Zidrou waagt zich dus ook aan langere reeksen dan enkel die oneshots waar hij zo'n tijdelijke furore mee maakt. Je oordeel wordt dan eerder gekleurd door de verwachtingen of die al niet ingelost worden. Dat 'het er zich aan wagen' is eigenlijk onterecht want net met deze zelfde Mattéo stortte Zidrou zich bij uitgever Dupuis op het uitstekende
Requiem. Jammer vroegtijdig afgebroken. Mattéo heeft zijn stijl ondertussen grondig bijgeschaafd en kiest niet meer voor vast inktwerk, wel een schetsmatige invulling op een geschilderde achtergrond. Alsof hij solliciteert om Rosinski op te volgen! Het pad is reeds geëffend, hij heeft zijn plek verdiend. Wie hem als zijnde slordig beschuldigt, kijke best gedetailleerder. Net door die vluchtigheid geeft het deze eersteling extra levendigheid. Natuurlijk beseft Zidrou niet dat zijn reeksnaamkeuze in Vlaanderen eerder een andere melodieuze weerklank heeft. Je stoort je er na enkele bladzijden niet meer aan, het Granata-gevoel ebt weg onder de Venetiaanse watermassa. Zidrou beperkt zich niet tot de doge-intrige, ineens krijgt de strip
Ben Hur-achtige proporties. Van uithuwelijking naar verbanning, van comfortzone naar overleving. Een sterk begin.
-
Marina 1 ***½
-
Rode Ridder, De (linnen rug) 241 **½
-
Rode Ridder, De (velours) 241 **½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten