Probeer de strip eens los te koppelen van de film wanneer je deze laatste logischerwijs als eerste gezien hebt. Het beeldverhaal is immers de bevestiging van hetgeen je reeds kent met akelig de meticuleuze herkenning van uitgesproken dialogen. Merk twee grote verschillen op, hoewel, zeg maar gerust drie. Ten eerste de typische toevoeging van de Tarantino-soundtrack, B-nummers uit lang vervlogen tijden die geknipt zijn in deze nostaligische westernrol. Ten tweede het visuele aspect. Daarin staat RM Guéra zijn mannetje met krachtdadig zwartwit lijnwerk. Helaas beschikte hij over onvoldoende tijd om alles af te ronden en werd hij af en toe vervangen door tweederangs invallers. Bij Denys Cowan lukt dat nog, Jason Latour daarentegen is de lichtgewicht. Danijel Zezlj verloochent zijn kunnen niet en maakt er een artistieke tour de force van. Jammer dat de heren niet efficiënter aan elkaar gekoppeld werden, bijvoorbeeld door hen specifieke episodes toe te wijzen in plaats van ze nu kriskras door elkaar op te voeren. En dan is er ten slotte ook het struikelblok van de acteurs. Christopher Waltz zet daar zo'n eigenzinnige prestatie neer dat je er zijn trekjes bij leest. Geen enkele keer kan je dat uitwissen waardoor de papieren figuur geen eigen leven kan leiden.
Django Unchained, je leest wat je reeds kent. Waar is de toegevoegde waarde?
-
Django Unchained ***
Wat scheelt er toch met dit boek? Zijn het zinnen als
"heel veel goed, Lee" (plaat 10, kader 8),
"En ik zou het haten je kleine, toegetakelde smoeltje te moeten opknappen!" (plaat 13, kader 6),
"Het moet ze belet worden!" (plaat 14, kader 5),
"De hoeve van Burt brandt" (in plaats van 'staat in brand', plaat 25, kader 8) en
"hebben ze de hoeve van die arme Burt en zijn vrouw verbrand nadat ze die vermoordden." Ze laten je voortdurend struikelen over de inhoud en ligt er dus een groot deel van het gemis bij de vertaler? Of moet je toch vingerwijzen naar scenarist di Giorgio die niet weet van welk hout westernpijlen te maken. Na 46 pagina's heb je nog steeds geen benul wat die bende van plan is. Dat de schrijver dit tot een tweede album rekt, tot daar aan toe. Alleen is zijn pennenvrucht zo saai en incoherent, dat je je interesse al vrij snel verliest. Mormile tekent met weinig finesse en struikelt over de regels van beeldcompositie en anatomie.
Chicanas is zo'n willen maar niet kunnen begin.
-
Western Valley 1 HC **
-
Western Valley 2 HC *½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten