De fillem van Ome Willem: een harde pill, die tweede Kill Bill

Bij het eerste deel leg je je nog neer bij het 'pure fun'-gedeelte van de film. Het gezwets in het vervolg is echter saai en langdradig. De dialogen verheffen voor menig blind fanaticus de regisseur tot een uitmuntend schrijver, de functionaliteit in het geheel is echter ver zoek. Waarom huurmoordenaars laten filosoferen over moraliteit terwijl ze zelf voortdurend de grens overschrijden. Daar mag je natuurlijk niet over mijmeren, het gaat immers om de spielerei.
Zoals steeds compileert Tarantino het best met muziek. Een oubollige soundtrack met verloren gewaande liedjes weerklinken als panfluit in de oren (The lonely shepherd van Zamfir), ze geven sfeer en de juiste toon aan het geheel (Nancy Sinatra's Bang Bang). Bij zo'n keuze moet je selectief en to the point zijn. Jammer dat hij dat bij zijn eigen bewoordingen en beelden niet kon doen.
Kill Bill 2. Quentin Tarantino. 2004. ***