De fillem van Ome Willem: het gefiezel van Catweazle

Een vergissing van formaat om Catweazle een keertje te lenen.

Het is een vergane glorie die net als de zoveelste jeugdreeks van de toenmalige BRT zelfs niet meer verder kan teren op de gekweekte nostalgie. Heden ten dage ben je zelfs beschaamd om het aan eventuele nazaten te tonen. Vanwege de oubolligheid. Vanwege het artificiële. Vanwege het ongeloofwaardige. Vanwege alles gewoon. Zo theatraal en zo overdreven dat je er kregelig van wordt. En dit was nog maar het eerste seizoen. Hoe het afloopt wil je zelfs niet weten. Al moet ik toegeven dat na twee afleveringen de handdoek reeds in de ring werd geworpen.
Catweazle. Quentin Lawrence. 1970. *