Grindhouse 2: Planet Terror

D'r zijn van die dingen die je moet zien om je bevooroordeling te counteren. Of om een veroordeling te verantwoorden. Na Tarantino's Death Proof is het logischerwijze de beurt aan Roberto Rodriguez' losstaande vervolg. Bedoeling was om de twee films na elkaar te vertonen en er alzo een gezellig explosief en uiteenspattend filmavondje van te maken, een evocatie van hoe het er in sommige randbioscopen aan toeging ten tijde van de jonge jaren des regisseurs. Fijn voor beiden om zo'n professionele amateurfilm in elkaar te knutselen. Om met de gesofisticeerde middelen van heden ten dage de gebreken van weleer na te bootsen. Een spoel die ontbreekt, de filmrol die doorbrandt, de muziek die vertraagt, ergerlijke manifesten die je pret lang geleden danig derfden. Hilarische gadgets die na verloop van tijd overbodig worden. Een pastiche kan je Planet Terror immers niet noemen. Een hommage? Een satire? Een parodie? De herbeleving van een uitgestorven filmgenre heeft duidelijk zijn effect in een gebalde versie. De trailer van het fictieve The Machete is hilarisch. Maar wanneer alles zo breeduit gesmeerd wordt met de underacting; de one-two-threeliners; de goedkope horror; het baldadige geweld; en het overmatig hanteren van clichés hanteert, dan heb je er snel de buik van vol. Ach, wedden dat iedereen zich immens amuseerde bij het maken van deze film? Ik niet.