maandag 31 oktober 2011

Brussels in Shorts (3)

Naast een Brit, twee Nederlanders, een Fransman, twee Vlamingen en twee Walen werd het internationale gezelschap ook aangevuld met een Deen. Niet als Deen die zich specifiek zou bezighouden met het verhaal rond de muziekgroep Efterklang uit zijn thuisland, wel gelinkt ermee door het meisje Liselotte dat meedeed aan het project van de Efterkids. Een traumatisch gegeven, dus Teddy Kristiansen (House of Secrets, Grendel, It's a bird) leek me daarvoor geknipt.
Een andere steunpilaar wordt Alain -Doodsbang- Mauricet. Die zoekt het eerder in hogere sferen met De hemel boven Brussel.

zondag 30 oktober 2011

Brussels in Shorts (2)

Ik hou van Wévé's werk. Al frons ik geregeld de wenkbrauwen wanneer ik zijn strippies lees omdat de coherentie vaak zoek is, visueel blijven De Spoorstraat-verzinsels een mooie voortzetting van die klare atoomstijl. Het was trekken en sleuren (en Willem gaf gegronde redenen) om hem te overtuigen de Spoorstraters ook eens naar Brussel te laten afzakken en ze in de binnenstad een robbertje te doen voetballen tegen echte 'ketjes'. Zij het weliswaar niet in de klassieke stripvorm, wel met geïllustreerde teksten. Een bijzondere uitdaging die een andere aanpak vereiste.
Iemand die zijn tanden zeer gretig in het project zette, was Fred de Heij. De artiest kende geen maat en moest verdoofd worden om te vermijden dat hij niet meteen de volledige strip zou uittekenen. Grandioos. Net als bij Wévé was de basis diens bestaande reeks, in dit geval 't Landje, met de dieren uit het bos die voor een keer hun vertrouwde habitat verlaten om eens een grootstad te bezoeken. Het verhaal werd dan ook omgedoopt tot 't Buitenlandje. Met drie schitterende illustraties zou in principe de Heij de grote hartenveroveraar moeten zijn.

Wat is het konijn Kobijn toch een kieken

Wow. Het menselijk onderonsje van de dierenpersonages wordt ineens erg reëel wanneer ogenschijnlijk onbelangrijke gebeurtenissen plotsklaps het hoofdingrediënt vormen. Het staat in de sterren is zo'n relatiekomedie/tragedie met heel wat onverwachtse openbaringen. De ontboezemingen komen voor de ene gewoon aan, voor de ander hard. En terwijl hij grotendeels langs de zijlijn staat, eist Kobijn verwonderlijk toch weer de hoofdrol op.
- Kobijn 8 ***½
- Major Arcanum ***
- Urbanus 145 *

zaterdag 29 oktober 2011

Brussels in Shorts (1)

Zie hier de reden van de eindeloze vertraging van de laatste tijd.
Eind juni schreef de VGC een graphic novel-wedstrijd uit in samenwerking met Het Beschrijf - Passa Porta. Schrijvers en artiesten werden uitgenodigd om elk een persoonlijk kortverhaal van twaalf pagina's rond Brussel te realiseren (één locatie moest er specifiek in voorkomen, om tenminste een overkoepelende link te hebben). Eerst volgt een voorstellingsronde waarbij het voorbereidende dossier van de deelnemers gekeurd wordt door een vakjury (Ever Meulen, uitgever Oogachtend Johan Stuyck, Willem De Graeve, Charles Dierick, Linda Torfs en Annelies Verbeke). Word je geselecteerd dan heb je tussen januari en september 2012 de tijd om het daadwerkelijk uit te werken.
Al een hele tijd liep ik met de idee rond om zelf tien verhalen te verzinnen die volledig met elkaar verbonden zijn door weerkerende locaties, het kruisen van paden, samenbeleefde evenementen, familie-, recreatieve- of professionele banden. Da's natuurlijk risicovol, want dat riskeert een alles-of-niets-beoordeling. Maar je moet toegeven: het is als lezer toch interessanter om een geheel te lezen dan allemaal losse flodders die slechts door een bepaalde locatie elkaar kruisen.
De boodschap was dus om tien verhalen te bedenken die volledig los te lezen zijn, maar die ook aan impact vergroten eens ze na(ast) elkaar geplaatst worden. Aan de jury om te kiezen voor een één-, twee-, drie-... tienluik. Maar dan moet ik wel in ijltempo die dossiers uitwerken en dat in een tijdspanne van een goeie twee weken.
Al lang ervoor had ik verschillende artiesten op het oog, het kwam er echter niet van om ze daadwerkelijk te vragen. Totdat de echte deadline zich opdrong. Uiteindelijk ben je dan meer organisatorisch bezig dan creatief.
Vooral de eerste bevalling was moeilijk. De uitdagende reactie van Simon Spruyt (wat een getalenteerde krak) bevatte al meteen (terechte) kritiek. Zonder zijn medeweten had ik het verhaal geënt op diens schitterende manifest S.G.F.. Voor hem is dat echter afgesloten materie en daardoor niet bruikbaar. Een avondje rond de tafel, wat brainstormen en de opzet werd bijgeschaafd. Nummer 1 had enkele dagen om er een geschikte illustratie bij te verzinnen.
Nummer 2 -Charel Jump Cambré- inspireerde me met enkele schilderijen die ik van hem gezien had. Met de bokser centraal gaf dat voldoende materie om een verhaal rond te breien. Gezien de sprongen tussen heden en verleden moest Cambré enkel een karakterstudie doen van de huidige 'vervallen' bokser.
Morgen meer!

Gedril met Victor Sackville

Duidelijk een zwakke dag. Borile, Rivière en Carin plaatsen hun plot zeer dicht bij huis en benadrukken de Duitse onderdrukkende aanwezigheid in het Antwerpse en omstreken. Voor iemand uit de buurt als situatieschets prettig interessant. De ontwikkelingen binnenin echter hangen met haken en ogen aan elkaar, het opgevoerde drama is niet overtuigend. Neem Anton en het vriendinnetje waar hij op aast, romantiek voor de constante flierefluiter in het heetst van de strijd. Koud en afstandelijk.
- Brom & Vlieg 2 **
- Victor Sackville 22 **½
- Victor Sackville 22 speciale dossiereditie **½

vrijdag 28 oktober 2011

Overwerkt

Oké, ik beken. Overwerk leidt tot waanzin. En dan durf je wel eens bizarre experimenten uit te voeren.
Men neme een pakje ramen of noedels. Kook ze niet, maar bezwart ze met een dikke alcoholstift, dat hoeft niet bepaald met een Artliner te zijn.
Daarna gebruik je die inktmarkering als stempel en drukt het geïmproviseerde kussen op een blad.
Je zal verschieten welk resultaat deze handeling teweegbrengt. Het bewijs dat niet Big Brother, maar wel de Chinezen over us aan het watchen zijn!
Vernietig deze boodschap vooraleer Aziatische spionnen hun opdrachten toch te weten zouden komen.
Zhù nǐ chénggōng.

Géén liefhebber van De liefhebbers

De liefhebbers is zo'n tsunami van kleurbeelden, dat rust je ogen amper gegund is. Om daarbij het verhaal breed over een 200tal pagina's uit te smeren, terwijl het ook net als in Evens' vorige compacter kon. Neen, na verloop van tijd breekt de verveling door, Evens teert gemakzuchtig op het mooi ogende stijlsucces van diens vorige boek en recycleert de geapprecieerde schilderstechniek. Ergens middenin zit een tekening gemaakt met potlood alleen. Als Evens zich daar een keer toe zou beperken, heb je niet dat overgesatureerde gevoel waarmee hij de lezer voortdurend overdondert.
- Liefhebbers **½
- Prins Valiant Box 2: Jaargang 1942 - 1943 - 1944 - 1945 - 1946 ****
- Zak-bundel 5: Café 't Wereldje **

donderdag 27 oktober 2011

Bloggen over andere bloggers (1): Fred de Heij

Waarom dat eentje bij de titel staat, ongetwijfeld om te veronderstellen dat er nog vele andere volgen? Echt makkelijk zal dat niet zijn omdat ik slechts zelden naar het geschrijf van andere netschrijvers surf. Voor eentje maak ik (voorlopig) een uitzondering: Fred de Heij.
Niet enkel omdat hij een goed artiest is (gezien Fred schildert, mag hij wel als artiest bestempeld worden), maar ook omdat Fred iets substansieels te vertellen heeft. Meestal verpakt met een humoristische kwinkslag, zich niet beschamend om ook de edele figuur van de auteur annex artiest onderuit te halen.
Zonder belerend te zijn, gooit hij registers open en spreekt vrijuit over interessante namen die het strippubliek ongetwijfeld niet kent. Hopper, zo ver reikt je kennis wel, maar al die andere (Richard -who- Miller) die de revue passeren, da's andere koek.
Bovendien graaft hij ook in zijn archief en vertelt anekdotes over de totstandkoming van gecreëerde fenomenen. Dat er wat bloot aan te pas komt, neem je d'r (graag) bij.
Die Fred de Heij, wat een lustige kapoen!

Na Largo W, nu Milan K

Sam Timel en Corentin bevestigen wat reeds opgebouwd werd. Hurricane is een actievolle, kwalitatieve thriller, flitsender dan zelfs het financiële gekonkelfoes bij Largo Winch. Intelligent en goed getekend.
- Milan K 2 HC ****
- Milan K 2 SC ****
- Wat wij moeten weten 2 ½

woensdag 26 oktober 2011

Een avondje met... Sigmund Spruyt

In het kader van een project (binnenkort flarden ervan hier te ontdekken) even op visite geweest bij één van Vlaanderens echte striptalenten: Simon Spruyt. Gek misschien dat bij het titeltypen van zijn naam automatisch en onbewust de versprekende verschrijving gebeurde, ongetwijfeld omdat de ontmoeting alleen meer ontzag opwekte.
Veeleisend, doelbewust en verrijkend, hoe kort ook. En natuurlijk leutig om het Vlaamsche striplandschap op een gelijkaardige manier te benaderen.
Deze vis aan het lijntje houden, is geen makkie. Maar eens geëngageerd, zet hij wel zijn beste vinnetje voor. Dat mag blijken uit zijn bijdrage.
Voor wie kennis wil maken met deze te onproductieve auteur: SGF Corp.

Uw koninkrijk kome: Reign

Téhy en Caro stellen orde op zaken en verrassen met een spanende thriller die de middelmatigheid van Empire USA overstijgt. Terwijl in deze laatste de complotintrige over zes albums breeduit wordt gesmeerd, raast de plot van Reign 2 doorheen het explosieve gegeven. Spannend en pijlsnel, uitstekend in het genre.


- Aya uit Yopougon 6 ***
- Reign 2 HC ***½
- Reign 2 SC ***½

dinsdag 25 oktober 2011

De erfenis van F.A.C.T.S. 2011 (2): i puffi

"I Puffi sono delle piccole creature immaginarie blu simili a folletti, che vivono in una foresta europea nell'era medievale. Apparsi inizialmente come personaggi secondari del fumetto John & Solfami di Pierre Culliford detto Peyo, si sono presto guadagnati una loro pubblicazione autonoma, ad opera dello stesso Peyo, in collaborazione con Yvan Delporte, giornalista belga. La loro notorietà è poi aumentata grazie alla realizzazione di un lungometraggio (Il flauto a sei Puffi, tratto dalla loro prima apparizione) ed a diverse serie a cartoni animati prodotte da Hanna-Barbera."
Eigenlijk -wegens voorheen nooit gezien- voor Kris meegebracht, maar uiteindelijk toch besloten om zelf te houden, een autootje vervaardigd in Italië door ESCI (copyright 1983) met een wel heel bijzondere chauffeur!
Enig opzoekwerk maakt je wegwijs in het assortiment van gelijkaardige producten. En dat zwengelt het verzamelen weer extra aan, want nu moet je op zoek naar die andere exemplaren (die cast vehicles. Heb je ze dus in de kast staan en je doet ze van de hand? Laat maar weten!

Prince Charming (2)

Al blijft het een hele opgave om een Prins Valiant te lezen en te verteren, toch is het steeds een plezier om een boek -groot of klein- open te slaan en te genieten van die prachtige tekeningen met dito inkleuring. Haast Michelangelo-achtig met zijn Mozes een koning portretterend, met draperende kleren en een sierlijk glooiende baard (pagina 308, kader 2) om dan compositorisch Rubens te evenaren. De te bekijken luxueuze prenten van Foster zijn een lust voor het oog. Inhoudelijk doet Foster enkele opmerkelijke uitspraken (pagina 314, kader 6-7). "Dwaas! De mens lijdt al genoeg onder de herinneringen aan zijn misstappen uit het verleden. Driemaal vervloekt is hij die zijn toekomst kent." De auteur interpellerend over Vals dodelijke rechtspraak (320): "In onze tijd zal Valiants handelen misschien wat heftig gevonden worden, maar Val leeft niet in onze tijd. Hij deed wat hij moest doen, zonder aarzeling en niet te flauw." De prins is gewiekst door twee om een been vechtende honden tegen elkaar uit te spelen (321-322). Opvallend, de nieuwe layout vanaf pagina 330. Pagina 336, kader 2, een intermezzo van Foster zelf: "Val snapt weinig van deze vrouwenlogica (tja, wie wel?)." Op pagina 338 de voorbode van een tsunami (zeebeving). En dan een kronkel in de continuïteit op 339-340. De ene keer is Val wel, de andere keer amper gekleed. Charmant (354, kader 7): "En zijn gezicht krijgt de dommige blik die zo gebruikelijk is onder geliefden." Inderdaad, een Valiant laat je niet onberoerd. Vanaf pagina 376 wordt de strip verrijkt met een extra vertelling over het leven op een Middeleeuws kasteel. In kleuren en geuren is Foster de educatieve mentor die het gegeven boeiend weet te verpakken. Het historische lesje is verhelderend en intelligent, het eist -meer dan Vals verdere strapatsen- alle aandacht op. De stortvloed aan ridderlijkheid en eergevoel overspoelen je constant met amper de tijd om te recupereren. In een handomdraai sleurt Foster er trouwens de legende van Tristan en Isolde erbij, een minicursus Shakespeareaanse dramatiek. Zonde van de zwakke voorkaftcompositie.
- Prins Valiant - Bibliofiele deluxe editie 4: 1943 - 1944 ****
- Prins Valiant - Gewone editie 8: Jaargang 1944 ****
- Ze waren met tien 4 ***

maandag 24 oktober 2011

De erfenis van F.A.C.T.S. 2011 (1): 28 days later (soundtrack)

'The soundtrack album' van 28 days later voor 2,50 euro. Snuisteren doorheen de bakken helpt op zo'n dealerfestijn!
De film was al fantastisch (en dringend aan herziening toe), voor dit bedrag hoef je niet te klagen wanneer het een miskoop betreft.
John Murphy weet sfeer te scheppen, ook op plaat. De ene keer sacraal (track 13, In paradisum), dan duister en intrigerend, afschrikwekkend zelfs (openend met de radioruis in het eerste 'nummer') om over te gaan naar andere ambient toestanden. Het opgewekte van Grandaddy had er zelfs niet bijgemoeten, maar Brian Eno daarentegen, zijn An ending (Ascent), da's pure melancholie die een zekere desolaatheid kan versterken.
28 days later, the soundtrack album? Een aanrader!

Prince Charming (1)

De epische grandeur blijft spetterend nazinderen en je kan je zo inbeelden dat ten tijde van een internetloos leven en beperkte leesmogelijkheden het ontdekken van zo'n pagina in de krant indrukwekkend moet zijn geweest. Helaas stokt het plezier door de stroeve en hoogdravende vertelling, ellenlange beschrijvingen en geregelde herhalingen die het doen en laten spreek-woordelijk uitbeelden. Valiant blijft ondanks diens verworven ervaring de snotaap die geregeld in de te voorziene vallen trapt. Alsof de ezel zich voortdurend blijft stoten aan een veranderlijke steen. Desalniettemin wordt hij begeesterd door een nieuwe queeste: de zoektocht naar Aleta. Grappig dat diens liefde soms wel eens kan vervagen (in het bijzijn van andere begeerlijke deernes). De ridderlijke superheld is dus wel degelijk menselijk! Een staaltje van een stroeve vertaling, pagina 216, kader 9: "Angor Wrack! De man die me tot slaaf gemaakt heeft, aan een roeiriem geketend heeft en mijn geliefde 'zingende zwaard' gestolen heeft!" D'r heeft iemand nogal veel! Bij Prins Valiant past echte lyriek! Ondanks de ouderdom van het geheel blijf je verbaasd kijken naar de wonderlijke ontdekkingstocht waaraan Prins Valiant deelneemt. Met Indiana Jones-proporties (eigenlijk eerder Alan Quatermain) diep in de jungle en voor het eerst kennismakend met de gorilla (King Kong!) om dan respectievelijk een neushoorn, giraf en de olifant voor het eerst te zijn. Vooral deze laatste wordt op indrukwekkende wijze weergegeven. Bombastisch, nooit tot rust komend, maar klassiek volgestouwd met onafgebroken avontuur. Waar voor je geld. Een drukkwalitatief dipje op de pagina's 275-276-277, onscherp.
- Prins Valiant - Bibliofiele deluxe editie 3: 1941 - 1942 ***½
- Prins Valiant - Gewone editie 6: Jaargang 1942 ***½
- Smurfen 10 herdruk ***

zondag 23 oktober 2011

Feiten rond F.A.C.T.S. 2011

Een belevenis op zich, even rondkuieren tussen de weirdo's en verklede nerds op de F.A.C.T.S.-beurs in Gent.

Tien euro inkom (zelfs als je om drie uur zondagnamiddag arriveert) en extra parkeergeld erbovenop, het is niet gegeven. En dat vooral om verkoopsstandjes te kunnen uitpluizen in de hoop een gouden zaakje te doen. DVD's, gespecialiseerde filmmuziek, comics, manga's, animé's, gadgets, beeldjes, T-shirts en hier en daar Europese strips. Een commercieel allegaartje waar elk wel ongetwijfeld iets kan terugvinden.
Extra trekpleisters zijn de cosplayers die een geciviliseerd carnaval opvoeren én de acteurs/actrices die voor een 'bescheiden' bedrag een voorwerp of foto signeren. Tenzij je zelf met hen op de gevoelige plaat wil.
Wie me vooral opviel, was Kenny Baker, het levende hart van R2D2, 1m12 groot. Zou hij zich hebben moeten bukken om in de machine te kruipen?
Eens je in San Diego bent geweest, zijn gelijkaardige evenementen eerder nakomertjes. Ze willen wel, maar kunnen niet reiken aan de grandeur van dat totaalspektakelevenement. Vooral met de kilte binnen de expohallen speelt de gebeurtenis parten. Zo lang de euro's rollen wordt er ongetwijfeld niks aan de formule veranderd.

Eerlijk duurt het langst

Wil je een portie onbehaaglijkheid op je bord, ga je gang. Het realisme dat Gibrat en Durieux presenteren is immers niet meteen appetijtelijk. Je stelt jezelf jezelf ten dienste van een bedrijf en als puntje bij paaltje komt, word je pardoes de deur gewezen. Het feit dat Philippe met lege handen achterblijft is in deze graaicultuur onwaarschijnlijk, toch besef je dat de kleintjes slechts pionnen zijn die zonder weerwerk voor het spel 'geofferd' mogen worden. De neerwaartse spiraal duwt Philippe verder de dieperik in. Toch wordt 'de val' een halt toegeroepen en komt er het keerpunt waarbij de zon na de regen toch schijnt. Die begint trouwens zo hard te stralen dat je je afvraagt wat Gibrat en Durieux nog in een vervolg kunnen vertellen. Eerlijke lui doet denken aan het familiale uit Etienne Davodeaus schitterende De val, met onderlinge spanningen de plot extra voedend. Waar Davodeau echter grondiger en explecieter de materie aanpakte, gaan Durieux en Gibrat lichtzinniger over. Veel wordt gesuggereerd, weinig uitgeklaard annex uitgesproken. Die vrijblijvendheid nekt de strip, want wie zich wentelt in de miserie moet toch de juiste katalysator vinden om uit het slop te kruipen. Die is hierin te simplistisch voorgesteld. In ieder geval ben je toch benieuwd wat de auteur nog in petto hebben.
- Eerlijke lui 1 ***½
- Michel Vaillant 51 ***½
- Michel Vaillant stelt voor: Onuitgegeven Toppers 3 ***

zaterdag 22 oktober 2011

De film van Ome Willem: had Jelle Vossen kunnen zijn, Fantastic Mr. Fox

Met enige huivering deze film van Wes Anderson eindelijk dan toch ontdekt: wat een parel. Zelfs fan zijnde van Nick Park moet je toegeven dat deze film hoger staat dan de langspelers van voornoemde regisseur. Anderson maakt er een geanimeerd -hoe toepasselijk- spel van met poppen die nog levendiger zijn dan de op hol geslagen kippen. Ongetwijfeld geaccentueerd door de verstokte typecasting van George Clooney als flamboyante vos. Eentje die duidelijk zijn strepen niet verliest, zelfs in een 'geregeld' huwelijksleven kruipt het bloed waar het niet gaan kan.
Fantastic Mr. Fox is een ware goedgevoelfilm met heerlijke dialogen (We're all different. Especially him. But there's something kind of fantastic about that, isn't there?) , weidse scènes, uitstekend acteerspel (herken de stemmetjes zonder al te afgeleid te worden, de knipogende Clooney), grappige passages (het stelen van pluimvee in het begin als afspraakje) en een sublieme soundtrack.
Van alle animatiefilms van de laatste jaren is dit toch wel de intelligentste. Fantastisch toch!
Fantastic Mr. Fox. Wes Anderson. 2009. ****

Nat achter de oren

Duidelijk een doelgerichte strip die niet meteen een mainstreampubliek zal warmmaken. Natte maan loopt immers vol met outcasts die er door tatoeages, piercings en hun kledij anders uitzien dan de gewone burger, een expressie van hun unieke identiteit. Hoewel dat unieke natuurlijk met een korrel zout moet worden genomen. Want hoewel anders, zijn deze tieners toch hetzelfde als hun leeftijdsgenoten. Evenzeer in de knoop met de met relaties. Hunkerend om aandacht. Hunkerend naar liefde. En al is de voorgestelde wereld in deze alternatieve wereld misschien niet jouw ding, Natte maan verwelkomt je op eigenzinnige wijze in een niet zo ver van huis universum.
- Natte maan 2 ***
- Smurfen 13 herdruk ***
- Tempelier 2 **½

vrijdag 21 oktober 2011

De film van Ome Willem: hoe het beter kon via Tron

Zelfs als je blindelings naar Tron Legacy kijkt, beleef je er plezier aan. Met Daft Punk aan het muziekstuur creëer je al meteen een extra energieke drive, hoognodig om de doodse momenten nieuw leven in te blazen.
Joseph Kosinski neemt zijn tijd, veel te veel tijd, om het geheel te kaderen. Dat terwijl zo'n popcornfilm schreeuwt om actie en avontuur. Zonder al die poeha over artificiële levens en bestaansrecht. Toch zeker niet in een kinderfilm. Als de intentie was om hoogdravend uit de hoek te komen en er effectief een psychologisch werkstuk van te maken, dan had het scenario en de personages verder uitgediept moeten worden. Nu blijft het pseudo-oppervlakkig, schijn bedriegt immers in deze parallelle wereld.
Mooie beelden, af en toe een flitsende actiescène (op de motor) en keigoeie muziek. Alleen de lengte van de film wordt niet verantwoord. Een kwartier meer of minder, je wordt er niet beter van!
Tron Legacy. Joseph Kosinski. 2010. ***

L'enfant terrible

Brilsmurf wil het absoluut weten: waar komen de babysmurfen vandaan (pagina 8, kader 6). Het antwoord van Grote Smurf is ontoereikend. In de huidige tijden zou Moppersmurf gekruisigd worden voor kindkidnapping, al was het met de beste wil van de wereld. Alvast een duidelijke les in zelfopoffering en ook dat van die vertederende, kleine zieltjes makkelijk het hart van de groten kunnen inpalmen, zelfs die van de hardnekkigste tegenstanders. Schattig. Wat volgt is behoorlijk middelmatig. De leeftijd van Grote Smurf is trouwens 524 jaar (25-1).
- Assassin's Creed 2 HC **½
- Assassin's Creed 2 SC **½
- Smurfen 12 herdruk ***

donderdag 20 oktober 2011

De film van Ome Willem: plankenkoorts en Stage Fright

Artificieel en theatraal, een Hitchcock ten voeten uit. Niet verwonderlijk in Hitchcocks filmspel waar nu net het acteren op het voorplan komt te staan.
Stage Fright is het toonbeeld van doen alsof waarbij ieder elk voor de gek houdt. Zo ook zelfs de regisseur die ervoor zorgt om jou met een kwinkslag op het eind op het verkeerde been te zetten. Gedateerd en traag, maar de finale confrontatiescène is er eentje om van te snoepen. Jane Wyman amuseert zich bij het inleven. Echter het prijsbeest is vader Alastair Sim als Commodore Gill. Hij heeft niet alleen de scherpste dialogen vol dubbelzinnigheden, ook diens expressieve inlevingsvermogen zorgt voor een verbazingwekkende komische noot. Marlène Dietrich daarentegen, zou over het algemeen menig man in vuur en vlam kunnen zetten, hierin is ze de ijskoningin met onderkoelde, statische acteerprestaties.
Stage Fright. Alfred Hitchcock. 1950. ***

De Koningin (z)Onderland

Als je je nu nog afvraagt waarom de reeks Jommeke zo populair blijft bij de jongeren, dan moet je eens de erfenis van Jef Nys grondig overschouwen. Ondanks de (vele) medewerkers die aan de verhalen hebben gewroet, is de identiteit van de serie nooit echt veranderd. Het gehanteerde draaiboek bevatte de opgelegde regeltjes waaraan elk Jommekes-album moest voldoen. Zowel vroeger als nu. De eenvoud van de verhalen samen met het sexloze en enkele basisstramienen van waaruit zich de plot kon ontwikkelen. Jommeke krijgt een document in handen dat verwijst naar een schat, Gobelijn vindt iets uit dat de wereld op stelten zet of Jommekes hulp wordt ingeroepen door vrienden. Steeds roept het avontuur waarbij de onvervaarde jongeling door weer en wind de gevaren trotseert. Zo ook hier in De koningin van Onderland, het is Flip die hem op de vingers tikt en duidelijk maakt dat de boude Jommeke niet bij de pakken mag blijven zitten. Stoutmoedig gaat Jommeke in het verweer tegen die duistere dame, een Marc Dutroux avant la lettre! Toch is het Flip die de kastanjes uit het vuur haalt en dat levert een sublieme scène op (pagina 29, Flip wordt achtervolgd). Toch is er één element dat toegevoegd moet worden aan het succes. Door de actualisering en hertekening van de oudere verhalen is er immers geen discrepantie meer tussen oud en nieuw, iets wat je bij Suske en Wiske wel als hindernis kan beschouwen.
- belevenissen van Jommeke Luxe 1 ***
- belevenissen van Jommeke Luxe 2 ***
- Jommeke 3 ***½

woensdag 19 oktober 2011

De film van Ome Willem: kwatschie, die Naqoyqatsi

Niet tevreden, geld (5) terug. Zou Steven Soderberg daarop kunnen beroep doen na de inspanning te hebben geleverd om fondsen bijeen te sprokkelen voor Godfrey Reggio zodat deze Naqoyqatsi van zijn geplande drieluik toch kon afwerken? Hoe memorabel de Koya- en Powaqatsi-voorgangers beelden in je geheugen wisten te branden, dit slot wekt een enorme verveling op en vraagt om een vroegtijdige beëindiging. "A visual montage portrait of our contemporary world dominated by gobalized technology and violence." Gemanipuleerd archiefmateriaal, nieuwsfeiten digitaal onderworpen aan filters of andere technische vervormingen (in negatieffilm), welke conceptuele inval Reggio ook had, het goedje hangt met haken en ogen aan elkaar en laat je koud.
De plastische transformatie van schilderen, alsof ze in de vlammen opgaan en na hervorming weer tot leven te komen, leuk. De parallellen tussen realiteitsgeweld (iemand die in het wilde weg op straat mensen afknalt) en videogamesgeweld (een identieke situatie) naast elkaar geplaatst, ook leuk. En zo vind je wel enkele flitsen. Maar om te zeggen: gedenkwaardig? Neen. De spielerei van Reggio heeft lang genoeg geduurd. Zo saai.
Naqoyqatsi. Godfrey Reggio. 2002. *

Bij deze ziekte komt geen dokter aan te pas: Goudkoorts

Weinig op aan te merken. Goudkoorts is een mooi avontuur à la Butch Cassidy and the Sundance Kid over een stel boeven die hun ultieme slag willen slaan gekoppeld aan een gekoesterde wraak op een smeerlap uit hun vorige leven. Door het magische illusie-element neigt de strip evenzeer naar The Prestige. De ontknoping biedt voldoening. Zelfs binnen het traditionele stramien zorgt de tekenaar voor een heldere dynamiek. De knapste scène is die van de weerspiegeling op het water (pagina 12, kader 4).
- Airborne 3 ***
- Casus 5 ***½
- Jommeke Pocket 4 **½
- Kid Paddle 12 ***½

dinsdag 18 oktober 2011

Marktbederf: Uitgeverij L

Het is nogal eenzijdig om de Nederlandse uitgevers over eenzelfde kam te scheren wat betreft hun wanbeleid. Vooral wanneer je historisch graaft in de Vlaamse geschiedenis en je dus koploper Talent moeilijk over het hoofd kan zien betreffende marktbedervende activiteiten. Bij kampioen Ronny Matton, in naam van Talent, riep het uit tot een nationale sport. En met de paralleldumppolitiek van Standaard Uitgeverij tegenwoordig mag ook rekening gehouden worden. Echter deze week zorgt Uitgeverij L dat de verzamelaar van het eerste uur kop van jut is.
Uitgeverij L is onderdeel van Luitingh-Sijthoff, te klasseren in de boekenmarkt. Die hebben duidelijk een andere politiek ten opzichte van stockbeheer en levensduurte van albums. Niet winkel-, wel magazijndochters zijn hun grootste bekommernis. Op korte termijn moeten titels die te weinig verhandeld worden eraan geloven. Dat gebeurt niet enkel met internationale rechten die eerder bewezen commerciële mis(aan)kopen te zijn (Donkere toren, Vreemde liefde), ook topreeksen (uit het Lanfeust-universum) droppen ze op de markt onder het mom van voorjaars- of najaarspakketten. Welk seizoen het ook is, een ondoordachte degradering van je fonds wekt wrevel en wantrouwen op waardoor de trouwe volgeling bij volgende gelegenheden verder de stripkat uit de boom kijkt. En zo zorgt de vicieuze cirkel eerder voor een neerwaartse spiraal die niet overeenstemt met de gewonnen zieltjes bij deze stockopruiming.
Voor wie zich toch wil laten verleiden, let op de belachelijke prijs van het laatste pakket:
- Najaarspakket MW compleet Geheimen (1) en Onthullingen (2) voor 18,95 ipv 37,90 euro ***½
- Najaarspakket De beproeving Kapitein Trips (1) en Amerikaanse nachtmerries (2) voor 17,95 ipv 35,90 euro ***½
- Najaarspakket De wachters Juli/Augustus 1914 Mannen van staal (1) en September 1914 De Marne (2) voor 18,95 ipv 37,90 euro ***
- Najaarspakket Vreemde liefde eerste bedrijf (1) en tweede bedrijf (2) voor 9,95 ipv 37,90 euro ***

Voor een keer zingt Gorki niet Mia, wel Ria

Thorsten Kiecker is bij deze in graad gestegen en mag zich vanaf nu plaatsen in de galerij van betoverende poppetjesachtige figuurtjestekenaars gener Barbucci. Dit keer geen SF-antiklerikale erotische parabel, wel fantasyportie ingedeeld volgens de traditie van goed en kwaad. Met de nodige mystiek laten de auteurs de openbaring rond dat bloemrijke meisje Ria gelden en bouwen ze op tot een eerste grote climax. Kunnen ze temidden van Tenebra de duistere krachten van Noctus weerstaan? Vooral mooi.
- Dromen & muizenissen ***
- het lege nest **½
- Jommeke Pocket 3 ***
- Ria - Kronieken van het licht 1 ***½

maandag 17 oktober 2011

Comic van de maand: Batman - Other realms

Hedendaagse legendes 9789030366102 174 pag Een bundeling van twee verhalen die eerst afzonderlijk verschenen in Legends of the Dark Knight, het paradepaardje van Batman waarin auteurs een artistiekere benadering konden hanteren om de figuur Batman verder bloot te leggen. Mooi samen verpakt bundelt Other realms de visie van de broertjes Hampton op deze gevleugelde misdaadbestrijder. Bo blijft in het verlengde van Viking glory opereren en laat Batman als een Noorse held opvoeren die een verbond moet aangaan met wat anders dan een viking! Het scenario van Mark Kneece stelt teleur (nogal simplistisch) en ook Bo's krachtige schilderwerk blijft achterwege door de keuze van inktlijnvoering. Geen schilderachtige taferelen. Ook Scott Hampton gebruikt dezelfde techniek en mist eveneens de geschikte inkleurder om het gemis te compenseren. Wat wel herkenbaar blijft, is Hamptons psychologische aanpak. Alsof Batman zich op de sofa van Freud moet nestelen om de donkere psyche van de getormenteerde te bevrijden. Hampton zou het verfijnen in Night cries. Maar met deze The sleeping is hij al goed op weg.
Batman - Other realms. DC Comics. Scott & Bo Hampton - Mark Kneece. ***

Vanuit het vagevuur kookt de Samberse zee

Voornamelijk een schoon schouwspel dat teert op het pathetische liefdesdrama met de gesluierde was die hangt rond Julie, de getormenteerde van haar revolutionaire leven. De minimale gebeurtenissen annex locaties doen denken aan het Zimmerspiel, theatraal met weinig bewegingsruimte. Op die kleine oppervlakte bewegen de hoofdrolspelers zich en zorgen de interacties voor hoogoplaaiende passie. Alleen blijft Julie daar steenkoud bij. Haar verbittering stelt haar niet in staat om meer dan een rationele verbintenis aan te gaan, haar hart blijft ongeopend. Romantiek ten voeten uit, wuthering heights weerklinkend. En toch is er dat gemis aan warmte en zoek je de zielsboot om mee te drijven op deze lyrische golf. Emoties blijven dan ook uit. Het kunstige foefje van Yslaire werkt dus niet meer. Het verblindt enkel. En dus een halve ster extra voor de schoonheid ervan.
- Big Foot 1 **½
- Cordelia 12 **½
- Een nacht met volle maan ***
- Samber 6 ***½

zondag 16 oktober 2011

De fillem van Ome Willem: makkelijk mee met Bullets over Broadway

John Cusack als ambitieuze theatermaker die over lijken gaat, van typecasting kan je Woody Allen moeilijk beschuldigen. Cusack is in principe de sympathieke eenzaat worstelend met zichzelf. Hier gaat dat evenzeer op, behalve de daadkracht waarmee hij zijn doel wil bereiken. Als een echte faust verkoopt hij zijn ziel aan de duivel(in).
Allen concentreert zich op het theatrale, erg cinematografische grootse beelden hoef je niet te verwachten. Zolang de essentie maar scoort en het resultaat blijft hangen, is de man duidelijk tevreden. Een leuk tussendoortje met grappig acteerwerk.
Hoe gaat het er aan toe wanneer de maffia zich met kunst mengt? Via Bullets over Broadway zal je het weten.
Bullets over Broadway. Woody Allen. 1994. ***

Met de dood op stap

Wat is-ie toch lekker cynisch, François Boucq. De dood die eens een fris lentekleedje wil aantrekken van... mensenhuid! Van het mannelijke of vrouwelijke geslacht? Een hele kleerkast vol verschillende modellen moeten hem/haar behelpen. Het steeds werkerende oude vrouwtje dat de dood met een kluitje in het riet stuurt. Of de olympische spelen voor kistdragers met (on)overkomelijke hindernissen als was het een steeplerace. Intelligent (grafzerken als horden), inventief (de steeplesprong over het massagraf) en het bewijs dat de dood geen treurige bedoening hoeft te zijn. Zoals vaak bij Boucq is het startpunt slechts een voorwendsel om een totaal andere richting uit te gaan. Creativiteit troef waarbij je je afvraagt wie nu op psychoanalyse moet: de dood of Boucq?
- Apostata 4 **½
- Magere Hein en Lao-tse 1 ***½
- Magere Hein en Lao-tse 2 ***½
- Urbanus Speciaal 8 **

zaterdag 15 oktober 2011

De film van Ome Willem: hou op met intelligent te wezen, Stop making sense

Een jonge geïnspireerde David Byrne is op zich al voldoende om te portretteren. Deze visionair brengt show naar de concertzaal waardoor het niet zo maar het afhaspelen van een setlist is. De opbouw begint individueel met de eenzaat die Psycho Killer inzet naast een gettoblaster. Om daarna geassisteerd te worden in het onvergetelijk sublieme Heaven. En zo breidt de cast gestaag uit om na verloop van tijd het hele ensemble op het podium te zien staan. Het feest is compleet ingezet.
"The Citizen Kane of the concerts movies" volgens The Face. Da's natuurlijk behoorlijk overdreven. De film wordt immers gedragen door de presence van Byrne, het concertconcept en de aanstekelijkheid van de swingende band. Veel voegt Jonathan Demme er niet aan toe. "I'm a rock fanatic, and I've seen hundreds of live shows all over the world," Demme told The Times in 1985. "And precious few bands can really support 90 minutes of attention. But the Heads are so ultra-interesting to watch, and David Byrne is a living phenomenon who has to be experienced. He's a full-blown original, and I just knew that was going to work for the movie. I knew that for people who had never seen Talking Heads, this film would be an instant revelation." Een bevestiging door de regisseur.
Geniet van de georkestreerde gekte.
Stop making sense. Jonathan Demme. 1984 (versie 2001). ***½

MisBoes

De lofzang ter ere van Wilms en Raymakers is ook hier van toepassing. Geniet, maar met mate. En toch. De eenvoud en herkenbaarheid zorgen ervoor dat je bij snelle herlezing nog meer geniet van de expressieve gelaatsuitdrukkingen van de geslachtofferde dieren. Boes, da's menselijke humor in dierenland. Favorieten? De muis in de val (3), de ooievaar met het inktvisje (5), het vogeltje en de bessen (4), de slangtartende muis (6), het wroetende varken (7), het biggetje met fopspeen (9). Je merkt het, geen bladzijde gaat voorbij of je voelt je vrij en vrolijk.
- Afspraak in Nieuwpoort **
- Boes 2 ****
- Kroepie en Boelie Boemboem 3 **½
- Simon's Cat 3 **

vrijdag 14 oktober 2011

De film van ome Willem: een onbreekbare Unbreakable

Een kolfje naar de hand van de stripliefhebber?
Waarom moet die inhoudelijke premisse over superhelden altijd verklapt worden (oeps, van een slippertje gesproken), terwijl dat nu net de kracht is van een Shyamalan-prent. De regisseur is trouwens altijd goed voor een verbijsterend keerpunt waarbij je toch even aan de grond genageld zit te kijken.
Genieten is het van die gestage opbouw die zich niet hoeft te verbergen achter spectuculaire scènes en hoog in de lucht vliegende mannetjes die de wereld trachten te veroveren annex te redden. Je groeit mee met David Dunn die aangesproken door Elijah Price (heeft die een prijs op zijn hoofd?) toch op zoek gaat naar enige grond van waarheid in deze laatste zijn be(z)weringen.
Spannend, sfeervol en met een ondersteunende soundtrack. Klasse.
Wordt Willis alsnog een caped crusader?
Unbreakable. M. Night Shyamalan. 2000. ****

Boes slaat je komisch tot moes

Hoeveel gagstrips kom je in het leven tegen die je daadwerkelijk continu aan het lachen brengen? Niet die waarbij je geregeld gniffelt om een leuke vondst. Niet die waarbij je een heel boek moet doorworstelen om eens echt te schateren. Al sinds jaar en dag lukt dat Wilms en Raymakers. Sla gewoon het boek open op de eerste pagina. Blijf je daar onbewogen bij, dan kan je meteen vermalen worden tot zuurpruimboesmoes. De kunstige specht, de gulzige kameleon, de slepende lengte van de hond en vooral het vogeltje met een minderwaardigheidscomplex. Zelfs al gaat het er soms boertig aan toe (wat wil je met os Boes die de taak van dierenliefhebbende boerderijhouder op zich neemt) en mag je de auteurs wel eens betichten van kaka-pipi-humor (het gevangen vogeltje, 14), de uitwerking getuigt van een geraffineerde finesse. De vogelverschrikker die flasher wordt (pagina 6), de vlinders en hun scharnierfunctie (7), de kangoeroe en zijn politionele inbreng (15). Liefdevol (letterlijk de zwanen, 15), dwaas, kunstig én esthetisch mooi. Dankzij Boes kom je te weten dat ook dieren kunnen genieten van een goeie grap.
- Boes 1 ****
- Geronimo Stilton 7 HC **½
- Geronimo Stilton 7 SC **½
- Pin-up 4 ***

donderdag 13 oktober 2011

De film van Ome Willem: een dodelijke spel, Game of death

Met films als Game of Death zal Wesley Snipes carrière niet meteen uit het slop geraken. Blijkbaar oorspronkelijk een Bruce Lee-'klassieker', dus Snipes mag zijn vechtkunsten bovenhalen.
De film is zo gemonteerd dat van een mooi gechoreografeerde enscènering amper sprake is.
Giorgio Serafini, hou je vast, in België geboren, heeft geen kaas gegeten -noch parmesan, noch gorgonzola- van actiescènes inblikken. Goed dat Abel Ferrara zich tijdens het filmen terugtrok. Stel je voor, zo'n miskleun op het palmares.
Luidruchtig en overbodig, over deze conclusie maak je geen ruzie.
Game of death.Giorgio Serafini. 2010. **

Dansen met Chagall in Rusland

Het dansmilieu heeft duidelijk zijn beperkingen en wordt daardoor minder 'vitaal' dan bijvoorbeeld Sisters, ongeacht de bokkensprongen en pirouettes die erin gemaakt worden. Crip & Béka verleggen het decor en plaatsen handig via een stage een deel van hun opeenvolgend gagverhaal in Sint-Petersburg. Creatief, edoch onvoldoende om meer beweging in het geheel te krijgen. Een onrustbarende evolutie: reclame achterin van het boek voor een dansspel!
- Chagall in Rusland **
- Dance Academy 5 ***
- Flikken 2 **
- Ogregod 1 **

woensdag 12 oktober 2011

De film van ome Willem: een visite gepland in Copland

Ray Liotta, Robert de Niro en Harvey Keitel. Hoe kan zo'n typische actieheld als Sylvester Stallone zich manifesteren tussen deze acterende zwaargewichten? Logisch, zelf zien dat je over de nodige kilo's beschikt om met een gezond postuur het grootste deel van het scherm in te palmen. Veel moeite hoeft Stallone er niet voor te doen. Zelfs zonder fysieke inbreng blijft de losersheriff overeind. Da's niet de enige grote verdienste van Stallone. Hij doet je vergeten dat daar de ex-Rocky staat, de ex-Rambo, maar wel de sullige lokale agent die gedoogd wordt in dat residentieel politiemilieu net omdat hij alles behalve ballen heeft. Tot er zich die plotse ommekeer voordoet.
Het is vooral de ingetogenheid die je meesleept. Geen grootspraak, spektakel of superactie. Neen, een rustig compromitterende enquête die uitmondt in een definitieve clash. Stallone wordt niet weggespeeld en staat zijn mannetje.
Copland. James Mangold. 1997. ***½

Twistende sisters

Qua tekeningen top. William straalt familiale warmte uit met die twee completerende zusjes. Als situatieschets uiterst herkenbaar en evenzeer transponeerbaar naar jongens annex broers. Vaak charmant, veelal hartverwarmend. In Fantasticola! spelen William en Cazanove trouwens een extra troef uit: de superschattige hond Darwin. Die expressies op het gelaat van mens en dier, fantasti...sch.
- Blauwbloezen 55 ***
- Bollie en Billie 1 **½
- Bollie en Billie 30 **½
- Sisters 4 ****

dinsdag 11 oktober 2011

De film van ome Willem: mensen zijn als dieren in de Valkyrie

Op zich een goed docudrama dat echter ontkracht wordt door de verengelsing van de cinematografische ervaring. In het begin kijk en luister je vooral verbouwereerd wanneer je vanover de schouder Claus von Stauffenberg de schrijvende brief in gedachten voorleest. In eerste instantie in het Duits, een huzarenstuk om je als acteur daarin in te leven. Echter lang duurt het niet of hij schakelt over naar een universelere commerciële taal. Met al de moeite die men zich getroost om het historische kader zo perfect mogelijk na te bootsen, is het zonde dat je het socio-politieke bad door Singer samengesteld ineens vanuit een andere kuip moet bekijken. Gevoelsmatig ervaar je Valkyrie dan ook als zijnde artificiëler. Zet je over die hindernis heen en je hebt nog steeds twee uur subversief vertier.
Valkyrie. Bryan Singer. 2008. ***

Het millennium van Zombillenium

Hoe leutig Zombillenium ook lijkt, de kwinkslag in Arthur de Pins plotslot heeft een minder komische grondslag. Is het de afspiegeling van de verschillen in de maatschappij (genre allochtonen-autochtonen) met daar bovenop het socialistisch ongenoegen om werkloos toe te zien hoe anderen (niet-levenden) wel werk kunnen vinden? Zonder opdringerigheid incorporeert de Pins handig de problematiek, verstrengeld met een ander verhaal over tolerantie en aanvaarding. Intelligent, bijzonder knap (getekend) en niet zo vrijblijvend.
- Caroline Baldwin 15 **
- Jommeke 256 **
- Junior Suske en Wiske 3 *
- Zombillenium 2 ****

maandag 10 oktober 2011

De film van ome Willem: helaas, pindakaas, De helaasheid der dingen

Ondanks de algemene appreciatie bij de Vlaamse pers en het daarbij horende geografische publiek voor deze eloge van het marginale, kweekte de beziening eerder een aversie. Ja, met antiheldenverering heb ik moeite en kan ik er dus weinig bewondering voor opbrengen.
Natuurlijk blijven de heroïsche scènes -Als daar niet internationaal over gesproken wordt- plakken zoals een bloot gat op een naakte fiets, maar het zeemzoete portret is niet meer dan een vleug Jamberse sensatiezucht die teert op het universeel voyeurisme. Het enige dat ontbreekt is een kijkgat. Dan doe je 't tenminste in het geniep.
De helaasheid der dingen. Felix Van Groeningen. 2009. **

De man van staal

Het ergste eruit gepikt: Biddeloo was duidelijk in SF-vorm. Na De buitenaardse vluchtelingen verruilt Johan onze planeet om elders in een zonnestelsel ver weg van hier orde op zaken stellen. Zelfs al beschikt Aïmara over een onverwoestbare robot (een kopie van Archie, de man van staal), toch is het een mens die de meedogenloze tegenstander(s) moet uitschakelen. Een strip tegen alle principes van de (Rode) Ridder-code in! Al betreft het zelfs het bijstaan van mensen in nood, de verplaatsing naar andere planetaire oorden met mechanische medestanders tart alle verbeelding. Eerder pijnlijk lachwekkend. De tekeningen zijn klassiek Biddeloo's, met vele anatomische fouten en onlogische poses (hoe Aïmara met een enorme wilskracht afdaalt via de luchtschacht, strook 46). Schande.
- De Rode Ridder - Kleur 79 **½
- De Rode Ridder - Kleur 80 **
- De Rode Ridder - Kleur 82 ½
- De Rode Ridder - Kleur 83 **
- De Rode Ridder - Kleur 84 **
- De Rode Ridder - Zwartwit 79 **
- De Rode Ridder - Zwartwit 80 **
- De Rode Ridder - Zwartwit 82 ½
- De Rode Ridder - Zwartwit 83 **
- De Rode Ridder - Zwartwit 84 **

zondag 9 oktober 2011

De film van ome Willem: hoe het begon met Tron

Algemeen omschreven als cult, maar o zo trashy. Weliswaar als een mijlpaal in de evolutie van de computeranimatie beschouwd, de gerestaureerde versie bekrachtigt de kwaliteiten van de originele inzet. Al slaagt Lisberger er niet in het kille Space invaders-gevoel weg te laten ebben. Sommige special effects reiken immers niet verder dan de basic gestuurde computerspelletjes zoals voornoemde (of Pacman), onder andere wanneer Bridges en c° door de computergangen dwalen. Dat in schril contrast met de schitterende (letterlijk door de glimmende pakjes) wedstrijden die op leven en dood gespeeld worden. De machtsgeilheid van de mens manifesteert zich dus ook binnenin de mechanische kast! Een onrustwekkende toekomstvisie als je je inbeeldt waarnaar dit kan leiden...
Tron. Steven Lisberger. 1982. **½

Een goddelijke interventie uit/in Midgard

Een flipboek, hoe begin je er aan? Kies je voor de aanvallende kant, prijs je dan gelukkig. Want meteen sleurt de auteur je mee in een zinderend avontuur. Steven Dupré schiet eindelijk weer in de roos en nestelt zich in een universum waar hij compleet in thuishoort: een parodiërende vikingglorie. Het is even wennen aan de wreedheid waarmee geplunderd wordt. Aan wie moet je je vastklampen, wie is de protagonist van dienst? Al is de voorkaft daarin achteraf gezien vrij expliciet. De helden van dienst zijn niet zo eervol en goedhartig, ze tonen dat hun overlevingsdrang het enige is wat telt. En dat ten koste van de vreedzame goegemeente. Actie, spanning en humor, ingrediënten voor dit strips waarnaar je smacht, Dupré verwezenlijkt ze in een hels tempo. Je merkt dat de auteur zich voelt als een uitzinnige vis in het water. Ondanks de Westerse stijl druipt de mangainvloed de strip binnen. Niet alleen minder kadertjes op één pagina, het kleinere formaat leent er zich perfect toe, ook de flitsende decoupage en het snelle ritme geven je waar voor je geld. De keuze om gerasterde (grijs)kleur toe te voegen, zorgt voor extra diepte en een grotere leesbaarheid. Groeiend naar een climax wacht je vol spanning waar de aanval uiteindelijk in vervolgt. Een gunstig teken! Of diezelfde begeestering zou doorsijpelen wanneer je de inval het eerst zou gelezen hebben? Twijfelachtig. Het onaardse biedt minder affiniteit en tempert je enthousiasme. Eenzelfde euforie vind je er immers niet in terug, dat ondanks de intrigerende ontwikkeling. Uiteindelijk ben je blij dat de twee plotlijnen samenvallen. Wat rest? Je verlangen naar meer. En dat liefst zo snel mogelijk!
- Kiekeboe 13 **½
- Midgard 1 ***½
- Urbanus 7
- Urbanus 43 **

zaterdag 8 oktober 2011

De film van ome Willem: niet groen van jaloezie, The Green Hornet

Cameron Diaz, absoluut fout. Jay Chou, fout. Christoph Waltz, ook fout. Seth Rogen, de allergrootste fout. Van miscasting gesproken. Michel Gondry heeft de teugels onvoldoende strak in handen en weet duidelijk niet wat aanvangen met de cast en het povere verhaal.
Wederom een stripverfilming die de (hoge) verwachtingen niet kan waarmaken. Veel te plastic, veel te artificieel. Met een ongezonde overactingsgraad en een plot de naam verhaal niet waardig. Gondry balanceert tussen humor, satire, actie, thriller. Gecombineerd valt hij van de balk! Zwak.
Stel je voor dat Stephen Chow zijn ding ermee had mogen doen. Met een Green Fu Hustle of Shaolin Hornet als resultaat? Nah, zo blijft hij ongenaakbaar.
The Green Hornet. Michel Gondry. 2011. **