Nostalgie komt eerder bovendrijven samen met het verlangen om Chaplins gelijknamige film terug te zien. Sacha Baron Cohen vergeet subtiel te zijn en kiest eerder voor gemakzuchtige platvoersheden waardoor
de kracht van het geheel afgezwakt wordt. Op zich is de boodschap klaar en duidelijk, zowel Oost als West te kijk zetten met hun malafide praktijken. Die zogezegde democratieën waar iedereen gelijk is (toch degene met geld), die vrijheidsstaten met een totaal vredelievend nucleair programma, die dictatoriale alleenheersers die hun waarden en normen als de stelregels opdringen. Je bent bovenal dictator, niet?
Terwijl hij dat met
Borat gemoedelijk deed als externe observator, kleedt Cohen het ditmaal met een zwak verhaal in. Hier kon hij meer uit puren. Bovenal omdat de drager weer een karikaturaal typetje is geworden. Grappig is de conversatie in de helikoptervlucht boven New York tussen de Dictator en Nadal. De weinige woorden die de Amerikaanse medereizigers verstaan, doen hen in paniek omslaan. Zijn deze twe heren de voorbode van een nieuwe terreuraanslag?
The Dictator. Larry Charles. 2012. **1/2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten