Grootheidswaanzin

Spelletjes, daar ben ik altijd wel voor te vinden. Uitgezonderd Monopoly. Niet omdat het een afspiegeling is van de vrijemarkteconomie, het kapitalisme ten top gedreven. Wel omdat het je in benarde posities brengt wanneer je als laatste speler de dobbelstenen moet gooien in de hoop alsnog enig resterend onoverwoekerd veld te kunnen kopen. Als slachtoffer zie je je sneeuwgeld smelten voor de concurerende zon. Wat overblijft: frustratie en een lege bankrekening. Neen, daar heb je geen controle over. Maar voor de extra large-editie maak ik graag een uitzondering. Na het uittesten van deze groteske editie van 92 op 92 cm -enkel in Nederlandse uitvoering- ben je ofwel afgemat, ofwel heb je je tegenstanders afgedroogd. De grote dobbelstenen liggen handig in de hand, met zwierige pols kan je ze op het tapijt laten rollen. Zelfs zonder Aalst Lange Zoutstraat of Antwerpen Meir vind je je weg terug in deze noorderburenvariant, vooral als je de Start passeert of onverbiddelijk naar de Gevangenis doorverwezen wordt. Na het uitkleden van twee medespelers werd de mat zorgvuldig terzijde gelegd: de overwonnennen mochten alsnog deelnemen aan de feestdis des winnaars. Ze kregen enkele kruimels van de imperialistische taart toegestopt. Wat waren we gul.