De geverniste zeerover

Eén van Vandersteens uitstekende Suske & Wiske-verhalen bevat de sublieme passage vol vlottende alliteratie op pagina 48: "Ver vandaan vernielen veelvuldige vuurmonden van vijandelijke vloot versterkte vestingen van vreedzame verdedigers." Zes kadertjes houdt de auteur het vol. Hoe komt hij erbij om dat nu ineens te incorporeren terwijl het verhaal ten einde loopt. Een speelse spielerei. Om het probleem van de almachtige Jerom uit te schakelen, schakelt de krachtpatser zichzelf uit met een portie slaapmiddelen. Vanaf dan staan de hoofdrolspelers er alleen voor (pagina 31). Het is ook pas vanaf dan dat die 'geverniste zeerovers' (niet allitererend!) voor het eerst opduiken en je begrijpt waar hun absurde naam vandaan komt (34). Met de verlevendiging van Lambiks pop Limbak krijg je er een uitstekende medespeler bij. De twee ijdeltuiten met een houten kop (de ene letterlijk) stelen de show. Vandersteen weet ze summier van elkaar te scheiden met de subtiele dubbele houtkerflijn van de neus. Om het de lezer makkelijker te maken haalt de artiest er een houtklem bij. Limbak slaat een mal figuur. Moraal van het verhaal: "De goede wil schuilt in het hart van ieder mens die naam waardig." Zeg dat Jerommeke het gezegd heeft. Qua verhaal zit alles snor. De timing, de humor, de figuren (voor- en tegenstanders) en de taal. Ook artistiek staat Vandersteen op een hoog niveau. Heel accuraat waarbij de gevechtsscène tussen Lambik en een stoel de flexibiliteit alom uitbeelden. Alleen de voorkaft stemt niet overeen met de kwaliteit van het binnenwerk. Oorspronkelijk getiteld De zonnige zageman (zeurpiet Lambik die goedhartig geld uitdeelt), naderhand met een likje vernis afgewerkt.
- Suske en Wiske 33 ****½
- Suske en Wiske 120 ****½
- Suske en Wiske Klassiek 36 ****½

De adellijke ark

Als kind was naar de Zoo van Antwerpen gaan een ware belevenis. Al die verschillende dieren van dichtbij bewonderen en tussenin ontdekken dat je striphelden er vereeuwigd waren met een standbeeld, eentje dat er nu nog altijd staat te pronken. Die erkenning was wederzijds, want geregeld vertoefden Sus en Wis ook in de Zoo zelf. En da's meteen de aanleiding voor dit verhaal. De adellijke ark is verre van perfect, dit honderd zevenenzeventigste deel bevat wel sterke passages. Paul Geerts heeft verhoudingsgewijs alles nog niet optimaal onder de knie (de dame op de achtergrond, strook 23, kader 2), toch zitten er hier en daar van die flitsen die je aangenaam verrassen. Het vogelperspectief op strook 111, kader 3, het kikvorsperspectief iets verder, strook 129, kader 1. Met grappige sequenties (Lambik steelt de show) en een voor het katholieke Vlaanderen een opzienbarende openbaring. Niet Noë, wel Ut Napishtim uit de Babylonische mythen is de bezieler van de ark. Nochtans met dezelfde doeleinden laat hij zich leiden door de hemeltergende Goden. Inderdaad, meervoud. Nog voor Indiana Jones de Raider wordt van de Lost Arc zijn Sus & Wis de beschermers van dit (religieus) erfgoed. Leuk.
- Suske en Wiske 152 **½
- Suske en Wiske 177 ***½
- Suske en Wiske 180 **½

Het enge eiland

Wat een enge titel, die Het enge eiland. Deze alliteratie straalt immers weinig dreiging uit. De covertekening trouwens ook niet. Je zou op zijn minst verwachten dat er een eiland op afgebeeld zou worden. Gelukkig krijg je een hint en heb je al een idee met welke snoodaards Sus en Wis te maken hebben, geen Robotkops. Ook de millenniumgekte sluipt de S&W-wereld in. Een supercrimineel wil aan de hand van de computer de wereldmachten naar zijn hand zetten. En dat niet in naam van de wereldvrede. De slechterik wordt pas op de veertigste pagina bekendgemaakt. Terwijl je hoopt dat het voor een keer een originele opponent is, valt de scenarist terug op het cliché. Valt er dan iets te beleven met Het enge eiland? Toch wel. De frivole, frisse tekeningen. Soms zijn ze niet altijd even accuraat, neem strook 17, de verhouding Wiske-Sidonia, Suskes hoofd ten opzichte van diens lichaam, Suskes arm in het derde kadertje. Maar zo'n zitpose van Suske op die strook maakt het net allemaal verrassend anders en dynamischer. Net als de manier waarop professor Barabas tegen zijn bureau leunt (strook 24, kader 3). Met deze kleuren op dat blinkende papier geniet je van de beheerste dynamiek.
- Suske en Wiske 178 **½
- Suske en Wiske 262 ***
- Suske en Wiske 262 Luxe ***

Integrale Rork

Prachtbundel die majestueus Andreas' werk alle eer aandoet. Natuurlijk beginnend met de sublieme zwatwituitgave van de na twintig jaar afwezigheid gecreëerde Rork 0. Tussenin staan extra pagina's die Andreas toevoegde bij Franse herdrukken. Het plaatje wordt hierdoor alleen maar completer. De geesten: Andreas vleit zich naast M. Night Shyamalan. Niet dat het ooit anders is geweest, hierin voel je een (letterlijk) geestelijke verwantschap met The Sixth Sense. De auteur wentelt zich graag in de wereld van het bovennatuurlijke. Een man die met geesten kan praten, komt Rorks hulp inroepen omdat hij sinds jaar en dag dat contact verloren is. En gezien Rorks voorgeschiedenis vermoed je wel dat hij hem kan helpen. De reis die wordt afgelegd lijkt metafysisch en ongrijpbaar, haast onbegrijpelijk. Maar Andreas brengt ons met de nodige hints en knipoogjes naar een bevredigend einde dat minder ruimte laat voor interpretaties die je bij de auteur anders gewoon bent. Het gebruikelijke streven naar iets dat er niet meer is, blindstaarderij zonder te beseffen dat het voor je neus toch gebeurt. Of het nu geesten of mensen betreft, ga bewust met je omgeving om en zie ze vooral staan. Naast het openbarende en verlossende ontknopingselement (iets wat bij Andreas niet altijd even kraakhelder overkomt, charmeert de artiest met een andere extra troef. Hij grijpt terug naar de gedetailleerde Cromwell Stone-stijl. Verbluffende scènes (de eerste kaders van de platen 9 en 15) laten je langer stilstaan door hun illustratieve waarde. De ingekleurde versie heeft als voordeel dat je je hierdoor niet laat afleiden en je dus beter gefocust blijft op het verhaal. Vandaar best beide versies (zwatwit uit de eerste integrale bundel en kleur) in huis halen. Fragmenten: In een tijd dat het Kuifje-weekblad gekarakteriseerd werd door Michel Vaillant, Dan Cooper, Luc Orient en een nieuwe lichting avonturenauteurs opstaand met reeksen als Buddy Longway, Brnard Prince en Bruno Brazil, dook plots ook een ander talent op: Andreas. Beginnend met kortverhalen die qua sfeer aanleunen bij de mysterieuze, macabere EC Comics brengt de auteur geleidelijkaan meer structuur in het geheel. Het worden op termijn fragmenten die in een waas van geheimzinnigheid botsen met het bovennatuurlijke. Geen griezelgruwel gore gedaanteverwisselingen, wel wetenschappelijke wonderen waarvoor Rork verklaringen zoekt. Blijkbaar was Rork slechts een tijdelijke figuur afgaande op de laatste pagina! De cyclus is dan rond. De strip heeft één nadeel. De gedateerde inkleuring, over een esthetische samenhang kan je moeilijk spreken. Vaak dringen onaangename kleurvlakken zich op en is enige eenheid zoek. Een restauratie of actualisering ontbrak hier. Doorgangen: Terwijl je dacht dat in de beginfase die kortverhaaltjes gewoon slechts beklemmende verzinsels waren die je een onbehaaglijk gevoel bezorgden, moest je toch gradueel vaststellen dat Andreas de episode-eindjes netjes aan elkaar knoopte. Hierin wordt duidelijk dat de schrijver/tekenaar werkt aan een groter geheel. Anno 2010 zijn parallelle werelden aanvaardbaar gemaakt (Fringe), zelfs gemeengoed, Andreas deed het al begin jaren tachtig. Misschien minder concreet als een (alternatieve) afspiegeling van de onze, maar met evenveel mogelijkheden om elders verzeild te geraken. Het opvallendst is de visuele structuur, de pagina-opbouw die een dynamiek teweegbrengt op het blad. Jammer dat Andreas hermetisch zijn eigen ding doet, want alles welbeschouwd ligt zijn magisch-realisme of surrealisme dicht bij het universum van Schuiten en Peeters. Inderdaad, De duistere Steden. Het kathedralenkerkhof: Een schitterend schouwspel met een nieuwe speler die ten tonele verschijnt. Alleen jammer dat de afstand van een jaar je extra aan het lijntje houdt. Rork is zijn geheugen kwijt en tracht dat beetje bij beetje te reconstrueren. We volgen hem in die psychologische zoektocht. Alleen zijn de obstakels groot en verduidelijken de passanten niets extra's. De sublieme dubbelpagina is overweldigend, wat jammer genoeg niet van het verhaal gezegd kan worden. Het kathedralenkerkhof bevat te veel onbeantwoorde vragen.
- Rork 2 ***½
- Rork 3 ***
- Rork Integraal 1 ****

De vele levens van schoenmaker Bommel

Eureducation gooit zijn educatieve naam te grabbel door een promostrip in elkaar te flansen over een ondernemende schoenmakersfamilie. Geen probleem mocht het product gratis weggegeven worden bij aankoop van een van Bommel-paar. Deze verheerlijking is immers iets te genereus met het bejubelen van deze visionaire 'zelfstandigen'. Scenarist Kragt vliegt over de generaties heen en neemt geen tijd om gedegen de ideeën en vernieuwingen van elke generatieling uit de doeken te doen. Wel worden er op een onbeholpen manier relatief onbenullige historische data bijgesleurd om het tijdskader specifieker te bepalen. Echter op zo'n kinderachtige manier dat het op de zenuwen werkt. Enkel het paplepeltje ontbreekt. Ongetwijfeld zeuren ze je minder de kop van het lijf in het begeleidende externe lessenpakket, vooralsnog stelt het niets voor. Vergelijk dat immers eens met Meesters van de Gerst waar eveneens geen al te rooskleurig beeld van het ondernemerschap opgespeld wordt. Met de echte kuilen van de economie en de concurrentie uitgespit. Tekenaar Steve van Bael is de functionele uitvoerder van dienst. Steriel en tweedimensioneel zonder volume. Naar het einde toe merk je dat alles een tikkeltje vlugger moest, de afwerking is slordiger. Naast het scenario is er nog een afknapper: de inkleuring. Johanna van Dinters mond/neusschaduw (pagina 16) lijkt eerder een snor. Een onbenullig detail? Eenheid en esthetiek is zoek. Trouwens nog zo'n futiliteit is de (beschamende) illustratie van Napoleon (pagina 8) op het slagveld van Waterloo. Hoe kan er reeds een gedenkteken staan nog voor de oorlog beëindigd wrd? Hiermee ondermijn je compleet de didactische geloofwaardigheid.
- 9 levens van Van Bommel HC **½
- 9 levens van Van Bommel SC **½
- Rork 1 ***½

Witte vrouwen

De ideale humorscenarist weet wanneer zijn gag te eindigen. Neem nu Vrolijke nacht! op pagina's 38 en 39. Hilarisch om het onwetende verpleegstertje aan haar bureau te zien zitten naar muziek te luisteren terwijl haar patiënt in een wel erg penibele (hopeloze) situatie terechtkomt. Da's drama en humor in één slotscène. Neen. Cauvin vindt het nodig om er een waardiger einde aan te breien met twee extra bladzijden, met als het kan een omgekeerd rollenspel als resultaat. Leuk, edoch niet zo krachtig als met het eventuele open einde. Kort maakt meestal krachtiger. Idem voor de openingsgag. Je weet hoe je ondertussen verpleegsters voor je kan winnen zodat je tijdens de opname beter in de watten wordt gelegd. Repetitieviteit heeft resultaat wanneer efficiënt toegepast. Echter wanneer het aanvoelt als gemakzuchtige bladvulling- of verlengingstechniek, voel je je bekocht. Gelukkig valt dat in deze De witte raven mee. Bevat immers hele grappige passages.
- Suske en Wiske 185 ***
- Suske en Wiske 187 **½
- Vrouwen in 't wit 13 ***½

Zombieland

Brian Selznick verlegt de grenzen van de literatuur door zich niet enkel te beperken tot de woordenstroom. Tussen de vertellingen van Ben dor krijg je immers oudere getekende passages die het leven van iemand anders uit het verleden voorstellen. Je vindt er aanvankelijk parallellen in terug: twee kinderen die op termijn weglopen van huis. De ene al wat vlugger dan de andere. Selznick heeft je meteen beet met de op je afstormende wolven. Op het eerste zicht gewoon een droom, na verloop van tijd wordt dit de belangrijkste leidraad tussen heden en verleden. Ondanks dat de titel slaat op een verzamelaarsfenomeen, het is prachtig hoe de auteur op de pagina's 100-101 het woord curator omschrijft. Een veelbetekenende opsomming die eigenlijk iedereen zowat deze functie toebedeelt door het verzamelen van foto's en souvenirs. Het wonderkabinet is zelf een verwonderlijke doos van Pandora waarin je mee op ontdekkingstocht gaat. Ben is de grootste avonturier met een duidelijk doel voor ogen, op zoek naar... Maar ook het dove meisje krijgt in de woordloze hoofdstukken een even grote hoofdrol. Natuurlijk vraag je je voortdurend af of beiden iets met elkaar te maken hebben. Ook daar antwoordt Selznick bevredigend op. Het wonderkabinet is een pracht van een (jeugd)boek dat het geschreven woord combineert met stripsequenties. Innemend en hartverwarmend, verwondering alom, dit kabinet.
- Wonderkabinet, Het ****
- Zombies 0 ***½

Marc Sleens vriendenboek

Vijftig euro voor een boek dat geen enkele luxe uitstraalt, alsof Standaard Uitgeverij van meet af aan de onverkoopbaarheid incalculeerde en dus rekent op de weinige onverantwoorde verzamelaars die dit beschouwen als een must have voor hun verzameling. Vraag aan duizend mensen (liefst met een zekere BV-status) of ze iets kunnen/willen zeggen over Nero en het fenomeen Sleen. Of omgekeerd, heeft hij Oren naar Neels? Menig mediageilaard zal wel in de pen kruipen om in zo'n 'vriendenboekje' opgenomen te mogen worden. En zoals de meeste van die poëzieboekjes zijn ze persoonlijk en horen ze amper openbaar gemaakt te worden. Je hebt er thuis ongetwijfeld nog eentje liggen vanuit de kindertijd en zadelde daar iedereen mee op, protserig en fier. Of je werd zelf noodgedwongen verplicht om naar dat van anderen te kijken. Wat konden die oersaai wezen. Enkel de ouders kwamen aanmoedigend tussenbeide als troost. Aan deze Liber Amicorum heeft de goegemeente geen enkele boodschap. Enkel de egotripperij van menig bijdrageleveraar wordt hiermee beloond. Had de schrijfsels en tekeningen gewoon in een groot boek gestopt, overhandig het aan Sleen, bouw er een feestje rond en Neels verjaardag is gezegend. Zelfs al heeft iedereen zijn beste schrijfbeen voorgezet om creatief uit de hoek te komen, de eloges ter verheerlijking van Sleens glorie bevestigen enkel waar je o zo voor vreest. Bij gebrek aan vers bloed komt Sleen over als een mammoet in de Vlaamse stripprehistorie dat op sterven na dood is. Had voor hetzelfde geld enkele titels herdrukt of investeerde in een nieuw verhaal. Dat zou pas een bevestiging zijn geweest van Marc Sleens onsterfelijke nalatenschap.
- Freddy 6 **
- Marc Sleen 90 Liber Amicorum **
- lAATstE tROjAAN, De integraal ***

Dansen op de Vulkaan

Een inleidend hoofdstuk lang krijg je de indruk een uiterst luchtig heimwee-verhaal te lezen, het tere mannetje Flo dat moeite heeft om zijn vriend Bas thuis achter te laten. Het gemis, de eenzaamheid (ondanks het feit dat je toch omringd wordt door anderen, hier vooral Sander), de afstand. Het uit het besef dat je moeilijk zonder elkaar wil. Een haast gestoorde kinderachtigheid met als resultaat dat je al het mooie rondom je waarvoor je reisde niet ten volle weet te appreciëren. Hoe vluchtig de passages ook (Floor is een beeldenverteller en kiest voor daadkrachtige, woordloze sequenties indien desgewenst), je raast door het landschap terwijl Flo enkel omkijkt richting Bas. Het boek mag zo uren blijven duren. Neen hoor. Want dan barst het psychologische 'geweld' open. Je wordt gekatapulteerd in een relationele context van dezelfde protagonist. Hij worstelt met de verleidingen rondom hem, ondanks de verbintenis met Bas. Verliefd worden op iemand anders terwijl je al genesteld bent, hoe ga je er mee om? Floor de Goede legt geen oplossingen op tafel. Floor geeft de kenmerkende problematiek weer zonder veroordelingen. Het is (immers) des mensens. Hoe omgaan met zulke struikelbrokken moet ieder voor zich uitmaken. Uiteindelijk komt er voor de 'held' toch een oplossing uit de bus. Dixit hoofdstuk twee. De laatste etappe speelt zich in New York af waar de excentrieke verleidingen smachten naar meer. Hoe hou je lichaam en geest in bedwang? Provocatief gaat de auteur er mee om, zich blootgevend aan de buitenwereld. Na zich lichtjes te kijk te hebben gezet weet de Goede de hele zaak te relativeren door de suggestieve kant van de partner te tonen. Terwijl jij in de knoop ligt met jezelf, zou de ander eveneens wel ens de bloemetjes kunnen/willen buitenzetten. Niet dat Floor de Goede de pretentie heeft om iedereen aan te moedigen of terecht te wijzen om zijn 'goesting' te doen. Neen, Dansen op de vulkaan geeft mooi weer hoe we zelf het mooie weer in ons leven maken. En dat moet je koesteren. Uiterst lieflijk getekend. Je koestert die figuurtjes.
- Dansen op de Vulkaan ****
- Schoonheid 12 luxe ***½
- zakje knikkers, Een 1 ***

Brullend Portugal

Wondermooi en toch teleurstellend. De techniek die Pedrosa hanteert is artistiek uitdagend. Heel monotoon van kleuren om af en toe in een pigmentenexplosie te barsten. Vaak heel scherp een warme sfeer uitstralend, soms groezelig schimmig alsof je wazig overweldigd wordt door een overvloed van gevarieerde impressies, vooral in het stadse. Toch mis je een eenheid tussen al die verschillende overgangen. Pedrosa doorbreekt weliswaar de verveling, je kan niet altijd de juiste ingesteldheid of het juiste temperament erbij plaatsen. Gelukkig doet dat geen afbreuk aan zijn geweldige tekentalent. De louteringstocht die hoofdpersoon Muchat ondergaat, is er eentje zonder eindbestemming. Verwacht geen antwoorden op de vragen des levens, verwacht geen zielsverheffende inkeer. De man blijft aanmodderen, hoewel systematisch een verlangen opborrelt om zijn herkomst uit te pluizen. Ken het verleden om het heden te begrijpen. De reflectie van zijn vader in hemzelf, in hoeverre kan hij die karaktertrekken doortrekken naar grootvader Abel? Voor het eerst in lange tijd geraakt de midlifecrisis-geïnfecteerde jongeling toch ergens door geïntrigeerd. Portugal is een allegaartje van impressies en levensbeschouwelijke gebeurtenissen in drie hoofdstukken opgedeeld. Pedrosa had ze best ook in die onderverdeling vrijgegeven, als drieluik. Nu verwacht je immers één grote rode draad. Terwijl je nu een dun lintje (h)erkent. Portugal is schoon zonder te raken.
- Lectrr brult! ***½
- Portugal ***½
- Portugal limited edition ***½

De Mangakiller van Brussel

Scenarist Yann heeft zich goed ingegraven in de materie. Enerzijds rond het aspect manga waarmee hij toch getuigt voldoende kennis te hebben vergaard omtrent deze stripvorm (shojo versus shonen, pagina 16), met als belangrijkste aanknopingspunt de vergelijking met Death Note natuurlijk (17-7). De tactiek om te openen met de mangastrip in de strip verwacht je niet meteen. Anderzijds is er het gegeven van de seriemoordenaar. De knipoogjes naar CSI en Dexter zweven in het rond, de wetenschappelijke uitleg (26) netjes onderzocht. Bovendien pakt hij uit met levendige dialogen waarbij de protagonisten dynamisch elkaar in de haren vliegen. Als extraatje situeert hij de setting in het Brusselse, dé plek waar enkele jaren geleden zelf een lijk werd gevonden in het Vorstse Dudenpark gekenmerkt door een briefje dat verwees naar voornoemde Death Note. Yann recycleert de realiteit op zijn manier. Of hierin ook de daders worden ontmaskerd kom je pas in het afsluitende tweede deel te weten. Al hoop je dat het stripteam kiest om verder te gaan met deze amateurs van de Brussels Ritual Detectives. Dé grote troef die Yann heeft, is zijn grafische kompaan Chris Lamquet. Die amuseerde zich duidelijk door het straatbeeld van Brussel te incorporeren. Met zeer herkenbare plekjes doorkruis je de hoofdstad (Museum van NatuurWetenschappen, Egmont- en Zavel-park, Ambiorix-plein) met kenmerkende stopllaatsen als de Mort Subite, het Stripmuseum in de Zandstraat en de Bogaardenstraat waar je de twee stripmuren kruist van Meneer Johan en Yves Chaland. Knap trouwens hoe hij met zwatwit en grijs manga in het verhaal verwerkt. Die pagina's mochten gerust langer duren.
- Mangakiller 1 ***½
- Onthoofde Arenden Bundeling 8 **
- Onthoofde Arenden 16 **

Klein en prinselijk

Is het gewoon de strijd tussen de mens en de natuur die hierin afgebeeld wordt, waarbij de ene moet leren om in harmonie met de andere te leven. Of gaat de metafoor iets verder en staat de symboliek van de ark letterlijk voor het volk van het beloofde land dat een beetje té autoritair haar plek veroverde (lees inpalmde) zonder rekening te houden met de plaatselijke 'vegetatie'. De kolonisering door de Joden van de Palestijnse gebieden, het bouwen van hoge muren voor de eigen bescherming en de inkapseling van het externe, wat eigenlijk in de eerste fase het interne was! De planeet van Jade ligt dichter bij de werkelijkheid dan je zou vermoeden.
- Kleine Prins 3 **½
- Kleine Prins 4 ***
- Onthoofde Arenden 15 **

Winterboeken

- Kristallen Zwaard - Talent 3 HC **
- Kristallen Zwaard - Talent 3 SC **
- Smurfen Winterboek 2012 ***

Schijn bedriegt

Suggestiviteit alom. Is het verhaal nu daadwerkelijk gebeurd of speelt het zich in Raouls verbeelding af? Bonin laat het giswerk aan de lezer over met die allerlaatste dubieuze zin. Natuurlijk kan je je vragen stellen bij Raouls onwaarschijnlijke relaas (een fractie van een seconde?), maar wanneer een auteur zo veel tijd en ruimte neemt om er aandacht aan te besteden, kan het toch moeilijk anders dan dat het echt beleefd werd. Prachtig is het spel wanneer er zich in een mensenleven nieuwe mogelijkheden voordoen. Wat als je ineens iemand anders bent of je je toch een andere identiteit kan aanmeten dankzij een niet te verklaren transformatie. Welke mogelijkheden biedt dit wel niet. De protagonist maakt er een leep spelletje van door zijn eigen vrouw te willen verleiden. Het zou hem wel eens zuur kunnen opbreken. Schijn bedriegt is een mooie oogopener die ons verplicht toch voor de spiegel te gaan staan en vragen te stellen bij ons eigen geluk. De tevredenheidsfactor en het besef dat niet enkel bij de ander (of door de ander) verveling in een relatie kruipt. Misschien heb je zelf geen benul van wat avontuur inhoudt (wat niet gelijk staat aan avontuurtjes) waardoor je niet het beste puurt uit je samenzijn. Ook hierin hanteert Bonin een luchtiger en vluchtiger stijl die contrasteert met de Fogse somberheid. Met monotone kleuren creëert hij een retrosfeer die het universele verhaal plausibeler maakt. De schijn mag dan misschien hierin hoog gehouden worden, bedrogen kom je niet uit.
- Schanulleke in de dierentuin (tweede gewijzigde druk) ***
- Schijn bedriegt ****
- Suske en Wiske Plus 146 ****

De fillem van Ome Willem: lap, aan zijn been, The Hurricane

"In een bar schieten twee mannen zonder aanleiding drie bezoekers dood en vluchten. Een foute agent die de Amerikaanse held Rubin 'Hurricane' Carter al haat sinds hij klein was, arresteert de bokser op verdenking van de moorden. The Hurricane is onschuldig, maar hij heeft geen schijn van kans in de rechtszaal: hij gaat levenslang de gevangenis in. Duizenden mensen eisen zijn vrijlating, maar niets helpt. Na jaren onschuldig achter de tralies en met alle hoop vervlogen, komt een jongen in actie voor zijn vrijlating."
The Hurricane. Norman Jewison. 1999. ***½.

Schanullekes dierentuin

Verrassend goed 'publiciteits'verhaal met vooral een realistische enscenering wat betreft de dieren die door Nemrod opgejaagd worden. Net als de voorstellingen in hun natuurlijke habitat. De auteurs zijn immers niet te pedant om je vingerwijzend didactisch op te voeden. Aan de hand van de pop Schanulleke krijg je tussen twee actiemomenten in antwoorden op de bemerkingen en vragen die Duddul heeft op het leven van dieren in gevangenschap. Zelfs al vallen de twee poppen met hun gedaante een beetje uit de boot in het natuurgetrouwe decor (eerder komisch kinderlijk), het magisch-realisme blijft geloofwaardig.
- einde van de eeuw 1 LX *
- einde van de eeuw 1 SC *
- Schanulleke in de dierentuin ***

De fillem van Ome Willem: Mystic River

Nu is het makkelijk verklaren dat Eastwood verzekerd succes zou hebben door Dennis -Shutter Island- Lehanes roman te verfilmen. Zoals Rob Reiner deed met Stephen Kings Stand by me. Dat Eastwood sinds jaar en dag ervoor kiest om meer intimistische verhalen te vertellen, is geen garantie op een kwalitatieve afdruk. Zelf associeer ik hem al te vaak met zeemzoeterigheid (Million dollar baby, Changeling). Een film als deze zet die scheve situatie. Mede door het uiterst beklemmende gegeven van het zich afspelende drama en de daarbij ontwikkelde karakterontwikkeling, extra versterkt door de even beklemmende acteerprestaties van Sean Penn en Tim Robbins, de immer uitstekende Kevin Bacon huppelt achterop. Absurd om onevenwichtig de acteursoscars onder de twee te verdelen. Penn graait zogezegd de hoofdrol weg terwijl Robbins aan de zijlijn opdraaft. Zorg dat je de juiste zonnebril opzet, want beiden schitteren.
Mystic River toont hoe mensen door hun opvoeding ge(k)raakt kunnen worden, welke impact vooroordelen hebben en dat het recht in eigen handen nemen niet altijd de beste oplossing is. Eastwood speelt met je geweten, maakt de kijker blind en zorgt voor een ommekerende inkeer. De mist trekt op boven de rivier met pijnlijke noten op de achtergrond.
Mystic River. Clint Eastwood. 2003. ****½

Jeanne Panne

Een kwaliteitsvol getekend verhaal met mooie passages in het Nieuwpoortse en Oostendse verleden. Zelfs al zit er een kleine discrepantie tussen de realistische decors en de typische Vandersteen-figuren (hoewel, de nevenpersonages hebben karakterkoppen), d'r heerst een natuurlijke eenheid. De dubbele strook 181-182 is de kers op e taart. Een Nachtwacht waardig. Inhoudelijk veel gespook en hekserij, eigen aan het middeleeuwse bijgeloof. Met de tussenkomst van een duivels figuur is dat niet helemaal onlogisch. Je zou vermoeden dat het verhaal draait rond de onschuld en redding van Jeanne Panne, een 'dame' die beschikt over bijzondere talenten (als vrouw van zien we de bakker zelf nooit). Helemaal niet. Haar bedoelingen zijn minder vredelievend dan je denkt. Sidonia heeft nog nooit op (en niet voor) hetere vuren gestaan. Marc Verhaegen kan het niet laten: "Tja, 1600, de Spaanse overheersing, onderdrukte volkeren. Het was een wrede tijd, hè! In onze tijd zou dat niet waar... Laat maar, ik weet al wat je gaat zeggen." Een deprimerende gedachte als kritiek op de blijvende oorlogsdrift van de mens.
- Suske en Wiske Luxe 264 **½
- Suske en Wiske 264 ***½
- Urbanus 152 **½

De fillem van Ome Willem: op de kadans van Meet the Spartans

"De strijd begint wanneer de heldhaftige Leonidas, gewapend met zijn leren ondergoed en een cape, de leiding neemt over een groep van 13 krankzinnige krijgers. Ze willen hun vaderland beschermen tegen de binnenvallende Perzen, die Rocky Balboa, de Transformers en zelfs Paris Hilton in hun leger hebben!Bereid je voor om te vechten tegen de tranen van het lachen in deze hilarische film!"
Meet the Spartans. Jason Friedberg & Aaron Seltzer. 2008. **½.

de Snoezige Snowijt

Niet Flip de papegaai, wel Flip, het winterkoninkje treedt op naast de helden samen met de Snoezige Snowijt, een verbastering van Snow White. Het kerstverhaal plaatst Suske en Wiske in de positie van Maria en Jozef die door/met hun kleintje moeten vluchten voor de bezetter. Met een gelijkaardige stal, met zelfs gelijkaardige bezoekers (de drie wijzen). Draagt Barabas nu een bril of niet? Pagina 6, kader 2, met zo'n uitpuilogen moet je oppassen dat ze niet een keertje zullen barsten. De tekenaar is weinig handvast (Wiske klein of groot, stroken 17 en 18). Een tussendoortje. De moraal van het verhaal: "De winter is soms zeer hard voor ons vogeltjes! Vraag aan de kinderen in jullie land in de winter eten, drinken en nesthokjes voor de vogels niet te vergeten.' Wat volgt, Het vliegende hart, da's andere koek. Een ingekleurde Vandersteen uit de oude doos. De omzetting van zwatwit naar deze uitvoering levert een teleurstellend resultaat op. Ze willen de authenticiteit bewaren maar vergeten daardoor enkele storende factoren 'uit te wissen': een slechte lettering (53-3), soms vette, soms dunne tekenlijnen (inconsequent) en de later toegevoegde openingsstrook die stijlkundig niet strookt met de rest. Een vintage Vandersteen, dat wil zeggen ongebreidelde fantasie met hier en daar scenarioverspringingen die amper steek houden, met deus-ex-machina-tussenkomsten die de helden te pas redden uit de nood. En toch heeft Het vliegend hart meer charme en klasse als het opneningsverhaal van dit album.
- Suske en Wiske 191 **½
- Suske en Wiske 190 **½
- Suske en Wiske 188 ***

De fillem van Ome Willem: mannen met pit, Butch Cassidy and the Sundance Kid

Vorig jaar in de Verenigde Staten was vanuit onze halte een extra trip voorzien naar Capitol Reef, in de boekjes aangeprezen als zijnde de vluchtplek van outlaws Butch Cassidy and the Sundance Kid. Gezien het opmerken van eventuele technische mankementen (waterverlies onder de motor) tijdens een tussenstop halfweg, durfde ik een voortzetting niet wagen en maakte toch rechtsomkeer. Had ik voor het vertek naar de VS toch de film weer gezien, ik was gegarandeerd verdergereden. Butch Cassidy and the Sundance Kid is immers zo'n uitzonderlijke film dat je enige toeristische overblijfselen van deze mythes bedevaartsgewijs zelf wil begroeten.
Een cowboyfilm die geen traditionele cowboyfilm is, wel de aanpassingsproblemen van twee buitenstaanders in de zich ontwikkelende moderniserende maatschappij. Beiden vrijdenkend zich zonder toegift als outlaw voortbewegend. Naast het bijeenbrengen van Newman en Redford -wat zijn ze schattig samen- is er de extra toegift van Burt Bacharach. Met slechts een goed kwartier muziek zo'n overrompelende impact hebbend, wie doet 'm dat na. En dan spreek je niet enkel over de 'Raindrops'. Onderhoudend, komisch, filosofisch, romantisch, plezierig, dramatisch, confronterend én zo mooi (de overgangsscène van de VS naar Bilivia, wow). George Roy Hill laat een onvergetelijke feelgoodfilm na.
Rommelmarktkoopje (2)!
Butch Cassidy and the Sundance Kid. George Roy Hill. 1969. *****

Bretoense broertje

"Zonder het zelf te beseffen ben ik ook al agressief! Komt door al dat geweld dat ze ons opdringen!" Is er een daadwerkelijke invloed van geweld op TV of in de bioscoop? Lambik durft het hardop te zeggen. En dat lang voor Quentin Tarantino een interviewer uitschold omdat die hem even wou itlokken. "Nooit wachten tot het kalf wordt gevuld als de put verdronken is." Lambik is in vorm qua versprekingen. "Haast en goed zijn zelden spoed." Lambik slaapwandelt terwijl de dokter vraagt: "Werkt hij op een ministerie?" En dan nog repliceert Lambik: "Neen. Ben ik niet traag genoeg voor!" Het duurt 20 bladzijden eer we pas in Normandië aankomen en zes bladzijden verder zitten we al in Bretagne (Mont-Saint-Michel, pagina 26). Merlijn is een liefhebber van de reeks Dallas (stroken 191-192). De ene mythe benaderd door de andere (JR Ewing). De tot leven gewekte Schanulleke gedraagt zich wel erg intiem bij haar Bretoense 'broertje'.
- Suske en Wiske 192 ***
- Suske en Wiske 196 ***
- Suske en Wiske 209 ***

De film van Ome Willem: Jongeren maken amok in Attack the block

Leuk, hè. 'Streetpunks' uit 'the hood' die het even aan de stok krijgen met het op aarde neerdalende aliens. Lekker kennismaken met een bende ongeregeld die zich meteen sympathiek maakt door een jonge vrouw eventjes te overvallen.

En waarom? Voor enkele te verwaarlozen duiten. Al wordt de buit vlug overboord gegooid! Hun aandacht wordt immers afgeleid door een monstertje. Stoerdoenerij, grote mond, respectloos en toch de held uithangen, het moet kunnen. Wat te doen wanneer dader en slachtoffer gedwongen worden de handen in elkaar te slaan? "This is a bad dream. Tell me that I'm dreaming."
Aanlokkelijk uitnodigend wanneer je uitpakt met "From the producers of Shaun of the Dead and Paul". Een giller is het helaas niet geworden. Zelfs met Nick Frost, die de alomtegenwoordige nozem uithangt, kom je in de verste verte nog niet in de buurt van Shaun. Voor de special effects hoef je het niet te doen, de beats daarentegen zinderen heerlijk modern en drijven het ritme op. Het verdienstelijkst: het hippe, platte slangtaaltje.
Attack the block. Joe Cornish. 2011. ***

De lieve Lilleham

Een mooi sprookje, al duurt het net als mooie liedjes niet zo lang voor Wiske. De jongedame wordt zeemzoet ingepalmd door mooiprater Lilleham. Gek genoeg komt de jongen zeer oprecht over en verklaart hij ongegeneerd zijn liefde aan de nietsvermoedende Wiske. Wiske leert echter dat het gras aan de andere kant niet noodzakelijk groener is en de verwende verveling slaat daardoor vlug toe. Een randbemerking die haar ongewild ook te kijk zet. Enerzijds de bedrieger (hoewel, dat klinkt erg grof voor iemand die het goed meent, hij ontvoert haar in eerste instantie immers niet) en anderzijds de overrompelde die deels niet tevreden is met wat ze heeft, maar die deels ook geen genoegen neemt met wat ze krijgt! Een les voor Wiske volgt. De zelfmoordlijn zal het graag zien (stroken 159-160), ofte hoe slinks aandacht te trekken. Het mysterie van de zwarte ram wordt niet helemaal uit de doeken gedaan en de afwikkeling op het eind gebeurt nogal snel. Doet gelukkig geen afbreuk aan het geheel.
- Suske en Wiske 198 ***
- Suske en Wiske 243 ***
- Suske en Wiske Luxe 243 ***

De fillem van Ome Willem: de man Conan

Beschamend en verachtelijk. Niet zo zeer voor wat een kind moet ondergaan, wel de wreedheden -al is het ter eigen verdediging en overleving- die de jonge Conan (acteur Leo Howard) zelf begaat.

Wat ben je stoer wanneer je enkele boosaardige wildebrassen van een andere stam de keel afsnijdt. Het bloed vloeit, stroomt zelfs alsof het een lieve lust is. En neen, dit betreft geen cartoongeweld. Dit is pure perverse lust, ongezond om nieuwe generaties mee op te voeden.
Conan the Barbarian, kokhalzend barbaars. Hoe laag kan je vallen? Laag. Jammer voor de lezersstem van Morgan Freeman.
Conan the Barbarian. Marcus Nispel. 2011. ½

De tamme Tumi

In elke periode met een specifieke kapitein aan Studio-Vandersteen-boord zijn er wel uitschieters in de productie. Verzorgder tekenwerk, een rijker gevuld scenario, logischer verhaal met veel spanning en avontuur. Deze De tamme Tumi is er zo en. Alleen al met zo'n camerastandpunt als op strook 75, kader 2, ben je al bevredigd door het gebruikte perspectief. Extra dynamiek brengend in de sequentie. En het daaropvolgende toeristische plaatje brengt je meteen in de drukke Peruaanse stad. Het uitspringende standbeeld (78-3) daarentegen doet het effect teniet. Al zit De tamme Tumi vol clichés, de schattenjacht, de valse 'medestander', de geheimzinnige gemaskerde redder, de samengebalde constructie zorgt voor goed vertier.
- Suske en Wiske 199 ***½
- Suske en Wiske 248 **½
- Suske en Wiske Luxe 248 **½

De fillem van Ome Willem: de pion in Intermission

Soms klinkt iets in 't Engels ondoordringbaar. "A variety of losers in Dublin have harrowingly farcical intersecting stories of love, greed and violence." Wat dacht je van "Intermission is een hedendaags liefdesverhaal over de verschillende paden die we bewandelen in onze eeuwigdurende zoektocht naar geluk."
Sukkelaars, daar loopt het hier vol mee. Om nu te veronderstellen dat ze op zoek zijn naar geluk, dat komt alvast niet volledig tot uiting. Ambitie, hebzucht, verlangens (relationeel) of zelfs gewoon baldadigheid, elk personage heeft wel zijn menselijke karaktertrek uitvergroot. Met een mengelmoes aan hoofdpersonen mixt regisseur Crowley de subplotjes tot één geheel. Eindigend in een ironische noot bad.
Herkenbaarheid troef met al die scènes uit het leven gegrepen. De midlifecrisis. De scheur in het ogenschijnlijk gezonde huwelijksleven. De onbeantwoorde liefde. De ontevredenheid met het werk. De spiegel komt wel erg dicht bij. Gelukkig zit er dat element van overdrijving in waardoor je je net op veilige afstand kan plaatsen.
De climax versmelt met een glimlach op het gelaat.
interMission, een leuke, tijdelijke breuk van het dagdagelijkse.
interMission. John Crowley. 2003. ***

bibliofiele Prins Valiant

Terwijl zegetochten de orde van de dag blijven, is de glorieperiode van Foster toch voorbij. Degelijk tekenwerk, dat wel. Maar niet meer dat piekfijn verzorgde. Pagina 1364, zo'n minder gelukte pose (de houding van Valiant) zou Foster vroeger nooit laten passeren. Proportioneel is hier iets niet in de haak. Hoewel nog steeds buiten categorie in vergelijking met vele van Fosters tijdgenoten. Valiants plek wordt geleidelijkaan ingenomen door de jonge snaak Arn. Wat volgt zijn variaties op dezelfde reeds geziene thema's. Wat betreft jaargang 1964. Oneerbiedig om te melden dat de saaiheid zich opdringt. Gelukkig met een verfrissende passage aan het hof van Koning Arthur. Twee vrouwen die smachten naar de aandacht van een knappe jongeman, geruggesteund door de edele dames die hun manipulatieve trucendozen openen om hem rond de vinger van hun protégé te winden. En zoals het spreekwoord zegt: als twee honden vechten om een been, loopt de derde ermee heen. Parallel komen ook de tweelingdochters van prins Valiant aan bod. Twee geslepen meiden die ook in de ban zijn van hun prins en die alle ondernomen pogingen kopiëren die hun volwassen voorbeelden aan de dag leggen. Lang geleden dat Foster nog zoiets fris en sprankelend wist te vertellen.
- Prins Valiant - Bibliofiele deluxe editie 1963-1964 ***½
- Prins Valiant - Gewone editie 27 ***
- Prins Valiant - Gewone editie 28 ***½

De fillem van Ome Willem: een harde pill, die tweede Kill Bill

Bij het eerste deel leg je je nog neer bij het 'pure fun'-gedeelte van de film. Het gezwets in het vervolg is echter saai en langdradig. De dialogen verheffen voor menig blind fanaticus de regisseur tot een uitmuntend schrijver, de functionaliteit in het geheel is echter ver zoek. Waarom huurmoordenaars laten filosoferen over moraliteit terwijl ze zelf voortdurend de grens overschrijden. Daar mag je natuurlijk niet over mijmeren, het gaat immers om de spielerei.
Zoals steeds compileert Tarantino het best met muziek. Een oubollige soundtrack met verloren gewaande liedjes weerklinken als panfluit in de oren (The lonely shepherd van Zamfir), ze geven sfeer en de juiste toon aan het geheel (Nancy Sinatra's Bang Bang). Bij zo'n keuze moet je selectief en to the point zijn. Jammer dat hij dat bij zijn eigen bewoordingen en beelden niet kon doen.
Kill Bill 2. Quentin Tarantino. 2004. ***

Peeters' Koma

Om van Koma ten volle te genieten, moet je het verhaal over je laten komen, zonder al te veel vragen erbij te stellen. Je beleeft Koma, ondergaat Addidas' droom en waant je in een spirituele wereld georkestreerd tijdens een mogelijke comateuze toestand. Of je daadwerkelijk terug de poort naar de realiteit vindt, hangt af van het 'monster' waartegen je moet vechten. Het duurt een tijd (om niet te zeggen: tot in de slotfase) eer je de ware toedracht aanvaardt. Wazem en Peeters creëren immers een Brazil-achtig science fantasy-universum waar de mens in beperkte mate een plekje heeft. De misleiding zit hem in de nevenpersonages. Als het toch slechts Addidas' bewustzijn is dat je ervaart, hoe kan het dan dat har vader onafhankelijk functioneert? Is Addidas dan ook en besturingsmachine die bepaalt wie wat mag doen. Waarom kiest ze dan niet voor een happy end waar alles peis en vree is? De jongedame vindt gelukkig rust en aanvaardt gelouterd haar lot. Of dat veronderstel je toch. Koma leest vlug weg. Fascinerend gezwind getekend doorkruis je Addidas' delirium. Het avontuur eist een eigen interpretatie, Peeters en Wazem reiken die niet aan.
- Asterix 13 ****
- Asterix 14 ***½
- Koma ***½

De fillem van Ome Willem: sta even still bij Kill Bill

Fijn dat Tarantino films voor zichzelf maakt en er graag de elementen die hem tijdens zijn jeugd tekenden erin wil stoppen. Alleen verliest hij daardoor het allerbelangrijkste uit het oog: het vertellen van de gedegen verhaal.
Wat zijn we leuk met een opzienbarende vechtscène in het begin. Met een goeie scheut satire overgoten mag de dochter toezien hoe moederlief afgeslacht wordt. Ach, in die context is dat toch gebruikelijk. Bloed spat in het rond, de moraallessen zweven in de lucht. Terwijl de boshido (de weg van de krijger) nadrukkelijk wordt uitvergroot, is het onwaarschijnlijk dat die in de normale erecode zich tegen de meester keert. The Bride (Uma Thurman) heeft er alle redenen voor om toch de strijd aan te gaan met degene die haar op het onjuiste pad zette.
Wraak, daar draait het om in deze film. Eigenlijk voldoende om avondvullend pastiche over te brengen. Maar neen, Tarantino vindt het nodig ook oppervlakkige diepgang toe te voegen. De achtergronden van de andere leden uit Bills team krijgen eveneens een plaats in het geheel. Totaal overbodig. Tot overmaat van ramp moet de regisseur de langdradigheid voortzetten in 'a second installment'. Terwijl Uma Thurman erop los hakt (Lucy liu heeft het geweten), kan Tarantino het niet over zijn hart krijgen om te knippen in de overtolligheid. Of hij het beste opspaart voor het tweede deel? Wordt vervolgd.
Kill Bill 1. Quentin Tarantino. 2003. ***½

Lambiks Familiestripboek

Een van de meest knullige figuren uit stripland krijgt een verdikte uitgave waarin hij compleet centraal staat. Twee Sus & Wis-albums zijn hierin opgenomen, De Sprietatoom en De wilde weldoener. De eerste keuze is vanzelfsprekend omdat Lambik hierin voor het eerst opdraaft. De tweede vanwege diens prominente hoofdrol/ Daarnaast is het familiestripboek rijkelijk gevuld met spelletjes, Lambik-gags en het kortverhaal Lambik zoekt werk, hij probeert het eerst als worstenman. Verrassend: dit Standaard-product herbergt naast enkele Urbanus- en Biebel-gags ook Bollie en Billie, Dommel en Robin Hoed. Pluralisme troef.
- Lambik Familiestripboek 1997 ***½
- Suske en Wiske 181 ***
- Suske en Wiske 186 **½

De fillem van Ome Willem: wat ligt er op de dis, Rumble Fish

Iconisch en onvergetelijk. Opgegroeid in een periode dat BBC je onderdompelde in de wereld van de cinema met het prachtige Moviedrome toen Alex Cox zijn klassiekers op een oogopenende wijze openbaarde. Hoe je moest letten op de snel tikkende klok, het overwaaien van de wolken, de symboliek van de race naar een doemmoment, een confrontatie met je lot.

Je staat er allemaal niet bij stil als je als tiener gewoon de beelden op je af laat komen. Hoe het zwart het evenwicht bewaart met het wit waarbij af en toe kleur summier de vechtende visjes accentueert.
Zonder dat inzicht is Rumble Fish bijlange niet zo intens.
"I decided to shoot in black and white because I wanted to make an art film for young people, and black and white gives a quality of poetic realism. I didn't just leave it to the script to tell the story – I also used camera angles, lighting and soundtrack to stimulate a young audience into loving the form as much as I did. I was disappointed when they didn't rush to see it. But it's pleasing its appeal has endured. It was the film I really wanted to make."
Rumble Fish, eerst beleven en daarna her-ZIEN!
En in de beeldloze momenten zet je gewoon Stewart Copelands schitterende ritmische percussiescore op. Zelfs Stan Ridgway is dan genietbaar.
Rumble Fish. Francis Ford Coppola. 1983. ****

Bibliofiele Valiant

"Respecteer het geloof en de gebruiken van anderen, zodat toekomstige pelgrims geen gevaar zullen lopen." Een terechtwijzing naar al de religieuze fanatici (1266). De vluchtigheid waarmee Foster de avonturen van Valiant aanpakt, toch zeker op reis, zwakken alle innemendheid af. Echt veel kans om mee te leven is er niet omdat je de karakters (van de nieuwe, tijdelijke nevenpersonages) slechts oppervlakkig leert kennen. Bovendien ben je de strip ondertussen zo gewoon geworden dat je zelfs niet meer zwicht voor de visuele pracht. De kleuren temperen en dat merk je op pagina 1277 wanneer een krachtige zwartwittekening de brute realiteit van weleer toont. Een artistiek pareltje. Fosters niveau torent met gemak boven de middenmoot uit. Grappig om in jaargang 1962 de keerzijde te zien van een adere soort religieus fanatisme. Hoe een ziekenronselaar het dagelijkse leven kan ondermijnen wanneer diens volgelingen hun dagdagelijkse taak naast zich neerleggen om naar Gods woord te leven. Natuurlijk zijn er altijd wel opportunisten in de buurt die daar geldelijk misbruik van (willen) maken. Prins Arn treedt in de voetsporen van zijn vader door de moerassen te verkennen (vanaf 1346), een sluwe gelegenheid voor Foster om oude tekeningen te recycleren. Vakmanschap.
- Prins Valiant Bibliofiele deluxe editie 1961-1962 ***½
- Prins Valiant 25 ***
- Prins Valiant 26 ***½

De fillem van Ome Willem: Paint your wagon

Als je in je leven één filmmusical wil zien, kies je best voor deze sublieme, zwaar onderschatte 'western'. Terwijl je in de beginfase smachtend verlangt naar die onvergetelijke smartlap -I was born under a wandering star- ingezongen door Lee Marvin, vervaagt die wens vrij snel door het heerlijke samenspel van de acteurs en hun melancholische (de lofzang They call the wind Mariah),

liederlijke of avontuurlijke liedjes. De film straalt zo'n natuurlijk optimisme en vrije vrolijkheid uit dat je goedgemutst van de ene scène in de andere rolt. Met een erg gedurfde maatschappelijke interpretatie, de bigamie van een geëmancipeerde vrouw in een rechtse, conservatieve staat, hoewel hier geen wetten gelden.
Menselijke hebzucht in een notendop. Drankverslaving. Gokken. Liefde en haat. Het zijn geen doetjes die in de ruwe woestenij moeten overleven. Elk heeft zijn manier om zich te wapenen tegen de eenzaamheid.
Wil je dat het vooruit gaat in het leven? Begin alvast met het painten van your wagon. Gotta dream boy, gotta song. Paint your wagon and come along.
Paint your wagon. Joshua Logan. 1969. ****

Servitude

Jammer dat Bourgiers trefzekere stripkunst niet evenredig staat met het verhaal. Da's iets te oneerbiedig gezegd. Bourgier en David creëren met grandeur hun eigenste Lord of the Rings, alleen mocht Tolkien duizenden liters inkt laten vloeien die drie lijvige boeken opleverden. Terwijl deze twee auteurs, je vraagt het je af, hoe lang nog de strijd zullen weergeven zonder de artistieke moed te verliezen. Visueel verbluffend met die monotone, getemperde kleuren en het accurate realisme. Het is wachten op het grote plaatje om alle puzzelstukjes netjes in elkaar te passen. Want afgaande op de verkondiging op pagina 31 (3-4) ziet het er voor de mens somber uit. Dwingt respect af en verlangt naar een snel vervolg dat door het minutieuze vakmanschap helaas niet zo snel zal komen.
- Doodsbang 0 Scare to Death - The secret of Ishango ***
- Niet zo, maar zo! 5 **½
- Servitude 3 ****

De fillem van Ome Willem: het gefiezel van Catweazle

Een vergissing van formaat om Catweazle een keertje te lenen.

Het is een vergane glorie die net als de zoveelste jeugdreeks van de toenmalige BRT zelfs niet meer verder kan teren op de gekweekte nostalgie. Heden ten dage ben je zelfs beschaamd om het aan eventuele nazaten te tonen. Vanwege de oubolligheid. Vanwege het artificiële. Vanwege het ongeloofwaardige. Vanwege alles gewoon. Zo theatraal en zo overdreven dat je er kregelig van wordt. En dit was nog maar het eerste seizoen. Hoe het afloopt wil je zelfs niet weten. Al moet ik toegeven dat na twee afleveringen de handdoek reeds in de ring werd geworpen.
Catweazle. Quentin Lawrence. 1970. *

Le Miroir de Mowgli

Een kunstwerkje op het gebied van de productie. Uitgever ABP-edition.com kiest voor een intimistische, artificiële inslag en Olivier (Ollie) Schrauwen maakt daar gracieus gebruik van. Oranje, blauw en zwart zijn de enige kleuren waarmee de artiest Mowgli tot leven brengt. Zonder vraagtekens te zetten bij Mowgli's leeftijd, waarvandaan dit menselijk wezen komt en hoe hij voorheen overleefde, legt Schrauwen de dierlijke ziel in de oermens bloot. Eentje die letterlijk zijn gedragingen gereflecteerd ziet (le miroir, in het water) of die zichzelf herkent aan de hand van parallelle gedragingen. De spielerei die 48 pagina's duurt, etaleert Schrauwens vanzelfsprekend gemak om beeldend te vertellen. Misschien niet inhoudelijk hoogstaand, wel plezierlijk.
- Miroir de Mowgli, Le ***
- Niet zo, maar zo! 3 **½
- Niet zo, maar zo! 4 **½

De film van Ome Willem: niet van Malaga die Captain America

Van boerenbedrog gesproken: Chris Evans kan zich transformeren van Johnny Storm (de jongste van de Fantastic Four) tot Steve Rogers. Wat een huzarenstuk. Waar blijft je credibiliteit. Natuurlijk moet je de twee films volledig van elkaar zien. Maar in de wetenschap dat er zoveel acterende mannen op de aardbol rondlopen, is het ongelooflijk dat net die ene twee superheldenrollen op zich kan/mag nemen. Hoe gaan ze die klus klaren eens de bende van FF het pad kruist van Captain America?
Leuk is de ineengekrompen (alsof er lucht uit zijn lijf gelaten werd), frêle soldaat (Rogers), een ukkepuk die amper gehoor krijgt. Goeie trucages. Na zijn transformatie echter komt het bombastische naar boven. En dan gaat het slechts om ondernemend patriottisme. Enkel de geprikkelde romance brengt enig soelaas en de verschijning van pa Stark. Hugo Weaving mag nog eens de freak uithangen, een maskerade als The Red Skull. Ook hier is de artificiële makeup indrukwekkender dan de intensiteit van het personage.
Blijft er dan iets overeind? Ja, het eind!
Joe Johnston, de man die The Rocketeer ooit inblikte, een film vele jaren later gerelativeerd in grootsheid, ongetwijfeld zal dat met deze Captain America in de toekomst ook gebeuren.
Captain America The first Avenger. Joe Johnston. 2011. **1/2

Swarte half compleet

Joost Swarte is een estheet die niet noodzakelijk veel met strips te maken heeft. Vaak beperken zijn geplamuurde verhalen zich tot één scène (een affiche) of een korte vertelling van een pagina. In Niet zo, maar zo! zit de interactie in de sequentie van twee illustraties die inhoudelijk haaks op elkaar staan. Het ene ingeburgerde statement wordt van tafel geveegd, een alternatief aangereikt om onze (on)bewuste levensstijl te verbeteren. Met een ironische kwinkslag ondermijnt Swarte het dagelijkse comfort van de mens, in een poging ons bewuster te doen omgaan met mekaar en ook met onszelf. Zo'n dikke turf verveelt vrij snel, dus 'lees' met mate. Bovendien leidt het visueel prikkelende vaak af waardoor je amper Swartes 'begeleidende' commentaar leest. Mooi om zien, vermoeiend om daadwerkelijk te lezen. Misschien had Swarte het beter niet zus maar wel zo aangepakt.
- Joost Swarte Bijna compleet 3 **½
- Niet zo, maar zo! 1 **½
- Niet zo, maar zo! 2 **½

De film van Ome Willem: een Interstella High Five555

Interstellair spacebandje treedt succesvol op, maar de roem eist zijn tol want kidnappers gaan er met de groepsleden aan de haal. Een minder rechtgeaard muziekliefhebber wil hun talenten immers exploiteren om aardlingen te vermurwen. Met die invloedrijke en meeslepende dansmuziek van Daft Punk is dat wel niet zo moeilijk.
Je moet het maar doen om met je poen zo'n iconisch album als Discovery te laten verwerken tot animatiefilm.

Extra Punkte verdienen de Dafters door zelf in zee te gaan met één van hun mangagoden, Takenouchi. Rudimentair en super efficiënt. Ten tijde van CGR en talloze imponerende snufjes keren zij terug naar de basis toen het aantal beelden per seconde niet zo hoog lag dan die van de hedendaagse kijkersverwachtingen. Niet flitsend gemonteerd, wel met de nodige rustmomenten.
Is al heerlijk om thuis allesbehalve stilstaand te ondergaan, stel je voor één grote dansavond je als individu tussen de dansmassa te begeven op één of ander festival met deze beelden op de achtergrond. Letterlijk 'space', zonder hulpmiddelen. Ik herinner me nog zo'n Gothic party waar ze op de achtergrond Eraserhead projecteerden. Je waant je meteen elders in a galaxy, far, far away.
Interstella 5555: The 5tory of the 5ecret 5tar 5ystem. Kazuhisa Takenouchi. 2003. ****

Asterix en Cleopatra

Heeft Cleopatra echt de mooiste neus aller tijden? Het wipneusje nodigt aanschouwer uit om haar opmerkelijke schoonheid te bejubelen, terwijl je eerder zou verwachten dat al die viriele mannen eerder naar het wippen zelf smachten. Terwijl strips vaak een lange inleiding nodig hebben, kiest Goscinny hierin voor een kordate aanpak. Al op de derde pagina nemen de helden de opdracht aan en vertrekken richting Egypte. Echt verrassend is de reis annex avontuur niet: piraten onderweg, de exotische bezienswaardigheden, spotten met de plaatselijke gewoontes (de taal, slavernij), dwarsliggende concurrenten en opdringerige Romeinen. Dé (sleutel)scène is natuurlijk die wanneer de protagonisten de imposante sfinx bezoeken. Een klein ongeluk (pagina 21) is vlug gebeurd en kan verstrekkende geschiedschrijvende gevolgen hebben.
- Asterix 6 HC ***½
- Asterix 6 SC ***½
- Kappie 2 **½

De film van Ome Willem: al wat je maar wil in Righteous Kill

Holala. Robert De Niro en Al Pacino, (on)netjes NAAST elkaar. Da's geleden van in 1995 toen de twee nog TEGENOVER elkaar stonden in Heat. De 'buddies' die om iets gedaan te krijgen wel eens ongeoorloofde dingetjes durven te doen. Dat gerechtigheid geschiede.

Dus dan als een volwassene eigen rechtertje spelen, zo hoort dat. Maar hoe beoordeel je zo iemand?
D'r wordt een potje schaak gespeeld, alleen weet je nooit op basis van de zichtbare handen wie aan zet is. Jon Avnet speelt het suggestieve spel en zet je voortdurend op het verkeerde spoor.
Minpunt zijn de vijfennegentig minuten. Het had een kortverhaaltje van een uur mogen zijn. En wat blijkt, Avnet, de sukkelaar, had er oorspronkelijk 120 voorzien. Kortgeknipt na een negatieve preview. Ze kunnen nu eenmaal niet allemaal Michael Mann heten en hem evenaren qua ravissante sfeer, gestage opbouw en uitdagend acteurspel. Niet dat De Niro en Pacino er een potje van maken, alleen ontbreekt de supermagie.
Righteous Kill. Jon Avnet. 2008. ***

De autoreportages van Margot

Het geheim van de Traction 22 is niet meer dan een exploitatiestripje dat teert op het succes van de klare lijn. Olivier Marin en Emilio van der Zuiden graven zich doelbewust zo in in dit soort tekeningen zodat de potentiële koper met een aha-erlebnis de traditionele stijl gunstig ervaart en op de auto-kar springt om het niemendalletje aan te schaffen. Naast dit kenmerk ligt de klemtoon trouwens op nog twee andere hormonale elementen waar de mannelijke bevolking niet ongevoelig voor is: auto's (een mythische in dit geval) én vrouwen. Margot staat voortdurend te showen, valt wel eens of komt in een netelige positie terecht waardoor ze uitdagend de kijker doet blozen (de suggestieve voorkaft voorop). Hou je daar rekening mee, dan kwijten de auteurs zich uitstekend van hun taak. Het romantisch speurdersrommannetje dat ze hierrond verzinnen neem je d'r als zoete koek bij. Overdreven en onwaarschijnlijk, zo mag je het bestempelen. Het geheim van de Traction 22 is een functionele verkoopsstrip. Stoere vrouwen en rondborstige mannen zijn de dragers van dit hormonaal exciterende auto-avontuur, een geactualiseerde versie van Michel Vaillant (wie duikt daar op pagina 16 samen met Julie Wood op?) in een oubollig klarelijn-kader. De glans die Berthet verloor in alle nazaten van Pin-Up wordt hierin terug opgepoetst met een vermakelijke en overdreven onwaarschijnlijkheid. Als je daar geen ogen naar hebt, kan je beter bij de Playgirl terecht. Ondanks een verhaal toch eerder een uitkijkboek. 2CV voor een boegbeeld, Een flut verhaaltje van twee keer niks met een sabotagezaak als voedingsbodem, echt veel spanning (buiten de kleedjes van Margot) valt er niet te beleven. Toch derft dat de pret niet. De autotechnische esthetiek van Marin en Callixte brengt je sfeervol terug in die tijd van vooruitstrevende designwagentjes zoals oa het 'geitje'. Statisch overacteren, da's de boodschap voor modelpop Margot, liefst met opengesperde mond vol verbijstering. Concreter zie je op de voorkafttekening zo'n opa staan (of bewegen) in een wel erg ongemakkelijke houding. John Travolta en Staying alive achterna? Al snel leg je de focus op de gestroomlijnde bolides die niet altijd even praktisch waren, ze verdrijven tenminste de saaie eenheidsworst van nu. Vroem, vroem.
- autoreportages van Margot, De 1 ***½
- Arq 13 **½
- Arq 14 **½

De film van Ome Willem: de film met een reukje aan, Perfume

Wie durft Tom Tykwer iets in de wielen te steken wanneer ook hij zich aan een superproductie waagt. Met Lola rennt op zijn naam verdient de dynamische visuele verteller extra krediet. Helemaal opgebruikt heeft hij dat laatste niet, want qua beeldenpracht is Perfume lyrisch om van te smullen.
Het is de traagheid die zorgt voor een vermoeiende langdradigheid met even storend de uiteindelijke onwaarschijnlijkheid die ervoor zorgen dat de geur van Perfume snel vervaagt. Hoe mooi hij dat ook naar het grote scherm vertaalt (mooie beelden alleen zijn niet voldoende), Tykwer vergeet één cruciaal ding waar het in de film allemaal om draait: het prikkelen van dat éne geurlijke zintuig. En dat blijft hier jammer genoeg uit.
Wie weet wordt dat in de toekomst rechtgezet na de evolutie van de 3D-cinema!
Perfume: The Story of a Murderer. Tom Tykwer. 2006. ***

Rorks vergetenen

Andreas vleit zich naast M. Night Shyamalan. Niet dat het ooit anders is geweest, hierin voel je een (letterlijk) geestelijke verwantschap met The Sixth Sense. De auteur wentelt zich graag in de wereld van het bovennatuurlijke. Een man die met geesten kan praten, komt Rorks hulp inroepen omdat hij sinds jaar en dag dat contact verloren is. En gezien Rorks voorgeschiedenis vermoed je wel dat hij hem kan helpen. De reis die wordt afgelegd lijkt metafysisch en ongrijpbaar, haast onbegrijpelijk. Maar Andreas brengt ons met de nodige hints en knipoogjes naar een bevredigend einde dat minder ruimte laat voor interpretaties die je bij de auteur anders gewoon bent. Het gebruikelijke streven naar iets dat er niet meer is, blindstaarderij zonder te beseffen dat het voor je neus toch gebeurt. Of het nu geesten of mensen betreft, ga bewust met je omgeving om en zie ze vooral staan. Naast het openbarende en verlossende ontknopingselement (iets wat bij Andreas niet altijd even kraakhelder overkomt, charmeert de artiest met een andere extra troef. Hij grijpt terug naar de gedetailleerde Cromwell Stone-stijl. Verbluffende scènes (de eerste kaders van de platen 9 en 15) laten je langer stilstaan door hun illustratieve waarde. De ingekleurde versie heeft als voordeel dat je je hierdoor niet laat afleiden en je dus beter gefocust blijft op het verhaal. Vandaar best beide versies (zwatwit uit de eerste integrale bundel en kleur) in huis halen.
- Rork 0 ****

De fillem van Ome Willem: niet van Diest onze Priest

Gebaseerd op een strip. Afgaande op de film lijkt het beeldverhaal alvast oninteressant. Paul Bettany is een opgeblazen kikker. Leuk, net na de openingsscène een hele animatiefilmsequentie die de voorgeschiedenis recapituleert.

"To go against the Church is to go against God". Ondermijn de autoriteit van de Kerk niet, het dogma blijft zich ook in de toekomst manifesteren. Neen. Dit is geen geloofsbelijdenis. Wel een maskerade om vampieren na te jagen in een zo explosief mogelijke enscenering. Pompeus en bombastisch, geaccentueerd door even opgeblazen kerkmuziek. Wanneer je kijkt, verword je zelf tot een levenloze TV-junkie. Hersenloos absorberend. Niet minder. En zeker niets meer.
Priest. Scott Stewart. 2011. *