Ze is niet van mij, wel van Avatar

De strip zit vol met clichés zoals het vaak voorkomt in manga's. Het Avatar-schrijversteam weet hoe er mee om te gaan en zorgt voor een evenwichtige mix van avontuur. Terwijl de hoofdpersoon een aanzwellende oorlogsbrand probeert te blussen, houden Sifu Toph en Sokka zich bezig met de leerlingen van de Beifung School, een stelletje nietsnutten dat van hout geen pijlen weet te maken. Rijkelijk gevuld is De belofte met veel spanning, humor en sensatie. Superleuk.
- Aria 4 (Dupuis) ***½
- Aria 4 (Le Lombard) ***½
- Avatar - De legende van Aang 2 ***½
In de vroegere avonturenfilms verzoop de hoofdpersoon wel eens in de onwaarschijnlijkheden. Holderdebolder van de ene ongewone in de andere situatie terechtkomen en er toch zonder kleerscheuren uitraken. Eenzelfde gunstig lot is Ali beschoren. De tekst op de achterkaft bevestigt. Duits - Brits - Italiaans - Zwitsers, de man is een kameleon die zich, ondanks de oorlogsdreiging, voortdurend weet aan te passen. Dat is niet meer te nemen met een korreltje zout, eerder een rots! Die onnatuurlijkheid wordt gelukkig verzacht door de kleurrijke en soms romantische taferelen. Soms zijn het wondermooie kijkplaatjes. Hetgeen Zumstein nodig heeft is een begeleidende scenarist.
- Woestijnvalk 3 HC ***
- Ze is van mij! 1 **½

Testamentair en het moeilijk uitspreekbare Niourk

Deze reeks is een fijn speeltje voor Alex Alice nu hij zonder Xavier Dorison er zijn fantasie op mag botvieren. Testamentair of niet, het geloof wordt danig op de proef gesteld, menig uitdaging om bij God een antwoord te vinden, loopt op een sisser af. Daardoor blijft het prekerige ingeperkt, al zijn er hoogoplaaiende discussies die de toekomst zullen meebepalen. Met daar tussenin natuurlijk het avontuur, de noodzakelijke queeste op zoek naar de waarheid. Als die tenminste bestaat. Alex Alices storyboards zijn minder uitdagend dan voorheen. Daar waar hij vroeger met een indrukwekkende dubbelspread splash page werkte (met daar extra kadertjes ingelast), schrapt hij de visuele spielereien en keert terug naar de essentie. Met Thimothée Montaigne heeft hij de geschikte spitsbroeder gevonden die hem kopieert.
- Derde Testament, Het 7 ***½
- Dierenriem 12 **½
- Dierenriem 13 ***
Benieuwd waar Niourk uiteindelijk zal eindigen. De grote ecoramp heeft heel wat kwaad aangericht, het zwarte kind krijgt de kans om zich als een I am Legend te manifesteren. Een messiasrol is voor hem niet weggelegd, gezien het destructieve karakter. Nu je weet waar de reeksnaam naar verwijst, heb je respect voor Stefan Wuls visionair doemdenken. Hopelijk komt het in het derde deel toch nog goed met de mens. Vatine puurt zijn tekeningen tot een efficiënt minimalisme uit. Met passende kleuren als kers op de taart.
- Niourk 2 HC ***½
- Uuterwaerdt 1 ***

Highland-er en Sperwers

De enige fout die Philippe Aymond in deze Highlands begaat, is het niet schilderen van de schilderijen. Dat is nu echt die ene ontbrekende schakel om de strip volledig af te maken. Al propt hij de plot vol clichés, de mengeling ervan zoals een artiest zijn kleurenpalet mengt tot specifieke pigmenten levert een heerlijke mix op van muysterie, politieke thriller, romantiek, actie en avontuur. Opwindend, toch wanneer je ongeduldig en wellustig wacht op het nakende vervolg.
- Highlands 1 ****
- Nieuwe vrienden ***
- Willems Wereld 15 HC **½
- Willems Wereld 15 SC **½
De beste historische strip met vrijelijke inslag krijgt dus na Wuivende veder een tweede vervolg. Gelukkig zich niet meer afspelend in de Nieuwe Wereld, Arianne hoort daar minder thuis. Arianne is terug op vaderlandse bodem om fouten uit haar verleden recht te zetten. Voor Cothias de gelegenheid om deze romantische fictie in een thriller te gieten, trachtend het zo geloofwaardig mogelijk voor te stellen door de zoektocht te koppelen aan historische feiten. Helaas zonder Roodmasker (wat zou een weerzien een mooie revival kunnen opleveren voor deze vrijbuiter), andere degens worden wel gekruist. Nieuwe bondgenoten duiken op, Alexandre Dumas blijft een stempel drukken op de visuele literatuur. Juillard heeft zijn dynamische statigheid de laatste jaren laten inperken door Blake en Mortimer-uitstapjes. De artiest vindt het enthousiasme van vroeger helemaal weer weer, met als extra troef zijn ijzersterke inkleuring. 15 jaar later, een meer dan aanschouwelijk schouwspel.
- 7 levens van de Sperwer, De 12 ***½

Voor Watchmen Watchmen werd

Natuurlijk wringt de schoen met het oprakelen van het afgesloten epos Watchmen. Het is immers heiligschennis om daarop een dissectie uit te voeren. Probeer je daar dan toch eens van los te koppelen en ja hoor, het resultaat is verbluffend. Azzarello en Jones zorgen voor een toepasselijke (pre)continuïteit. Waar komt de Comedians bitterheid, sarcasme en sadisme vandaan? Azzarello creëert de omstandigheden en haalt er een belangrijk stuk Amerikaanse geschiedenis bij. Blake als idealist aan de zijde van die twee politiek zeer ambitieuze broertjes. Eén dingetje waarover je struikelt: wanneer Blake beseft dat ze hem er hebben ingeluisd, is hij dan niet een te grote Amerikaanse patriot dat hij in plaats van zich tegen het systeem te keren, hij zich afwendt door elders oorlogje te voeren. Ineens vallen zijn vigilante principes weg. Blake is volledig gedesillusioneerd wanneer hij stilletjes aan merkt dat de macht zich van hem afkeert: de voorbode van wat uiteindelijk helemaal tot Watchmen zal leiden. Comedian heeft zijn plaats verdiend (op de markt). Mede door het uitstekende scenario van Azzarello. Maar ook JG Jones geeft de figuur (en de omgeving) van de comedian een sterk en reëel karakter. De inkleuring zorgt voor de definitieve krachtige afwerking.
- Balling, De 2 **½
- Before Watchmen Comedian ****
De meest mythische vigilant krijgt ook een uitgeschreven achtergrond, een verleden dat hem onfeilbaar zal maken. Azzarello kiest niet voor een lange periode om het verleden van Rorschach uit te spitten zoals bij Edward - the Comedian - Blake. Je volgt de vrij kwetsbare gemaskerde misdaadbestrijder die een iets minder ethische code hanteert tijdens de zoektocht naar crimineel Rawhide. Ondertussen terroriseert een psychopaat Silence of the lambs-gewijs de straten van New York. De kroniek van Rorschach is minder intens dan die van Blake. Hier hadden de auteurs veel meer mee kunnen en moeten doen. Misschien komt dat door het niet zo onfeilbare gedrag van de held. Alsof hij helemaal niet opgewassen is tegen de misdadigers die hij bestrijdt en niet sterk in de schoenen staat. Bermejo tekent rauw met een zeker fotorealisme. Kon intenser.
- Before Watchmen Rorschach ***½
- Lijst 66 5 ***

Een guardian met een enorme angst

Stefan Wul jaagt je angst aan met deze Enorme angst. Hoe ondenkbaar is het dat de poolkappen smelten, net als al het andere ijs op aarde. Met enorme tsunami's tot gevolg. Beklemmend en beklijvend is de overstromende vloedgolf. Nochtans, zeer eenvoudig geïntroduceerd zonder al te veel poeha. Denis Lapière verwerkt efficiënt, schrijft niets te veel en laat het grootste deel aan het visuele over. Mathieu Reynès heeft een niet alledaagse cartoony stijl voor de personages, de decors vult hij realistischer in. Extra indringende versterkers zijn Chillon en Colomba die met hun kleuren het levensecht maken. Leidt De opstand der oceanen na Nausicaa een nieuwe natuurzuivering in?
- Dark Dragon Books Art collection - The best of Mike Ratera **
- Enorme angst 1 HC ****
- Enorme angst 1 SC ****

Uitgever Don Lawrence Collection haalt niet het beste van Robbert Damen naar boven. De voorkafttekening met weinigzeggende geel aflopende achtergrond is niet meteen het aanstekelijke uithangbord. Jammer, want Damen toont in deze eersteling behoorlijk wat in zijn mars te hebben. In mindere doen (dat kan zelfs op één pagina afzonderlijk al zijn) evenaart hij artiest Ers met zijn Duivels van Alexia. In topvorm echter sluimert er een beetje Bodart in de genen. Green Manor is niet ver af. Jammer dat de auteur kiest voor uitgesponnen verhalen en niet zo maar overgaat tot een strakke indeling zoals bij de voormelde Green Manor-reeks. Om meer episodes af te leveren moet je echter meer ideeën spuien. Laat je spiritistische hersenspinsels nog meer de vrije loop, Robbert.
- Guardian 1 HC ***½
- Guardian 1 SC ***½

De film van Ome Willem: Paths of Glory

Glorieus en glorierijk, wat een statement van Stanley Kubrick. Menig kijker zou zich kunnen storen aan de setting ingevuld door anderstalige acteurs. Waarom wil deze Brit überhaupt graven in de Franse oorlogsgeschiedenis? Wilde Kubrick zich plichtbewust aan Humphrey Cobbs houden? Is het niet eenvoudiger meteen het universele karakter van de film te beklemtonen. Deze onverantwoorde situaties deden zich immers aan elk front voor. Donkerrood kleurt deze grijze prent wanneer het recht niet zegeviert. Ondanks het succes van Douglas' enquête wordt aan zijn verzoeken geen gehoor gegeven. Fatalisme troef waarbij de hoge piefen buiten schot blijven. En de arme sukkelaars onderaan de ladder, ach, da's maar slachtvee dat in geval van compromitterende gebeurtenissen geofferd moet worden als voorbeeld. Paths of Glory, een aanklacht die de menselijke ziel blootlegt: lafheid, oprechtheid, verantwoordelijkheid en eerlijkheid in een film vol dreigende grootsheid. Wie De paden van de roem kent, weet waar Jan Bucqouy en Daniël Hulet de mosterd vandaan hebben gehaald. Mosterd niet alleen, ook het gas.
Paths of Glory. 1957. Stanley Kubrick. ****

Deep in de poëtische oceaan van Whaligoë

Stéphane Betbeder als een echte Bec-adept zwevend op een tapijt van mystiek. De wereld is naar de haaien en wij kunnen er belachelijk weinig aan doen. Het typische pandemieverhaal met het uitsterven van ons ras dat centraal staat. Wie is ervoor verantwoordelijk? Wie kan deze ramp een halt toeroepen? Massa-extinctie is een mix van Outbreak, Walking Dead (maar dan zonder zombies), Stephen Kings de Beproeving (maar dan zonder het religieuze), Carthago (zowel boven als onder water) en Ridley Scotts Prometheus. Het slot zal uitmaken of de missie geslaagd is.
- Deep 2 ***½
- Eugène 6 ***
- Fokke & Sukke Aan de dunne ***
- Swamp Thing 6 **½

Constant beschuldig je schrijver Yann van hoogdravendheid en onnatuurlijk literair gezwets in een ongecultiveerde plattelandszone. Eens je het einde bereikt eerbiedig je hem voor de gewaagde insteek om eens niet vanzelfsprekend met taal en teken uit te pakken. Terwijl je je in het begin vooral zoet houdt met Virginie Augustins onderschatte minimalistische tekeningen, groeit de inhoudelijke pathos tot een hoogtepunt. Yann laat zelfs pistes open voor vervolgen (Wilde, de dandy uit Londen). Hij mag er zich gerust aan wagen. Liefst zo snel mogelijk.
- Whaligoe 2 ***½

De film van Ome Willem: Smokin' Aces 2 Assassins' Ball

Die Pesce is geen groot licht. Ordinair (het geval met de priester), bloeddorstig (de breinchirurg) en geestesgestoord (de Tremors). Guy Ritchie kopiëren doe je niet zo maar. Om Lock, stock and two smoking barrels te evenaren moet je van betere huize zijn. Daar heb je visueel inzicht voor nodig, dan moet je de juiste soundtrack erbij plakken en eveneens overtuigende acteurs te zien vinden. Hoewel, acteurs. Bordkartonnen figuren zijn het, spektakelgerichte karikaturen. Zo artificieel. Wie heeft het gemunt op Walter Weed? Tom Berenger op de B-rol! Memorabele inside joke: Lester Tremor zegt dat Walter Weed lijkt op "that dude, the one in Platoon." Die "dude" is Tom Berenger, de kwaadaardige sluipschutter in Oliver Stones film. Het enige waarom je de film wil uitkijken is de reden waarom barbertje moest hangen. Als twee honden vechten om een been, dewelke loopt er dan mee heen? Blijkt het ineens een politieke inslag te hebben. O, wat zijn we moedig, wij Amerikanen, om onszelf zo te durven bekritiseren. De poging om The Usual Suspects de loef af te steken, is lachwekkend.
Smokin' Aces 2 Assassins' Ball. 2010. PJ Pesce. **

Op een kogel meer of minder zien ze in 100 Bullets niet

Zo hoort een strip te zijn. Visueel je entertainen tussen de lijntjes door zonder je storend af te leiden van de essentie. En schrijven met een taalkundig plezier waarbij zinnen de ingekapselde verbeelding doorprikken. "Hij wist dat ik niet alleen m'n gezicht verborg" terwijl het gelaat van Milo ingezwachteld is. Of wat dacht je van: "Mevrouw Rockefeller was me er eentje. Zoals de meeste vrouwen bezat ze de verwarrende eigenschap om in één adem te liegen en de waarheid te vertellen!" En al even lyrisch: "Nee, die dame is zo glad als het dunne ijs waar ze op loopt." De reeks 100 Bullets bereikt in deze bundel een hoogtepunt, al blijft de overkoepelende 'organisatie' op de achtergrond. Jammer dat de twee inleidende hoofdstukken in de vorige compilatie zitten. De minutieuze detective is een papieren Angel Heart. Harry Angel op recherche naar een fantoom die hij dichter bij huis moet zoeken dan verwacht. Durft hij in de spiegel te kijken?
- 100 Bullets 9 ****½
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 7 **½
- Fokke & Sukke Aan de studie ***
- Valstrik op Zarkass 2 HC **
- Urbanus 157 **

De film van Ome Willem: The Expendables 2

Ouwe knarrenspektakel waarbij je je vooral afvraagt wie welke stunt zelf uitvoert. Het begin heeft een zekere gelijkenis met de remake van The A-Team, zat er daar ook niet eentje gevangen die bevrijd moest worden? Uiteindelijk is The Expendables 2 ook een restyling van de B-films uit de 80-er jaren. Niet verwonderlijk met de uitgerangeerde 'acteurs' van toen die nu broederlijk naast elkaar vechten. Indertijd rivalen, nu uit dezelfde geldton grabbelend. Jason Statham is het buitenbeentje. Alles draait rond de gedeclameerde oneliners genre "If I don't get this back, you'll be terminated!" Zoiets moet je vooral tegen Arnold Schwarzenegger zeggen. Niet verwonderlijk dat "I'll be back" ook te horen valt, net als Yippee-ki-yay en er verwezen wordt naar Cobra, Rambo. Veel verhaal zit er niet, als het maar ontploft, knalt en uiteenspat tot het excessieve toe. Mobiel en supersportief zijn de oudgedienden dan wel, hun gehoor ging er duidelijk op achteruit. De technicus van dienst moest blijkbaar de knopjes wagenwijd openzetten om het gemis aan inhoud op te vullen. Kijk je, doe het met oordopjes aan! Jean-Claude van Damme kan na zovele jaren nog steeds geen Engels spreken. Bovendien eigent hij zich de rol van de slechterik toe. Daar gaat de Belgische reputatie. Of mogen we trots zijn op zijn fameuze karatetrap. Een half sterretje meer is voor de golden oldies. Stallone en c° vallen met de vleugeldeur in huis. Al die bloeddorstige vernielzucht (een helikopterpropellor!) voor het goede entertainende doel.
The Expendables 2. 2012. Simon West. **1/2

Iets anders dan Druïden: Aspis

Een thriller waarvan het plezier afdruipt, dat is Aspis. Vermakelijk amusement zonder plat te zijn. Het contrast tussen de hoofdrolspelers maakt het extra genietbaar. Enerzijds de kordate, feministische vrijgevochten dame haar professionele plek in een nog conservatieve maatschappij opeisend. Anderzijds de flirterige, slungelende betweter die toch iets meer is dan een nalopertje. Je verwacht in Twee Noord-Franse indianen niet meteen een ontknoping annex oplossing voor de verdwijning van de geestesbroer. Het gebruikelijke tweeluik wordt op natuurlijke wijze verlengd met de échte dreiging waar zelfs de politie en voormalig baas achter zit. Superleuk met achterin een goed, begeleidend dossier.
- Aspis 3 ****
- Woestijnvalk 2 HC ***
- Woestijnvalk 2 SC ***

De film van Ome Willem: Ali G Indahouse

West Side Staines versus de East Side. Het lijkt in de beginfase wel een kopie van Baz Luhrmanns Romeo en Juliet, de twee rivaliserende gangs vechtend om een stukje turf. "Life is the most precious gift that Jah has given us" om daarna een geweer ter hand te nemen en er op los te schieten. Martin Freeman als lid van de gang, getalenteerd het hiphoptaaltje citerend. "This is what Kentucky is for the chickens." Seksisme, subtiele vulgariteiten zal je hier niet in vinden. Sacha Baron Cohan is de ongeletterde idioot die van zijn mentale achterstand een wapen maakt. Zalig de simpelen van geest: "I is spasticated", zelfs uit zijn mond klinkt het natuurlijk. Het mannetje van de straat die eventjes politiek mag bedrijven, al is dat enkel voor de schone partijschijn. De idealist blijft geloven in een betere wereld. Volgens zijn normzen weliswaar. Hilarisch om die oerserieuze Britse acteurs in hun mooi gestreken hemd te zien staan. Eén woord: RESCEPT. Ali G oog in oog met een vertegenwoordiger uit Kazachtstan. Als dat Borat niet is. Ali G Indahouse, een verhaal met een vertrouwenswekkende moraal. Toffe soundtrack.
Ali G Indahouse. 2002. Mark Mylod. ***1/2

January Jones in Memphis

Rik is gewoon Kuifje (pagina 8, kader 11). Hoe vaak kom je ze nog tegen, van die onnozele naamgrapjes die hun effect niet missen. Sjeik Al Te Dwahz (al te dwaas) versus sjeik Push Pasha (poespas) op pagina 10. De sjeik houdt van Rudolf Valentino en dweept met de Amerikaanse Hollywood-films. Geen duizenden blikken krab met gulden scharen, wel ontelbare boeken van Kuifje. "Heidense godslasterlijke plaatjesboeken" (pagina 14) brengen de wapenbevoorrading in het gedrang. "Dat ik ooit gedacht heb dat mensen daar geld voor zouden willen geven" (17-10). Eric Heuvel, één van de weinige artiesten die Hergé weet te benaderen. Vooral in de eerste periode van de January Jones-jaren, eind '80, mid '90. Lodewijk is op dreef met een heerlijk gevarieerd scenario. Toch zeker in de openingsscènes. Hij plukt in het museum de ene humoristische vrucht na de andere. Gniffelen geblazen in een avontuurlijk avontuur. Eens de schattenjacht definitief begint (halfweg het boek) is de spontaneïteit en de lol er af. De serieux waarmee Lodewijk de actie opvoert is minder efficiënt. Eindbalans: **** voor de tekeningen en het eerste gedeelte. ***½ voor de rest.
- January Jones 3 HC - DLC ****
- January Jones 3 SC - DLC ****
- January Jones 3 - Big Balloon ****

Rodolphe en Marchal creëerden reeds een pseudo-SF-thriller met het erg boeiende The Village, een dicht-bij-huis-drama waarbij de fictie moeilijk van de realiteit te onderscheiden valt. Van hetgeen we beleven. Roos en Louis zijn de enige kritische zielen die enigszins bedenkingen hebben bij de specifieke ontwikkelingen. Belangrijke opmerking: waarom nu pas? Wat bezielt Louis ineens om aan zijn zekerheden te twijfelen? Met Roos als interveniërend vertrouwenspersoon. Intrigerend, da's het minste wat je kan zeggen. Met tussen de twee protagonisten in een even bizarre milde femme fatale. Memphis is een kruising van Westworld met Invasion of the Body Snatchers. Er sluimert iets en je weet nog niet wat precies. Je wantrouwende voelsprieten staan op scherp, behoedzaam onderga je verwonderd deze reis. Spannend.
- Memphis 1 ***½

De film van Ome Willem: World Invasion Battle Los Angeles

Stoer soldaatje spelen en vechten tegen een buitenaardsee vijand, daar draait het allemaal om. Amerika kan die dreiging goed gebruiken, al was het maar om de wapenrace weer op te voeren. Fase 1: de protagonisten beter leren kennen. Fase 2: de dreiging (na een half uur hebben de opponenten een 'gezicht'). Fase 3: het overleven. Fase 4: de slachtoffers. Fase 5: het al dan niet overleven. Dit is nu eens handige IMDB-informatie. "The film is inspired by the real life incident known as the Battle of Los Angeles, during World War II. On the night of 24-25 February 1942, unidentified aircraft were allegedly spotted in the airspace above Los Angeles. Suspecting it to be the Japanese, a blackout of the city was ordered and over 1,440 rounds of anti-aircraft ammunition was fired. Upon finding no evidence of the existence of any enemy aircraft, the incident was declared to be a "false alarm". The event has since been chalked up to as being a result of "war nerves", likely triggered by a lost weather balloon and exacerbated by stray flares and shell bursts from adjoining anti-aircraft batteries." Een leuk weetje waar je niet bepaald een spektakelfilm zoals deze van moet maken. Ideaal voor een Orson Welles-hoorspel.
World Invasion Battle Los Angeles doet denken aan District 9, deze laatste haalde interessantere racistische motieven aan, iets dat minder spektakelwaarde heeft.
World Invasion: Battle Los Angeles. 2011. Jonathan Liebesman. **1/2

Het maagdelijke bos voor de tijdvogel

Het Huwelijk sluit het drieluik perfect af. Een Dufaux-reeks die nu eens niet verzandt in de hel en verdoemenis-retoriek. Voor een keertje is er plaats voor hoop na al het oorlogsgeweld. Heeft de normaal doemdenkende scenarist vrede met zichzelf gesloten? Op zich is Het maagdenbos niet zo uitzonderlijk bijzonder. Wanneer je echter rekening houdt met de pracht en praal waarmee Beatrice Tillier met een vrouwelijke toets deze reeks visueel inkleedt, ontstaat er een verbintenis waarbij je kijklustig geniet van de feeërieke inslag. De kleuren vloeien genadeloos in elkaar over, het dierlijke realisme komt volledig tot leven. Huwelijk bezegelt het definitieve lot.
- Conquistador 3 ***
- Maagdenbos, Het 3 ****
Deze prequelreeks lijdt een beetje aan de Magasin General-ziekte: je begint met iets en weet uiteindelijk niet waar het eindigt. Vooral de gezapige manier waarop de auteurs de tijd nemen om bitter weinig te vertellen stilt amper je honger. En toch stoort dat in Ridder Bolster niet, want elk nieuw heroïsch verhaal over deze mythische figuren doet verlangen en teruggrijpen naar de bron. Dus wat doe je dan? Met nog meer plezier het origineel ter hand nemen. Toen de zoektocht naar de Tijdvogel begon. Ridder Bolster, goed.
- Op zoek naar de Tijdvogel Voor de zoektocht 4 ***½

De film van Ome Willem: Mirror Mirror

De generiek is het mooist, een prachtig stukje animatiefilm. Precies porseleinen popjes in een Brendan-achtig decor. Eigenlijk hadden ze best deze formule aangehouden, in plaats van sommige miscaste acteurs op te voeren. Armie Hammer is hier duidelijk niet op zijn plaats. Net als Sneeuwwitje (Lily Collins is voor even de Audrey Hepburn in de 21ste eeuw). Ze zou beter de naam Sneeuwwatje dragen. Doe eens de vergelijkende test: Nederlandse, Vlaamse of Engelse opvoering. De eerste is niet om aan te horen. Eén taal en toch zo'n onderling verschil. De spiegel zorgt voor een interessant nieuw inzicht. Een parallelle slechte wereld waar een andere waarheid schuilt. De idee achter de kleine dwergen met een grootse moed wordt toepasselijk uitgespeeld. Dé vergissing is het belachelijk lachwekkend naspel, de kers op Tarsem Singhs taart is zijn Bollywood climax. Als zelfs Sean Bean zich zondigt aan playbacken. Yack.
Mirror Mirror. 2012. Tarsem Singh. ***

The END before the END

End is een somber prozaïsch gedicht dat het leven vertegenwoordigt in een doodse wereld. Canepa kiest voor de filosofische zwaarmoedigheid waardoor echte echte levensvreugde ontbreekt, net als een echt verhaal. Mijmeringen die lijden tot een bovenzintuiglijke confrontatie. Verteld vanuit twee perspectieven, kan de dood de twee meisjes definitief scheiden? Terwijl Canepa het dromerige leesplezier fnuikt, geniet je met volle teugen van Anna Merli. Zij weet wat sfeerschepping is in een floue omgeving. Net niet neigend naar Tim Burton is ze duidelijk een kind van Alessandro - Skydoll - Barbucci. Het oog wil ook wat en vindt het in Elisabeth. Mooi.
- END 1 ***½
- Nosferatu 2 **½
- orakel van de maan, Het 3 ***

De film van Ome Willem: Hansel & Gretel: Witch Hunters

Bonifay amuseerde zich met zijn verstripte interpretatie van waar sprookjes vandaan komen. Hans en Grietje zit/zat daar niet bij. Mocht het ooit zo ver komen, dan kan je maar hopen dat hij zich hier niet door laat inspireren. Wirkola's film is een gedrochtje, lelijke heksen incluis. Enkel de generiek heeft iets aanschouwelijks, hoe gruwelijk ook. Zo lang het bloed maar rijkelijk vloeit. Famke Janssen is de flaming femme fatale die het vuur aan de lont steekt. Vroeger waren geschminkte heksen lelijk, nu is Femke dat getransformeerd ook nog. Lelijk, niet angstaanjagend. Peter Stormare (sheriff Berringer) is de typische karikatuur van de kortzichtige rechtse zak. Helaas zit er de kans in dat dit een vervolg krijgt. Van hieruit: geen zegen daarvoor. Dertig jaar geleden deed George Lucas een veel indrukwekkender achtervolgingsrace op de Ewok-planeet tussen de bomen.
Hansel & Gretel: Witch Hunters. 2013. Tommy Wirkola. **

Trouwe Dabbert

Douwe Dabbert is de 'levensechte' Lamme Goedzak op... papier. Het blijft smullen van zo'n kinderlijke fantasie, waarin alles nog relatief onschuldig is. Kijk maar naar de uitstekende intenties (pagina 16): "In de vallei van Bahm valt niemand elkaar aan, Dame! Het is hier streng verboden iemand kwaad te doen of te plagen! Je leeft immers niet om een ander tot last te zijn." En raadt eens vanaf wanneer het voor de eerste keer misloopt? Inderdaad: eens de mens voet heeft gezet op deze vredelievende bodem in de gedaante van Lafhart. De idyllische wereld is plotsklaps om zeep. Je voelt schrijnend mee wanneer het eerste slachtoffer valt. Het verborgen dierenrijk is een prachtig verhaal in de geest van een grootse Roze Bottel. Uiterst feeëriek getekend. De opknapbeurt via Studio Leonardo haalt een stukje authenticiteit weg, toch zit het nog steeds snor.
- Douwe Dabbert 2 - Big Balloon ****
- Douwe Dabbert 2 HC - DLC ****
- Douwe Dabbert 2 SC - DLC ****

Arme Arman en ijlende Ilva

Het voorwoord van Fred de Heij beklemtoont het contrast tussen beide artiesten. De ene zoals een Giraud en Hermann gaand voor realistische diepte, versterkt door arceringen. Terwijl Khing het vooral van duidelijke leesbaarheid moet hebben. Die opgepoetste schoonheid beperkt de levendigheid en maakt het soms iets te theatraal. Vooral doordat Khing een dun pennetje gebruikt om te inkten verliezen de personages een deel van hun volumineus karakter. Vergelijk een afgewerkte strook met een schetspagina achterin. Je voelt dat er dimensioneel iets ontbreekt. Het verhaal is er eentje van de gemiste kans. De beoogde thriller komt niet optimaal tot uiting. De kritische noot valt op (pagina 37, kader 4). "Elke planeet heeft zijn natuurlijke evenwicht. Maar de mens verstoort dat. Daarom zijn we schuldig." De reeks Arman & Ilva is Axel Moonshine avant la lettre nog voor Ribera en Godard eraan begonnen.
- Arman & Ilva 9 ***
- Hollywood Boulevard HC **½
- Suske & Wiske Klassiek Blauwe Reeks Luxe 1 ****

Wollodrïn

Wollodrïn gaat de Walking Dead-kant op. Levende doden bedreigen de protagonisten die verschanst zitten in een belegerd dorp. Ondanks de onenigheden moeten de overblijvers samenwerken om te kunnen overleven. Lereculey zet zich in om de spektakelscènes zo spectaculair mogelijk te doen uitzien. Hij slaagt er als vanzelfsprekend in. Chauvel lijkt slechts een overgangsavontuurtje te schrijven. De eindsequentie maakt duidelijk dat dit niet zo is. De mooie, sfeervolle inkleuring versterkt de fantasy-dramatiek.
- hel van het Oostfront, De 2 ***
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 22 **½
- Wollodrïn 4 ***½

De Negen van het Godshuis

Al gebeurt er relatief weinig, dit overgangsverhaal geeft op een heldere manier de situatie nog eens weer (aangezien Arboris een hiaat inlaste tussen de verschijning van dit en het eerste deel) en voegt er intrigerende elementen aan toe. Je ervaart met enige verbazing Pierres roekeloze en soms onmenselijke gedrag (iemand doden, een 'geliefde' gebruiken en zo maar dumpen), zijn doel heiligt de middelen. Wat als je, terwijl je enkel je droom wil realiseren, belaagd wordt door geheim agenten die in opdracht van hogerhand je talent willen intomen, lees: fnuiken. De innerlijke stem is spannend en wordt hopelijk snel vervolgd.
- Dierenriem 11 ***
- Negen van het Godshuis, De 2 HC ***½
- Negen van het Godshuis, De 2 SC ***½

Een krijsende Kapitein Kreiss

Verdienstelijk van John Heijink om een Nederlandse Technovaders annex Megalex te produceren. Bombastisch verzadigd, alles overgesatureerd alsof elke tekening baadt in een poel van computerverderf. Liefhebbers van het genre kunnen hun hart ophalen. Vandaar dat dit best oké is. Voor de meerwaardezoeker is er de kritiek op het beleid van de wereldleiders. Geruggesteund door internationale multinationals staat de mens en andere levensvormen duidelijk niet meer centraal. Wel is hij slechts het instrument van commerciële belangen. Je merkt het. Heden of toekomst, veel verschil is er niet.
- Kapitein Kreiss 3 HC ***
- Kapitein Kreiss 3 SC ***
- Robert en Bertrand - Adhemar 20 **½
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 20 **½

Pakkeman en Poulet

Lambik en het stripmuseum in de hoofdrol (pagina 3). Een vette knipoog naar Déjeuner sur l'herbe (4). Een bezoek aan de plantentuin van Meise (5). Het Brusselse justitiepaleis is het decor voor de befaamde Pantserkruiser Potemkin-scène (6). Een surreële Magritte-inbreng (13). Expo 58 (27). Willy Vandersteen tekent er lustig op los (28). Het grootste mysterie van dit album zijn niet zozeer de raadsels, die worden tenminste opgelost. Wel wie de verantwoordelijke uitgever is. Volledig in de illegaliteit gerealiseerd zonder colofon?! Pakkeman en Poulet is het beste van wat Dirk Stallaert in jaren gerealiseerd heeft. Zelfs al voelt hij zich met Mieleke, Melleke Mol als een vis in het Urbanus-water, hiermee is hij volledig zichzelf en toont wat voor een klassebak hij wel kan zijn. Ondanks de uniforme stijl (humoristisch karikaturaal) varieert hij dankzij de steeds wisselende decors. Groots is zijn evocatie van Vandersteens jaren '60 Sus en Wis. Het systeempje rond het oplossen van de moordzaken kan je na verloop van tijd zelf invullen, toch blijft het verrassend genoeg (lees daarom met mate) om je tot het einde (op bezoek bij de koning, super!) te boeien. Schitterend.
- Daphne, Diederik & Floppy 1 **
- Daphne, Diederik & Floppy 2 **½
- Pakkeman en Poulet 1 ****

Bourbon Street art

Ook in dit tweede deel smelt je weg voor deze avontuurlijke roadies. Je bent al halfweg wanneer je dit leest: De harde terugkeer naar de realiteit van de kleine muzikant. Hoe klein ook, het betreft hier grootse mensen met grootse daden. Een tip van de sluier wordt verder gelicht, de wazige mist uit het verleden trekt op. Alles wordt kraakhelder. Wat een passionele kruistocht tussen vroeger en nu. Bourbon Street is doordrenkt van melancholie. Met al zijn eenvoud raken Charlot en Chabert je pijlsnel in het hart. Zonder al te veel woorden en uiteindelijk ontroerd om afscheid te nemen. Chabert tekent en kleurt zo mooi. Verleidelijker en sensueler dan op plaat 31 kan een engel als Angelina niet zijn. Bourbon Street, wat een poëzie.
- Bourbon Street 2 SC ****½
- Robert en Bertrand - Adhemar 18 **½
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 18 **½

Bourbon Street

Ook zo genoten van Alexis Chaberts mooie schilderkleuren in Rogon de Witte Wolf? In Bourbon Street maakt hij een bocht van 180° en hanteert een andere techniek. Niet de inkt, noch de waterverf leiden de lijnen, wel het potlood. De zachte contouren à la Lax' Teenloze Adelaar gecombineerd met warme, exotische temperaturen zorgen voor de juiste gradatie in New Orleans, een broeierig muzikaal nest. Philippe Charlot heeft je meteen beet door een minder voor de hand liggende verteller aan het woord te laten. Een groot musicus die de dans leidt. The swing is the thing, de parallellen met en de knipoogjes naar de Buena Vista Social Club geven je hoop voor deze herboren muzikanten. De vlam zit in de pan, hopelijk dooft het vuur niet te snel. Zeer mooi.
- Bourbon Street 1 SC ****
- Robert en Bertrand - Adhemar 17 **½
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 17 **½

Bertrand en Robert en de familie Flodder

Bijzondere ontwikkelingen in dit spionageverhaal. Wanneer Robert en Bertrand het geheim van Flodderzeel eindelijk te weten komen - ondanks de met hun leven riskerende belangeloze inzet - keren ze zich af van de barones en weigeren nog bescherming te bieden. De antimilitaire redenen geven de doorslag, het bewijs van hun vredelievende moraal. En toch kunnen de vagebonden het niet laten om de belaagden bij te staan. Het geheim van Flodderzeel, een goed en goedgetekend verhaal. Jammer dat de barones met de Franse tongval steeds dubbel praat. Elke niet Nederlandstalige zin die ze declameert wordt een seconde later al vertaald herhaald.
- Griekse tragedie, Een 2 SC **½
- Robert en Bertrand - Adhemar 16 ***½
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 16 ***½

Met vader en zoon op pad als in een Griekse tragedie

Bolleke zwachtelt Piet Fluwijns rechterarm in (gag 672, pagina 20). Wanneer de grap eindigt blijkt het ineens de linkerarm te zijn. Een onoplettendheid van Sleen. Bolleke maakt (beeldhouw)kunst. Het resultaat is meteen internationaal gelijkend op Henry Moore (n° 673). Mannen op de lappen, dat wordt een plezante bedoening (pagina 27). Naar school gaan moet ook vroeger (anno 1960) hels zijn geweest. Bolleke schreeuwt het uit van de daken wanneer hij kan 'brossen' (n° 678). De wereld draait door voor Bolleke (n° 682).
- avonturen van een vader en zijn zoon, De 19 ***
- avonturen van een vader en zijn zoon, De 20 ***
- Griekse tragedie, Een 1 SC **½

Fluwijnen Piet en bolleke

Weinig gerecycleerde grappen, al heb je vaker een déjà vu-gevoel. Opmerkelijk, ghag n° 572 (pagina 34), een bezoekje aan de Wereldtentoonstelling Expo 58 met het bewonderenswaardige Atomium. Nergens aankomen. Even bijzonder is de passage van Bolleke bij de familie Pheip (gag n° 557, pagina 20). Kattekwaad, goedbedoelde intenties, educatie, humor. Fijn.
- avonturen van een vader en zijn zoon, De 16 ***
- avonturen van een vader en zijn zoon, De 17 ***
- avonturen van een vader en zijn zoon, De 18 ***

Een machtig spel

Pécau vulde en vult zijn dagen duidelijk met het vergaren van informatie via geschiedkundige werken, legendarische traktaten, illustere romans en dies meer. Allemaal bronnen waaruit hij geput heeft om verborgen geschiedenissen te reconstrueren en een somber machtsspel te ontwikkelen. Helaas weet hij veelal geen weg met die overvloedige kennis en is hij té onkieskeurig met het uitstrooien van informatie. Antinéa verzuipt erdoor. Pilipovic heeft een strakke stijl. Eens hij bij het personage Antinéa komt, leeft hij zich ten volle uit. Een duivelse, dodelijke femme fatale.
- Machtsspel 6 ***
- Robert en Bertrand - Adhemar 19 **½
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 19 **½

Schuldige onschuldigen?

Gek. Anlors beste tekening bevindt zich in het laatste kadertje van het drieluik. Liet hij zich voordien voortdurend opmerken door een cleane, afgeborstelde stijl, zo is hij ongecomplexeerd ongebonden en maakt er een bevrijde illustratie van met extra arceringen. Een techniek die hij best veelvuldiger had toegepast. Galandon stoffeert het drama met extra gebeurtenissen. Vaak inlassingen die niet altijd even natuurlijk het verdere verloop beïnvloeden. De onschuldige schuldigen, oké, niet geniaal.
- onschuldige schuldigen, De 1 HC **½
- onschuldige schuldigen, De 2 HC ***
- onschuldige schuldigen, De 3 HC ***

De gouden honden van Gauguin

Intrigerend portret dat helaas geen enkele verwachting - mocht er die al zijn - inlost. Le Roy vult naar believen Gauguins laatste maanden suggestief in. In hoeverre de reconstructie waarheidsgetrouw is (het blijft een interpretatie van geschriften en getuigenissen), Le Roy slaagt er niet in om in Gauguins psyche binnen te dringen. Interessanter is Gaultiers grafiek die zich deels vermengt met Gauguins techniek. Een striktere scheiding tussen hetgeen de schilder op papier zet en de realiteit rondom hem zou Gauguins waanzin en state of mind beter tot uiting brengen. Buiten gebaande paden blijft braaf binnen het geëffende pad.
- F.C. de Kampioenen 80 **
- Gauguin - Buiten gebaande paden ***
- Golden Dogs 1 ***

Eerlijk en lui

Christian Durieux (met de hulp van Gibrat?) mag nog een vervolg breien aan het leven van Philippe zoals het is. De goede man heeft rust gevonden en voedt zijn liefdelijke onrust met opbeurende brieven. Een rustig kabbelend beekje is Eerlijke lui totdat het 'drama' toeslaat. Onoverkomelijk? Durieux put uit een dorpsvertelling om dit derde deel waarheidsgetrouw extra te stofferen. Zijn verwondering zet hij iets te gul om en dat levert stroeve sequenties op. Eerlijke lui is een complexloze feel good strip die bij tijds de gevoelige snaar weet te raken. Luchtig leuk.
- Eerlijke lui 3 ***½
- Esteban 4 ***
- werelden van Thorgal, De 9 - De jonge jaren van Thorgal 2 SC ***

Perico

Berthet eindelijk weg van de Pin-up-recyclage en de mislukte retro-SF-uitstapjes. Hij nestelt zich terug in het genre waar alles indertijd mee begon: de 'polar'. Dat merk je aan de pulpachtige kaft die de zwartgele pockets van de Franse variant op de geschreven film noir recreëert. Berthet kiest voor een keurmerk (collectie Zwartlijn) in plaats van zich verder conceptueel uit te sloven (de cover). Hautière focust zich op de naïeve Cubaan die met opengesperde mond de diva, de femme fatale blindelings volgt. De jongen heeft zich in nesten gewerkt en zal een vluchtroute moeten gebruiken die hem hopelijk een veilige thuishaven oplevert. Kan de anonimiteit van Hollywood dit bieden? Ondanks de 64 pagina's blijft dit eerste album een aanzet. In een gestaag tempo raak je lichtelijk geïrriteerd door de vanzelfsprekendheid waarmee Joaquin zich laat inpalmen en ringeloren. Dit eerste deel van Perico is leuk, toch verwacht je wat meer pit.
- Black Op 7 ***
- Perico 1 ***
- Urbanus vertelt 12 Mieleke Melleke Mol ***

Red Nicodemus Red

Veel te duur pulpproduct. Uitgever Dark Dragon (books) had dit in een slappe kaft-jasje moeten steken. Veel gedoe om weinig (aha, een nieuwe Crisse) met een queeste die amper een queeste is. De ware toedracht van het wedstrijdje wordt nooit onthuld. Maba kiest voor afgelikte computertechniekjes vol effecten. Matig.
- Nicodemus Red 1 **½
- Suus & Sas special 2011 ***
- Suus & Sas special 2013 ***

Lanfeust

Om de spanning een beetje te verhogen wordt Lanfeust van zijn beste maat Hebus gescheiden. Is deze laatste dood en durft de scenarist zijn darling te killen? Sporadisch vind je een flits terug van het schrijversgenie dat Lanfeust creëerde. Helaas nu kwalitatief onregelmatig om je echt te verblijden met een nieuw deel uit de reeks. Waar is de frisheid van weleer?


- hel van het Oostfront, De 1 (herdruk) **½
- Lanfeust Odyssey 5 HC ***
- Lanfeust Odyssey 5 SC ***

Opaalse wouden

Het boek van de gemiste kansen. Darko en c° komen in de Arlestonse hellewereld terecht, een beetje vergelijkbaar met Dantes Inferno. Alleen walst de scenarist door de duistere passages en laat de reis minder lang en minder intens duren dan gehoopt. Bovendien heb je vaak geen voeling met hetgeen gebeurt door een gebrek aan overzichtelijkheid. Pellet evolueerde door zich te beperken in de overtollige lijntjes. Alles is daardoor positief cleaner geworden. Af en toe schittert hij met een prachtig decor (de boom, pagina 30). De horden van het duister is wegleesamusement.
- Champions, The 23 **½
- wouden van Opaal, De 8 SC ***
- wouden van Opaal, De 8 SC ***

Kling-onorde

Op pad, trippel trippel. Vechten, kling bang. Weer verder trekken, trippel trippel. Nieuwe tegenstanders, kling bang. De tocht wordt verder gezet, trippel trippel. Laatste opponenten, kling bang. Einddoel bereikt. "Jullie kunnen je beter afvragen waarom hebben we jullie hier samengebracht?" Eigenlijk niet. Je interesse is na dat eerste deel volledig afgezwakt. Dave Kendall kent al heel wat trucjes om zijn grafiek op te smukken.
- Krän 4 HC ***
- Krän 5 HC **½
- orde van de Kling, De 2 **½