De fillem van Ome Willem: wat ligt er op de dis, Rumble Fish

Iconisch en onvergetelijk. Opgegroeid in een periode dat BBC je onderdompelde in de wereld van de cinema met het prachtige Moviedrome toen Alex Cox zijn klassiekers op een oogopenende wijze openbaarde. Hoe je moest letten op de snel tikkende klok, het overwaaien van de wolken, de symboliek van de race naar een doemmoment, een confrontatie met je lot.

Je staat er allemaal niet bij stil als je als tiener gewoon de beelden op je af laat komen. Hoe het zwart het evenwicht bewaart met het wit waarbij af en toe kleur summier de vechtende visjes accentueert.
Zonder dat inzicht is Rumble Fish bijlange niet zo intens.
"I decided to shoot in black and white because I wanted to make an art film for young people, and black and white gives a quality of poetic realism. I didn't just leave it to the script to tell the story – I also used camera angles, lighting and soundtrack to stimulate a young audience into loving the form as much as I did. I was disappointed when they didn't rush to see it. But it's pleasing its appeal has endured. It was the film I really wanted to make."
Rumble Fish, eerst beleven en daarna her-ZIEN!
En in de beeldloze momenten zet je gewoon Stewart Copelands schitterende ritmische percussiescore op. Zelfs Stan Ridgway is dan genietbaar.
Rumble Fish. Francis Ford Coppola. 1983. ****