Ama

Door de terugval van zestig naar achtenveertig pagina's moet Yann inbinden en dat komt het verhaal niet ten goede. Toch zeker de afronding niet die best wat extra scènes kan gebruiken. Tenzij het de bedoeling was dat dit verhaal alsnog vervolgd zou worden. Ama lijkt eerder de speeltuin van twee auteurs die de grenzen van de erotiek aftasten en zich wellustig geven aan speelse spelletjes (pagina's 20-21). Zoals steeds staan macht en onderdrukking centraal, net als de positie van de vrouw in de maatschappij. Hier met eentje die volledig haar mannetje weet te staan. Michetz laat weer even sierlijk de inkt vloeien op het papier, ravissante rondingen geaccentueerd door een zachte inkleuring. Ama is mooi maar mist de noodzakelijke zachte afronding op het eind, niet deze bruuske stop. Voor wie het niet opmerkte, uitgever Glénat verwisselde bij de productie twee pagina's (net de meest opwindende scène op pagina's 20 en 21). Voor de juiste volgorde dus eerst rechts beginnen lezen.
- Braziliaanse droom, De 2 *½
- Jerom 40 *
- Tako 2 ***½

Tako zip

Een lesje in fijnbesnaarde esthetica. De elegantie waarmee Michetz de pagina's vult, is vergelijkbaar met een licht trippelende en kronkelende ballerina sierlijk en geluidloos bewegend op een houten vloer. Glans en glorie voor de zinderende schoonheid, geen enkele inktvlek ontsiert de pennenstreken. Het versterkt alleen maar het contrast met die drie wrede dames die in hun cocon eerder gaarkoken dan heilzaam te genieten. Yanns Japanse variant op King Lear heeft even Shakespeareaanse proporties. Vol pathos, vol intriges, vol doemdenkend drama. De drie dochters staan centraal in dit theatrale toneelstuk, hun plaatsbepaling binnen de familiale hiërarchie en hun machtsstrijd ondermijnen alle harmonie. Zo zie je maar hoe schoonheid onderdrukt kan worden door wreedheid. Yann heeft dan niet de literaire draagkracht van zijn inspiratiebron (of is het de vertaler die onvoldoende speelt met de taal?), inhoudelijk bezorgt hij Michetz het instrument om te schitteren. Tako 1, King Lear herleeft in Japan.
- Jerom 38 *
- Jerom 39 *
- Tako 1 ****½

God die valt

De val van een God of een goddelijk wezen. Door de ongewone introductie duurt het even voordat je echt in het verhaal zit, probeer er maar eens voeling mee te krijgen als je geen idee hebt welke richting Kelly en Turner uitgaan. Het valt meteen op, de Akira-achtige opening, een flitsende motorscène, alleen met minder indrukwekkende pk's. Het verhaal blijft voortkabbelen en ondanks de originaliteit slagen de auteurs er niet in je er deel van uit te laten maken. Erotisch reflecterend over wat goed en slecht is, een andere planeet gebruiken om de mankementen op onze aarde aan te tonen: racisme, fascisme, intolerantie. Het aantal pagina's is te weinig om die boodschap over te brengen. Net als Superman zweefden Kelly en Turner iets te veel met hun hoofden in de wolken. Superman Godfall, teleurstellend met archetypische comictekeningen. Lees best op voorhand waarover het gaat.
- Jerom 36 *
- Jerom 37 *
- Superman Godfall **½

Dé messias

Natuurlijk verdwijnt deze Manga Messias in het niets vergeleken met het sublieme De derde dag waarin Jezus slechts een bijrol speelt, maar qua verkondiging van de blijde boodschap is dit een uitstekend instrument om jongeren te begeleiden in een mogelijke zoektocht naar verlichting. Eender wie het Nieuwe Testament gelezen heeft of er onderricht uit kreeg, zal met trots vaststellen dat heel wat elementen in het collectieve geheugen zijn blijven hangen: de barmhartige Samaritaan, Lazarus, Maria Magdalena en de talloze parabels. Helaas is door de omvangrijke geschiedenis ruimte voor diepgang. Sommige passages hadden verder uitgediept moeten worden en niet enkel als een simpel lesje worden gedeclameerd (de verloren zoon). Je voelt dat deze verhalen in het verhaal zelf een grotere rol hadden mogen spelen. Groots getekend is Manga Messias niet, efficiënt dan weer wel. Zelfs naar het einde toe blijf je sympathiseren en vol ongeloof toekijken hoe Jezus als Lam Gods geofferd moest worden. Het sterkste punt van deze Manga Messias is de samenvoeging van de vier evangeliën. De getuigenissen van Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes overlappen elkaar duidelijk via de correcte bronverwijzingen. Hier is werk van gemaakt. Jammer dat dit belangrijk stukje cultuur stilletjesaan aan het verdwijnen is. Moge Manga Messias je een nieuwe klaardere kijk bezorgen. Of toch op zijn minst weer doen hopen dat de mens zich herpakt. En dat begint bij de jeugd.
- Manga Messias ***½
- Onthoofde Arenden, De 18 **
- Zoociety **½

Campbells inferno

Hé, waarom eindigt dat nu reeds na zesenvijftig pagina's? Die korte vertederende verhalen die stelselmatig het verleden van de Campbells en hun opponenten blootleggen, smeken om een onmiddellijke voortzetting. Munuera is een geweldig tekenaar, alleen heft hij zijn talent pas in deze piratenAsterixstijl volledig kunnen ontplooien op eigen scenario bovendien. Het roversvestje past hem perfect. Enkel de covertekening vormt niet de perfecte representatie en doet binnenin anders vermoeden (ook qua inkleuring). De Campbells bevat interessante figuren die ongetwijfeld verder karakterieel zullen ontwikkelen. Inferno, een verrassend (vanwege de episodische indeling) en sterk begin.
- Campbells, De 1 ****
- Territorium 3 HC **
- Territorium 3 SC **

Jones, January Jones

Al is ze meer bescheiden en behoort ze niet tot de categorie van patserige poseurs, January Jones verhoogt in Het Pinkerton-draaiboek haar sterrenstatus door zich in het filmwereldje te manifesteren. Ze straalt die natuurlijke klasse uit zonder hoogdravend uit de hoek te komen. De voorkafttekening geeft dit schitterend weer. Hoe binnen het klare lijn-idioom van simpele streepjes voor de ogen (zoals die van Rik) Eric Heuvel de sierlijke kijkers van January verschrikt laat kijken. Zo stijlvol. Binnenin is het niet anders. De strip straalt de vreugde uit van een klassiek beeldverhaal. Deels door de tijdloze tekeningen, deels door het geschiedkundige scenario. Martin Lodewijk combineert de elementen perfect (Butch Cassidy en de Sundance Kid, de filmindustrie met Clark Gable, de nazistische opkomst, gangsterdom). Genieten en (glim)lachen geblazen met Jones' beste stripavontuur. Knipoogjes naar Lucky Luke en de TV-parodie op Butch Cassidy en de Sundance Kid: Hannibal Hays en mister Joshua Smith van Smith and Jones.
- January Jones 4 HC ****½
- January Jones 4 SC ****½
- January Jones 4 (Big Balloon) ****½

Betty Barnowsky

Hoe relatief onbekender het auteursteam, hoe groter de kans op een uitstekende aanvulling. Dé tekenaar van het overroepen Er was eens gekoppeld aan de schrijver van High security, als dat het bijzondere van deze XIII Mystery maar niet ondermijnt. Je vooroordelen zijn ongegrond want Sylvain Vallée perst het meest realistische uit zijn tekenpen, een niveau dat hij zelfs niet in Gil St-André kon behalen. Plaats hem voor dit ene deel gerust tussen Giraud en Boucq: dynamisch met volume. Het moet gezegd: wat inkleurder Marquebreucq toevoegt is een dubbele, glinsterende verrijking. Ook Callède heeft een aardige schrijverstand bijgestoken en geeft blijk van innemende menselijkheid. De persoon Betty Barnowsky krijgt daardoor meer karakter. Betty Barnowsky, kwaliteit.
- XIII Mystery 7 HC ****
- XIII Mystery 7 Luxe ****
- XIII Mystery 7 SC ****

Pennenzakrock

De gestrande pennenzak is meer dan een geslaagde product placement. De gestrande pennenzak is de ode aan het oeroude Jommeke-principe: het vanzelfsprekende avontuur veroorzaakt door een typische omwisseltruc. Hanteert Gerd Van Loock een weinig origineel uitgangspunt door op zijn Kiekeboes annex Piet Pienter en Bert Bibbers Gilles Bates met zijn googleglassbril te laten opdraven? Van Loock zet de computergigant meteen naar zijn hand door er woordgrapjes en versprekingen aan toe te voegen. Wat te denken van de ironische knipoog naar het goedkope witte zand uit de doe-het-zelf? Of 'Ik ben geen mol' (10) dat meteen bij de slimste kop een licht doet branden. En zo kom je dus toch in het Belgische Mol terecht met hun receatiecentrum Zilvermeer. De aanleidende inleiding is geslaagd. Wat dan volgt is de typische machtswellust – zogezegd voor het universele goede doel – die zich ten koste van de vrijheid opdringt. Wat voor Jommeke en c° een pleziertrip moet worden, eindigt door sabotagedaden in een nachtmerrie. Grappig (Filiberke en het achtervolgende huiswerk), stereotiep (de verdwenen pennenzak), misdadig (de saboterende kampeerders) en bovenal avontuurlijk met veel achtervolgingen. Het mag gezegd, het Zilvermeer wordt uitstekend in de verf gezet. Maar dé apotheose is ongetwijfeld de onverwachtse eindclimax. Zo natuurlijk had je deze verrassende reclame niet zien aankomen. Proficiat!
- I.R.$. Team 3 **½
- I.R.$. Team 4 ***
- Jommeke 270 ****

Bloedbroeders of bloedvijanden

Francis Carin én David Caryn die toch weer de kans krijgen om een strip te produceren. De vader-zoon-samenwerking werpt vruchten af. Carin minimaliseert zijn baksteenkunde dat hij getrouw etaleerde in Victor Sackville. Hierin gematigder al merk je in de decors hier en daar nog wel de hand van de detaillist op. David Caryn zorgt ervoor dat Carins traditionele personages minder rank zijn. Iets menselijker van gestalte. Bloedvijanden nestelt zich tussen de kronieken van de Vlaamse boerenroman, weliswaar met een andere dichtbij-huis-situatie. Het platteland wordt vervangen door de uitputtingsslag binnen de koolmijn. Mager is de oogst in Magere oogst niet. Het enige dat je de auteurs kan verwijten is dat het verhaal na 46 pagina's nog helemaal op gang moet komen. Bewust openend dus met een rustig uitgesponnen plaatsing van het gegeven.
- Bloedvijanden 1 ***
- Trollen van Troy 17 HC ***
- Trollen van Troy 17 SC ***

VampierenLand

David Muñoz en Manuel Garcia kiezen voor de minimale ontboezemingen, geleidelijkaan informatie vrijgevend over de precaire situatie waarin de schamele overlevenden zich bevinden. Dat levert behoorlijk wat rechtdoorzeese actie op die stelselmatig het nodige overzicht biedt. Deze Exodus van het kleine groepje verrast door de waas van mystiek en de daadkrachtige uitbeelding ervan. De tekenaar weet hoe iets vlot en dynamisch in beeld te brengen. Een intrigerend begin.
- Hollywood Boulevard integraal SC **½
- Land van de Vampiers 1 HC ***½
- Land van de Vampiers 1 SC ***½

Ziekenwagen

Zesenveertig inleidende pagina's waarbij de klemtoon ligt op het bekritiseren van de oorlogswaanzin gevoed door ambitieuze legerleiders. Het echte verdict (Isabelles proces) moet nog vallen. Minder passie en bevlieging in de eerste helft van deze tweede cyclus. Mouniers sterkste staaltje tekenkunnen (plaat 12, kader 3, de potloodtekening) wordt vaak verzwakt door zijn eigen inkting. Hierdoor maakt hij er een traditionelere strip van. En ja: Cothias, Ordas en Mounier bevestigen hun anti-oorlogspositie. Dit slotstuk van het tweeluik ligt dichter bij het fatale Paths of Glory, een weer even vernietigende aanklacht tegen het (leger)establishment dat eenieder – vaak uit een lagere sociale klasse – inzet als na gebruik op te scheppen kanonnenvlees. Schrijnend. Met een sterk eindplaatje afsluitend. Stank voor dank.
- Ambulance 13 Integraal 2 ***½
- Ambulance 13 3 SC ***
- Ambulance 13 4 SC ***½

Band of Brothers

Jarbinet wil absoluut dat zijn getormenteerde personages een achtergrond hebben. Hij besteedt daarom tweederde van de tijd aan de opbouw van dwarsligger Tom. Het lijkt er eerder op dat Jarbinet in de miserie van Faulkner wil ploeteren dan het oorlogsgeweld verder te exploiteren. Met duizenden Amerikanen doelloos op de dool op zoek naar onderbetaald werk. Goed voor een sociaal drama, minder geschikt voor een Airborne 44-episode. Je wil immers oorlogsmiserie en heldhaftigheid. Hopelijk stilt het tweede deel van deze cyclus alsnog de honger.
- Airborne 44 5 ***
- Arboris Luxe Reeks 6 Gwendoline en de machinisten **½
- Hardnekkige vlekken 1 **

Tristan in Parijs

Wat een huzarenstuk om die twee zaken met elkaar te combineren. Enerzijds de historisch uitgeschreven informatie. Qua documentatie krijg je waar voor je geld. Anderzijds de visuele reconstructies waarbij vooral de roterende perspectieven respect afdwingen. Het geheel mag dan een droog geschiedenislesje zijn, de historie van Parijs is rijk genoeg om je 64 pagina's lang te boeien. Tekenaar Plateau is een gedegen ambachtsman.
- Geheime Driehoek - Hertz, De 4 ***
- reizen van Tristan, De 6 Parijs ****
- Special Branch 3 ***

Iedereen tevreden

Een prachtige bloemlezing met enkele markante bijdrages. Zo merk je dat ex-voetballer literator Jan Mulder wel degelijk bescheiden kan zijn en alle eer toevertrouwt aan de multitekenaar die geen artiest genaamd wou worden. Rijkelijk geïllustreerd mét de nodige duiding, tonend hoe groots Bruynesteyn was in het maken van karikaturen. Je mag hem gerust plaatsen naast Marc Sleen, met een enorme productie op zijn conto. Bovendien verstevigen de samenstellers het stripgegeven met enkele volledige kortverhalen, perfect om een beeld te vormen van Bruynesteyns veelzijdigheid. Door de overbrugging van diens carrière zijn er natuurlijk veel van de sportcoryfeeën die je niet kent. Maar degene die je wel kan plaatsen uit het verleden, daar zat Bruynesteyn er 100% raak op. Deze Dik tevreden is een mooi en interessant document. Een waardig eerbetoon.
- Dik tevreden ****
- Dommel 2 ***½
- Wildvlees **

Kerstmis in de zomer

Verrassend is het niet om zelf te ontdekken, de uitgever introduceert je al op voorhand dioor de verbondenheid met Dickins' A christmas Carol extra in de verf te zetten. Lee Bermejo zorgt dan ook voor een kerstverhaal met een moraal, de tragiek van een held wiens morele onderbouw reeds lang geleden ondermijnd werd. Gek genoeg zijn het niet de naaste omstaanders (Alfred, Catwoman, Superman) die Batmans catharsis bewerkstelligen, wél diens grootste opponent. Bermejo kiest voor een strip verhalend met een voice over ondersteund. Een versterkte betrokkenheid of een voyeuristische inkijk? Lyrisch de ontknoping, zinderend de minder duistere tekeningen (in vergelijking met Bermejo's vorige The Joker) met zeer knap inkleurwerk van Barbara Ciardo. Misschien was de zomer niet het meest ideale moment om deze Noël op de markt te brengen.
- Ballonvaarder integraal, De **
- Batman - Noël ***
- Godvrrgeten Eiland, Het 2 **½

Trouwe Dabbert

Een langdurig, maar gelukkig geen langdradig sprookje. Wat een voorleeshit haal je hiermee in huis om jonge luisteraars te betoveren dankzij deze typische lamme goedzak-kabouter. Douwe Dabbert is een doordouwer wanneer het onrecht betreft. Steeds bereid om orde op zaken te zetten, tegen manipulators protesterend. Zoals het een echte feeërieke held betaamt, beschikt ook hij over een deus ex machina. In Douwes geval de bijzonder knappe knapzak waaruit je vanalles kan tevoorschijn halen. Alsof Houdini van de partij is. Mooi illustratief tekenwerk (dat gerust een keer opnieuw ingekleurd zou mogen worden) dat soms in stijl varieert (dunne versus iets dikkere contourlijnen). Erg mooi. Merk het verschil tussen pagina's 32 en 33 op, opeens een ander gebruikt lettertype.
- Douwe Dabbert 3 SC ****
- Douwe Dabbert 3 HC ****
- Douwe Dabbert 3 (Big Balloon) ****

Een explosieve Blast

Het slotstuk van Mancinis levens- annex lijdensweg. Manu Larcenet doet alle moeite om in de gestoorde hersenen te kijken van deze (gebroken) man. Een geestelijke aandoening met kwalijke gevolgen, enkel behandelbaar via sterk toezicht en gedoseerde medicijnen. D'r zit inderdaad een vijs los bij menig protagonist. Aan jou om ermee of erin te participeren. Erg moeilijk voor een buitenstaander. Blast is daarom een zeer verdienstelijk project, helaas zonder groeven en sporen na te laten. Larcenet probeert extra diepgang in te bouwen via het interview met de inspecteurs helemaal achteraan. Het ritme en de vlotheid waarmee hij voorheen vertelde, wordt compleet geblokkeerd en vastgezet door droge monologen. Manu, ook in dialogen helpt visuele interactie. En nu maar hopen dat de boeddhisten zich vergissen, titanenwerk.
- Blast 4 ***
- Max Miller 2 **½
- Suske en Wiske 147 **

Teddy de sheriff

Een redactionele opkuis is in dit geval uiterst intensief, maar zou veel professioneler zijn geweest. In vergelijking met de vele fouten die er nu in staan, enorm storend. Het maakt een zeer slordige indruk, welk excuus je er ook voor gebruikt (zie deel 1). Ofwel spraken en schreven ze vroeger een ander brabbeltaaltje met specifieke klemtonen, ofwel struikelt de toenmalige vertaler constant over Nederlandse woorden. De flaters zijn vijftig jaar na datum uitermate irritant. Alle hoofdfiguren lijken zo geplukt uit de typische jaren '40 Amerikaanse krantenstrips. Wanneer Roy d'Amy improviseert (de figuur van Koning Tornado) is hij minder elegant en handvast. Hoe het niet moet: de voorkaft van deel 16. Is Teddy's linkerarm gebroken? En ook pagina 47, kader 10, hoe Teddy pareert. Net als toen vervolledigt een kortverhaal het 'magazine'. Indertijd één pagina ofzo per week, nu netjes achterin aan elkaar gelast. Helaas ontbreekt episode 3! Als Boumaar kiest voor niet herziene facsimilé-uitgaves, waarom deze dan toch apart groeperen? Science fantasy na western, het is een bizarre combinatie.
- Sheriff Teddy 2 **½
- Suske en Wiske 218 **½
- Suske en Wiske 218 Luxe **½

Zonder Smurfen

De omgekeerde wereld: een doodzieke Pirrewiet op de boot voelt zich eindelijk in zijn sas wanneer het echt stormweer is op zee (pagina's 5 en 6). Dat everzwijnen in Asterix-land niet met rust worden gelaten, tot daar aan toe. Maar ook nog eens bij Johan en Pirrewiet (13). Mooi poëtisch (pagina 16, kader 10): "Maar die nacht. Terwijl elke slappeling een slaap vol zoete hoop slaapt, sluipt een schim tersluiks door het dorp en slaat de weg naar het slot van Gulbrand in." Tel de s-en, goed vertaald. Pirrewiet weet hoe met reuzen om te gaan (29 en 30). Grappig: heer Gubbrand gaat op jacht (22) en komt pas twee dagen later terug (30). Hopelijk had hij ergens toch een plek om te slapen. Bevinden Johan en Pirrewiet zich in het aards paradijs, de hof van Eden met de oude goddelijke man en al zijn slangen (36)? Pirrewiet speelt handig in op de sensibiliteit van de man. Staat de bron symbool voor de appel? Niet Gullivers reizen, wel die van Johan en Pirrewiet en alle magische plaatsjes die ze onderweg tegenkomen. Nostalgisch eeuwigdurend.
- Johan en Pirrewiet 6 ***½
- Suske en Wiske 260 ***
- Suske en Wiske 260 Luxe ***

Een curieuze Otto

Schitterend. In één pagina recapituleert Frodo de Decker Chaplins Modern Times. De tragiek van de industriële omwenteling. Vervolgens steekt de groene revolutie de kop op. Of toch het ontbreken ervan, met een ecologische ramp tot gevolg. Metamutaties, hoe ga je ermee om? Macaber zijn de ontwikkelingen, zelfs Frodo's jeugdherinnering aan Opa is wrang. Gelukkig zet hij dat met panache recht. De flashbacks schreeuwen (net als de rest van Otto's avonturen) om geanimeerd te worden. De uitverkorene mist misscjien die geniale eensgezindheid waarbij je Otto normaal in één ruk horizontaal kan lezen, nu is het meer episodisch per aflevering. Otto blijft onderweg maar Frodo de Decker verlaat geregeld het avonturenpad. Dat compenseert hij met even sadistische uitstapjes (de fopsmurf, de kerstman) die uiteindelijk toch weer deel uitmaken van het grote geheel.
- Jim Curious - Reis naar de diepten van de oceaan ***
- Otto 3 ****
- Roel en zijn beestenboel 10 **½

Heel mondain

Het team van Lydie weer samen, welke creatie hadden ze eerst gebaard? La Mondaine bevat gelijkaardige kenmerken met voornoemde eenling. De geestesgesteldheid van bepaalde personen (vader en zoon Louzeau) die in hun imaginaire wereldje bijgestaan worden door een ideologische held. De 'Indiaan' staat beide keren bij tijdens een zwak moment, toeziend op hun welzijn. La Mondaine is een bijzondere kroniek met behoorlijk wat poëtische kantjes. Na deze eersteling is het moeilijk inschatten welke richting Zidrou en Lafèbre zullen inslaan. La Mondaine heeft iets vertederend, de naïeveling in zijn nieuwe werkomgeving. Zal hij zijn onschuld verliezen? Je verwacht het niet meteen van deze oprechte held. Kleurrijk zijn de figuren, innemend de relaties. Je voelt dat La Mondaine iets heeft, al kan je het moeilijk vatten. Ongetwijfeld door de waas van mysterie die er nu nog rond hangt en waarmee Zidrou de plot vult. Wat zal het verleden nog meer onthullen om het heden beter te begrijpen? La Mondaine is zelfs onvolledig geen eendagsvlieg. Je blijft geïntrigeerd door de eerder gegeven hints en het flashforward- en flashback-spel van de auteurs. Wat brengt de finale ontwikkeling? Mooi.
- Berentand 2 ***
- mondaine, La 1 ***½
- Simpsons, The 11 **½

Bij de pink(erton)en zijn

Hé, dat kan toch niet. Na driekwart album moet de gevreesde aanslag toch verijdeld worden. Als Guérin en Damour daar geen extra album voor nodig hebben! Neen, dus. Met een kwinkslag wordt dit dossier gehaaid afgesloten. Redder in nood Pinkerton is meer dan een uitstekend speurder. Hij is een gevaarlijk manipulator die weet hoe zijn bedje te spreiden. Van een verrassende wending gesproken. Damour mist de efficiëntie en slagkracht van Guérinau (Na de nacht), toch is zijn papieren western super onderhoudend.
- Okko 9 ***
- Okko Luxe 9 ***
- Pinkerton 2 ***½

Muggenzifters

Giesen haalt met zijn voorpublicaties in EOS/Scientific America en Onze Taal toch een ander niveau dan de doorsnee cartoonist. Niet zo maar freewheelende, inhoudsloze bedenkingen, wel filosofische interpretaties van wetenschappelijke feiten (de oerknal, gestructureerd werken aan de chaostheorie en het pad van spirituele verlichting). Zet je schrap voor een intellectuele uitdaging want zo vrijblijvend ga je er niet overheen. Nederland heeft zijn eigen surreële Gary Larson, weliswaar in kleur. Computernerds met het Fuck the operating-system. Of de dode Marat in verschillende situaties. En wat dacht je van de niet eerder ontdekte stamcellen. Wisselend, edoch meestal kwalitatief.
- Amazones van Troy 2 HC **½
- Amazones van Troy 2 SC **½
- Matthias Giesen-collectie 3 Het uitje van de muggenziftersclub ***½

Arelate

Sieurac en Genot houden de climax netjes achter de de hand tot de voorlaatste pagina. Wederom een verrassende wending. De sterkte van Arelate is het low profile-gehalte van de protagonisten die zich niet Gladiator-gewijs opwerpen als de slaafse superhelden. De menselijke kant brengt het gegeven dichter bij de lezer. Boeiend. Genot verbergt zijn achtergrond niet en stouwt het boek vol met weetjes en feiten achter in het dossier.
- Arelate 1 ***
- Arelate 2 ***½
- grote stripboek van de Bijbel, Het **½

Gek van voetbal

Verandering van spijs doet eten. Net op tijd voor het WK in Brazilië brengt de uitgever een Nederlandstalige versie van deze Franse strip met aangepaste tenuetjes. Oranje en de Belgische tricolore prijken op de cover, al voel je binnenin dat het soms eerder gefocust is op de Franse nationale ploeg. Gelukkig zijn FC Leerklooiers eerder neutraal van oorsprong en kan je ze toepassen op eender welk caféploegje. Zij zorgen voor de toeristische verplaatsing naar deze voetbalhoogmis. Zo goed als een album lang vertoeven zij als deelnemer aan een plaatselijk toernooi (met het gebruikelijke geklooi) en spelen ze bovendien hun rol van fervent supporter. Een beetje weg van het echte voetbal kan duidelijk geen kwaad.
- Flo gebundeld 6 ***
- Plunk 2 ***½
- Voetbalgek! 7 ***

De Kat krabt de krullen

Ballon Media waagt een poging om een 'revival' van De Kat te bewerkstelligen. Hoewel, revival is niet helemaal van toepassing. Ondanks het lange Nederlandstalige stripleven dat De Kat beleefd en geleefd heeft, heeft hij in Vlaanderen en omstreken nooit potten gebroken. Jammer. Lukt het deze uitgever wel om Gelucks bij wijlen toch wel subliem filosofische kat een plek te geven aan het beeldverhalenfirmament? Dan begin je best NIET met een introductie van Kamagurka! Dat Franse intellectuelen dwepen met diens weinig artistiek snobistisch surrealisme (Cowboy Henk) maakt hem in zijn eigen onbegrepen land niet tot humorgoeroe. Qua verkoopsreferentie kan hij immers ook niet tellen, de dagen van snel uit winkelrekken verdwijnende gezellige Bertjes zijn al lang voorbij. En de afgehaakte Humo-lezer heeft er ondertussen ook al lang de buik van vol om deze gast ongewenst her en der te blijven zien opduiken. De Kat dus, met zijn negen levens nog wel. Da's echt iets om achterover te leunen, met een wijntje, koffie of wat jou het beste past om in een filosofische bui de soms absurde, soms rake, soms surreële, soms ontroerende, soms begrijpende, soms sommende creaties van deze allesbedenker. Voor taalliefhebbers: geniet van zijn woordenboekinterpretatie. De Kat, savoureer, maar met mate.
- Angry Birds 1 **½
- Kat, De 2.0 1 ***
- Wielergek! 6 **

De principes van Gavrilo Princip

Handig, een inleiding door Marc Reynebeau. Hij kiest voor de historische omkadering, de geschiedkundige plaatsing van Princips positie op het Europese strijdtoneel. Niet wie hij is, wel de bevrijdende drijfveer en de anarchistische idealen gevoed door nationalisme met als gevolg het vuurtje aan de lont van de Eerste Wereldoorlog. Reynebeau waagt zich zelf niet aan een beoordeling van het voorgeschotelde relaas. Hij rept er met geen woord over. Is het niet lezen ervan de oorzaak? Echt het voortouw neemt hij dus niet om deze pseudo biopic te verdedigen. Laat staan te promoten. Zo hoef je niet opgedrongen ervan te genieten. Helaas, echt fantastisch is Gavrilo Princip niet. Met een grafiek die artistiek dweept met etswerk en houtsnedes tracht Rehr feitenjournalist Joe Sacco te evenaren. Zijn kunnen is echter niet van eenzelfde orde. Met zijn gekras en aangebrachte vlekken krijgt hij enigszins krediet voor het arbeidsintensieve werk. Het levert echter geen meerwaarde op. Het vergemakkelijkt het tekenen van gedetailleerde decors. Gavrilo Princip, een kluif met weinig smaak.
- Helse meute, de 4 HC ***
- Helse meute, de 4 SC ***
- Gavrilo Princip **½

Het juiste elixer

Je merkt dat tekenaar Varanda zelf ook schrijft en ongetwijfeld mee aan het scenario gesleuteld heeft. De wind van nergens heeft immers veel meer om het lijf dan de doorsnee Arlestons van de laatste jaren. Je herkent wel flarden van zijn techniek (de korte, beschrijvende introductieparagraaf bij aankomst in een nieuwe stad), maar daarnaast zit er meer variatie, humor en verrassing in gestopt. Bovendien zijn Varanda's tekeningen uitzonderlijk mooi met hele fijne details die titanenwerk vereisen. Elixers baadt in een andersoortige gloed, mede dankzij de schitterende atypische kleuren (pagina's 38 en 39), een kleine wederopstanding van de grillige Breccia en Toppi. Van een positieve evolutie gesproken.
- Elixers 3 HC ***½
- Elixers 3 SC ***½
- Scott Leblanc, De avonturen van 3 **

Op-pep jaren

Helaas een saai en onvolledig album dat je niet kan bestempelen als het ultieme overzichtsboek. Ger Apeldoorn geeft – ondanks zijn fandom – geen summiere beschrijving met pittige details, luchtige anekdotes en harde feiten. Veel giswerk en veronderstellingen komen eraan te pas, of gewoon geen uitleg (waar komt de naam Pep nu vandaan?). Apeldoorn ambieert geen compleetheid, tabellen met bibliografische informatie moet je elders maar oprakelen. Rijkelijk geïllustreerd, gelukkig dat wel. Maar de lay-out en bizarre opdelingen in kadertjes zorgen niet voor een vlottere lezing. Een beetje saai zelfs. Neen, het kriebelt niet om oude Peps boven te halen.
- Jaren Pep, De **½
- Transmetropolitan 7 **
- Ype 7 **

Lefrancs langste dag

Het mag gezegd, dit is een uitstekend, interessant, rijkelijk gedocumenteerde weergave van het historische bevrijdingsmoment, 70 jaar na datum. Knappe foto's en uitgetekende scènes versterken de berichtgeving. Het strafst is de getuigenis van soldaat Bernard Dargols. Sterk en ontroerend. Een geslaagde educatieve aanrader.
- Jan, Jans en de kinderen 53 **½
- Reportages van Lefranc, de 5 ****
- Single 13 ***