De fillem van Ome Willem: The Grey

Een schamele 6.9 krijgt deze film op tien (imdb). The Grey, dat is zo'n traditionele overlevingsfilm van dertien in een dozijn. Voor oppervlakkige kijkers ongetwijfeld. De kracht van de film zit 'm in de subtiliteiten. Wie of wat er uiteindelijk overblijft, is eerder bijzaak.

Mens of natuur? Carnahan durft het om niet Hollywoodiaans te eindigen. En dat de wolven je niet alleen op de huid zitten, ze kruipen letterlijk in je vel. Die indruk laten ze tenminste na.
Wat zijn die subtiliteiten dan zoal? Liam Neesons personage Ottway die voortdurend mijmert over de zin van het (over)leven. D'r hangt een waas van mysterie rond diens relatie met zijn vrouw. Terwijl je voortdurend vermoedt dat de eenzaat bewust gekozen heeft voor een leven ver van de beschaving omdat zij hem verlaten heeft, gaat het graven in diens psyche iets verder. Subliem zijn de scènes waarin hij wegdroomt, terug bij haar in witte-wolken-momenten om dan ineens bruusk terug de realiteit in gekatapulteerd te worden. De overgangen blijven nazinderen.
D'r zit een ongekende rust ondanks de opgejagdheid. D'r zit een innemende poëzie in het verhaal, in de woorden, in de beelden.
"There's not a second that goes by when I'm not thinking of you in some way. I want to see your face. Feel your hands in mine. Feel you against me. But I know that will never be. You left me, and I can't get you back. I move like I imagine the damned do, cursed. I feel like it's only a matter of time. I don't know why I'm writing this, I don't know what can come of it. I know I can't get you back. I don't know why this has happened to us. I feel like it's me. Bad luck. Poison. I've stopped doing this world any real good." Met de geknipte stem van Liam Neeson resonerend in een minder regulier Engels.
Sterke muziekscore (Mark Streitenfeld). Sterke camera. Sterke regie.
The Grey. 2011. Joe Carnahan. ****