Mark Millar gaat ver. Mark Millar gaat erg ver. Lang duurt het niet of hij overschrijdt de grens van het fatsoen. Toch zeker binnen de grenzen van het superheldenmedium. Niet zozeer met de openingsscène: die zet meteen de toon en ondergraaft het genre door de mens duidelijk te maken dat hij geen super-mens is, nog steeds gebonden aan zwaartekrachtbeperkingen. Wel een pagina verder waarbij de hoofdpersoon aan de edele delen geroosterd wordt om ware bekentenissen af te (kunnen) leggen. Je hebt duidelijk met een idealistische sukkelaar te maken die alsnog een poging wil doen om de mensheid te redden. Da's buiten de schurkenwaard gerekend. En de hem omringende medemens ook. Mark Millar neemt de onverschilligheid van onze maatschappij haarscherp op de korrel. De sensatiedrang, het immobilisme, het egoïsme, het vervliegen van elke moraal. Zonder heroïsche pretenties, met beide voeten op de grond onze realiteit weerspiegelend. Bloederig, wreed en supersatirisch. John Romita Junior is Millars krachtige instrument die met confronterende beelden (vaak in close-ups) je met de neus op de feiten drukt. Gek genoeg heeft de strip niet de overweldigende sensatie van de film, de toevoeging van (de overdonderende) muziek verheft geslaagd het geheel naar de ultieme dimensie. Absolute aanrader.
- De ontdekking & De zoektocht ****
- Kick-Ass 1 ****½
- Kookaburra 5 **½
donderdag 28 april 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten