Te verwaarlozen wegwerpkunst in
Lamer vol eigenzinnige, hermetische spielereien. Het beste excuus dat de artiest zich kan voorwenden:
Ik werd niet begrepen. Ongetwijfeld kan menig criticus zich laven aan de beeldspraak en taalgevoeligheden (Frans-Nederlands-Engels). Als onderdeel van het concept
Ik vertel een verhaal kom je van een kale reis thuis. Alsjeblieft, wanneer je als kunstenaar gelezen of gezien wil worden, doe het dan niet via het stripkanaal. Dit medium heeft veel meer te bieden dan arty farty-knip en plakwerk. En wat
Grid betreft. Eventjes hoopte je nog een zaligmakende verwijzing naar
The Grid uit
Tron. Helaas verzandt dit boek in een even grote pretentieuze kunstpoel als
Lamer. Ja, hier zit tenminste een patroon in. Minder woorden laten meer aan de verbeelding over. Fijn van Sebastien Conards zelfontplooiing. Jammer voor de koper zijn geldbeugel.
-
Grid + Lamer *
-
Merlijn De queeste naar het zwaard 3 **½
Snow is een kruising tussen Trondheim en Parmes
UFO en Charles
Zwart Gat Burns. Een ingevroren sneeuwmannetje strandt op de gewone verhitte wereld en zoekt doorheen de landschappen naar een manier om terug thuis te geraken. Het geeft de auteur de gelegenheid om een gedeformeerde wereld aan de kaak te stellen. Verheffend is het niet, smakelijk evenmin. De culturele bagage waarmee de auteur het gegeven verrijkt, is zo eentje dat je meteen loslaat vanwege desinteresse. Zelfs al ontwar je er een smurf, Wiske, Popeye, Beavis and Butthead of wie dan ook in, de verhalende waarde in de illustratie-opvolgingen is zo eentje van een te verwaarlozen bijeenraapsel. Het tekenwerk getuigt van inzet.
-
Snow *
Geen opmerkingen:
Een reactie posten