Chenquieh Borat

Hoe is het mogelijk dat ik zo afgeef op de verbale, onnozele, laag-bij-de-grondse, kakapipi-humor voorkomend in de Urbanus-strips en me daartegenover zondermeer neerleg bij het ogenschijnlijk banale niveau van Borat, Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan? Wat heeft Sacha Baron Cohen meer dat tot de verbeelding spreekt?
Allereerst is het de manier waarop de acteur Amerika te kijk zet. Op een intelligente manier verwijzingen makend naar stukjes VS-cultuur, infiltrerend in een maatschappij waar jacko's en wacko's rondlopen die de boodschap van vrede en liefde nog niet begrepen hebben. Op de tonen van Harry Nilssons Everybody's Talkin' knipogend naar Schlesingers Midnight Cowboy, twee naïeve mannen die trachten te overleven in de straten van New York, zo probeert ook Borat contact te leggen met de inheemse bevolking. De appreciatie is ver zoek.
Ten tweede is het de combinatie van gespeelde domheid met de reactie van het bespeelde publiek: een gênante confrontatie waarbij sommigen ofwel ongestoord niet beseffend het spel meespelen, ofwel van frustratie hun ongenoegen getemperd uiten omdat de camera meekijkt.
Ten derde heb je Cohens zelfspot, de luxe van een Jood die zichzelf te kijk mag zetten, al wordt dat niet door alle goegemeentes gedeeld. Al verstopt hij zich achter een fictief personage, ver gaat de auteur in het zich blootgeven, letterlijk in een aërodynamisch string-badpak.
Borat brengt je herhaaldelijk aan het lachen. Niet enkel vanwege spitsvondige fijnzinnigheden. Ook de platvloerse, debiliserende scènes illustreren de gekte van onze wereld. Of je nu inwoner van Kazachstan, de VS of waar dan ook op deze aardkloot bent, Borat houdt een familieportret voor. Hopelijk wel niet het jouwe!
Het was een aangenaam DVD-weerzien en deed me nostalgisch terugdenken aan de screening in de Kinepolis, een gezellig gezinsuitstapje. Alleen dit keer met wat minder fut.