Het jammer aan
De verdoemden van Oaxaca is dat Yann uiteindelijk niets vertelt. Het basisgegeven - de bloedwraak - wordt met een flashback één keer aangehaald en buiten enkele verwonderde emoties van de onderluitenant heb je geen benul wat de militair in Mexico uitspookt. En daar draait alles rond: oorlogje voeren. Personages worden geïntroduceerd zonder dat je hen kan plaatsen. Een afwachtende houding is dan ook het enige wat de lezer rest: wat heeft de scenarist uiteindelijk in petto? Het lijkt onwaarschijnlijk dat Yann dit slechts in twee delen kan afronden, je weet immers nog niks. Het meeste plezier beleef je aan Meynets schilderachtige tekeningen. Hij nestelt zich nog dichter in de stijlvolle fauteuil van spitsbroeder Marini. Een heerlijk broeierige sfeer met de brandend hete zon lijkt de gemoederen extra te verhitten. Mooi. Soms zijn Yanns dialogen iets te geforceerd.
-
Kiekeboes, de luxe 139 **½
-
Kiekeboes, de superdeluxe 139 **½
-
Savage 1 ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten