The Village People

Was het al een voorteken bij het toekennen van diens naam dat M. Night Shyamalan nachtonrustwekkende films zou maken op latere leeftijd? Wat hij ook produceert, schrijft of regisseert, zijn films stralen een enorme sombere dreiging uit die in een climax uiteenbarst via een verrassende wending. Bizar om Shyamalan te zien manoeuvreren in een niet-hedendaags decor. Alsof je naar een pièce de théâtre kijkt, een soort Witness-dorp, met een gesloten gemeenschap die nauwe afspraken maakte met de monsters levend in de bossen rondom hem om de goede vrede te bewaren. Wij laten jullie met rust als jullie ons tenminste niet bedreigen. Twee centrale figuren hebben moeite met het opkomende geweld van hun omstaanders. De ene, Lucius Hunt, is er rotsvast van overtuigd dat er met de wezens buiten de kring wél verbintenissen gesloten kunnen worden, de andere, Ivy Walker, moet door omstandigheden de terreur onder ogen zien om doktershulp van buiten te kunnen halen. De schrijver heeft het perfect gekozen: ze is blind en kan zich niet laten leiden door schijnvertoningen. Shyamalan bouwt alles sfeervol op met een beklemmende scènes. Tot het moment van verlossing en hij je weer van je stoel blaast. Inventiviteit troef. Wederom geen miskoop.