Fanatici

Hoever kan je gaan in je verzamelwoede? Sommige fanatici gaan erg ver.
Eerste drukken en er dus snel bij zijn? Tot daar aan toe. Bij sommige titels gaat het tegenwoordig zo vlug dat je binnen de kortste keren met een herdruk (Antares 1, De adelaars van Rome 1, Orbital 1) opgescheept zit. Is het verhaal echter beter bij de oorspronkelijke verschijning? Natuurlijk niet.
Harde kaften vanwege de duurzaamheid? Tot daar aan toe. Hoewel sommige beschermde uitvoeringen vlugger slijten door het geregeld uit-de-boekenkast-halen, al was het maar om af te stoffen. Pure horror. Neem nu de luxueuze Mattotti's. Weggedoken achter een coverflap blijken de dure boeken behoorlijk fragiel te zijn.
Onbeschadigde versies? Tot daar aan toe. Een kreuk of ingedeukt exemplaar wil je niet meteen in huis halen. Toch zeker niet als je er de volle pot voor betaalt. Kijk naar de meeste strips in een (openbare) bibliotheek die respectloos behandeld worden. Je wil er bijna een actiecomité voor oprichten ter bescherming van het boek. Alsof een gedwongen orgie een pijnlijke stripverkrachting veroorzaakte.
In folie verpakte strips ongeopend in de kast zetten? Da's er al een beetje over. Zo zijn de Kuifje Kleurenfacsimilés schitterende albums die je de tijd van toen laten opsnuiven. In woord dankzij de oorspronkelijke taal en dus niet de vernederlandste, latere versies. En in beeld door het lichtgekleurde papier. De uitgestorven held komt met respect terug tot leven. Je ontwaardt weliswaar het album wanneer je kiest voor lezing. Wie maalt daar echter om? De fanaticus.
Echt grensoverschrijdend is de waanzin om elk album in een stapel van pas verschenen strips te keuren op niet enkel vormelijke, maar ook op typografische fouten. Is er een minuscuul hoekje geschonden: links, rechts, boven of onder? Werden de bladen gelijkmatig afgesneden? Vind je kreukjes her en der? En bovenal: staat de titel recht op de rug gedrukt? Telkens in een hoop van dertig of meer strips wroetend om dat ene ongeschonden boek te vinden, valt dat als normaal te bestempelen? Tuurlijk niet. Want door het gebrek aan fluwelen handschoenen worden ze ondoordacht steeds weer opnieuw bepoteld. Een titel die op 30.000 exemplaren werd gedrukt, hoe groot is de kans dat die binnen twintig jaar enige verzamelwaarde heeft? Vrij klein natuurlijk. De hedendaagse liefhebbers dragen immers meer zorg voor hun verzameling dan pakweg veertig jaar geleden. Dus zo'n uniek stuk heb je dan niet meer.
Wat drijft deze gepassioneerde verzamelaar dan en heeft deze fanaticus de hemelse roeping van archivaris? Eigenlijk hoop je van niet. Want welke strip ook, je zal hem nooit mogen aanraken.
In Amerika bedachten enkele opportunisten het ludieke systeem van de CGC, een bedrijf dat de autoriteit heeft om comics te kwalificeren op een schaal van 0 tot 10. Vers van de pers gerolde boekjes worden netjes verpakt in blisters en gegradeerd naar uitblinkendheid. De coverprijs verdubbelt meteen want in de winkel zal je NOOIT zo'n kopij kunnen aanschaffen. Totale waanzin. Natuurlijk is zo'n systeem handig om oudere boeken te beoordelen, maar elke waardeschaal wordt jammer genoeg door ieder individu anders geïnterpreteerd. Mint, near mint, plusjes, minnetjes, ... Nog nooit ben ik zo'n strip met muntsmaak tegengekomen.
Ach, de zelfverklaarde experten kunnen er hun slag mee slaan. En meteen zie je waar de fanaticus naartoe wil. Allesbehalve strips lezen.