vanuit de reclamekaravaan versus op de eerste rij), de minimens en het bordeel, de geflipte buur, de pastoor, de twee oudjes die afscheid nemen). Heb jij die ook allemaal niet opgemerkt?
Voor wie de oerknal gemist heeft, de chaos waarmee uitgepakt wordt is evenzeer een weerspiegeling van De Ronde van Vlaanderen. Het intermenselijke cirkus dat zoekt naar de ultieme overwinnaar, je beroert menig supportershart én leken. Hoe lang duurde het zelf niet eer je The Wire perfect kon plaatsen. Met eenzelfde reflectie werd deze superproductie aangepakt. En dat maakt ze nu voor Vlaamse normen uniek.
Overroepen beeldregie schreeuwen de sceptici. Nooit eerder werd je in zo'n totaalspektakel als deze koers levend meegezogen. Alles errond, de pechproblemen onderweg met mechanische hulpverlening en de ambiance. Met gestage tred volgend om dan uit te barsten op cruciale momenten.
Al wordt leeg en inhoudloos niet aangehaald, het verwondert je dat pastoor Josse de Pauw zo vrank uit de hoek komt. Een mooie aanklacht tijdens zijn paasspeech.
Al mis je sinds het eerste moment Da meendje ni, het is gemeend deze euforische evaluatie.
De Ronde. Jan Eelen. Aflevering 3. 2011.