De fillem van Ome Willem: sta even still bij Kill Bill

Fijn dat Tarantino films voor zichzelf maakt en er graag de elementen die hem tijdens zijn jeugd tekenden erin wil stoppen. Alleen verliest hij daardoor het allerbelangrijkste uit het oog: het vertellen van de gedegen verhaal.
Wat zijn we leuk met een opzienbarende vechtscène in het begin. Met een goeie scheut satire overgoten mag de dochter toezien hoe moederlief afgeslacht wordt. Ach, in die context is dat toch gebruikelijk. Bloed spat in het rond, de moraallessen zweven in de lucht. Terwijl de boshido (de weg van de krijger) nadrukkelijk wordt uitvergroot, is het onwaarschijnlijk dat die in de normale erecode zich tegen de meester keert. The Bride (Uma Thurman) heeft er alle redenen voor om toch de strijd aan te gaan met degene die haar op het onjuiste pad zette.
Wraak, daar draait het om in deze film. Eigenlijk voldoende om avondvullend pastiche over te brengen. Maar neen, Tarantino vindt het nodig ook oppervlakkige diepgang toe te voegen. De achtergronden van de andere leden uit Bills team krijgen eveneens een plaats in het geheel. Totaal overbodig. Tot overmaat van ramp moet de regisseur de langdradigheid voortzetten in 'a second installment'. Terwijl Uma Thurman erop los hakt (Lucy liu heeft het geweten), kan Tarantino het niet over zijn hart krijgen om te knippen in de overtolligheid. Of hij het beste opspaart voor het tweede deel? Wordt vervolgd.
Kill Bill 1. Quentin Tarantino. 2003. ***½