De adellijke ark

Als kind was naar de Zoo van Antwerpen gaan een ware belevenis. Al die verschillende dieren van dichtbij bewonderen en tussenin ontdekken dat je striphelden er vereeuwigd waren met een standbeeld, eentje dat er nu nog altijd staat te pronken. Die erkenning was wederzijds, want geregeld vertoefden Sus en Wis ook in de Zoo zelf. En da's meteen de aanleiding voor dit verhaal. De adellijke ark is verre van perfect, dit honderd zevenenzeventigste deel bevat wel sterke passages. Paul Geerts heeft verhoudingsgewijs alles nog niet optimaal onder de knie (de dame op de achtergrond, strook 23, kader 2), toch zitten er hier en daar van die flitsen die je aangenaam verrassen. Het vogelperspectief op strook 111, kader 3, het kikvorsperspectief iets verder, strook 129, kader 1. Met grappige sequenties (Lambik steelt de show) en een voor het katholieke Vlaanderen een opzienbarende openbaring. Niet Noë, wel Ut Napishtim uit de Babylonische mythen is de bezieler van de ark. Nochtans met dezelfde doeleinden laat hij zich leiden door de hemeltergende Goden. Inderdaad, meervoud. Nog voor Indiana Jones de Raider wordt van de Lost Arc zijn Sus & Wis de beschermers van dit (religieus) erfgoed. Leuk.
- Suske en Wiske 152 **½
- Suske en Wiske 177 ***½
- Suske en Wiske 180 **½