40 olifanten 2 - Op oorlogspad 2 - McCurry, NY 9/11 - Piet Heyn 3 - Victus 3

40 olifanten 2

Florrie ziet haar positie verzwakken terwijl inspecteur Sacks meer en meer druk op haar legt om de gangsterbende ten val te brengen. Net dat moment kiest Art Stocker, de peetvader van de 40 Rovers, voor de aanval tegen zijn rivalen.

Virginie Augustin wordt minimalistischer met de dag, op het slordige af. Maar hé, in dit naoorlogse Londen kan het geen kwaad om zo groezelig uit de hoek te komen. Het hoort bij deze donkere, sombere periode (denk ook aan Mick Mac Adam. Dat extra surplus wat zij voorheeft op andere middelmatige stripauteurs, is haar visuele vertelstijl en pagina-indeling. Inhoudelijk weet je ondertussen hoe de vork in de steel zit en ken je de machinaties van de organisatie, al blijft dubbelzinnigheid troef. Hoewel je eerst verwachtte dat het hierbij zou eindigen, ligt de rode loper open voor de ultieme climax. Benieuwd wat tovernaar Kid Toussaint nog uit de hoed tovert.
15-10-2019
7/10

Op oorlogspad 2

Aan de zijde van het grote opperhoofd Sitting Bull neemt ook Red Leaf aan de strijd deel. Dat is de man op wie Diane verliefd is.

Dat eerste prentje op pagina 3, wauw. Knap werk van Zuzanna Zielinska. Bourgne verweeft het historische How the West was won-aspect met een persoonlijk drama, de trapper en zijn onbeantwoorde liefde. De scenarist kruidt met een extra pittige verrassing, om van te smullen, al is Diane daar minder mee gediend. Het venijn zit hem in de staart. Pagots tekeningen zijn niet buitengewoon, wel net als het verhaal begeesterd genoeg om na lezing de historische thriller te koesteren. Op naar het vervolg.
15-10-2019
7/10

McCurry, NY 9/11 HC - SC

Sommige mensen zijn altijd op het verkeerde ogenblik op de verkeerde plek. Fotograaf Steve McCurry is zo iemand. Hij was in New York op 11 september 2001, maar ook in 2015 in Parijs tijdens de aanslag op de Bataclan en in Afghanistan tijdens de strijd tegen de Taliban. Maar wat voor iedere gewone reiziger een verkeerd moment is, is voor een fotograaf een kans om een zeer bijzondere reeks foto’s te maken en dat deed Steve McCurry dan ook iedere keer. 

Duidelijk geïnspireerd op Emmanuel Guiberts De fotograaf voelt Morvan zich geroepen om het verhaal van achter zijn lens beeldend verteller McCurry in strip om te zetten. Het is een semidocumentaire geworden die de realiteit dichter brengt bij mensen die net het medium lezen om veelal aan de realiteit te ontsnappen. Uiteindelijk heb je slechts het gevoel dat het een lapmiddel is om met de foto's van de fotograaf uit te kunnen pakken. Die zijn indringend, edoch komen ze tussen de getekende sequenties niet tot hun recht. Losstaand achterin is het immers veel interessanter. Tekenaar Jung Gi Kim heeft niet de draagkracht om met de foto's te concurreren, zijn lijnenspel is te vluchtig (pagina 30), de inkleuring onrealistisch arm. Verwacht geen gestructureerde biografie, verwacht geen allesverhelderend overzicht. Dit is een momentopname, een snapshot. De zes op tien is voor de foto's.
17-10-2019
6/10

Piet Heyn 3 HC - SC

Niet veel mensen weten dat Piet Heyn in zijn jonge jaren ook een keer naar de Oost is gevaren en over die tijd gaat dit verhaal.

Je kan John Heijink niet beschuldigen van inconsequent te zijn. Hij blijft volharden in de boosheid met zijn steeds aflopende pagina's, tekeningen die nooit echt rust uitstralen, personages vaak in close-up, vaak uit het kadertje springend en uitermate expressief gesticulerend. Nochtans oogt het allemaal professioneel, toch knaagt er iets aan de grafiek, net als de hardnekkige wijze waarmee de auteur het geschiedenislesje afhaspelt. Hier word je warm noch koud van.
17-10-2019
5/10

Victus 3

Juli 1713. Er spoelde een geestdrift voor oorlog over de stad. De Barcelonezen trotseerden het gevaar met een volledig tegen de omstandigheden indruistende vrolijkheid.

Qua ten top gedreven drama kan dit inderdaad tellen. Van kill your darlings gesproken, Piñol laat op het einde de tranen rijkelijk vloeien, een hartverscheurend afscheid dringt zich op. De uitdieping had meer tijd in beslag mogen nemen, uiteindelijk zijn drie albums onvoldoende om het levenspad van Marti volledig uit te beelden. Dalmases is niet de allergrootste artiest, toch heb je bewondering voor zijn filmische inzet vol variatie. Victus rondt de cyclus mooi af met de vergaarde wijsheid als summum van het leven.
19-10-2019
7/10