Om van Koma ten volle te genieten, moet je het verhaal over je laten komen, zonder al te veel vragen erbij te stellen. Je beleeft Koma, ondergaat Addidas' droom en waant je in een spirituele wereld georkestreerd tijdens een mogelijke comateuze toestand. Of je daadwerkelijk terug de poort naar de realiteit vindt, hangt af van het 'monster' waartegen je moet vechten. Het duurt een tijd (om niet te zeggen: tot in de slotfase) eer je de ware toedracht aanvaardt. Wazem en Peeters creëren immers een Brazil-achtig science fantasy-universum waar de mens in beperkte mate een plekje heeft. De misleiding zit hem in de nevenpersonages. Als het toch slechts Addidas' bewustzijn is dat je ervaart, hoe kan het dan dat har vader onafhankelijk functioneert? Is Addidas dan ook en besturingsmachine die bepaalt wie wat mag doen. Waarom kiest ze dan niet voor een happy end waar alles peis en vree is? De jongedame vindt gelukkig rust en aanvaardt gelouterd haar lot. Of dat veronderstel je toch. Koma leest vlug weg. Fascinerend gezwind getekend doorkruis je Addidas' delirium. Het avontuur eist een eigen interpretatie, Peeters en Wazem reiken die niet aan.
- Asterix 13 ****
- Asterix 14 ***½
- Koma ***½
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten