Met een film waarin de tijd tikt en veel gelopen wordt heb je nood aan echte adrenaline. Die vind je hierin.
Ik herinner me nog lang lang geleden al zappend op weer zo'n artfilm van Arte te vallen waarbij je struikelde over dat ritmische animatiefilmpje waarin een meisje repetitief de trappen af holde om dan even later reëel verder te rennen door de straten van... Mein Gott. Een Duitsche film. Toch grijpt die eerste scène je meteen naar de keel.
Lola die van hot naar her crosst, mensen passeert waarbij de camera even op hen focust om vervolgens polaroidgewijs hun toekomstige leven in enkele gefotografeerde fragmenten te voorspellen. Subliem.
Eindelijk bereikt ze na heel wat omwegen haar doel. Met een einde Shakespeare waardig. En dat allemaal in ocharme twintig minuten. Wat volgt is een intermezzo. Manni en Lola liggen gestileerd in bed.
Rooddoordrenkt filosoferend over hun relatie, over zichzelf. Wat als. En gelukkig komt er een wat als. Wat als je vanaf nul terug kon beginnen na dat fatale telefoontje? Welke letterlijke andere stappen zou je dan ondernemen om je doel te bereiken? Mooi.
En zonder te vervelen krijg je nog een derde variant.
Lola rennt, een parel.
Lola rennt. Tom Tykwer. 1998.
****½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten