donderdag 28 februari 2013

Panda

Neem nu pagina 29, van overdaad schaadt gesproken. Een conversatie, tot daar aan toe, maar zo'n overvolle tekstballonnen, je vraagt je af hoe de sprekers tussenin naar adem kunnen happen. Het te grote lettertype leest allesbehalve uitnodigend. Tekenaar Cuca doet een eenmalige poging om Barbucci van Skydoll niet te evenaren. De voorkafttekening heeft ineens een krijtpotloodstructuur. Het is de minst geslaagde omdat ze met die pastelkleuren alle erotische warmte wegneemt. Explosieve borsten zijn immers niet voldoende om een Skydoll-effect te verkrijgen. Ecuba en Lauria doen iets te bewust een poging om voornoemde reeks te kopiëren. Stoeipoezen, kerkelijke ontboezemingen, het had verrassender gekund. Wat Pandamonia bovendien zeker nodig had, was meer ruimte in de vertelling.
- Deep 1 ***½
- Escobar 2 **
- Lanfeust Odyssey 4 HC ***
- Lanfeust Odyssey 4 SC ***
- Pandamonia 2 ***

woensdag 27 februari 2013

Een scheef bekeken meisje

Ontsproten uit het Schuiten en Peeters' universum van De Duistere Steden, als aanvulling op Het scheve kind. Verwacht niet dat je veel wijzer wordt omtrent de mystiek van het personage. Da's nu eenmaal de literaire vrijheid en charme die de auteurs zich kunnen veroorloven in een kinderboek waar alles (of toch veel) mogelijk is. Het scheve meisje beschrijft hoe je best omgaat met je uitzonderlijke eigenschap. Je voelt je misschien uitgesloten, niet deel uitmakend van de gemeenschap vanwege je 'anders' zijn, verlies vooral je identiteit niet en ga op zoek naar een plek waar je het best kan aarden. Zo extreem zelfs dat het wel eens ver van de familie kan zijn, zelf slachtoffer van de vervreemding. Het boek wordt natuurlijk gedragen door de fantastische pastelpotloodtekeningen van François Schuiten. Rechthoekig in oblongformaat met een lineaire, beredeneerde grafiek die zorgen voor de esthetische dynamiek. Mooie kleuren, mooi beeldend vertellend. Jammer dat typografisch niet verder gespeeld wordt met aanvullende mogelijkheden. Casterman is hierin nogal vrij braaf. Daarvoor echter kijk je Het scheve meisje niet scheef aan.
- Drakko 1 ***
- Duistere Steden Speciaal 6: Het scheve meisje ***½
- Herr Merz ***
- Millennium 3 HC ***
- Millennium 3 SC ***

dinsdag 26 februari 2013

De fatale vakantie van Madame Pipi

Semitragische kortverhalen die op het lijf van Giardino geschreven zijn. In het begin licht ironisch, speels flirtend met dubbelzinnigheden. In Heerlijke huivering is dat provocatief met letterlijk sensuele rondingen (pagina 11). Vochtig en ver gaat al iets verder en verliest de jeugdige onschuld. Pas op met wie je flirt of mee in zee gaat! Soms kan dat trouwens ook van iemand dichtbij zijn. Zoals een vriendin die mee op Safari vertrekt. En zo leeft Giardino zich uit met frigide burgertrutten en loopse libido's versus grandioze gigolo's en onschuldige naïevelingen. Alleen naar het einde toe gaat Giardino zijn boekje te buiten door twee stripnovelles te presenteren van elk 24 pagina's. De derde waarheid en De ontdekking van Parijs stokken het consumerend leesritme en vereisen een hogere concentratie. Weg met de vluchtigheid, echte thrillers zijn in de maak. Het onderkoelde realisme geeft de stijfhartige acteurs extra pathos. Vakanties kunnen soms ongewenst bruusk eindigen. Bij Giardino zijn ze fataal!
- Fatale vakanties ****
- Okko - Dossiereditie 8 ***
- Troebel water HC ***
- Troebel water SC ***
Ai. Een Brecht Evens-adept. Of erger, een Brecht Evens-kloon? Da's het eerste wat in je opkomt wanneer je het boek openslaat. Die overvloedige waterkleurtjes doordrenken de pagina's met een overheersende uitgaanssfeer. Het boek heeft twee gezichten. Enerzijds de grauwe, groengetinte discotheekscènes, slordige drukdoenerij. Anderzijds de oase van rust die zich bevindt onderin de zaal waar de toiletdame een oogje in het zeil houdt. Je mag d'r trouwens gerust nog een derde aan toevoegen. De sepiaherinneringen die zich in alle gelukzaligheid tussen Madame Pipi en haar WC-eend (die eerder een zwaan lijkt) elders afspelen. Delphine Frantzen wisselt bewust stijlkundig af. Hoewel het eerder de indruk wekt in verschillende fases te zijn getekend. Want de elegantie van de intieme gesprekken tussen de moederlijke Madame Pipi en haar bezoekers, wordt teniet gedaan eens we ons buiten dat feeërieke terrein begeven. Frantzen probeert gewichtig te doen door de menselijke drama's te exploreren. Het resultaat is een nogal doorzichtige en magere psychologie. Goedbedoeld, echter te licht om het album te dragen. Toch moet gezegd dat dit afstudeerproject een uiterst puike prestatie is. Met wat meer durf en meer eigenheid kan Frantzen het ver schoppen. Gek wel dat zo'n uitgever moet rekenen op productiesteun. Ofwel geloof je in het project en neem je het risico op jou zonder van derden afhankelijk te zijn.
- Madame Pipi ***

maandag 25 februari 2013

Asgard-tweeluik afgesloten

Als je kan kiezen tussen een zoveelste Thorgal en een frisse Asgard, probeer dan eens Dorison en Meyers benadering van de stoere Viking-mythes. De protagonisten die een queeste ondernemen moeten heel wat ontberingen ondergaan, uiteindelijk is het de aanhouder die wint. Compact (hoewel samen toch goed voor 120 pagina's, da's drie voor de prijs van twee) met vlotte actie en een vleug prozaïsche poëzie.
- Asgard 2 ***½
- Sektor 3 ***
- Smaragdridders, De 3 HC **½
- Smaragdridders, De 3 SC **½
- Zwartkijken SC ****

zondag 24 februari 2013

Lang praten over iets korts

Oogachtend weet hoe mooie boeken uit te geven en dat bewijst het met deze in de schoot geworpen compilatie van tien kortverhalen. Uitgangspunt was de door Passa Porta internationaal uitgeschreven stripwedstrijd gefinancierd door de Vlaamse gemeenschapscommissie. Helaas werden er slechts 46 projecten ingediend, voor een wereldwijde oproep behoorlijk pover. Een professionele jury koos tien synopsissen met bijbehorende schetsen en gaf de auteurs hun kans om Brussel stripkundig op de kaart te zetten. Het enige wat ze met elkaar bindt is het gegeven van de Graanmarkt. Gek genoeg is dat meteen de zwakte van deze compilatie. De helft van de verhalen geven je niet het gevoel om deel uit te maken van de Belgische hoofdstad. Buiten een beperkte plaatsaanduiding zou je bepaalde situaties universeel ook elders kunnen laten afspelen. Een verdienste? Neen. Dan heb je slechts short city stories bijeengep(l)akt. Hier wordt Brussel -als opdrachtgever- bewust gepromoot, zij het op een alternatieve manier. Tomas Kucerovsky vatte dat helaas iets te letterlijk op en wil als externe observator de stereotiepe(n) beelden doorbreken. Hij is de enige die alle (of toch vele) hoeken laat zien en er vat op probeert te krijgen. Zijn verruimde blik is meer een exposé, een pamflet dat blijft steken bij wat goede intenties. Zijn 'short' is langdradig. Eentje die dichter bij de realiteit zit, is de surreële interpretatie van Conz. Zo weggelopen uit Ragebols De droom van de walvis, met een even prominente rol voor het Museum van Natuurwetenschappen, is de filosofische Wandeling van de protagonist en zijn ingebeelde schoothond, in de vorm van een reuzedino! Met weliswaar een verlossende pointe (de milkshake) verzandt de auteur de pagina's die ervoor komen met een verlengstuk dat geen toegevoegde waarde biedt. De interactie tussen de twee hoofdrolspelers is weg. Zomeravonden is een subliem geïllustreerd kijkboek met linkende beschrijvingen. Het gewauwel zorgt niet voor een extra spanningsveld en sluit het boek qua inhoud in mineur af. Verrassend is De moderne Rondeau van William Goldsmith. Met een frisse aquarelstijl (die net lang genoeg duurt voor het enerverend wordt) en een ludiek verhaal dat dobbert tussen heden en verleden, heb je wel een band met de buitenstaander die (zijn visie op) de schoonheid van de stad weet uit te dragen. Speels en goed gevonden is Hemel en hel, twee verhalen die de wereld letterlijk op zijn kop zetten door de parallelle uitbeelding. Niet helemaal mekanders afspiegeling: het begin bovenaan op het eerste blad eindigt tien pagina's verder om dan 180° gedraaid verder te kunnen lezen en te eindigen bij het startpunt! Het is een experiment dat niet daadkrachtig genoeg uitgebeeld wordt door Eva Hillhorst. Druk en chaotisch. Gelukkig kan Wouter Mannaert het niveau wel aan, het kwaad is echter al geschied. Even experimenteel, hoewel in drukvorm daar weinig van overblijft, is De markt van Karrie Fransen. Heb je het geluk gehad de originelen ervan te zien, haar gelaagde knip- en plakwerk zorgt voor een bijzondere dimensie die helaas verloren gaat. Inhoudelijk kan Fransman niet bevestigen. Hierin is de band met Brussel helemaal vervlogen en bevestigt de auteur iets te extreem haar laatste zin "dat papier alleen maar papier is". De markt biedt geen meerwaarde. Nog een afknapper is Waar was je? Een iets te nadrukkelijke multiculturele Bulling en Oumakou blijven hermetisch ronddwalen. Een GPS had hen in hun zoektocht kunnen helpen. In Zadig & Voltaire draait alles rond de verrassende ontknoping. Tussenin paradeert (of flaneert) Elric Dufau doorheen de stad. De eerste pagina is typerend languitgerokken sfeer scheppen zonder veel te vertellen. Weinigzeggende schoonheid. Grafisch is hij een van de mindere, hoewel menig zal genieten van het realisme. Opener Frederik Van Den Stock toont in Bartje zeer volwassen zich een stukje van de Franse schoolstijl eigen gemaakt te hebben. Tussen Pedrosa en Vivès leven zijn figuren. Iets te speels is de immature inhoud met klemtonen die te veel aandacht krijgen (de sullige seksscène) zonder dat je het personage er beter door leert kennen. Een faits divers. Blijft over het pronkstuk. Visionair als Moebius kiest Stedho voor een welhaast metafysische visioen. Hoe een dakloze het stadse leven ervaart. Zelfs al kiest hij voor het onvatbare, zijn beeldgerichte montage zorgt meteen voor een band. Na 2001 zien Clark en Kubrick elf jaar later hun monoliet geplant worden als Camera Obscura. Fascinerend en uitdagend, met een stijl waarin Stedho bewijst definitief tot de groten te behoren. Iets aardser qua inhoud en we hebben een internationaal topauteur. Brussels in shorts is niet de zoveelste samenstelling van ongecontroleerde ideeën. Brussels in shorts is gelukkig ook geen parade van opkomende amateuristische auteurs. In dat opzicht geslaagd. Alleen mis je een eenheidsgevoel en onderlinge verbintenissen die ervoor hadden kunnen zorgen dat je één boek in handen hebt en niet enkel flarden. Met meer dan een locatiebepaling als link (bijvoorbeeld door overlappende personages). Gezien de geldelijke input had dit redactioneel opgelegd kunnen worden.
- Bruss. Brussels in shorts ***½
- Carbeau 1 HC **½
- Carbeau 1 SC **½
- Durango 16 HC ***
- Durango 16 SC ***

zaterdag 23 februari 2013

Testamentair

Velen dwepen met schurkenpiraat Long John Silver, wat Roulot en Hénaff brengen is van een nog straffer kaliber. Hoe vaak gebeurt het dat je echt verrast wordt in een strip? Zelden. Roulot en Hénaff doen het meermaals zonder dat bekrompen gevoel te bezorgen van de geforceerde tour de force. Want al draait Het testament van Kapitein Crown rond het cliché van de piraat met zijn schatkaart, van de netjes afgebakende paden wordt duchtig afgedwaald. Wat krijg je waneer een mythische wreedaard zich voortplant? Bastaardjes met een aardje naar hun vaartje. Deze katjes pak je best niet zonder handschoenen aan. Karakter hebben ze, Crowns kroost. Doorspekt met verrassende plotwendingen is het smachten naar het afsluitende tweede deel. Scenariogewijs zit het duidelijk goed. En hoera, ook Hénaff blijkt de juiste keuze. Hij is de aanvuller die met weidse tekeningen, gedetailleerde decors en sterke beeldcomposities bewijst dat 'klassiek' niet noodzakelijk saai betekent. De gitzwarte middenpagina's (25-28) zijn ronduit fantastisch. Het jaar 2013 is heerlijk begonnen.
- Beroep: leraar 2 **½
- Jommeke 263 **
- Magasin General 8 SC ***
- Testament van kapitein Crown, Het 1 ****½
- White Cube **

vrijdag 22 februari 2013

Clan van de Vampierendraak

Sterke aanvulling op het Vampieren-imperium van Corbeyran en Guérineau. Tekenaar Suro zorgt met een even gloeiende lijn een duistere evocatie van de Middeleeuwen. Met een realistische weergave van de 'Stryges' (jammerlijk vertaald als 'Vampiers') krijg je meer opheldering omtrent hun achtergrond. Dankzij Daedalus kunnen we eindelijk ook de ontknoping lezen. Met weinig spelers waar niets is wat het lijkt. Een spannend feuilleton.
- China 3 ***
- Clan van de draak 3 ***½
- Insiders Genesis 2 ***
- Orde van de Drakenridders, De 10 **
- Verre werelden 5 ***

donderdag 21 februari 2013

Pa Pinkerton

Is dit de Damour van Nash? Van een positieve evolutie gesproken. Het lijkt wel of hij in de leer is gegaan bij Guérineau. Zowel qua grafiek, stilisme en pagina-opbouw baadt het in de sfeer van Na de nacht en Zang van de Vampiers. Scenarist Remi Guerin wordt beloond voor zijn doorzettingsvermogen, Pinkertons geschiedenis die hij voor ogen houdt, ziet het daglicht. Verrassend omdat het de keerzijde toont van de ordehandhavers, de mannen die moeten toezien dat de wet strikt wordt nageleefd. Wolven in schapenvacht, potentaten die ook niet terugdeinzen voor machtsmisbruik en misleiding. Laat het niet bij deze eenling blijven. Knap hoe op het einde het dossier met suggestiviteit versneld afgehandeld wordt. Geen ellenlang exposé. Jammer dat Damour zo ostentatief zijn pagina's moet ondertekenen, het is een storende factor. Jammer ook dat Damour hét uithangbord, de voorkafttekening, niet optimaal weet in te vullen. Deze had sterker gekund. Laat het je er niet van weerhouden om Pinkerton te lezen!
- avonturen van de sterkste man ter wereld John Massis 1 **
- DMC - Devil May Cry 1 *
- Pinkerton 1 ***½
- Saria 1 HC **
- Saria 1 SC **

woensdag 20 februari 2013

Snow White

Sneeuwwitje en heroïc fantasy, het romantische Disney-beeld wordt meteen weggevaagd. Looky en L'Hermenier doen dat behoorlijk goed, alleen vergeten ze de tijd te nemen om het verhaal rustig uit te bouwen en de personages met meer karakter te injecteren. Nu razen ze door de plot heen en wordt de ene sequentie in sneltempo opgevolgd door de andere. Dit had gerust opgedeeld mogen worden in twee albums van elk 48 pagina's. Nu betaal je een goeie 20 euro voor 56 bladzijden aangevuld met extra schetsen en hommage-tekeningen waar de doorsneelezer geen boodschap aan heeft (zelfs al zijn Looky's potloodtekeningen knap). Looky verlevendigt Sneeuwwitje met ruwe lijnen en kadrages vol close-ups die een minder gedetailleerde afwerking vereisen. Hij is het ideale verlengstuk van L'Hermeniers vertelseltje. Snow White, vluchtig en leuk.
- Arkel 1 ***
- Arkel 1 luxe ***
- Snow White 1 ***½
- Weena 2 HC ***
- Weena 2 SC ***

dinsdag 19 februari 2013

Het zwaard van Kristal

Crisse heeft een specifieke stijl die enorm druk over komt. In verkleinde uitgave valt dat des te sterker op en heb je vaak weinig overzicht van het gebeurde. Dark Dragon Books geeft je de kans deze 'klassieker' in één ruk uit te lezen. Of dat echter lukt, ligt van je uithoudingsvermogen af. Edoch, wat een supersaaie bedoening. Da's nu eenmaal het verschil met gelijkaardige epossen als Op zoek naar de tijdvogel en De Chninkel waarin de auteurs wél de juiste balans vinden tussen het avontuur en een filosofische inslag. Goed versus kwaad (waarbij deze laatste geniepig in het goede wringt en zijn tol eist, kill your darlings) met een speurtocht die voorlopig nergens toe leidt. De greep van de Mangrove is flauw en geeft weinig zin om verder te lezen. "Vandaag loopt de cyclus ten einde. Aneith sterft, en de gestalt zal verdwijnen." Hallelujah, je bidt dat hiermee daadwerkelijk de cyclus afgesloten geraakt. Met veel bombardie hebben Gloupil en Crisse getracht een monumentale reeks in elkaar te steken die de lotsbeschikking van de mens (?) in kaart brengt, met enkele opperwezens die aan de touwtjes trekken. Het einde gaat weliswaar een andere richting uit dan dat iedere deelnemer verhoopte. Op Zorya na. Waar je vooral voor vreest is dat Crisse op termijn de draad toch weer zal oppikken. Eén advies, reviseer en maak het origineel boeiender en leesbaarder. Zelfs de epiloog kan je gevoel niet kenteren. Bijfiguren Loretta en Harpeya mochten later figureren in een eigen gagreeks. Die best herlezen.
- Bosliefje 2 Malmaison ZW ***½
- Bosliefje 3 Malmaison Kleur ***½
- Kristallen Zwaard Integraal **½
- Kristallen Zwaard - Talent 5 HC **½
- Kristallen Zwaard - Talent 5 SC **½

maandag 18 februari 2013

Op het eiland Amoras

Niet alleen een klassieker als startpunt van een memorabele reeks die het decennialang met gemak commercieel uithoudt, ook inhoudelijk en artistiek een klassieker. Vandersteen mag dan wel zijn mooi afgebakende lijn nog niet hebben gevonden, evolutief staat dit weer een trapje hoger dan diens voorgaande producties (zie Uit de archieven van). Voeten die soms haaks staan, bewegingen die elkaar niet vlot aflossen, anatomische wisselvalligheden, leesrichtingsfouten. Al doende leert hij en dat merk je even later in diens hoogdagen. Het eiland Amoras is al meteen belangrijk want de teletijdmachine wordt al geïntroduceerd. Historisch want Rikki neemt geen deel aan dit avontuur. Straffer zelfs, hij komt helemaal niet ter sprake en wordt naar het einde toe vervangen door eilandbewoner Suske. Historisch want Vandersteen maakt compleet van de gelegenheid gebruik om onderhuids zijn socio-economische gal te spuwen. Kan het symbolischer met het uitgebuite werkvolk, de Mageren, dat door de uitbuitende de Vetten mooi in het gareel worden gehouden? Het arbeiderskind laat zich horen met dit minipamflet. In strips kan duidelijk veel. Tex Avery-gewijs gaat Wiske op het dak van een helikopterachtig vliegtuig zitten (de gyronef) met een stevig briesje. Of je stoot je hoofd tegen een boom waardoor deze in tweeën kraakt. En wat dacht je van een opgeblazen ton buskruit die geen effect heeft op de omstaanders. Zelfs al was Vandersteen een beginneling (het reeds voorgaande buiten beschouwing gelaten), de lijnen van de personages worden uitgezet, de knepen van het vak weet hij steeds beter in de praktijk om te zetten. Nog altijd niet handvast, maar o zo humoristisch productief vol geschifte waanzin. "Seefhoek vooruit!" De zeer efficiënte rasterinkleuring geeft de vertelling extra volume.
- Orinoco 1 HC **½
- Orinoco 1 SC **½
- Suske en Wiske 1 ****
- Suske en Wiske 68 ****
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 2 ****

zondag 17 februari 2013

Britse Asterix

Uderzo en Goscinny weten de karakteristieken van een land perfect uit te buiten zonder neerbuigend de bevolkingsgroep en zijn cultuur te ridiculiseren. Ja, bij de Britten spreken ze anders dan bij ons. Bij de Britten zijn ze koeler (Flegmatix) en afstandelijker van aard dan bij ons. Bij de Britten drinken ze anders (warm water al dan niet met een scheut melk) dan bij ons. Bij de Britten beoefenen ze andere sporten dan bij ons. Met respect kijk je op die eilandbewoners en hun gewoontes neer. Jammer dat in de Nederlandstalige (Nederlandse zelfs) versie er niet meer gedaan werd omtrent de taal. Het is natuurlijk moeilijk een gulden middenweg te vinden waneer de ene Brits en de andere Frans spreekt. Goscinny loste dat op door de woorden, zinsconstructies en uitdrukkingen naar Baudelaires taal om te zetten. In het Nederlands lees je voortdurend de vertaalde geijkte uitdrukkingen Jolly good, My goodness, Home sweet home, alleen heeft het in de omgezette vorm niet dezelfde komische impact. Het derft gelukkig de oorspronkelijke pret niet. Met barden als The Beatles en de introductie van thee bevat Asterix en de Britten memorabele scènes.
- Asterix 8 HC ****
- Asterix 8 SC ****
- Asterix 8 Filmeditie SC ****

zaterdag 16 februari 2013

Abraham Lincoln

Het lot van de protagonist blijft als een slinger bengelen tussen hemel en hel. Zelfs al doet Lincoln geen enkele moeite om noch God noch de duivel te tarten, dit stuk schorem wil enkel zijn ding doen ver weg van iedereen. Als een wildebras in een niet geciviliseerde wereld. Helaas heeft hij nood aan likeursoelaas en moet hij af en toe toch richting beschaving om zijn bezopen gading te vinden. En het is daar dat de hemelse poppenspelers genoeg instrumenten vinden om hun 'volgeling' Lincoln tot de orde te roepen. Hoe wonderschoon Lincoln ook getekend is, het blijft een abstract gegeven. De auteurs blijven halsstarrig vasthouden aan deze leeploper die zich als een speelbal voelt tussen goed en kwaad zonder dat hij daarnaar solliciteerde. De originaliteit is er ondertussen vanaf en je hoopt dat Lincoln ooit eens een keer van zijn demonen verlost raakt en een eigen weg kan kiezen.
- Lincoln 1 ****½
- Lincoln 7 ***½
- Suske en Wiske 10 ****
- Suske en Wiske 123 ****
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 38 ****

vrijdag 15 februari 2013

De zwarte zwaan

Uit de hoogdagen van Vandersteens oeuvre waarin alle ingrediënten terug te vinden zijn: humor in alle vormen (slapstick, taalkundige dubbelzinnigheden), flair, expressief, geraffineerd en esthetisch af. Markant zijn de bolides (de eerste stroken), Carmencita Falasol (zeg niet zo maar Doremi), Carmen Snijbonia (rara), El Lambik, de hilarische Sherry-reclame, niet Corto Maltese, wel Corto-de-vista (het stereotiepe Vlaamsspaans heeft zijn intrede nog niet gedaan), Sprotje (een uk die je best niet in de buurt hebt), Sjef van Oekel-situaties (Lambik die reeds in een doorgereden wagen stapt!). Vandersteen ten top.
- Agency Interpol 3 ***
- Suske en Wiske 35 ****
- Suske en Wiske 132 ****
- Suske en Wiske 135 **½
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 10 ****

donderdag 14 februari 2013

Een te bezoeken Café: Cowala

Moest er de naam Lewis Trondheim onderstaan, Café Cowala werd meteen de hemel ingeprezen voor de provocatieve mensenhumor in dierengedaante. Een beetje het sadistische en zwartgallige van Mister I en Mister O, zij het dat de protagonisten deze avonturen op het einde van de pagina meestal wél overleven. Meestal, want Bruno de Roover durft er wel eens eentje te slachtofferen, nietwaar opa? Ook visueel treedt de Roover in Trondheims voetsporen, zij het stijver en met minder flegma. Alles blijft iets te braaf binnen de kadertjes. Maar zijn antropomorfe figuren weten wel hoe efficiënt te acteren om de gag tot een goed einde te brengen. Qua humor zit het in de meeste gevallen snor. Vaak kiest de auteur nogal graag voor het vulgaire (kenmerkende kaka-pipi-drolgrollen), je hebt steeds strookjes blanco papier bij de hand om het af te vegen. Het best is de Roover zonder dat scabreuze, wanneer hij gitzwart in kleur verrast (verstoppertje spelen, YMCA). DirkJan meets Trondheim, ja, zo omschrijf je Café Cowala het best. De kaftkeuze is niet de geniaalste marketingzet. Zeer k(h)inderlijk van uiterlijk dekt het de lading niet.
- Assassin's Creed 4 SC **½
- Assassin's Creed 4 HC **½
- Café Cowala 1 ****
- Dokters 2
- Jommeke, de belevenissen van Luxe 7 ***

woensdag 13 februari 2013

Een jeugdige Thorgal

Het gepeste en onderdrukte jongetje wil dus ook in de puber-tienerjaren reeds heroïsche daden beleven annex verrichten. Als sterrenkind wordt er van boven af veel van hem verwacht. Mythologische fantasie hand in hand met menselijke waarden. Ooit volgt er gegarandeerd een zijreeks getiteld Het bastaardkind van Thorgal. Yann en Surzhenko maken in een wip een tussendoortje. Of is het eerder Thorgal die tussendoor een wip maakt? Onderhoudend.
- F.C. de Kampioenen bundel 14 **
- F.C. de Kampioenen omnibus 5 **
- Junior Suske en Wiske 5 HC **
- Werelden van Thorgal 6 De jonge jaren van Thorgal 1 HC ***
- Werelden van Thorgal 6 De jonge jaren van Thorgal 1 SC ***

dinsdag 12 februari 2013

Koblenz

Thierry Robin benut de pagina's ten volle en laat met gezwinde kadrages de actie voorbijvliegen. Meteen al in de openingsscène heb je het prachtige gebruik van de fabrieksbuizen die de kadertjes van elkaar scheiden. Industriëler kan het haast niet. Enkel na driekwartverhaal blokkeert de recapitulatie van het voorgaande (de uitleg wat er met Koblenz gebeurd is) de voortstuwende kracht en remt het flitsende ritme af. Uitgeschreven stukken tekst contrasteren met Robins eerdere flair. Jammer, want had Robin ook daar de tijd voor genomen, dan was M voor anarchie een ware topper. De vraag van vandaag: welke prijs mag je voor anarchisme betalen?
- Jerom - Adhemar 27
- Jerom - Adhemar 28 *
- Jerom - Adhemar 29 *
- Jerom - Adhemar 30 *
- Koblenz 4 ****

maandag 11 februari 2013

Hannibal Meriadec en de tranen van Odin

Een piratenstrip zonder al te veel piratengedoe, dobberend tussen het heroïsche van de schattenjacht en het onwezenlijke van fantastische bovennatuurlijke elementen. De flashback toont dat niet enkel Hannibal wreed van aard is. Titel Santa Maria della salute krijgt pas zijn waar betekenis (of belang) in het volgende deel! Een goede aanvulling op de Drakenbloed-reeks met Créty die van wanten weet.
- Bessy - Adhemar 28 **
- Bessy - Adhemar 29 **
- Bessy - Adhemar 30 **
- Hannibal Meriadec en de tranen van Odin 3 ***½
- Jerom - Adhemar 26 *

zondag 10 februari 2013

De bronzen sleutel

Toch wel een verklaarbaar wonder, de visuele verbetering die er komt doordat Vandersteen zich schaart in het rijtje van klare lijn-tekenaars bij het Weekblad Kuifje. Je bent haast een Jacobs aan het lezen, verstrengeld met De scepter van Ottokar. Treuren doe je omdat het volkse karakter verdwenen is (de naïeve tekeningen, het minder beschaafde), ruimte voor het fantastische is er wel nog. Stel je voor, een brachiosaurus die de tand des tijds heeft doorstaan. Alles draait rond het Shakespeariaanse 'Zien en gezien worden'. Steeds wordt er wel vanop afstand wel iemand of iets gadegeslagen. Ofwel zijn het de helden die mysterieuze zaken zien gebeuren en daarop dan inspelen (achtervolgen, belemmeren). Ofwel heb je de criminelen die de hoofdrolspelers in de gaten houden en dwarsbomen. Zo is het makkelijker de lezer aan het lijntje te houden (wie is de rode gemaskerde?), kwestie van het verhaal te rekken. Ondanks de vele gebeurtenissen is het verhaal toch behoorlijk dunnetjes. Net vanwege die lapmiddeltjes. Niet getreurd, De bronzen sleutel is spectaculair. Met een heldhaftige, zeer volwassen Lambik, hoewel hij zijn humoristische trekjes gelukkig niet verloren heeft, die het laken naar zich toe trekt. Mooi. Als je kan, val dan terug op de oorspronkelijke uitgave. Deze bevat immers enkele pagina's (stroken) extra die in de latere herdruk van de rode reeks werden weggelaten. Die verklaren enkele gekke verspringingen achteraan.
- Bessy - Adhemar 26 **
- Bessy - Adhemar 27 **
- Suske en Wiske 116 ****
- Suske en Wiske Klassiek Blauwe Reeks 2 ****
- Suske & Wiske Klassiek Blauwe Reeks Laatste Nieuws 2 ****

zaterdag 9 februari 2013

De kaartendans

Dit komt dus uit de derde periode van de Suske & Wiske-carrière. De eerste is die van de naïeve, kinderlijke stijl vol charme. In de tweede poetst Vandersteen die op met een zuivere klare lijn, een technische die hij zelfs nog even na de Blauwe Reeks hanteert (De Distere Diamant) om dan over te gaan naar deze 'modernisering' (die ondertussen natuurlijk ferm achterhaald is). Opgepoetstere karakters (cfr Jeroms opgeblazen borstkas)en hedendaagsere decors (de uitdeinende fifties, begin sixties). "Droom of werkelijkheid, het heeft geen belang! Laten wij alleen de herinnering bewaren aan een modern sprookje, waarin trouw en opoffering over kwade wil zegevierde!" Da's de moraal van het verhaal. Gek genoeg geeft de auteur geen enkele verklaring hoe Ruiten Dame ten tonele kan verschijnen terwijl ze zich toch elders bevindt. It's a kind of magic? Leuke passages vermengd met een vleug Lewis Carrolls Alice in Wonderland. Het verhaal had nog iets meer om het lijf mogen hebben.
- Donnington 3 ***
- Sprinkhaan 4 ***½
- Suske en Wiske 46 ***½
- Suske en Wiske 101 ***½
- Suske en Wiske Klassiek 48 ***½

vrijdag 8 februari 2013

De duistere diamant

"Maar onthoud ende vergeet nooit: Wie de lach bant, doodt zijn hart." Vandersteen had ongetwijfeld heel wat zuurpruimen in zijn omgeving die hem ertoe brachten dit verhaal te bedenken. Het kwade wordt hiermee symbolisch voorgesteld als een diamant met duistere krachten. Een beetje zoals ring uit Tolkiens verhaal. Hoe schitterend getekend ook, de flinterdunne Sidonia, Barabas met zijn bijna gerasterde baard, de neervallende trap op pagina 40, de magie in het verhaal mist echte magie. Vaak heb je eerder de indruk dat de auteur voortdurend trucjes tevoorschijn tovert om de lengte van de vertelling te rekken, toch zeker wanneer Alwina een zoveelste mislukte poging onderneemt om met haar toverkunsten een scheve situatie nog schever te doen eindigen. Flexibel en virtuoos in beelden, geforceerd in taal. Humor genoeg met oa Wiskes haarlintje (33) en absurde situaties evenzeer, genre als benzine voor een stalen ros werkt, waarom dan ook niet voor een echt paard (26)? De duistere diamant, van een grootse Vandersteen ben je beter gewoon.
- Sprinkhaan 2 ***
- Sprinkhaan 3 ***
- Suske en Wiske 34 ***½
- Suske en Wiske 121 ***½
- Suske en Wiske Klassiek 37 ***½

donderdag 7 februari 2013

De zingende kaars

Sus Antigoon verschijnt sinds lang terug ten tonele. Toch gek dat zo'n geestrijk figuur zelf niet op eigen houtje naar het verre verleden kan reizen/flitsen om orde op zaken te stellen. De mythe van De zingende kaars wordt niet uitgespit. Waarom alleen Krawaak de belager is die de Spanjaarden aan de overwinning wil helpen met het doven van de kaars, is een raadsel. Gekke Spanjaarden trouwens, want ze spreken Jommekes Spaans. Jawelos. Suske en Wiske hebben er alle moeite mee om de scheve situatie recht te trekken. Deus ex machina Jerom en Lambik zetten de scheve situatie recht.
- Kiekeboes special 0 Museum "K" ***
- Nero - ongenummerde herdrukken Het spook uit de Zandstraat **½
- Suske en Wiske 166 **
- Suske en Wiske 167 ***
- Suske en Wiske 171 **½

woensdag 6 februari 2013

Hugo heerst

Onwaarschijnlijk. Draag dit over aan Disney, of meer bepaald Pixar, en die kunnen er een sublieme animatiefilm van maken. De door Bédu gecreëerde wereld van Hugo is zo fantasierijk en origineel dat het onbegrijpelijk is dat dit geen wereldsucces werd. Aan de tekenstijl is het niet gelegen. Bédu zet alles beweeglijk en lichtkarikaturaal op papier met een dynamiek die je van de ene scène in de andere doet rollen. Aan de creativiteit is het niet gelegen. Met Biscoto, Mirabel, Narcisse, Nerfraïm en tal van andere personages tovert Bédu de ene leuke verschijning na de andere uit de hoed. Zonder konijnen, wel met groenten- en fruitwezens die zich moeten verweren tegen pestkevers. Je bent niet eens halfweg en je genoot al ten volle van deze avontuurlijke queeste. Een Nederlandse vertaler aan het werk (pagina 4)? "Lekker puh. Lekker puh." Later tracht hij dat goed te maken met 'manneke' en 'kinderkens'. Je hoopt dat Bédu je ook na de bruine toverboon blijft betoveren. Een absolute must voor iedereen die van tijdloze strips houdt voor jong en oud.
- Hugo 1 ****½
- Suske en Wiske 163 **½
- Suske en Wiske 165 **
- Suske en Wiske pocket 25 **
- Suske en Wiske pocket 26 **

dinsdag 5 februari 2013

De olijke olifant

Wiske op zoek naar haar eigen ik, iets wat je niet meteen associeert bij een titel als De olijke olifant. Het rebelse meisje doet willens nillens wat niet mag (weglopen van huis), komt in aanraking met mensen die het goed menen, krijgt een bijzonder medaillon waarin ze haar geweten kan zien. Dit juweel is de belangrijke boodschapper die bij tijd en stond haar terechtwijst. De overstap naar het verleden, omdat ze toevallig langs de Zoo loopt en aan olifanten annex Hannibal moet denken, is nogal vergezocht. Het levert wel een leuk avontuur op. Was deze uitstekend getekend, had je zelfs een topalbum. Met vreemde scènes als Wiskes gelaat (12-3), een opgezwollen Suske (180-1), Wiske naast de buffetkast (8-1,2,3), Suskes hoofd (56-3) loopt het tekentechnisch mank. Surus de olifant is aandoenlijk schattig. "Maar één ding weet ik nu zeker! Ieder mens heeft drie karakters! Dat hetwelk hij toont, dat hetwelk hij zich verbeeldt te hebben en dat hetwelk hij heeft!" En zo sprak Vandersteen door de mond van Wiske.
- Suske en Wiske 156 ***
- Suske en Wiske 159
- Suske en Wiske 170 ***½
- Suske en Wiske pocket 23 **
- Suske en Wiske pocket 24 **

maandag 4 februari 2013

De briesende bruid

Rudolf Valentino is de playboy als Sjeik Ple-Buij. Blauwbaard gebruikt kleurstof om er zwartharig bij te lopen (waar is zijn snor gebleven, strook 90-1). Lohengrin moet voortdurend op avontuur en mag zich zeker niet binden. Het zal wel niet bewust gekozen zijn als voortplanter op basis van de naam, ook Fokker komt opdraven. Willy Vandersteen is wel erg wreed om de droom van Sidonia letterlijk aan diggelen te gooien. Met één simpele veeg (van de gom) wist hij haar held uit en bleek dus heel die zoektocht voor niets te zijn geweest. Alsof je in het echte leven met een vingerknip zoiets met mensen kan of mag doen. Immoreel. En dat enkel in naam van de lezers. Dus uiteindelijk ben ook jij daar voor verantwoordelijk!
- Ice Age 5 **
- Suske en Wiske 92 ***
- Suske en Wiske pocket 21 **
- Suske en Wiske pocket 22 **
- Victor Sackville 6 **½

zondag 3 februari 2013

De poenschepper

Lambik helemaal in de ban van het geld en daardoor verkoopt hij zijn ziel (hier eerder zijn hart- aan de duivel. Mazoetan (afgeleid van het vurige mazout) en Belzabel (Beëlzebub) zijn de aanstichters van dit demonisch vuur. Fantamour (jaja, amour) is de man die blijft geloven in Lambiks goedheid/bevrijding. Heel het album draait rond het verder behoeden van onheil en de rehabilitatie van Lambik. Pulderwezel staat symbool voor de Antwerpse havenactiviteiten. Ze zorgen dan wel voor werkgelegenheid, ze tasten evenzeer de volksgezondheid aan. Sidonia moet informatie gaan inwinnen bij de provo's. Zal ze als nozem verkleed Fantamoer terugvinden? Strook 54, twee maal een gedraaid kadertje. Van een atypische Vandersteen-kadrering gesproken. De poenschepper is een verhaal met veel potentieel, helaas onvoldoende uitgebuit.
- Suske en Wiske 67 ***
- Suske en Wiske 153 **½
- Suske en Wiske pocket 16 **½
- Suske en Wiske pocket 17 **
- Suske en Wiske pocket 19 **

zaterdag 2 februari 2013

De zingende zwammen

Kinderroof is duidelijk van alle tijden. Vroeger gebeurde het en nu is het niet anders. "Ai! Dat is verkeerd, Kiki! Verstandige kinderen gaan steeds direct naar huis!" Het wijsvingertje steekt op (strook 80, kader 3). Terwijl het in strook 54-4 ook al van dat was: "Maar onthoud dat kinderen nooit iets mogen aannemen van vreemde mensen, en nog minder met ze meegaan!" Vandersteen breit er een heel verhaal rond met de kermis als decor. Dit sociale gebeuren waar de jongeren graag vertoeven, is de uitgelezen plek om ze te ontvreemden (zo ook de mysterieuze 'oosterlingen'). De kermis sluiten wordt even geopperd, maar Lambik verdedigt het gevaar voor broodroof. Kraamuitbaters kunnen zich dat niet veroorloven. Vandersteen kiest voor een magische invalshoek. Feeën annex heksen (waneer ben je goed, wanneer slecht?) terwijl de wetenschap geen verklaring kan geven (strook 108). "Hier staat de wetenschap stil. Enkel een auteur van tekenverhalen kan redding brengen!" Natuurlijk doet de artiest dat ook, zij het in de gedaante van Sus Antigoon. De zingende zwammen is slechts een kapstok om grappige scènes aan elkaar te rijgen. Het verhaal ramelt langs ale kanten (met een vette knipoog naar het TV-programma Highway Patrol) en eindigt positief volgens de geijkte afspraak van 56 pagina's (110 stroken, eigenlijk x 2). Gelukkig vol toffe humor.
- Suske en Wiske 40 ***
- Suske en Wiske 110 ***
- Suske en Wiske Klassiek 43 ***
- Suske en Wiske pocket 15 **½
- Suske en Wiske pocket 18 **

vrijdag 1 februari 2013

D'raus mit maus

Of je nu houdt van Maus of het slechts als een belangrijk historisch (strip)object beschouwt, deze MetaMaus is metasubliem. De droom van elke artiest om je magnum opus zo in- en uitgekleed te zien worden. Ten eerste is er die fantastische DVD (weliswaar enkel in het Engels) waar om te beginnen de twee volledige boeken in te lezen vallen. Voor wie meteen wil duiken in de (ontstaans)geschiedenis zijn er voortdurend hyperlinks naar de pagina-opbouw, schetsen (ziekelijk kribbelt Spiegelman erop los en herwerkt zaken waarvan je je vaak afvraagt of dat de strip extra ten goede komt) én geluidsfragmenten. Je hoort Vladek spreken (Arts vader) en Spiegelman zelf. De ene over de gebeurtenissen, de ander begeleidend qua structurele problemen of de artistieke aanpak. Twee zaken dus reeds voor de prijs van één. Bovendien volgt er een hele resem verdere uitleg (die ook in het boek deels is opgenomen) met tal van beeldmateriaal (een op zich saai onderzoeksbezoek aan Auschwitz dat Spiegelman zelf filmde als referentie), interviews (over bijvoorbeeld de vertalingen van het boek), en nog veel meer. Op zich is de DVD reeds die 40 euro waard. Maar omdat we toch graag iets fysieks in handen willen hebben, iets tastbaars om in de kast te zetten, is er ook de gereduceerde papieren versie. Die mist de luminositeit en het alomvattende van de andere beelddrager, nu heb je iets waar je voortdurend op kan beroepen. Dat je eens rustig ter hand kan nemen zonder een PC te moeten opzetten en beetje bij beetje lezen. MetaMaus is dan wel geen strip, het toont hoe ver je kan gaan als auteur!
- Conquistador 2 ***
- Killer 11 ***½
- MetaMaus *****
- Rode Ridder Trilogie V **½
- Suske en Wiske pocket 5 **