Zomertijdelijke aanvulling

Tarantino of niet, een vleug Pup Fiction en een scheut Reservoir Dogs zitten lekker in dit stripdrankje.

Azzarello is het sterkst én het efficiëntst wanneer hij koelbloedig het verhaal comprimeert in slechts één episode. Gebroken hart à la carte is af. Met de introductie, de confrontatie én de afhandeling denk je 'opgeruimd staat netjes'. En je morele belemmering, die gooi je overboord. Maar wat dan met de gevolgen, bezorgt dat de betrokkene alsnog een staart? Azzarello beperkt zich niet tot slechts enkel vergeldingsacties. Zijn 100 Bullets-kast bevat zovele laatjes waarin allemaal geheimen in opgeborgen zitten, dat hij stelselmatig 'de organisatie' verder betrekt in de ontboezemingen. En dat zorgt ervoor dat de reeks openbloeit. Eduardo Risso is uiterst efficiënt, méér dan slechts de kers op de taart.
- 100 Bullets 3 ****
- Ambulance 13 1 SC ***½
- Ambulance 13 2 SC ***½
- Aria 35 **
- Atalante 5 **½
Hoe komt het toch dat een ultieme editie nooit aan de verwachtingen voldoet? Omdat de uitgever altijd een poortje openlaat en hij commercieel in de toekomst de strip toch nog moet kunnen exploiteren? Brian Bolland kreeg de kans om met The Killing Joke een herziene versie te maken. Hertekenen zou een te groot titanenwerk zijn, herinkleuren daarentegen, kon in de ogen van de artiest nooit kwaad. Diens redenen worden expliciet uitgelegd in het tussenwoord.

Of het daardoor verbetert? Neen. Met de hedendaagse mogelijkheden had Bolland er een echt ultiem en perfect gestileerd schouwspel van kunnen maken. Subliem en visionair is anders. Net het oog mankerend om NIET met aflopende kleuren te werken, je begrijpt zo'n professional niet. Minder is meer, is het gezegde. Terwijl meer nu in minder resulteert. Zelfs al is het nu minder extravagant en poparty, je voelt het element van de gemiste kans. Hoe vaak zet een uitgever immers het licht op groen om je strip te upgraden? Even onzinnig is de toevoeging van het Black & White verhaal... ingekleurd! Net de sterkte en essentie worden gekortwiekt om commercieel toch te scoren. Jammer. Net zoals dat het jammer is dat beide verhalen zonder slotwoord worden beëindigd. Dan verwacht je immers de daaropvolgende auteursverantwoording niet terwijl je in gedachten nog in het verhaal vertoeft. Desalniettemin moet wel gezegd worden dat ondanks deze negatieve randbemerkingen The Killing Joke wel degelijk een belangrijke klassieker is. In hoeverre de grap van de Joker dodelijk is, laten de auteurs suggestief in het midden. Worden de twee protagonisten op het eind mogelijks aangereden, een antwoord krijg je niet. Alan Moore diept het personage van de Joker uit met zijn verwrongen psyche gecreëerd door gebeurtenissen uit het verleden. Niet alleen het trauma liet hem overhellen naar de criminele zijde, ook bepaalde omstandigheden verergden de situatie met Batman als extra katalysator. De Joker wil bewijzen dat ook andere oprechte burgers hun moraal verliezen en de dunne lijn tussen goed en kwaad overschrijden, commissaris Gordon is zijn experimenteel instrument. Het geval Batman, da's andere koek. Hoe is die zo ver gekomen om in een even gek pak zijn gevoelens bot te vieren op de tegenstanders? Te gek, da's Alan Moores filmische scenario. Met een propere, netjes afgeronde Brian Bolland die strak de waanzin accentueert. Een waanzin die trouwens voortgezet wordt in de soms psychedelische inkleuring.
- Batman The Killing Joke ****
- BlackStone 2 ***
- Blauwe Verten, De 3 ***
De poezelige kat gaat voor een keer verder dan het rovende pad. Selina Kyle wil haar achtergrond uitklaren en bewijzen vinden van haar afkomst.

En gezien het ongunstige klimaat in Gotham, kan het geen kwaad dat ze even in Rome gaat snuffelen. Wat eerst een ingehuurde opdracht lijkt, sluipt dichter naar een familievendetta. Al beseft de dame zelf niet wat haar betrokkenheid is. Edward Nigma associeer sinds de verschijning van Jim Carrey in het pak als een overacterende, lange, slanke raadselaar. Tim Sale herbouwt hem tot een clowneske dwerg. Clownesk, niet zozeer vanwege schmink en vermommingen. Wel door zijn gedragingen die altijd wel iets bij Selina uitlokken. Het aangename van Rome zien en sterven zijn de verrassingen die Jeph Loeb onderweg in petto heeft. Na twee-drie deeltjes ontwar je enige systematiek en denk je dat Loeb gestructureerd opbouwt naar de climax met de ultieme confrontatie Batman-Catwoman. Misschien teleurstellend voor degene die de verwachtingen niet ingelost ziet worden, jij bent net blij door de extra wendingen. Krols en speels, zich af en toe op je schoot nestelend waar je al koesterend op streelt, Catwoman – Rome zien en sterven is een goed misdaadverhaal geworden. Tim Sale heeft jammerlijk het kleurstilisme van vroeger overboord gegooid en gebeurt een andere techniek om de pagina's op te vullen. Efficiënt, daar niet van, soms donker gedrukt. Al mis je de esthetiek van de sobere vlakken uit zijn Long Halloween-periode, te vergelijken met de inkleuring van de epiloog of de prachtige Donderdag-herinnering. Catwoman, sexier en uitdagender dan ooit.
- Catwoman Rome zien en sterven ***½
- Chapman 2 SC **½
- Chninkel, De - 25 Jaar jubileum editie ****½
- Club 27 1 Amy Winehouse **½
- Cowboy Henk Integraal Paperback *
- Cross Fire 3 HC ***½
- Cross Fire 3 SC ***½
- Dierenriem 4 **½
- Epstein - Het brein achter de Beatles ***
- F.C. de Kampioenen 76 **
- Gil St-André 10 **½
Een veel te duur boekje voor hetgeen het is. Voor bijna hetzelfde geld kan je tenminste één van Guy Deslisles autobiografische reisverslagen (hoewel eerder werkverslagen in een voor ons minder comfortabele, vreemde omgeving) meebeleven. Niet dat deze gids zo slecht is, integendeel. De vermakelijke manier waarmee de auteur zichzelf te kijk zet met deze minimalistische weergave van het onverantwoorde vaderschap is efficiënt, zonder franjes. Anekdotisch zet hij zichzelf te kijk met passages die elk ouderhart doen huiveren omdat mijnheer zich even liet afleiden en zichzelf boven alles en iedereen plaatst, zijn kind voorop. Natuurlijk wordt hij meteen veroordeeld en aan het kruis genageld. Maar in hoeverre weerspiegelt het ook niet de onachtzaamheid waarmee ieder van ons wel eens te maken krijgt omdat we uit puur egoïsme eventjes met onszelf bezig zijn. Dit coffeetable-boekje is van de geschenksoort, eentje dat je geeft aan kersverse ouders (liefst vaders, want moeders kunnen hier veel moeilijker de humor van inzien) die dringend verstrooiing nodig hebben en die willen bevestigd zien worden dat niet zij alleen onfeilbaar zijn. Lekker leuk lachen met andermans leed.
- Guy Delisle-reeks 5 Gids voor 'slechte' vaders ***½
Een welgemeende proficiat voor Jan Cleijne met zijn aantrekkelijk illustratieve weergave van honderd jaar Tour de France.

Natuurlijk is het schipperen en selecteren wat betreft de belangrijkste elementen of anekdotes uit die rijke geschiedenis en komt het ongetwijfeld voor dat er hier en daar een feit ontbreekt dat je zelf graag aangekaart had zien worden. In slechts 143 pagina's vertelt Cleijne behoorlijk veel. Knap is vooral de visuele benadering. Beginnend met sepiabeelden, alsof de filmrolletjes net ontwikkeld werden, het bezorgt de openingsscène een heerlijke retrotoets. Conceptueel zit het vaak snor, de man die zorgt voor de klop met de hamer (95), de ultieme tweestrijd tussen Hinault en Zoetemelk (105), de hemelse verschijning van de man in het geel (25-26). Cleijne ambieert geen puur realistisch fotorealisme. De gekende figuren zijn licht karikaturaal, duidelijk herkenbaar. Helden van de Tour is niet zo intens als de pareltjes die Lax rond het wielrennen bedacht, een Teenloze Adelaar voorop. Toch schrijft Cleijne even bezield zijn kroniek met heroïsche daden op het voorplan. Zonder humor te schuwen (loopt daar niet ergens Borat rond), zonder het zondige dopinggebruik te negeren. Helden van de Tour is meer dan een helfdhaftige poging om je terug te zuigen in die wereld van mythiek. Ze is immers geslaagd!
- Helden van de Tour ****
- Herinneringen aan een dode planeet 1 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 2 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 3 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 4 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 5 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 6 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 7 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 8 ½
- Herinneringen aan een dode planeet 9 ½
- Hiroshima - Gen Barrevoets 6 ***
Leven en laten leven in het eerste deel, terwijl de tweede helft uitpakt met liefde en dood. Motoro Mase stelt amper nog vragen over de context van het gebeuren. Kengo Fujimoto werd immers aan banden gelegd, al voelt hij zelf die morele gebondenheid niet. Is zijn achterdocht trouwens terecht? Zoals steeds focust de auteur zich voornamelijk op de protagonisten die ironisch genoeg gebombardeerd worden tot helden van de welvaartsstaat. Dat terwijl je de dood in de ogen moet zijn. Zelfs in deze ijskoude, keiharde tijdingen brengt Mase toch een stukje hoop, warmte en liefde, noodzakelijk om de bitterheid van het leven te counteren. Van een uitzonderlijk niveau waarin vrijblijvendheid zogezegd schuilt achter doorsneeamusement. Ikigami is een van de weinige strips die je laat stilstaan en verplicht om achterom én vooruit te kijken. Viva la vida.
- Ikigami 8 ****
- Jan, Jans en de kinderen 50 ***
- Jeroom 5 Ridder Bauknecht Te lui voor 3D **
- Jommeke 265 ***
- Julia von Kleist 1 HC ***
- Julia von Kleist 2 HC ***½
- Julia von Kleist 3 HC ***½
- Kiekeboes, De special 4 ***
Het lijkt wel of hetgeen Zidrou doet alles is wat tegenwoordig auteursgewijs de klok slaat. Alsof hij een patent heeft op Vrije Vluchtachtige stripromans, oneshots die trachten je kouwe zomerkleren door al de onvoorziene regen toch te raken. Waar hij vroeger niemand vond om zijn serieuze verhalen aan te slijten, staan ze plotsklaps overhaast te springen om diens kleinste pennentrek te publiceren. En Zidrou gaat daar gretig op in, grabbelt in zijn ideeënton en gaat ook vaak soms iets te gemakzuchtig een verbintenis aan met een artiest die het verhaal niet kan dragen. Man (Manolo Carrot) is zo'n man die de draagkracht niet heeft om de intimiteit in deze thriller te versterken. Trouwens Zidrou zelf vertrappelt zich door het menselijke aspect iets te veel te laten overschaduwen door het thrillergegeven. In De Klant had hij verder kunnen graven in de psyche van zowel hoer als van de manipulator (met het geld), zijnde de klant. De klemtoon ligt te nadrukkelijk op het entertainende. Man gebruikt een stilering die er geen is. Hij wisselt realisme af met het karikaturale, het ondersteunt de geloofwaardigheid niet. De inkleuring mag dan bewust fluorose zijn, ook hier ontbreekt nuonnuancering. Het uithangbord prikkelt en knettert niet. De Klant is een goeie Zidrou, ondertussen zijn we beter gewoon.
- Klant, De ***
- Kookaburra 6 HC **½
- Kookaburra 6 SC **½
Wie nu nog twijfelt aan de kwaliteiten van het trio Balak-Sanlaville-Vivès heeft ofwel Last Man 2 niet gelezen ofwel blijft die hardnekkig volharden in de nodeloze stelling als zouden manga's niets te vertellen hebben. Eerste troef: de afronding van het toernooi.

Terwijl een doorsneemanga doorgaans actie breeduit over meerdere delen smeert, wordt hierin toch een winnaar uitgeroepen. Ten tweede flirten de auteurs met nieuwe gegevens die naast het extra werpen van licht (Richards ontboezemingen) ook de plot laten overschaduwen door verdachtmakingen. Net nu Richard Aldana Adriaans moeder met veel sympathie kon inpalmen, blijkt er toch weer een addertje onder het gras te zitten. Daarnaast is er de speelsheid in woord en beeld. Uitdagend provocatief, natuurlijk spontaan. En als toemaatje pakken ze uit met een onweerstaanbare climax, gereed om een nieuw pad in te slaan. Voorlopig heb je geen last van Last Man.
- Last Man 2 ****
- Lijst 66 4 **½
- Madonna van Pellini, De 1 **½
- Michel Vaillant anno 2012 10 ***½
- Michel Vaillant anno 2012 11 ***
Waarom niet een buitenlandse succesformule transponeren naar een Europees stripformaat moet Zidrou gedacht hebben. De analogie met Death Note ligt immers iets te sterk voor de hand om de overeenkomst te negeren. Gelukkig leert Zidrou uit de zwakheden van het origineel en zet hij het gegeven naar zijn hand. De voorlopige kleinschaligheid van het project (een tweeluik met eventuele succesoptie op vervolgen) en het wegblijven van het oeverloos gepalaver rond de gedachtestromen zorgen voor een snel evoluerende dynamiek. Wat de deelnemers oorspronkelijk als een 'kinder'spel beschouwen, wordt ineens keiharde realiteit. Nemen gedane zaken geen keer meer, het tweede deel moet het uitwijzen. Ers en Borecki zijn niet de meest getalenteerde tekenaars om de jeugdthriller op te fleuren, hun bijdrage is efficiënt en doet het filmische scenario geen onrecht aan. Je smacht naar de ontknoping, als dat geen goed teken is?
- Moederkillers 1 ***½
- Mr. Nobody 1 **½
- Murena 9 ***½
- O.D.E.SS.A. 2 **½
Sinds jaar en dag gebruikt Bruno Marchand eenzelfde kleurenpalet om sfeer te scheppen. Hoe koud de weersituatie ook is, de pagina's stralen steeds een zekere warmte uit. Charme heet dat. Consequent en met bravoure is dat zijn sterkste troef, een talent dat hij vroeger nog deelde (met Marvano), nu enkel op zichzelf toepast. Ze maskeren een zekere lichtheid in de tekeningen. Qua decors werkt Marchand behoorlijk minutieus (een opvallende wagen, Parijs), het zijn de emotieloze poppetjes die er een beetje dunnetjes (haast letterlijk door de fijne inktlijnen) bijlopen. Zij zouden dan ook meer karakter, meer persoonlijkheid moeten krijgen door de woorden en daden. Zouden, want helaas is dat niet zo. Marchand zweeft en bezorgt Marianne de trip van haar leven, de zoektocht die ze onderneemt om haar vader terug te vinden, wordt voortdurend voortgedreven door (onwaarschijnlijke) toevalligheden. Een ontmoeting hier, een openbaring daar. Net als in een slechte detective waar alles constant wordt aangereikt. Bovendien stelt ze zich steeds zo seuterig op met een melodramatische melancholie als drijfveer. Een paar stappen naar het licht is daardoor te licht-voetig.
- paar stappen naar het licht, Een 1 ***
- paar stappen naar het licht, Een 2 ***
- Pierkes, De **
- Pierkes, De Luxe **
- Pijl van Nemrod, De 6 ***
Garth Ennis, de koning van het provocatieve, pakt uit met zijn parabel over een priester die op zoek gaat naar rechtvaardigheid. Alles wat een mens ook maar kan overkomen, het komt hierin voor én ook over.

Excessieven troef met wansmakelijke, ongemakkelijke ensceneringen waarbij je maag keert. En dat allemaal in de naam van de Vader, de Goddelijke essentie die geen enkele keer intervenieert. Waarom zou hij? Dat die klotemensen met hun verwaand gedrag voor een keer hun eigen boontjes doppen. Hij is er immers vandoor. Op zich is de inhoud best interessant, de mens tegenover zijn schepper, een invraagstelling van het hoe, wat, waar en waarom. Toch zeker met al het onheil dat hier op Aarde wordt aangericht. Maar aangezien er geen maat staat op Garth Ennis' extravaganza, heb je moeite om de pompeuze clash der menselijke titanen zelfs met de nodige zelfspot en satire met open armen te verwelkomen. Bovendien zijn Steve Dillons geportretteerde mensen (of wat ze ook voorstellen) even (toepasselijk) tweedimensioneel, dat je van esthetiek moeilijk kan spreken. Gelukkig wordt je honger gestild door een enorm dikke Preacher-bijbel, al is het laatste woord nog niet gezegd. Amen.
- Preacher 1 ***
- Prometheus 5 **
- Psy, De 19 ***
- Ravine 1 **½
- Ravine 2 ***
- Rooie Oortjes Special 30 jaar! **
- Sigmund DSM - De Sigmund Methode ****½
- Sisco 6 ***
- Spynest 2 ***
Natuurlijk kan je er moeilijk omheen om Superman geen superdaden te laten verrichten en natuurlijk kan je er moeilijk omheen om Superman geen superschurken te laten bevechten. Dit tweede deel uit de kroniek van Supermans genesehervertelling door Straczynski bewandelt minder het pad van het menselijke (hoewel Superman zich vragen blijft stellen), de focus verschuift naar de wereld rondom hem waarin de tegenstelling goed-kwaad zich concreter manifesteert. De zogezegde bondgenoten blijken niet altijd even constructief te zijn, getuige de overheidsinmenging. Een slimme zet om na het ultieme wapen (Superman) te zoeken naar een gelijkaardig instrument om -indien in tijden van crisis en tegenstand- die van zijn sokkel gevallen bondgenoot toch te kunnen counteren. Met catastrofale gevolgen. Dit tweede deel is dan wel minder intens, de man achter het S-symbool en met de masculiene 10-pack is menselijker dan ooit.
- Superman Earth One Boek 2 ***½
- Superman for tomorrow **½
Als het geen piraten zijn die ineens weer aan de striphorizon opdoemen, komt één of andere uitgever wel met een pilotenstrip op de proppen. Niemand zag indertijd heil in de verdere Nederlandstalige exploten van Tanguy & Laverdure, Arboris waagt er zich na 11 jaar toch aan (oorspronkelijk verschenen in 2002!). Het eerste gedeelte situeert de militaire operatie van de hoofdrolspelers met komiek Laverdure die capriolen uithaalt en zich zoals steeds manifesteert als de Sonny Tucson-tegenhanger voor Dargaud, je kent hem wel, de clown uit Buck Danny. Halfweg wordt het echter helemaal ernst en ziet Tanguy zich genoodzaakt om zelfs in een heroïsche bijne one-man-show de vijand te verschalken. Politiek correct, technisch verantwoord, net hetgeen je eveneens in een doorsnee Buck Danny terugvindt. Verrassend entertainend in het genre.
- Tanguy en Laverdure 26 SC ***
- Territorium 1 HC **½
- Territorium 1 SC **½
- Territorium 2 HC **½
- Territorium 2 SC **½
- Thomas Silane 6 ***½
- Vakantiepret Zomeralbum 2013 ***½
- Verloren Paradijs 5 **
- Verloren Paradijs 6 **
- Virginia 1 ***
- Voetbalgek! 4 **
- Wielergek! 4 *½
- Witte Klauw 1 ***½