De opzienbarende terugkeer van Hermann naar de traditionele lijntekening en dus niet meer rechtstreeks ingekleurd. Het past bij het rauwe karakter van de reeks en vooral diens personages, Kurdy op kop. Alleen jammer dat hij zweert bij het even traditionele palet met een psychedelische purper-geelblauwachtige gloed. Het maakt de setting onwezenlijk, haast surreëel. Dat net terwijl het realisme heerst. Hermann is trouwens zuinig met zwart waardoor volume en diepte vaak ontbreken. Echter opvallend is de afvlakking en vermenselijking van Kurdy's erg karikaturale gezicht (in Mister Fiftyfifty zijn dat de pagina's 11, kader 4; 21-5; 45-8). Zoek in het verhaal geen geografisch houvast (een New Yorkse skyline met de Chrysler building tegenover de stadse inwoner die rondloopt in een LAPD-shirt), het enige wat voor Hermann telt is de schattenjagers en de vele belagers voor het kleinood. De typische vlotte weglezer die het niveau van De laatste diamant niet haalt.
Het klinkt ongelofelijk sullig, maar uitgever Dupuis heeft gelijk -of toch de persdienst- wanneer verbloemd verteld wordt dat we hier te maken hebben met een rasverteller. Hermann is in goede doen in dit vierentwintigste deel. Interessante tegenstrijdige personages binnen een familiekring, een rijke bron van inspiratie. Het fatalisme veroorzaakt door de mens, nog eens in beeld gebracht. Noem het repetitief hoe Hermann te werk gaat. Zet je je daar echter vanaf en laat je je meeslepen in zijn opbouw, dan ben je verkocht. Extra pluim voor Hermanns tekenwerk dat bijna niet verschilt van voorgaande producties, maar verrijkt wordt door extra tintjes kleur. Het rode hemd van Jeremiah is een welkome opvaller in het doorgaans monotone beeld dat de auteur ons voorschotelt.
Is alles in het Jeremiah-verleden dan rozegeur en maneschijn? Natuurlijk niet, de auteur heeft vooral na het twaalfde deel regelmatig een inzinking met tussenin een opflakkering. Toch mag Jeremiah gerekend worden tot de selecte groep van goeie avonturenreeksen die gerust in elke stripkast mag prijken. Zo heb je een Shakespeariaans romantische drama dat nogal goedkoop herleeft in het twaalfde deel van
Jeremiah. Qua spanningsveld en personageuitwisseling maakt Hermann veel te weinig gebruik van de tragiek tussen Romeo en Juliette. Niet zo erg, want het zijn voornamelijk Jeremiah en Kurdy die de lezer aanbelangen. Voor een keer is het niet de laatstgenoemde die het lot uitdaagt en zich problemen op de hals haalt. Jeremiahs libido zorgt voor problemen en bedreigt hun harmonieus welzijn. Net als het R&J-thema wordt ook de kracht van de gemaskerde held die paniek en wanorde zaait onvoldoende benut. Niet getreurd. Met alle intriges is dit de meest gevulde Jeremiah ooit.- Argus 2010 - Niet geschikt voor publicatie **½
- Janitor 4 ***
- Jeremiah 30 HC ***
- Jeremiah 30 SC ***
- Rubine 13 **½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten