De fillem van Ome Willem: The other guys

Als je in de zomer van 2010 over de Amerikaanse wegen (in de buurt van LA) raasde, kwam je geregeld van die gigantische billboards tegen met daarop de in het wilde weg springende actiehelden Will Ferrell en Mark Wahlberg.

Dat zijn zo van die iconische herinneringen die blijven hangen en die ineens een aha-erlebnis teweegbrengen wanneer je er nog eens totaal onverwacht mee in contact komt. Dus als je die DVD voor een prikje ziet liggen, pik je 'm op.
Marky Mark, ex-boefje en blank rapper van het trage soort die Calvin Klein in al zijn opgevulde ondergoedglorie promootte, wat kan die na The departed nog misdoen? En Will Ferrell. Onnozeler kan je zo'n doorsneemens niet bedenken die je als buurman liefst mijdt. Het zijn de twee nerds van dienst die zelfs geen poging wagen om J & J te evenaren. J & J? Samuel Jackson en Dwayne Johnson die razen door de New Yorkse straten en zich superhelden wanen.

Zij zijn dé GUYS. En de rest, die sullen, dat zijn the other guys. Van die ambtenaren die geen enkel initiatief willen en kunnen nemen. Op de overijverige Wahlberg na.
Pure nonsens, maar wel heerlijke nonsens.
Hoe kom je d'r op om een Captain van de Police Force te laten bijklussen als manager bij Bed, bath & beyond omdat hij anders niet rond komt. En ja, dan valt hij wel eens uit zijn rol en mengt de twee functies door elkaar.
Genoeg zelfrelativeringsvermogen én stukjes gedurfde maatschappijkritiek, let maar eens op de eindgeneriek vol statistieken op ons kapitalistische systeem.
Blijf zitten tot na de generiek.
The other guys. 2010. Adam McKay. ***½