Stripdagen Gorinchem: dag 1

Stripbeurzen, in Vlaanderen valt dat te vergelijken met kermiskoersen. Vaak plaatselijk met beperkte, parochiale genoegens. In Nederland pakken ze dat veelal grootser aan. Meestal georganiseerd in een evenementenhal waar je tienduizenden bezoekers verwacht. De vooropgestelde ambities creëren een verwachtingspatroon à la San Diego Comic Con of het Festival de BD Angoulême. Je zou er over de koppen moeten kunnen lopen. Je zou.
Liever dan in de Vlaamse klei te ploeteren, vindt Erik het wel telkens de moeite waard om met Het B-Gevaar naar de Noorderburen af te zakken. Nochtans vraag je je af waarom? Als je kijkt naar het uitblijvende succes en het tanende bezoekersaantal, is het weinig opportuun om hier post te vatten. Zelfs met een zwaarwichtige organisatie als Het Stripschap die haar schouders d'r telkens onder zet, slagen de professionele bezielers er niet in om de Breda-gloriedagen van weleer te doen herleven. Het omgekeerde is waar. De Stripdagen bloeden langzaamaan dood, telkens met een aderlating om het afstervende verouderingsproces tegen te gaan. Nochtans is dat zonde, want zo'n festival heeft voorheen bewezen heel wat te betekenen.
Toch werd deze Gorinchemse editie een unieke ervaring. Omdat het niet lukte artiesten uit de Belgische B-entourage uit hun tent te lokken en mee naar daar te loodsen, had Erik het inventieve idee om artiesten allerhande, die dat weekend (of die specifieke dag) ter plekke zouden zijn, voor een uurtje bij de stand uit te nodigen om aldaar stripjes te tekenen voor de B-klanten. Zo zat er geen verkoopsdruk op de aanwezigheid van Het B-Gevaar en kon de achterban beloond worden via deze unieke dienst met de optiek van naverkoop. Maar liefst vijftien auteurs zouden dit weekend de revue passeren.
Al kende ik het meerendeel van hun werk, toch was het een uiterst aangename kennismaking met de personen achter de vaak komische figuurtjes die zij tekenden. Nederland heeft nu eenmaal een traditie van humoristische strips in een veelal klare lijn geproduceerd. Dat geldt gelukkig niet voor allemaal, bewijze oa Roelof Wijtsma, Peter Nuyten en Fred de Heij.
Hun aanwezigheid werkte alvast inspirerend en resulteerde in nieuwe plannen om intrigerende profielen van deze auteurs aan te maken. Een nieuw project voor de toekomst.
Bovendien bleek er van de heren (en dame) ook nog materiaal te bestaan dat ik absoluut niet kende. Smallpress (200 à 300 exemplaren) of niet eerder in Vlaanderen verdeeld, het werd een ontvankelijke ontdekkingstocht.
Met koekjes en drank verwelkomden we de gasten, met voldoening aanvaardden ze de slaafse arbeid. Vandaar onze dank uitgaande naar Roel Venderbosch, Michiel van de Pol, Kenny Rubenis, Rob van Barneveld, Roelof Wijtsma, Pieter Hogenbirk, Herman Roozen, Fred de Heij en vanop afstand René Leisink. Rob Derks haalde het door ons misverstand niet. Dat wordt gegarandeerd bij een volgende gelegenheid rechtgezet. En omdat Hendrik J Vos beneden in een verdomhoekje zat, hebben we hem d'r ook maar bijgevraagd. L'union fait la farce.