Wat is-ie toch lekker cynisch, François Boucq. De dood die eens een fris lentekleedje wil aantrekken van... mensenhuid! Van het mannelijke of vrouwelijke geslacht? Een hele kleerkast vol verschillende modellen moeten hem/haar behelpen. Het steeds werkerende oude vrouwtje dat de dood met een kluitje in het riet stuurt. Of de olympische spelen voor kistdragers met (on)overkomelijke hindernissen als was het een steeplerace. Intelligent (grafzerken als horden), inventief (de steeplesprong over het massagraf) en het bewijs dat de dood geen treurige bedoening hoeft te zijn. Zoals vaak bij Boucq is het startpunt slechts een voorwendsel om een totaal andere richting uit te gaan. Creativiteit troef waarbij je je afvraagt wie nu op psychoanalyse moet: de dood of Boucq?
- Apostata 4 **½
- Magere Hein en Lao-tse 1 ***½
- Magere Hein en Lao-tse 2 ***½
- Urbanus Speciaal 8 **
zondag 16 oktober 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten