Een mooi sprookje, al duurt het net als mooie liedjes niet zo lang voor Wiske. De jongedame wordt zeemzoet ingepalmd door mooiprater Lilleham. Gek genoeg komt de jongen zeer oprecht over en verklaart hij ongegeneerd zijn liefde aan de nietsvermoedende Wiske. Wiske leert echter dat het gras aan de andere kant niet noodzakelijk groener is en de verwende verveling slaat daardoor vlug toe. Een randbemerking die haar ongewild ook te kijk zet. Enerzijds de bedrieger (hoewel, dat klinkt erg grof voor iemand die het goed meent, hij ontvoert haar in eerste instantie immers niet) en anderzijds de overrompelde die deels niet tevreden is met wat ze heeft, maar die deels ook geen genoegen neemt met wat ze krijgt! Een les voor Wiske volgt. De zelfmoordlijn zal het graag zien (stroken 159-160), ofte hoe slinks aandacht te trekken. Het mysterie van de zwarte ram wordt niet helemaal uit de doeken gedaan en de afwikkeling op het eind gebeurt nogal snel. Doet gelukkig geen afbreuk aan het geheel.
- Suske en Wiske 198 ***
- Suske en Wiske 243 ***
- Suske en Wiske Luxe 243 ***
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten