Even dodelijk: een Ikigami of 100 kogels

De ultieme grens van Ikigami - The ultimate limit is absoluut nog niet bereikt.

Terwijl het resterende tiende deel voor de afronding moet zorgen, blijf je voorlopig met vele onbeantwoorde vragen achter. Het werkt immers behoorlijk ontwrichtend, die afstandelijke verzetshaarden, terwijl je innerlijk meer en meer protesteert. Het onbegrip ten opzichte van de 'welvaartsprincipes' (via de welvaartsvrijwaringswet) had je al van in het begin, al bleef dat sterk gemaskeerd door de intensiteit van de slachtofferverhalen over de personen die een Ikigami in handen gestopt kregen. Fujimoto was de groeiende protagonist waarmee je anticipeert. De persoon die geleidelijk revolteert, Motoro Mase durft hem af te zwakken, zelfs met hangende pootjes terug in het gareel laten lopend. Atypisch voor een 'held'. Een doelbewuste keuze om de lafheid van de mens weer te geven? Dé helden van het verhaal (van alle verhalen) zijn degenen wiens laatst uur (of dag) geslagen heeft. Met hen weet Mase de juiste snaar te bespelen. Intens. Bij het einde van dit deel bekruipt je het onaangename A clockwork orange-gevoel je. Alsof iemand een lobotomie onderging.
- 100 Bullets 4 ****
- Alex 32 **½
- Ikigami 9 ****
- Rode Ridder, De 239 **
- Sofie 3 **½
- Wolkenvolk, Het 3 ***
- Zeven 10 **½

De bijgelezen oudjes:

Het zal ongetwijfeld een toevoeging zijn van de uitgever, maar "Einde van deze schitterende vijfdelige reeks" onderaan de laatste pagina mist ter afronding toch enige bescheidenheid. Laat de lezer dit zelf bepalen en bevestigen. Hoe is het zo ver kunnen komen met Névé? Dat hij dag in dag uit zich niet kan binden aan een meisje. De 'jongen' is ondertussen dertig en leeft nog steeds afgezonderd, weinig moeite opbrengend om een relatie te onderhouden. Een omstaander/voorbijganger opent hem de ogen, confronteert Névé met de zwarte verlangens die zijn ziel verteren. Liep het allemaal mis met die ene, cruciale en machteloze relatie, Emily de ongrijpbare. Dieter en Lepage hebben durf om de relationele poëzie van de reeks een onvoorziene wending te geven. Maar je vraagt je af of die overstap van geaardheid wel in dit kraampje past. Gewaagd, dat wel. Geslaagd, dat minder. Uit de bijna tweehonderddertig voorgaande pagina's waarin Névés lot bezegeld werd, kon je niet opmaken dat hij uiteindelijk naar een andere kant zou overhellen. Waar zijn de tekenen in al het voorgaande? Desalniettemin is zwarte verlangens een moedige strip die maturiteit uitstraalt.
- Eva en Adam 2 ***
- Névé 5 HC ***½
- Névé 5 SC ***½